haar kelder

Zijn buurman heeft iets in de kelder; soms moet je je nieuwsgierigheid niet bevredigen…

🕑 16 minuten minuten BDSM verhalen

Het dier in de kelder jammerde weer. Mijn buurman hield een soort dier, ik dacht misschien een hond, in haar kelder. De afgelopen maand werd ik op vreemde uren gewekt door een jammerend geluid dat daar vandaan kwam. Ik had de hond eigenlijk niet gezien, maar toen werkte ik overdag. Ik was echt van plan om met haar over het lawaai te praten, maar ik had mezelf nooit voorgesteld en dit leek niet de juiste manier om het te doen.

Toen werd mijn bedrijf opgekocht door een buitenlands bedrijf, en we hadden allemaal een onverwachte betaalde vakantie van drie weken terwijl ze "de opties voor plaatselijk personeel bekeken". Ik was niet al te bezorgd, aangezien goede databasebeheerders met webervaring moeilijk te vinden zijn. Toch zat ik nu om 8 uur 's ochtends met losse eindjes in plaats van met de rest van het werkpubliek op pad te gaan.

Ik besloot dat dit een goede gelegenheid was, en dus merkte ik iets na half tien dat ik, netjes gekleed in een broek en overhemd, aanbelde bij het huis van mijn buurman. Na een paar minuten, toen ik op het punt stond het op te geven, ging de deur open en een nogal aantrekkelijk ogende matrone gekleed in een onopvallende huisjas met knopen aan de voorkant, haar haar in een nette knot, keek me onderzoekend aan. "Ja?" zij vroeg. Ik stel me voor en haar houding werd merkbaar warmer.

'O ja, natuurlijk. Nou, ik ben Helen; wil je niet binnenkomen? Ik was net thee aan het zetten, als je wat wilt hebben.' Ik volgde haar naar binnen en keek het huis rond. Mooi, netjes ingericht, niets bijzonders aan.

We liepen naar de achterkant van het huis en naar de keuken, waar een waterkoker stond te fluiten. Ze vervolgde: 'Ben je niet meestal overdag aan het werk? Ik ben hier al een tijdje en je huis is altijd zo stil.' Ik legde uit over mijn werksituatie en aangezien ze nu het onderwerp stilte had genoemd, kreeg ik mijn kans. Ik vroeg haar naar het huisdier in de kelder. Er viel een vreemde, gespannen stilte en er kwam een ​​niet te ontcijferen uitdrukking op haar gezicht.

'Huisdier? Ik heb geen huisdieren.' Ik vertelde over de geluiden die ik die nacht had gehoord en ze schudde haar hoofd. 'De nachtlucht draagt ​​geluiden over een behoorlijke afstand; het spijt me dat je wakker werd, maar ik weet echt niet wat je hoorde.' Ik denk dat ze kon zien dat ik niet helemaal overtuigd was, maar ik bedankte haar toch voor het rechtzetten. We zetten onze thee voort en praatten over de buurt, de stadspolitiek, hoe we hier kwamen. Ergens tussen de tweede en derde pot hoorde ik dat haar man een paar jaar geleden was overleden, dus ze was hierheen verhuisd om weg te komen van de oude herinneringen.

Ik sympathiseerde zo goed als ik kon, omdat ik zelf nooit verder was gekomen dan het serieuze datingstadium. Dat bracht mijn gedachten op een zijspoor, en ik wierp een tweede blik op haar gezicht, me realiserend dat haar ogen echt heel opvallend waren. "… wol verzamelen?" Ik schudde mezelf, realiseerde me dat ik niet had geluisterd naar wat ze zei. 'Het spijt me,' antwoordde ik, 'iets wat je zei, bracht me op het verkeerde been.' Ze glimlachte en accepteerde mijn verontschuldiging, en herhaalde zichzelf.

