Century Digital Girl Hoofdstuk 7 en 8

🕑 6 minuten minuten Bevrediging verhalen

Twee weken later liep Nicole zelfverzekerd op haar krukken. De pijn in haar bekken was onder controle en ze zag er veel beter uit. Sinds het ongeval waren we heel voorzichtig in bed. Meestal liet ik haar gewoon doen wat ze wilde, maar hielp ik haar als ze hulp nodig had.

Ze had beperkte mobiliteit in haar heupen, dus we waren genoodzaakt om nieuwe technieken te bedenken. Ik leerde hoe ik moest voldoen aan de eisen van haar lichaam, een lichaam dat 43 breuken had opgelopen. Ze was een geweldige leraar. Soms kraakten haar gewrichten, wat aankondigde dat ik voorzichtiger moest zijn. Op die momenten begon ik me te verontschuldigen, maar ze glimlachte alleen maar verlegen.

We gingen uit eten en dankzij haar krukken konden we altijd een zitplaats vinden. Nicole wilde niet behandeld worden als een gehandicapte, maar niets kon de ongezonde aandacht in de weg staan. Waar we ook gingen, nieuwsgierige ogen staarden haar aan. Die avond hebben we lekker gegeten, waarna we besloten een wandeling door het centrum te maken.

Nicole bewoog zich soepel op haar krukken en zwaaide gracieus met haar benen. De hakken van haar pumps klikten ritmisch op het trottoir. Ik kon haar kuitspieren zien samentrekken en terugtrekken onder de zwarte kousen. 'Er komt een storm,' zei ze.

Ik keek omhoog naar de met sterren bezaaide hemel. "Ik betwijfel het." "Ik ben er zeker van." 'Hoe weet je dat zeker?' 'Mijn botten kunnen het weer voorspellen,' zei ze en glimlachte. "Voel je nu pijn?" 'Ik heb altijd pijn, Peter. Alleen de intensiteit is anders.' 'We kunnen een taxi nemen.' Ze knikte. Ik zocht naar mijn cel, toen ze stopte en kreunde.

Ze boog haar linkerknie en haar hak schoot uit haar schoen. "Nicole!" 'Het gaat goed, het gaat goed,' zei ze bezorgd. 'Maar wat…' 'Mijn knie zat op slot.' "Wat kunnen we doen?" "We kunnen het weer niet veranderen, toch?" zei ze en slaagde erin een nerveuze glimlach te krijgen.

Ze zwaaide op haar krukken, dus ik ging dichter naar haar toe. 'Ik zal een dokter bellen,' zei ik. "Nee! Er kan nu niets worden gedaan. Breng me gewoon naar huis!" Ik kreeg te horen dat de taxi er over 10 minuten zal zijn. Ondertussen kroop Nicole naar een bankje.

Bij de knie gebogen, leek haar linkerbeen volledig verlamd. Ze kon er geen gewicht op leggen. Haar schoen bungelde aan haar tenen en kon elk moment uittrekken. Ik hield haar handen vast en hielp haar op de bank te zitten. "Sorry voor het ongemak," mompelde ze en keek me met droevige ogen aan.

"Het was een prachtige avond…" Ik kuste haar slaap en ging naast haar zitten. "Wat is er met je knie?" "Mijn gewricht is kunstmatig. Vooral bij slecht weer is er een probleem met de smering.

Mijn knie is geprogrammeerd om vast te lopen als het probleem aanhoudt. Op die manier kunnen verdere problemen worden voorkomen." De taxi arriveerde net toen de regen begon. Nicole's knie werd niet beter dus gingen we naar de kliniek voor onderzoek. Ik wachtte meer dan een uur in de gang, ijsberend of zittend op een stoel.

Ten slotte kraakte de deur en verscheen ze weer, een klein figuurtje op krukken. Een dokter stond met haar te praten en klopte geruststellend op haar schouder. Ze knikte en keek me toen zelfbewust aan. Haar linkerbeen werd in een brace gezet, haar knie recht op slot.

