Machtsbalans

Een korte blik in de aard van macht…

🕑 6 minuten minuten BDSM verhalen

Het rossige licht in de koude stenen kamer is zwak, maar het is genoeg om elk detail van de ineengedoken figuur te onderscheiden. Hij is naakt, afgezien van een leren halsband met studs om zijn nek; slank en breekbaar zit hij op zijn knieën en verdraagt ​​hij de toorn van zijn Meesteres. Ze staat over hem heen in een strak, zwart en bloedrood korset, een klein zwart rokje en hoge leren laarzen, haar ogen knappend en knetteren van nauwelijks gecontroleerde wreedheid, haar scharlaken lippen flikkerend tussen een grijns en een boze glimlach, ze lijkt op een Godin van wraak… en woede. 'Verdomd zielig,' snauwt ze, terwijl ze de zweep terughaalt voor een nieuwe zweep. De rug van de slaaf is een massa gescheurde huid en heet bloed, en de aanblik van zijn pijn en ellende dient alleen om haar bloeddorst te vergroten.

Nog een beetje en ze komt klaar. Ze zal natuurlijk nooit toestaan ​​dat de slaaf haar aanraakt, maar het uitoefenen van haar macht over zijn waardeloze vlees is genoeg om donkere rivieren van vuur door haar lichaam te laten stromen. Nog een zweepslag; een verheugende druppel bloed barst door zijn mishandelde huid; een sissend plezier ontsnapt aan haar lippen. De anderen die overblijven - en velen zijn gevlucht voor de wreedheid van het slaan van de slaaf - staan ​​stil, zonder oordeel. Zij, weet ze, zijn wezens van de duisternis, net als zij.

Het zijn jagers, of ze zijn prooi. Hun goedkeuring, hun verlangen, hun angst… deze dingen zijn voor haar minder belangrijk dan het ineengedoken dier voor haar. Ze zijn niets meer dan getuigen van haar glorie, en haar laatste, gloeiende extase… Nog een zweep; een zwak gejammer.

Ze gromt bij het geluid, een bittere woede berooft haar van de donkere vreugde van bevrijding. Hoe durft hij een geluid te maken? Hij zal boeten voor zijn ongehoorzaamheid. Ze heft de zweep hoog op, woede knettert door haar lichaam als een elektriciteit, geeft haar een onmenselijke kracht en een onheilige wreedheid. "Ik denk dat hij er genoeg van heeft", zegt een mannenstem achter haar. Ze draait zich brullend om, de zweep kraakt in de stille lucht van deze kapel van duisternis.

"Je durft mijn plezier te onderbreken?" gromt ze, haar ogen staan ​​vol bloedrood vuur. Hij staat in de schaduw bij de deur en zelfs in het donker voelt ze zijn ogen op haar lichaam gericht. "Ik wel," antwoordt hij gelijk. 'Als je nu nog niet hebt gevonden wat je zoekt, zul je het niet vinden voordat je hem vermoordt.' Hij stapt naar voren en onthult dat hij een gemiddeld ogende man van middelbare leeftijd is, een centimeter of twee groter dan zij.

Knap, op een ruwe manier, maar minder dan memorabel. Haar lip krult van walging. Hij is niets bijzonders. Gewoon een andere man. Hij bereikt haar en staat goed binnen handbereik, kantelt zijn hoofd opzij en kijkt met een vriendelijke nieuwsgierigheid aan.

"Wat zoek je?" Haar gezichtsuitdrukking wordt donker. Hij is arrogant, deze. Het zal een genoegen zijn om hem te vernietigen. 'Niets dat je kon begrijpen,' zegt ze, haar toon van zijde en staal.

"Niets dat je zou kunnen begrijpen." 'O, ik weet het niet,' antwoordt hij terloops, zijn blik ontmoette de hare, zijn ogen missen niets. 'Je zou versteld staan ​​van de dingen die ik kan begrijpen.' De onbeschaamdheid! Een golf van woede gaat door haar heen. Ze heeft geen ruimte om de zweep tegen dit ellendige schepsel te sjorren, dus laat het zware leren gevest met noppen vallen en slaat hem in het gezicht. Haar sterke hand verbindt zich met een scherpe spleet met zijn kaak.

