Jill - Hoofdstuk 5 en 6

🕑 6 minuten minuten Bevrediging verhalen

Hoofdstuk 5 Op de bank Met mijn hulp maakte Jill het zich gemakkelijk op de bank. Ik zette haar gegoten been op een kruk, wierp een blik op haar tenen en gaf haar de afstandsbediening. Ze keek ernaar alsof ze niet zeker wist wat ze ermee moest doen.

'Wat moet ik nu doen, tv kijken?' zei ze verontwaardigd. 'Je hoort te rusten. Jij beslist hoe je dat doet.' Ze schopte haar pomp uit, liet haar rechterbeen op de bank rusten en keek boos naar het gips. 'Ik moet naar de apotheek om de voorgeschreven medicijnen te kopen.

Wat wil je eten?' Ik zei. "Ik heb geen honger." 'Jill, je moet eten!' 'Je begon me als een baby te behandelen!' zei ze met ingetogen woede. 'Ik wil je gewoon beter laten voelen.' 'Ik kan mezelf vandaag niet uitstaan', zei ze en ze breidde haar vingers samen. Ik boog me voorover en kuste haar wang, liep toen naar buiten en liet haar met rust.

Het doen van de nodige aankopen duurde niet langer dan een half uur. Nadat ik wat Chinees eten had gekocht, haastte ik me om terug te gaan. Jill had gehuild. Ze wendde zich af en probeerde haar tranen voor me te verbergen, maar ik zag ze.

'Jill! Is de pijn erg?' "Nee," antwoordde ze en veegde snel haar ogen af ​​met de rug van haar hand. 'Wat is het probleem? Kan ik iets voor je doen?' 'Dit is absoluut ondraaglijk', zei ze geïrriteerd en barstte weer in tranen uit. "Wat?" "Zie je het niet?" mompelde ze terwijl ze me woest aankeek. Toen merkte ik dat ze had geprobeerd een slipje over het gips heen aan te trekken.

Ze zaten vast aan de bovenkant van haar gegoten dij. 'Onmogelijk,' klaagde ze, 'de cast is te groot.' 'Ik vind dat je je er geen zorgen meer over hoeft te maken,' antwoordde ik. 'Weet je hoe ongemakkelijk het is om' daar beneden 'bloot te zijn?' "Leuk rijm," zei ik met een glimlach. Ze gooide haar pomp naar me.

Ik slaag erin het te vangen. "Ben je boos op me?" Vroeg ik voorzichtig. 'Nee, ik heb de gewoonte ontwikkeld om met mijn schoenen te gooien als ik kalm ben.' Ik hielp haar het nutteloze slipje uit te trekken en ging naast haar op de bank zitten.

Ze legde haar hand om mijn schouder en trok me toen naar zich toe. "George!" Ik keek haar aan en verdronk in haar blauwe ogen. "Wat denk je echt?" zij vroeg.

"Over wat?" 'Over mijn hachelijke situatie.' 'Ik hou van deze hachelijke situatie van jou,' zei ik en klopte op de cast. "Echt waarom?" 'Je kunt niet van me weglopen.' Ze spande zich zichtbaar. 'Ik weet dat je me niet kunt vergeven,' zei ze en trok haar hand terug. 'Nou, laten we het niet over het verleden hebben,' zei ik.

'Je hebt mijn vraag ontweken,' haar ogen spelden me weer vast. 'Ik denk dat je iemand nodig hebt die voor je zorgt. Ik wil dat ik die persoon ben.' 'Dus je blijft bij mij?' "Ja!" "Geweldig! Geef nu een kus aan je gebroken meisje!" Ik gehoorzaamde en probeerde niet te gretig te zijn. 'Mijn tenen jeuken,' zei ze wiebelend. 'Dat is precies wat ik had verwacht.

Ik denk dat ik je kan helpen.' 'Doe alsjeblieft iets! Ik kan ze niet bereiken.' Ik streek met mijn hand over het harde oppervlak van het gipsverband en knielde op de grond om haar tenen te wrijven. 'Ze zijn allemaal van jou,' zei ze. "Ja, ik weet wat ik moet doen." Hoofdstuk 6 Bad. We aten op de bank en keken tv.