Er liepen ijzeren staven langs de zijkanten van haar been en er waren schroeven aan het kniegedeelte vastgemaakt. Vier banden hielden de beugel op zijn plaats. Ik merkte ook dat het achterste deel van de beugel van zwart materiaal was.

Haar pomp zat niet op haar voet. Onder haar blote zool was een soort rubberen hak vastgemaakt, vastgebonden met elastische banden. "Peter, stop alsjeblieft met zo naar me te staren! Laten we gaan!" zei ze geërgerd. 'Het spijt me… ik…' 'Ik weet dat ik eruitzie als een freak.' "Nee, je ziet er geweldig uit! Dus, wat zegt de dokter?" "Mijn knie heeft wat rust nodig." "Is dat alles? "Ja," zei ze en liep naar de lift, onhandig met haar verstevigde been voortslepend. Toen we de lift in gingen, leunde ze op me en keek op met die blauwe ogen.

"Mijn lichaam stelt zo teleur, "mompelde ze. "Ik zou het niet zeggen," zei ik, terwijl ik mijn handen om haar middel sloeg. "Je weet wat ik bedoel." We verlieten het ziekenhuis en liepen naar de taxistandplaats.

Nicole liep langzamer dan voorheen, Ze maakte grappige halve cirkels met haar geschoorde been. Haar krukken leken niet veel te helpen. Ze had het bijna moeilijk.

'Laat me je helpen!' zei ik. 'Ik wil niet als een baby gedragen worden. Daar moet ik mee omgaan." zei ze resoluut. We naderden een kruidenierswinkel. Bij de ingang stond een robot.

Hij was ongeveer een meter hoog en had de mooie kleur van een halfgebakken toast, doordrenkt met boter. ogen waren blauw, wijd uit elkaar en een beetje uitpuilend. Rood licht flikkerde rusteloos op zijn kop. "Hallo, ik ben Arthur.

Ik ben een huishoudhulp,' zei hij, terwijl hij zich tot ons wendde. De robots horen geen vreemden aan te vallen, dus we waren nogal verrast. Nicole stopte en giechelde kinderachtig en stelde zich toen voor. 'Je gang is onevenwichtig. Er moet een probleem zijn,' zei de tinnen wijze ezel.

'Waar is je meester?' vroeg ik. 'Ze drinkt koffie. Nu heeft ze mijn gezelschap niet meer nodig.' 'Wij hebben jouw gezelschap ook niet nodig.' 'Ben jij haar vriendje?' hield de robot aan.

'Je hebt beslist beestjes.' 'Ik ben Arthur 342 gebouwd. Geen beestjes gevonden… nog niet.' Ik barstte in lachen uit. 'Ik denk dat ik weet wat je probleem is,' zei Arthur. 'Schiet maar!' zei Nicole en hield haar hoofd schuin.

'Je linkerknie werkt niet goed "Je hebt een scherp oog, Arthur," antwoordde ze. "… en je bent niet fatsoenlijk gekleed. Je hoort twee schoenen te dragen.' 'Vind je me niet leuk?' zei Nicole flirterig.

'Ik mag geen emoties tonen.' 'Ik ben jaloers,' kwam ik tussenbeide. straat?' zei Arthur, me negerend. 'Ik ben je meester niet,' zei ze met een droevige stem.

'Ik ben geprogrammeerd om mensen zoals jij te helpen. Mijn impulsen zijn nu sterk.' 'Laten we dan de straat oversteken,' zei ze. Ik volgde hen, nauwelijks in staat om te stoppen met lachen. 'Dank je, Arthur.

Je was erg aardig voor me." "Welkom," zei de robot, "Ik hou van de manier waarop je tenen opkrullen als je loopt," voegde het eraan toe. Nicole bed, en toen vervolgden we onze weg..

Vergelijkbare verhalen