'Ik merkte op dat het heel belangrijk is om je buren te kennen, zelfs in de beste buurten. Soms heb je een handje in huis en je weet nooit wie de buurvrouw zal blijken te zijn.' Ik knikte daarop; leg dan mijn handen tegen mijn slapen om mijn hoofd stabiel te houden. "Is er iets mis?" vroeg ze bezorgd. Ik mompelde iets dat de thee te sterk was, dacht ik. Ze bood aan om me op haar bank te laten liggen als ik dat nodig had, maar ik weigerde.

"Het geeft niet, ik heb al zoveel van je ochtend in beslag genomen. Ik waggelde gewoon terug…" Ik probeerde op te staan, en mijn hoofdpijn werd erger. Ik struikelde en ze pakte mijn arm verrassend stevig vast. 'Nee, nee, ik moet aandringen,' zei ze terwijl ze mijn bezwaren negeerde. "Je bent momenteel niet in conditie." Ik volgde haar gedwee naar de salon, en ze hielp me weer op de bank liggen.

'Ik laat de lichten nu wel uit, en je kunt me komen zoeken als je je beter voelt.' Ik bedankte haar zwakjes en sloot mijn ogen. De kamer was aangenaam koel, en ik hoorde haar voetstappen zwak wegklikken… Ik opende mijn ogen een keer, denkend dat ik stemmen hoorde, maar de kamer was wazig en het voelde zoveel beter om gewoon op de bank achterover te leunen… Uiteindelijk voelde ik een hand op mijn wang en opende mijn ogen om te zien hoe haar gezicht me inspecteerde, die grote bruine ogen op de mijne gericht. "Voel je je nu beter?" Ik ging voorzichtig rechtop zitten en mijn hoofd bleef op mijn schouders vastzitten. "Ik denk het." Ik stond op en alles leek min of meer normaal te zijn. 'Dank je,' zei ik enigszins verlegen, 'ik weet niet precies wat me bezielde.

Ik moet met iets aankomen.' Ze haalde haar schouders op en suggereerde dat ik misschien ook gevoelig was voor iets in de kruidenthee. Ze leidde me naar de voordeur en schudde me hartelijk de hand toen ik afscheid nam. 'Kom nog een keer binnen,' voegde ze er met een glimlach aan toe, 'het is zo fijn iemand te kennen die overdag thuis is.' Ik bedankte haar nogmaals en ging terug naar mijn eigen huis, waar ik met enige verbazing zag dat ik de hele ochtend daar had doorgebracht. Ik nam twee aspirines en deed een lang dutje, werd laat in de middag wakker en voelde me veel beter. Ik ging die avond uit eten en nam een ​​film, en sliep goed, ongestoord door geluiden uit de kelder van mijn buurman, of waar ze ook vandaan kwamen.

Ik bracht de volgende dag door in de achtertuin, waar ik de dakgoten repareerde en wat opgehoopt vuil opruimde. Op een gegeven moment dacht ik dat ik in de gaten werd gehouden, maar ik keek om me heen en besloot dat ik het gewoon niet goed vond dat ik niet aan het werk was. Ik deed meer boodschappen dan normaal en zag geen reden om mijn budget te verpesten door uit eten te gaan, terwijl ik het grootste deel van de dag thuis zou zijn. Ik maakte een paar stoofschotels klaar en bakte wat kipfilets zodat ik iets handigs zou hebben als ik honger kreeg, en dat vierde ik door uit eten te gaan. Hé, ik heb nooit beweerd consequent te zijn.

Rond drie uur 's nachts werd ik wakker, alert. De geluiden waren er weer; vage, dierengeluiden. Ik ging naar mijn raam en deed het open, luisterend. Het klonk nog steeds alsof het uit haar kelder kwam. Toen ik tot een besluit kwam, trok ik donkere kleren aan en ging stilletjes mijn achterdeur uit.

Buiten de gebruikelijke verkeersgeluiden was er niets hoorbaar. Ik liep langs de zijkant van mijn huis naar de voorkant van het gemeenschappelijke hek, keek om me heen om te controleren of er niemand in de buurt was en kroop langs de zijkant van haar huis naar de plek bij haar achterterras waar ik de bovenkant van een raam kon zien in de grond verzonken. Bij nadere inspectie kon ik zien dat het van binnenuit was geverfd, maar door de ouderdom was de verf gebarsten en kwamen er vage sporen van licht door.

