Mary ontmoet Sandy deel 3

Mary wil echt dat Sandy plezier heeft.…

🕑 19 minuten minuten Bevrediging verhalen

"Wil je daar beneden mee opschieten? Mijn slaapkamer is een grote puinhoop, zo kan ik geen goede nachtrust krijgen." "Ja Sandy, ik ben bijna klaar." Sandy zat aan de keukentafel en Mary zat op haar knieën een plas cola van de vloer te vegen. Na enkele uren schoonmaken en wassen voor Sandy, was ze bijna berustend in haar nieuwe situatie. In ieder geval net genoeg om zich zorgen te gaan maken over praktische zaken.

Ruimte. Geld. Voedsel. Hoe had Sandy verwacht dat ze zouden leven? Had het meisje überhaupt over zulke dingen nagedacht? Mary was bang dat ze het antwoord daarop al wist.

Maar ze had maar half gelijk. 'De was doet er eeuwen over. Je moet nog steeds alle andere vuile kleren uit mijn kamer halen, weet je.' "Ja, Sandy. Ik…" Mary aarzelde. Het was moeilijk voor haar geworden om zich uit te spreken.

'Ik neem aan dat we er wat van in de koffers kunnen stoppen en in de keuken en de badkamer kunnen opbergen?' Sandy haalde haar schouders op. "Wat dan ook. Zorg er wel voor dat je nieuwe lakens op mijn bed legt, de oude zijn smerig." "Natuurlijk." Maria knikte. "Eh, Sandy?" "Wat?" "Ik vroeg me af, waar wil je me hebben, ik bedoel, slaap ik in de speelkamer?" Mary wist niet waarom ze zo zenuwachtig werd door dit te vragen.

"Volgens mij wel?" "Huh? Nee, dat is stom, ik heb die kamer nodig voor mijn spelletjes. Doe niet zo dom." "Oh." Nog steeds op handen en voeten keek Mary naar de vloer. "Nou, ik denk dat ik wel een deken mee naar de keuken kan nemen…" "Bullshit. Keuken is verboden terrein, ik wil misschien een middernachtsnack. Blijf daar nu!" Sandy liet haar beide voeten hard op Mary's kromme rug vallen.

"Dat is goed, blijf zo." Mary zat in een ongemakkelijke houding, omdat ze zich net had uitgerekt om onder de tafel af te vegen. Haar armen stonden op gespannen voet met haar schouders, maar ze kon nu niet bewegen: Sandy voelde zich op haar gemak. Mary voelde hoe de spieren op haar rug zich vastknoopten onder de voetzolen van het andere meisje. "Dus… kan ik misschien in de badkuip slapen?" Sandy giechelde weer.

Mary vreesde en aanbad dat geluid. 'Misschien, als je echt moet slapen. Maar er is zoveel meer was te doen. Ik dacht dat je de nacht nodig zou hebben als je klaar wilt zijn.' "Oh." Plots voelde Mary zich erg egoïstisch. Het stemmetje in haar achterhoofd dat haar gek noemde, werd overstemd door het bloed dat in haar oren brulde.

"Maar als je mijn spullen niet schoon wilt houden, kun je beter in bad gaan liggen. Oeps, ik heb mijn glas weer omgegooid!" Vanuit haar positie bij de vloer, met het hoofd half opgeheven, zag Mary een nieuwe stortvloed van cola en ijsblokjes naar beneden spatten, maar net buiten haar bereik. "Ga je het zo laten?" vroeg Sandy.

"Eh, nee, sorry…" mompelde Mary. Ze nam haar doek in haar vuist en probeerde zich uit te rekken. 'God, wat ben je stom.

Zo kom je er nooit.' Er moet zich een kleinere plas op de tafel bij de rand hebben gevormd; het droop in Mary's nek. "Eh, je hebt gelijk. Sorry." Mary begon heel langzaam haar rug te ontspannen en liet Sandy's voeten zachtjes zakken. "Hé, wat ben je aan het doen? Ik zei dat ik het zo leuk vond!" Maria verstijfde.