Jill zag er veel rustiger uit dan een uur geleden. Ze leek in gedachten verzonken, maar ik kon zien dat ze het voor me probeerde te verbergen. Ze vermeed het kijken naar de cast, alsof ze het wilde negeren, en het ongeluk te vergeten. Maar de cast was er, groot en wit, die haar hele linkerbeen en heup genadeloos immobiliseerde en haar kwetsbaar en afhankelijk maakte. Ik droeg de borden naar de keuken en waste ze.

Toen ik terugkwam, zag ik haar proberen op te staan. Balancerend op haar goede been en gevaarlijk wankelend stopte ze de krukken onder haar armen. Haar gegoten been stak voor haar uit en zag er grotesk groot uit in vergelijking met Jills slanke lichaam. "Wat doe je?" Ik vroeg. 'Moet ik al mijn acties uitleggen?' zei ze terwijl ze me met opgetrokken wenkbrauw aankeek.

'Nee, ik dacht dat je misschien een handje nodig had.' "Ik moet plassen", zei ze zakelijk, "en daar heb ik geen hulp bij nodig". Ik knikte en keek naar haar onstabiele bewegingen. Haar gracieuze manier van lopen werd volledig weggevaagd door de heupspica-cast. Ze zag er echter goed uit, mijn kleine kapotte pop.

Zo pijnlijk kwetsbaar en zo mondig. "Waar ben je naar aan het staren?" vroeg ze terwijl ze over haar schouder keek. 'Je gracieuze manier van lopen.' Ze stopte en liet zich op de krukken zakken om haar handen vrij te maken.

Toen zwaaide ze met haar wijsvinger naar me, die ze vergezelde met een brede glimlach. Haar glimlach verdween toen ze besefte dat de krukken op het punt stonden naar beneden te glijden. Ze slaagde erin ze net op tijd vast te pakken om de val te voorkomen.

Ik merkte dat ik overeind was gesprongen. 'Sorry,' zei ze, terwijl ze naar mijn gezicht keek. 'Jill, wees alsjeblieft voorzichtig!' "OK." Ze bereikte de badkamerdeur zonder nog een bot te breken. Ik rende naar de deur en deed die voor haar open.

'Dank je,' zei ze met een onbekende ernst. Een minuut later gaf ze het water te eten. Ik wachtte tot ze naar buiten kwam.

Ze deed het niet. In plaats daarvan hoorde ik lege vaten ratelen. Toen hoorde ik water in de buis stromen.

'Jill, je moet de cast beschermen,' riep ik uit. 'Ik geef mezelf een sponsbad', riep ze uit. "Heb je iets nodig?" 'Nee,' echode haar stem in de badkamer. "Wil je dat ik je rug wrijf?" Zei ik luid.

Ik hoorde haar zeggen: "Ik hoor je niet." Enige tijd later belde ze me. "Breng me een t-shirt om me om te kleden." Zei ze. door de gesloten deur, "Een grote". Ik ging naar de slaapkamer, opende haar kleerkast en snuffelde in haar kleren.

Toen koos ik een lichtblauw t-shirt en ging terug naar de badkamer. Haar hand tastte blindelings in de badkamer. gleuf tussen de gedeeltelijk geopende deur en het deurkozijn. "George, hoe lang moet ik wachten?", zei ze net voordat ik haar het T-shirt gaf.

Vijf minuten later verscheen ze, leunend op haar krukken, en alleen gekleed met een T-shirt en een gips. 'Ik ben zo doodmoe,' mompelde ze, en kwam toen langzaam met een kruk langs me heen. 'Ga je naar bed?' vroeg ik. 'Ja.' 'Bel me als je iets nodig hebt. "" Trouwens, we kunnen vannacht allebei in mijn bed slapen.

Deze bank kan alleen als martelwerktuig worden gebruikt, 'zei ze zachtjes.' Weet je het zeker… '' Oh, kom op George! Doe niet zo gek! 'Zei ze, en haar gegoten tenen krulden zich op alsof ze een soort emotie wilden overbrengen.' Je hebt veel meer ruimte nodig dan voorheen. '' We kunnen ons aanpassen. '' Oké.

' de slaapkamer, haar blote rechtervoet plonsend op de vloer. Ik volgde haar..

Vergelijkbare verhalen