Rond die tijd hoorde ik het geluid weer. Het was beslist een gejammer, zoals een hond die door een gesloten deur probeert te komen. Van dichtbij hoorde ik nu zoiets als een stem, hoewel er geen woorden te onderscheiden waren.

Toen was het weer stil en na een paar minuten besloot ik dat discretie me riep om terug naar huis te gaan. Ik draaide me om naar de rand van het hek en keek naar haar huis, maar er was geen teken van activiteit behalve het flauwste beetje verlichting dat het kelderraam afnam. Ik lag nog vijftien minuten wakker te luisteren, maar niets anders verstoorde de nacht en uiteindelijk viel ik weer in slaap.

De volgende ochtend kreeg ik een telefoontje van Helen. "Sorry dat ik u stoor, maar ik heb een probleem met mijn kabel en ik wil de dienst niet bellen tenzij het moet, het duurt zo lang. Zou je er toevallig iets van weten ?" Ik vertelde haar dat ik geen specialist in kabeltelevisie was, maar dat ik mijn tijd had besteed aan het opsporen van verbindingsproblemen met computers en dat ik er graag een kijkje zou nemen. Toen haar deur openging en ik Helen weer zag, deed ik verbaasd een stap achteruit.

De grauwe huisjas waarin ze me het eerst had begroet, was verdwenen; in plaats daarvan was ze gekleed in een goed gesneden zijden blouse en een mooi contrasterende suède rok, een die aantoonde dat ze benen had om trots op te zijn. Ze droeg haar haar echter nog steeds in dat knotje in lerarenstijl. Ik trok mezelf weer bij elkaar en pakte haar aangeboden hand, ging het huis binnen terwijl ze de deur openhield. Ze leidde me naar de achterste slaapkamer waar de lastige televisie stond, en bleef daar terwijl ik naar beneden ging en aan de achterkant rommelde om naar de aansluitingen te kijken. Uiteindelijk kon ik een plek vinden waar een deel van de kabel was gerafeld en was kortgesloten naar de grondmantel.

Misschien vijf minuten later stond ik op, veegde wat zweet van mijn voorhoofd en zei tegen haar: "Oké, als dat werkt, hoef je de kabelmannen niet te bellen." Ze zette de televisie aan en bracht een luide knal van ruis en fuzz voort, toen drukte ze op de kanaalknop en we kregen een legitieme foto van CNN, snel gevolgd door een countrymuziekvideo, een oude tekenfilm uit de jaren zestig (en ik win' ik schaam me voor welke), een slecht verlichte kerkerscène met een schaars geklede vrouw in boeien tegen de muur, een soap in het Spaans en het weerkanaal. 'Het lijkt te werken,' zei ze ten slotte op een tevreden toon. "Heel erg bedankt, ik heb er echt een hekel aan om me zo op te dringen, laat me iets voor je doen.

Wat dacht je van een zelfgemaakt diner?" Ik probeerde te protesteren, maar we gingen naar de keuken en dronken samen wat sap, haar suède rok bewoog verleidelijk terwijl ze over de gootsteen leunde, en voordat ik het wist stemde ik ermee in om om acht uur bij haar huis te komen. De rest van de ochtend verliep zonder problemen, afgezien van een toenemend gevoel van onbehagen van mijn kant. Ik kon niet beslissen of ik signalen van Helen aan het lezen was, of gewoon reageerde op het feit dat ik al meer dan drie maanden niet op een date was geweest.

Ik kon me voorstellen dat ik iets ongepasts zei en mezelf op mijn oor bevond. Na de lunch besloot ik plotseling dat ik naar de kapper moest, en daarna ging ik door mijn kast op zoek naar een combinatie van broek en shirt die half gekleed maar niet opzichtig was, en nam een ​​veel langere douche dan normaal. Om acht uur stipt belde ik Helens deurbel en wachtte. Mijn wachten werd deze keer beloond en ik was blij dat ik had besloten mijn uiterlijk te verbeteren. Helen had haar haar in een glorieuze waterval om haar schouders laten vallen, ze droeg een soort make-up die haar toch al opvallende ogen benadrukte, en de lichtblauwe jurk die ze droeg, maakte mijn eerste indruk van haar als "moederlijke" een leugen.