'Het spijt me,' zei ze nog een keer. 'Ik wilde alleen het drankje opvegen…' 'Ja, dat zou je echt moeten doen.' Mary rekte haar nek uit en keek op naar Sandy. Ze wist niet wat ze moest doen. Maar Sandy had zijn interesse al verloren. "Sushi," zei ze.

"Het spijt me?" 'Ik wil vanavond sushi. Bestel wat voor me, oké?' "Nou… oké." Mary keek wanhopig op, niet wetend welke van de drie wegen ze moest inslaan. 'Eh, maar, Sandy, het spijt me dat ik het moet zeggen, maar dat is duur.

Eerlijk gezegd kon ik me de pizza eerder nauwelijks veroorloven.' Ze probeerde verontschuldigend en innemend te glimlachen. 'Je weet toch dat ik me door de universiteit heen werk?' Stilte. "Zei ik dat in mijn advertentie?" Sandy zuchtte diep, een grote geest op de problemen gericht.

'Dus je zegt me dat je helemaal geen contant geld meer hebt?' "Oh, nou, nee. Ik heb er wel wat. Alleen heb ik het nodig voor de boodschappen, en bovendien moet de huur over een week betaald worden, en ik denk, ik bedoel, ik weet het niet, maar, denk ik." Wat?" Sandy duwde zich op haar hielen en duwde haar sneakers dieper in Mary's rug.

'Nou, ik was van plan de huur te splitsen toen ik op zoek was naar een kamergenoot.' Sandy reageerde daar niet op. Haar sneakers bewogen heen en weer in hele kleine cirkels, waardoor Mary's blouse verkreukelde en in haar huid kneep. "En ik nou, ik weet het niet, werk je?" Mary flapte er uiteindelijk uit. 'Nee. Ik kan geen baan vinden die bij me past.' Sandy blies een bel, wikkelde het ene uiteinde van haar kauwgom om een ​​vinger en begon ermee te spelen.

Ze keek neer op Maria. 'Mijn ouders steunen me redelijk goed, en ik krijg hier en daar geld, weet je.' "Oh?" Mary's rug deed pijn, maar ze voelde zich opgelucht. 'Dus u betaalt uw helft van de huur?' "Wat, je huur? Brrrffft." Sandy richtte haar blik op het plafond.

"Ik denk dat ik je zou kunnen helpen, ik heb het geld… Maar ik geef het meestal uit aan spelletjes en zo. Weet je, leuk." "Ik zie." Mary nam een ​​droge slok. Haar linkerschouder trilde.

"Ik weet!" riep Sandy uit en schopte Mary weg, die omviel en hard tegen de keukenvloer viel. "Ik laat het aan jou over." "Wat?" 'Ik laat jou beslissen. Wil je dat ik mijn geld uitgeef aan jouw huur of aan mijn plezier?' Ze grijnsde weer. Haar ogen waren gefixeerd op Mary: het oudere meisje had geleerd dat dit Sandy's manier was om de wateren te testen.

Het was een van die momenten die beslisten hoe hun leven zou verlopen. "Nou…" Mary schrok van wat er ging gebeuren, wat ze zichzelf ging aandoen. Maar er was geen uitweg. De beslissing was duidelijk; het was vanaf het begin altijd duidelijk geweest.

'Ik wil dat je plezier hebt, Sandy.' gaf ze gedwee toe. Sandy stond op en liep naar Mary toe. Haar rechter sneaker kwam, bijna nonchalant, op de vingers van Mary's rechterhand terecht.

Sandy drukte lichtjes, speels. 'Weet je het zeker? Wil je dat ik plezier heb?' Mary voelde tranen opwellen. Maar daar was weer de vertrouwde hitte en ze wist tenslotte al die tijd al hoe dit zou gaan. Alleen had ze nog steeds niet helemaal begrepen waar Sandy op uit was. 'Ga door, vertel het me.

Dit ben ik, ik vraag je wat je wilt.' Sandy's voet duwde pijnlijk recht naar beneden. "Ik…" begon Mary, en stikte hard. 'Ik wil echt dat je plezier hebt, Sandy.

