Mary ontmoet Sandy - Deel 2

Sandy vermaakt zich en Mary gaat mee.…

🕑 8 minuten minuten Bevrediging verhalen

Mary kon Jane's gezicht niet uit haar hoofd krijgen. "Kun je niet sneller?" riep Sandy. Mary dacht niet dat ze het kon, maar ze probeerde het. Ze sleepte Sandy's derde en laatste paar koffers de trap op.

De derde verdieping zou geen probleem zijn geweest met de lift; maar Sandy wilde dat ze liep. Natuurlijk liep Mary. Sandy giechelde. Zwaar ademhalend trok Mary de grote bruine koffer door de deur de slaapkamer in.

De groene wachtte buiten. Ze keek rond. Enorme stapels vuile was bedekten de vloer, het bed en stroomden uit de kast. Mary had haar eigen kleren voorlopig in een middelgrote bruine kartonnen doos gegooid om ruimte te maken voor de spullen van haar nieuwe kamergenote, maar dat zou duidelijk niet genoeg zijn. Ze haalde diep adem, de hele kamer stonk naar oude, ongewassen sokken en opende de volgende koffer, maar vond nog een stel verkreukelde overhemden, bevlekte spijkerbroeken en smerig ondergoed.

Sandy leek geen enkel schoon kledingstuk te hebben. Mary had haar werk voor haar uitgesneden. Ze rook Sandy's ananas-kauwgom-adem voordat ze hem in haar nek voelde. Het andere meisje stond vlak achter haar; de rillingen lopen over Mary's rug.

'Je moet echt de was inhalen,' zei Sandy. 'Uiteindelijk kon Jane het gewoon niet bijhouden. Ze zou je echt haar excuses moeten aanbieden.' Jane had zich zelfs vaak verontschuldigd met die holle, zwakke stem van haar.

Sandy's vorige kamergenote had de koffers klaarstaan ​​toen Mary aankwam en stond erop haar te helpen ze naar de huurauto te brengen, ook al was ze duidelijk te uitgeput om echt te kunnen helpen. 'Geeft niet,' zei Mary zachtjes terwijl ze de nieuwe stapel begon te sorteren. Sandy liep langs haar heen, schuifelend tussen de hopen met haar vuile sportschoenen.

Ze schopte tegen de papieren doos toen ze hem passeerde, gooide een hoop groene en blauwe overhemden van het bed op de grond en plofte met een ruk op de matras neer om Mary aan het werk te zien. "Eh, over Jane?" Maria begon. "Ja?" Sandy's grijns was terug. "Je vond haar leuk, toch?" 'Ik denk het.

Sandy, mag ik vragen hoe oud Jane is?' Sandy knipte luid met haar kauwgom. "Waarom, ze is 2. Ben jij niet ongeveer zo oud?" "Precies 22, ja." Mary dacht aan Jane's vermoeide, grijze gezicht, haar warrige peper-en-zout haar, haar broze gestalte en dooraderde handen. Ze keek naar Sandy's veelbetekenende grijns. Mary schudde haar hoofd om haar hoofd leeg te maken.

Ze wilde haar gedachte niet afmaken, maar Sandy was nog niet van plan het los te laten. 'Je lijkt eigenlijk veel op haar.' En ze knipte weer met haar kauwgom. Mary wist dat dat niet waar was. Ja, zij en Jane waren ongeveer even lang, ongeveer anderhalve meter lang, slank, licht gebouwd, donkerharig. Maar Jane had er minstens veertig uitgezien toen ze de deur voor Mary opendeed.

Het idee was onwerkelijk, fantastisch op een beangstigende manier. Mary keek naar Sandy en voelde de hitte weer in haar lichaam stijgen. "Rechts?" Sandy drong aan.

"Jullie twee lijken veel op elkaar." 'Je bent zelf pas negentien, toch, Sandy?' "Uh-huh, dat ben ik. Rechtstreeks van school, beginnend in het leven." Ze klonk geamuseerd. 'Ik heb echt nog steeds verzorging nodig, weet je. Gelukkig heb ik jou gevonden. En Jane ook.' Mary dacht aan een andere vraag, maar ze schrok ervan.

In plaats daarvan vroeg ze: 'Waarom ben je eigenlijk bij Jane weggegaan?' Sandy haalde haar schouders op. "Ik dacht dat ik ergens anders meer plezier kon hebben. Zeg, is de Xbox opgezet?" "Ja, het is allemaal klaar om te spelen." Mary had de andere slaapkamer bedoeld als die van haar kamergenoot, maar in plaats daarvan hadden ze er Sandy's speelkamer van gemaakt.

Het jongere meisje had maar liefst drie gameconsoles meegenomen en ze hadden de tv uit de keuken gehaald en op een tafeltje gezet, zodat Sandy comfortabel op bed kon zitten en spelen. "Koel!" Sandy stuiterde op de verfrommelde lakens en duwde zich zonder nog een woord langs Mary heen. Ze sloeg de deur van de andere kamer achter zich dicht.

Mary bleef de was sorteren, terwijl ze die andere vraag steeds maar weer in haar hoofd ronddraaide. Toen ze deze koffer had uitgeruimd, ging ze naar de hal en pakte de laatste. Sandy moet haar gehoord hebben. "Hé, Maria?" riep ze door de gesloten deur.

Muziek en geweerschoten op de achtergrond. "Die groene is allemaal speelgoed. Die kun je voorlopig laten staan, die gaat hier allemaal in." "Oke oke!" Maria belde terug. Hoeveel speelgoed kan Sandy nog hebben? Ze ging terug naar de slaapkamer, ademde nog een keer diep de ranzige lucht in en vulde een nieuwe wasmand met spijkerbroeken en blauwe overhemden.

