Eeuw digitaal meisje hoofdstuk 4

De huisarts van Nicole arriveerde ongeveer tien minuten nadat ik haar had gebeld. Ze was een knappe vrouw van midden dertig. Ze verspilde geen tijd, schoof langs me heen en liep naar de slaapkamer. Ik volgde haar. Nicole lag nog steeds bewegingloos op het bed.

Haar ogen leken donker van angst en pijn. 'Wat is er gebeurd, mijn liefste?' vroeg de dokter en knielde naast haar. "Hallo, Nadja! Ik heb weer last van mijn bekken," antwoordde Nicole beverig.

Nadja ging op het bed zitten en trok de lakens naar achteren. Nicole kromp ineen toen de dokter haar hurken aanraakte. "Ik moet een scan doen." Nicole knikte. 'Misschien wil je vriend zo vriendelijk zijn ons met rust te laten,' zei Nadja kil, zonder de moeite te nemen haar ergernis te verbergen.

Ik stond op het punt me terug te trekken in de keuken, toen Nicole me tegenhield. 'Vind je het erg om bij me te blijven?' zij vroeg. 'Nee, natuurlijk niet', antwoordde ik.

Nadja mompelde iets dat beslist niet in het Engels was en haalde haar schouders op. Daarna hielp ze Nicole haar slipje uit te doen en drapeerde iets dat op een handdoek leek over haar bekkengebied. Ze opende haar laptop, typte iets en Nicole's bekkenbeenderen verschenen op het scherm. 'Dit is precies wat ik verwachtte,' zei de dokter met een boze stem. Mijn voet begon zenuwachtig op de grond te tikken.

Ze keek me aan en trok een grimas. 'Je hebt haar te hard geneukt,' siste ze. Op dit moment voelde ik me zo schuldig dat ik gewoon wilde verdwijnen.

'Neem hem niet kwalijk! We hebben ons allebei laten meeslepen,' zei Nicole. 'Het spijt me zo. Komt het goed met haar?' Ik vroeg.

'Is het nu te laat om je daar zorgen over te maken?' Nadja antwoordde en keek weer naar het scherm. "Wat is er met mij aan de hand?" vroeg Nicole. "Deze man hier is erin geslaagd om twee van de fixators te verplaatsen, wat een haarscheurtje heeft veroorzaakt." 'Vergeef me als je kunt. Ik dacht dat alles in orde was.' zei ik, kijkend naar mijn voeten.

'Hou op, Peter! Het is niet jouw schuld.' zei Nicole met vaste stem. "Genoeg gepraat! Ik heb werk te doen," legde de dokter uit en voegde eraan toe: "Ik moet de fixators opnieuw programmeren, zodat ze terug kunnen keren naar hun juiste plaats. Het zal pijnlijk zijn." Haar vingers dansten een minuut of zo over het toetsenbord. "Wat voel je nu?" vroeg Nadja. "Er beweegt iets in mij." 'Goed,' zei Nadja terwijl ze aandachtig naar het scherm keek.

'Alles ziet er nu goed uit.' Nicole's gezicht klaarde op en ze knipoogde speels naar me. Daardoor voelde ik me een stuk beter. Nadja verwijderde het handdoekachtige ding en bukte zich om een ​​rol verband uit haar tas te halen. Het verband was blauw gekleurd en bleek behoorlijk dik te zijn.

Zonder een woord te zeggen, boog ze Nicoles rechterknie en begon haar dijbeen te verbinden. "Wat doe je?" vroeg Nicole nerveus met haar ogen. 'Ik denk dat je heel goed weet wat ik doe.' Nicole draaide haar hoofd opzij en probeerde de teleurstelling in haar gezichtsuitdrukking of misschien haar bevochtigende ogen te verbergen.

'Je moet gaan zitten,' zei de dokter en hij stak zijn hand uit om haar te helpen. Een minuut later was Nicole's middel volledig verbonden, evenals haar heupen. Nadja maakte haar linkerdij af.

Daarna hielp ze haar om zich om te draaien op het bed. Nicole trok een grimas van pijn en ging op handen en voeten staan ​​zoals haar was opgedragen. Toen ik naar haar ronde heupen keek, wist ik totaal niet wat er aan de hand was.

'Waarom moet ze in deze positie blijven?' vroeg ik verlegen. Nagja nam niet de moeite om me te antwoorden. Voorzichtig scheidde ze Nicole's knieën, zodat ik haar geslachtsdelen duidelijk kon zien. Ik voelde me verplicht mijn blik naar de grond te richten.

Een minuut later hoorde ik een vreemd geluid. Nadja schudde een groot blauw blik. Toen ze stopte met schudden, drukte ze op de bovenkant en begon op het verband te sproeien. Het duurde niet meer dan vijf minuten voordat ze klaar was. "Dat is het.

Ik moet nu gaan," zei Nadja en klopte op Nicole's verbonden heup. Aan het geluid te zien, vermoedde ik dat het verband een stevig gips was geworden. "Dank u!" zei Nicole en ze begroef haar gezicht in het kussen. 'Je hebt iemand nodig die voor je kan zorgen,' zei de dokter en keek me wantrouwend aan.

'Dat weet ik, Nadja.' Nicole antwoordde geërgerd en deed een mislukte poging om zich op haar zij te draaien. Ik stond op om haar te helpen. Nadja keek me aan en blokkeerde mijn weg. Haar wijsvinger prikte in mijn borst.

'Zelfs niet op z'n hondjes! Ze heeft rust nodig. Is dat duidelijk?' zei ze, terwijl haar ogen me intens brandden. 'Ik ben geen idioot,' antwoordde ik.

"Dat is goed. Dag, Nicole!" zei ze en ging weg.

Vergelijkbare verhalen