Ik ook.' 'Nou, als je dat echt wilt…' 'Ja, Sandy.' Mary slaakte een kreet toen Sandy haar voet draaide en Mary's vingers verdraaide. 'Nou, weet je wat ik echt leuk vind om voor de lol te doen?' "Wat is er Sandy?" "Ik ben een echte prinses, zie je, maar soms vergeet ik hoeveel ik voor mensen beteken. Gek, denk ik.

Hoe dan ook, ik vind het leuk als ze me laten zien. Dat is echt leuk." "Wat wil je dat ik doe, prinses?" Er was op dat moment niets vreemds of grappigs aan die titel voor Mary. Terwijl ze haar gekwelde hand een dieprode tint zag tekenen, was het bloedserieus. Maar dit ging niet eens over haar hand. "Ik geniet er echt van als mensen me aanbidden.

Mijn lichaam, bedoel ik. Je weet wel? Mijn voeten likken? Mijn kont kussen als ik naar bed ga, totdat ik in slaap val?" Mary vergat toen de pijn helemaal. "Wil je dat ik je lichaam kus?" "Ik zal je mijn lichaam laten kussen. Dat zou leuk zijn, toch?" "Ja!" Maria huilde.

Ze verraste zichzelf. Haar hart bonsde en verderop stond ze in brand. "Oh goed." Sandy deed een stap opzij, waardoor Mary haar hand terug kon trekken en tegen haar borst kon drukken. "Dus, hoe zit dit. Jij zorgt ervoor dat ik veel plezier heb terwijl je mijn kont en voeten kust, en in ruil daarvoor betaal je alle huur en ons eten en zo.

Eerlijk?" Mary staarde naar Sandy. Het vuur woedde voort, en toch voelde haar hoofd ineens ijskoud aan. Maar ze kon het niet laten om er nog een hardop uit te flappen: "Ja!" 'Dus je krijgt wel een andere baan, toch?' "Nou… ik denk het wel." "Zou toch niet zo moeilijk moeten zijn als je er niet op staat elke verdomde nacht al je oh zo kostbare slaap te krijgen, toch?" Mary's stem was heel zacht.

"Ja, Sandy." "Dus haal me mijn sushi. Je kunt zelf wat geld besparen voor het avondeten. Oké?" vroeg Sandy. Mary knikte wanhopig.

Haar maag rommelde. "Ja oke." "Goed." Sandy plofte weer neer op haar stoel. "Dus schiet op, bestel de sushi, haal de was en veeg de vloer aan.

Mijn voeten wachten op je tong, en ik heb iets anders te bespreken terwijl je daar beneden bent.' met behulp van haar klusjes. Dus nu wist ze hoe de dingen zouden zijn… en had ze nog minder een idee hoe ze het zou redden. Maar ze zou Sandy's voeten gaan kussen.

De gedachte vervulde haar met een vreemde mengeling van bezorgdheid en angst, opwinding, verlangen, vernedering, wanhoop, en niet in de laatste plaats een herinnering aan de smaak van geplette lasagne die een nieuwe steek van pure honger veroorzaakte.'Dat duurde verdomde eeuwen,' klaagde Sandy.'Kom hier.'Ze wees naar haar voeten. Sandy zat op het bed in haar speelkamer, afstandsbediening in de hand. Even had Mary het gevoel alsof ze reageerde op een druk op de knop toen ze op de grond ging liggen. Ze had naar Sandy opgekeken alsof ze dit meerdere keren gedurende die dag, maar het was de eerste keer dat ze letterlijk voor Sandy knielde.Het jongere meisje grijnsde en strekte haar hand uit.

"Geef je hoofd." Mary boog zich dichterbij. Sandy trok haar kauwgom uit haar mond en strekte het lang en dun uit. Even liet ze het in de lucht bungelen zodat Mary het kon zien. Toen reikte ze weer naar voren en wreef het in Mary's haar, waarbij ze het heen en weer trok in knopen en bosjes.