Het was helemaal niet overduidelijk, maar het klampte zich op sommige plekken aan haar vast en liet de verbeelding vrij om in anderen rond te dwalen. Ik geef toe dat mijn fantasie ronddwaalde tijdens het eten. Ik weet niet zeker waar we het over hadden, maar het eten was goed en de wijn maakte het goed. Misschien te veel wijn omdat ik aanbood te helpen met afruimen, maar ik werd duizelig toen ik probeerde op te staan. Helen hielp me terug in mijn stoel en nam het bord voor me over.

'Rustig aan,' zei ze tegen me, 'ik ben even beneden om wat dingen te regelen, dan kunnen we een toetje nemen.' De kamer was absoluut niet in orde, dus ik was blij dat advies op te volgen. Ik hoorde haar een deur openen, gevolgd door het geluid van steeds zwakker klikkende voetstappen. Minuten gingen voorbij en langzaam realiseerde ik me dat het een tijdje was geweest zonder dat ze terugkwam. Ik duwde mezelf op niet al te vaste voeten en ging naar de keuken om te zien wat er was gebeurd.

Ik zag een taart klaar om te snijden, maar niet Helen. Ik opende een deur die een inloopkast bleek te zijn, met een andere deur aan de achterkant. Ik opende dat aarzelend.

"Helen?" Ik belde, maar kreeg geen antwoord. Ik kon de trap vaag zien omlijnd door het licht van de voorraadkast, en deed langzame, voorzichtige stappen naar beneden, de somberheid van de kelder in. Mijn evenwicht was niet al te best en mijn eigen voetstappen leken vreemd te echoën.

Eindelijk eindigde de trap en ik verzekerde mezelf dat ik op vaste grond stond. Ik zocht naar een lichtschakelaar. Mijn handpalm landde in plaats daarvan op een stevige, warme borst met harde tepels. Terwijl ik daar nog op reageerde, werd er iets zachts voor mijn mond en neus gehouden en alles om me heen vervaagde. Mijn schouders doen pijn.

Dat was het eerste wat me opviel. Kort daarna vertelde mijn lichaam me dat het koude lucht voelde stromen op plaatsen die niet aan de lucht zouden mogen worden blootgesteld. Ik opende wazig mijn ogen.

Ik stond naakt tegen een koude muur, mijn polsen boven mijn hoofd en iets achter mij. Ik trok aan hen; iets hield hen tegen. Ik probeerde mijn voeten te bewegen; iets hield mijn enkels op dezelfde manier gespreid. Het volgende dat bij me opkwam was dat er nu licht was; een zwak, duister licht. Vertrouwd… toen kwam er een beeld in me op.

De kerkerscène op Helens televisie. Maar als ik hier de boeien was, wie dan…? Er werd een keel geschraapt en ik keek naar links. Het duurde even voordat ik de vrouw die daar stond herkende als Helen. Om te beginnen was ze naakt.

Glorieus naakt, volle borsten, brede heupen, een keurig getrimde driehoek, lange benen. Technisch gezien denk ik dat ze niet helemaal naakt was, maar haar hakken benadrukten alleen de rest van haar uiterlijk. Ze stond aan het hoofd van de kamer, met een blik die geen vragen duldde. Aan haar voeten knielde een andere vrouw, jonger, ook naakt, met een donkere kraag om haar nek en iets dat haar mond vulde.

Heleen sprak. 'Het werd tijd dat je bijkwam. Ik moet zeggen, ik had niet verwacht dat je helemaal naar beneden zou komen.

Nee, bewaar de klachten en protesten maar; ik ga praten en jij gaat luisteren.' Ze wees naar het meisje aan haar voeten. "Dit is Jennifer. Jennifer en ik hebben iets gemeen - mijn voormalige echtgenoot.