Ze droeg het naar de machine in de kelder. Sandy keek niet, maar toch voelde het goed om de trap te nemen in plaats van de lift. Al snel stond ze weer boven met een hoop ondergoed van Sandy, allemaal vers uit de droger. Ze keek naar haar trillende handen terwijl ze de slipjes en beha's opvouwde en in de onderste la legde.

Het was moeilijk voor zichzelf toe te geven hoe graag ze elk stuk wilde kussen. Maar ze had zich verzet. Het leek een kleine overwinning. Zo ver was ze tenminste niet gegaan. Ook al was ze de controle over haar leven kwijtgeraakt door een onwerkelijke, fantastische verandering in alle opzichten.

Ze maakte het ondergoed af en ging naar de keuken, die een complete puinhoop was. Dit was Mary's schuld. Sandy had lasagne gewild, maar Mary had er te lang over gedaan om het klaar te maken, en Sandy had geen zin meer gehad toen het eindelijk klaar was.

Mary keek naar de kapotte ovenschaal en de vettige resten van de lasagne op de vloer. De onderkant van Sandy's sneakers had duidelijke afdrukken achtergelaten in de klonten tomatensaus, gehakt en pasta. In een doos op tafel lagen de randen van de pizza die Sandy uiteindelijk had besteld. Mary keek over haar schouder naar de speelkamer.

De deur was gesloten; Sandy had het volume nog hoger gezet. Ze zou niet zien of horen wat Mary deed. Een beetje trillend ging Mary op de grond liggen. Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat ze dit alleen deed omdat ze honger had, aangezien ze zelf niet de kans had gehad om iets te eten voordat ze naar Jane's huis vertrok. Met schaamte op haar gezicht keek ze even naar de ingetrapte schoenafdruk in de lasagne voordat ze zich bukte en begon te eten.

Ze had de intense mengeling van walging en verrukking niet verwacht die haar lichaam deed schudden. Dit was allemaal zo fantastisch en duidelijk verkeerd, maar op dit moment, Sandy's rotzooi van de vloer etend, voelde het goed, een opluchting van een leven dat nergens op sloeg. "Hé, dat is van mij!" Maria verstijfde. Haar hoofd brandde toen ze zich omdraaide en Sandy in de deurpost zag staan.

Sandy giechelde weer. 'Je moet het echt vragen voordat je iets meeneemt dat niet van jou is.' "Oh, ik was eigenlijk gewoon…" begon Mary. "Dit is toch allemaal vies." zei Sandy, liep langs Mary heen en stampte haar gymschoenen weer krachtig in het weggegooide eten. Mary keek op en merkte dat Sandy er zelf een beetje zenuwachtig uitzag. Haar wangen waren nog rooskleuriger dan voorheen.

Maar het jongere meisje had vertrouwen in wat ze deed. "Weet je zeker dat je dit wilt eten?" vroeg ze met een grote grijns. "Eh, ik." Mary's stem haperde.

De schaamte verstikte haar. Ze keek op naar Sandy en knikte alleen maar langzaam. "Dit?" herhaalde Sandy.

Ze bracht een sneaker naar Mary's gezicht. Bevend knikte Mary weer. Ze begon het eten van Sandy's zool te likken. Jane's holle gezicht flitste voor haar ogen en daar was die andere vraag weer.

"Je zou alsjeblieft moeten zeggen." vroeg Sandy. Maria keek naar haar op. "Alsjeblieft, Sandy." "Alsjeblieft wat?" Sandy had nu een hand tussen haar benen, wat Mary op de een of andere manier volkomen natuurlijk leek. "Mag ik alsjeblieft wat van je lasagne?" Tot Mary's verbazing zette Sandy haar voet weer op de grond, net buiten Mary's bereik.

Ze overwoog er achteraan te kruipen. "Laat me er over nadenken." Sandy vervolgde. Haar groene ogen staarden Mary weer aan, weer een test. "Weet je zeker dat je het wilt?" Maria slikte.

"Ja. Ja, alsjeblieft." "Wat wil je?" "Ik wil graag wat van je lasagne eten, alsjeblieft." "Vanaf hier?" Ze tilde haar voet een heel klein beetje op. "Ja." En aangezien dat Sandy niet leek te bevredigen, vervolgde Mary: "Ja, alsjeblieft, laat me nog wat van je lasagne uit je schoen eten." Haar stem haperde terwijl ze het zei, haar mond droogde op toen ze haar eigen woorden hoorde. Sandy knipte met haar kauwgom.

"Je moet echt honger hebben, hè?" 'Ja, Sandy. Ik heb sinds het ontbijt niets meer gegeten.' Sandy's voet was met het eten gaan spelen, hier en daar kleine stukjes geplet en tegen de linoleumvloer geschuurd. "Nee, ik denk het niet." "Nee?" 'Nee, mijn lasagne mag je niet hebben.

Klinkt niet zo verbaasd. Het is van mij, nietwaar? Je komt er wel overheen. Trouwens, wat afvallen zal je goed doen.' Mary keek op naar Sandy's brede gestalte, haar brede achterwerk, de kleine bolling in haar T-shirt, die borsten. Ze stelde tenslotte haar vraag.

'Sandy? Hoe lang woon je al bij Jane?' 'O, ik weet het niet. Ik denk dat ze het ongeveer een half jaar heeft uitgehouden?' Maria knikte. "Ik zie." Ze pakte een washandje en begon de rommel op te ruimen.

Zes maanden, dacht ze. Honderdtachtig dagen; er is al een halve dag voorbij. Honderdnegenenzeventig en een half vertrokken. Sandy veegde haar schoenen af ​​aan Mary's blouse terwijl ze verder ging met haar spel.

Vergelijkbare verhalen