'Daar. Zo beginnen we plezier te maken.' En ze giechelde weer. "Dat is leuk, toch?" "Ja, Sandy." Mary's stem klonk schel in haar eigen oren. Ze was in een vrije val, niet zeker welke kant ze opging en wat boven of onder was.

"Je kunt nu mijn schoenen uitdoen." Mary vroeg zich nutteloos af hoe Sandy erin slaagde haar gymschoenen de hele tijd vuil te houden. Op dit moment lagen er grote stukken chocoladetaart waarvan Mary niet eens had gemerkt dat Sandy ze at, evenals kleinere stukjes kauwgom, restjes lasagne en een laagje vuil en modder. Mary reikte naar Sandy's schoenen zoals een juwelier het meest kwetsbare en kostbare Faberg-ei zou aanraken. Sandy schopte hard haar handen weg.

"Oeps," lachte ze, "probeer het nog eens." Toen Mary weer naar Sandy's voeten reikte, vielen alle verwarrende, angstaanjagende en fantastische stukjes en beetjes van deze dag plotseling, en misschien slechts tijdelijk, voor haar op hun plaats. Ze zat op haar knieën en reikte naar Sandy's voeten om Sandy te laten zien dat Sandy een prinses was en om ervoor te zorgen dat Sandy plezier had, zodat ze een andere baan kon krijgen en Sandy's huur kon betalen, zodat Sandy meer van haar geld kon gebruiken voor Sandy's huur. leuk, en ze deed dit allemaal voor Sandy omdat Sandy onbeleefd en veeleisend was geweest en min of meer had beloofd Mary helemaal te gebruiken, net zoals ze met Jane had gedaan. En nu maakte Sandy het Mary allemaal zo moeilijk als ze kon, door haar te schoppen en haar voeten keer op keer weg te trekken, dus Mary moest harder haar best doen om dat leven voor zichzelf te krijgen.

En dit alles was volkomen logisch. Mary zag dat ze het geweldig vond, en toen ze dat zag, stierf ze een beetje van binnen. Ze zag in Sandy's ogen dat Sandy precies begreep wat er op dat moment was gebeurd. Als reactie daarop werd Sandy's grijns wreder dan voorheen. Ze schopte Mary recht in het gezicht.

Maria slikte; er zat iets bitters in haar mond. Sandy drukte op een knop en de tv ging aan en begon een smakeloos popnummer te schallen, heel hard. Mary maakte zich even zorgen om de buren, maar Sandy's voeten waren belangrijker. Ten slotte liet Sandy toe dat Mary haar linkervoet vastgreep. Terwijl Mary hem vasthield en de veters begon los te maken, zette Sandy haar andere voet stevig op Mary's borsten en begon haar weg te duwen, eerst lichtjes, daarna steeds sterker.

Het kostte Mary al haar resterende energie om te blijven zitten. Sandy zat in de superieure positie, terwijl Mary op haar knieën worstelde om haar evenwicht te bewaren. En natuurlijk was Sandy uitgerust en goed gevoed. Op de een of andere manier slaagde Mary erin haar handen op Sandy's linkerschoen te houden. Ze maakte het los en deed het eraf.

Bevrijd van de sneaker, kwam Sandy's voet onmiddellijk omhoog en schopte haar vierkant opnieuw in haar gezicht, harder deze keer. "Fuck you; fuck you very mu-u-uch," hoorde Mary de tv achter haar zingen. Sandy leek nu vooral naar de tv te kijken.

Verstrooid pakte ze nog een stukje kauwgom uit haar zak en schopte nog wat in Mary's algemene richting, maar Mary kreeg snel genoeg haar voet weer vast. Sandy's sokje was regenboogkleurig, zweterig en had ook sporen van modder. Behoedzaam en strelend trok Mary het eraf. Ze keek op naar Sandy, niet zeker wat ze nu moest doen; maar Sandy leek kilometers ver weg te zijn.

Dus raapte Mary al haar moed bij elkaar en begon Sandy's blote voet te kussen. Sandy keek haar niet aan, maar haar grijns werd breder. Mary was zo blij om dat te zien.