Het bleek dat hij me bedroog en de slechte smaak had om een ​​hartaanval te krijgen terwijl ze bezig waren. Arme Jennifer hier verloor haar hoofd en belde het eerste nummer dat ze in zijn portemonnee vond - die van mij was." Het meisje schudde haar hoofd en er kwam een ​​jammerend geluid uit rond het ding in haar mond. Helen porde het meisje van achteren met de neus van haar schoen, en de geluiden hielden op.

Helen vervolgde: 'Ik heb Jennifer meegebracht toen ik hierheen verhuisde. Sinds ze mijn man van me heeft afgenomen, is ze me veel verschuldigd. En ik geef toe, ze heeft haar gebruiken.

Haar mond is bijvoorbeeld erg getalenteerd.' Helen bukte zich, maakte een riem los en trok een penisvormige prop uit de mond van het meisje. 'Jennifer hier zal je een tijdje vermaken. Ik heb naar je schoenen gekeken toen je aan mijn televisie werkte. Ik vond het zo interessant dat ze overeenkwamen met de schoenafdrukken die ik die ochtend in de grond buiten het kleine kelderraam vond. " Jennifer kroop op handen en knieën naar me toe terwijl Helen sprak, en haar kruin streek omhoog langs mijn ballen, gevolgd door haar wang en toen haar lippen.

Ze nam me in haar mond, en ik kreunde bij het gevoel. Helen was nog steeds aan het praten: "Ik wil echt niet nog een keer moeten verhuizen; het kostte me wat tijd om een ​​huis met een bruikbare kelder te vinden, en ik laat Jennifer het huis niet uit om voor de hand liggende redenen." Ze had gelijk over het talent van het meisje; Ik denk niet dat ik ooit zo traag, voortreffelijk en plagend heb gepijpt als deze. Ik verwonderde me niet dat Helens man was omgevallen. Ik probeerde mijn heupen naar voren te duwen, maar Jennifer bewoog zich gewoon terug in het ritme met mij en zette haar langzame, plagende tempo voort. "Dus toen je ophef begon te maken over geluiden in de kelder, wat moest ik dan doen? Behalve een lange sessie met Jennifer hier hebben over stil zijn 's nachts.

We moesten je daarna een grotere lul geven om op te zuigen, wij niet Jen?" Jennifer huiverde en slikte, en dat duwde me bijna over de rand, maar ze kneep in mijn pik aan de basis en hield me vast tot het moment verstreek. Ik werd gek van lust, mijn benen deden pijn van het spannen en mijn pik voelde alsof hij zou barsten. Ik wilde niets liever dan mezelf in Jennifer's mond slaan en klaarkomen tot ik leeg was, maar ze hield me slechts een fluistering weg van die vrijlating. Helen klonk nu alsof ze overal in de kamer sprak, en mijn wereld kromp ineen tot de lippen rond mijn pik en de stem in mijn oren. "Ik besloot dat de enige manier om met je om te gaan was om je bij ons kleine gezin te voegen.

Ik kan hier zeker een klusjesman gebruiken. Gedraag je, en je zult ontdekken dat ik meer talenten heb dan onze kleine Jennifer hier, en allerlei creatieve manieren om ze te gebruiken. Wie weet, misschien kun je zelfs een paar nachten in je eigen bed doorbrengen. naar buiten komen.

"Ik ga naar boven om een ​​lekker bad te nemen en wat televisie te kijken. Ik denk dat je de zender kent. Jennifer heeft strikte instructies om je niet te laten klaarkomen, en ze is heel goed geworden in het opvolgen van instructies.

Als ik terug naar beneden kom, kun je zeg me of je mijn voorbeeld wilt volgen." Ze draaide zich om en liep weg, haar kont spande terwijl ze de trap opliep. Jennifer zette haar bediening voort, versnelde en vertraagde alsof ze mijn lichaam beter kende dan ikzelf. Het dier in de kelder jammerde weer.

Ik was degene die huilde. {EINDE}..

Vergelijkbare verhalen