In de koude stilte die volgt, is hij stil; dan verschijnt er een kleine glimlach om zijn mondhoeken. 'Oké. Het was onbeleefd van me om je te onderbreken. Ik laat dat maar een keer los.' Ze aarzelt niet en haalt woedend uit met een tweede gemene slag. De slaaf aan haar voeten is niets anders dan bloed en beenderen.

Deze heeft een geest die ze kan breken. Maar de klap bereikt hem nooit. Zijn hand werd wazig, zijn vingers klemmen zich om haar pols. De anderen in de kamer halen adem als één. "Eens, zei ik," zijn stem neutraal, maar met een onmiskenbare onderstroom van gezag.

Ze worstelt tegen hem, ongebreidelde woede die door haar lichaam bonst, haar zicht vertroebelt, haar wangen brandend van de schaamte van zijn kracht, van zijn arrogantie. Haar ogen staan ​​vol tranen, voor het eerst dat ze zich kan herinneren. Ze slaat haar blik neer, bundelt haar krachten en trekt haar woede als een schild om zich heen. Ze hoeft niet sterker te zijn dan hij om hem te domineren.

Ze recht haar schouders, staat rechtop en ontmoet zijn blik met de heerszuchtige, onaantastbare superioriteit die haar in het verleden zo goed heeft gediend. Welke uitdaging hij ook aanbiedt, ze zal het vernietigen. Welke wilskracht hij ook bezit, zij zal hem verbrijzelen.

Maar wanneer hun ogen elkaar ontmoeten, scheiden haar lippen in een onuitgesproken vraag. Er is hier geen woede; er is geen conflict. Dit is geen strijd van wil.

Ze kan razen en aanvallen, grommend van wilde agressie, maar er is geen doelwit voor haar om haar haat tegen te ontketenen. Hij probeert haar niet aan te vallen, noch haar wil te breken; zijn ogen zijn gevuld met niets dan respect en mededogen. Haar ogen worden groter.

Verwarring overvalt haar in een duizelingwekkende rush. De krachtige, broeierige duisternis lijkt… oppervlakkig, op de een of andere manier, niet substantieel. Dit is bedrog! De duisternis geeft haar kracht, voedt haar haat en haar woede en haar minachting. Het voedde haar, gaf haar kracht. Zou ze het echt kunnen achterlaten? Laat het los? Wees vrij? Haar maag draait zich om.

Nee. Het is dwaas om te hopen. Hoe kon het zo eenvoudig zijn? Hoe kon het zo moeilijk zijn? Ze beeft. Hoe kan ze, zelfs nu, een godin van deze donkere plek, zo graag willen dat ze het achter zich laat? Hoe kan ze, na zoveel gebroken vertrouwen en verbrijzelde dromen, weer willen geloven? Ze slaat haar ogen neer en haalt bevend adem die schoon en nieuw smaakt. Langzaam, voorzichtig, tilt hij haar kin op en kust haar, zacht en lieflijk, op haar scharlakenrode lippen.

'Je bent hier te mooi voor,' zegt hij zacht, zijn stem geraakt door een diepe, aanhoudende droefheid, leunt dan naar voren en strijkt met zijn lip over de hare. Het is een simpele, eerlijke kus, en het weergalmt door haar lichaam. 'Dit is wie ik ben,' zegt ze zacht, en voor het eerst klinkt er twijfel in haar stem.

'Het gaat er niet om wie je bent,' antwoordt hij, terwijl hij zachtjes haar bevende hand in de zijne neemt. "Het gaat erom wie je wilt zijn." Ze slikt. 'Ik zal me niet aan je onderwerpen,' fluistert ze, en hij glimlacht met een brede, warme grijns die haar huid doet prikkelen van plezier.

'Dat vraag ik je niet. Kom met me mee,' zegt hij, en ze gehoorzaamt zonder aarzelen en laat de zweep en de slaaf achter zich. "Gaan we wandelen?" vraagt ​​ze zacht. 'Als je wilt,' antwoordt hij, terwijl hij de deur voor haar opent.

"Het is een mooie dag buiten." Ze aarzelt, knikt en stapt door de deur..

Vergelijkbare verhalen