Snel en met veel minder weerstand deze keer stapte ze ook de andere schoen en sok uit. Ze kon er niet achter komen hoe Sandy's voeten smaakten terwijl ze tenen, voetbogen en voetzolen bleef likken en kussen. Het was waarschijnlijk een beetje zout, maar het vulde Mary's mond en neus met walging en verrukking, het zware gewicht van koffers, het trekken van de kauwgom in haar haar, het hongerige gegorgel in haar maag en een diep gevoel van wanhoop over haar toekomst.

Ze wilde nooit dat het stopte. "Zien!" schreeuwde Sandy boven de muziek uit. Ze keek haar recht aan en raakte bijna behoedzaam Mary's wang aan met haar teen. "Weet je wat dat is?" Maria knikte.

"Ja, Sandy. Het is leuk." "Ja!" Sandy kraaide triomfantelijk. "Dit is wat leuk is!" En ze liet Mary haar teen zien waarop Mary's tranen glinsterden. Ze had niet eens gemerkt dat ze huilde.

"Weet je wat ik wil als ik plezier heb?" vroeg Sandy. Mary kon het raden, maar ze schudde haar hoofd. "Leuker!" Sandy lachte en schopte haar nog harder tegen haar borst. Plots besefte Mary dat Sandy haar weer aandachtig aankeek, en Sandy's hand zat stevig tussen haar benen en wreef woedend. "Vertel me waarom je hier bent!" schreeuwde Sandy.

("Fuck you!" zong de tv.) "Ik ben hier voor je plezier, prinses Sandy," antwoordde Mary op het juiste moment. Met wat moeite ving ze Sandy's voet net op het moment dat die haar tussen de ogen schopte, en ze begon hem weer te kussen. "En als ik slaap, mag jij mijn gymschoenen ook schoonlikken, dat weet je toch?" Maria knikte.

Dat wist ze wel. En bleef zoenen. "Dit is stomper!" Sandy lachte. 'En dit is een grinder! De ene doet je pijn en de andere put je uit.

Recht naar beneden. Tot op de grond. Is dat niet waar, Mary?' 'Ja, Sandy. Het is waar.' Terwijl ze Sandy's voet met één hand vasthield, bewoog ze langzaam haar andere hand tussen haar eigen benen. Maar Sandy wilde er niets van weten; ze stampte met haar andere voet heel hard op die hand.

riep Maria uit. "Nee!" schreeuwde Sandy en schoof wat dichter naar de rand van het bed zodat Mary recht naar haar kruis kon kijken, waar Sandy zichzelf aan het plezieren was. "Niet voor jou.

Als je zo graag geneukt wilt worden, neuk ik je mond." En ruw duwde ze haar teen dieper in Mary's mond; gevolgd door haar andere tenen. Ze duwde haar voet in en uit. Mary stikte en gorgelde. Ze had het gevoel bijna flauw te vallen; Sandy's andere voet stond nu aan de zijkant van haar nek en maakte verstikkende bewegingen. Mary dacht dat ze op het punt stond voorgoed het bewustzijn te verliezen, toen Sandy plotseling de muziek uitzette en beide voeten naar achteren trok.

Mary keek haar verbaasd aan. "Heb je dat niet gehoord, jij stomme teef?" "Nee sorry, Sandy. Wat was er?" "De deurbel! Het eten is hier!" "Oh!" Zonder erbij na te denken sprong Mary op en rende naar de deur, terwijl ze haar tas uit de ladekast in de hal pakte.

Ze opende de deur. De jonge man met een plastic dienblad met sushi in zijn handen begon te glimlachen en keek haar toen geschrokken aan. "Oh, mijn god, gaat het?" "Wat? Oh, ik zie het ja, ik heb kauwgom in mijn haar." Mary keek hem schaapachtig aan. Maar ze was te opgewonden om er zelfs maar om te geven dat ze zo gezien werd. 'Het is een lang verhaal.

Maak je er geen zorgen over.' "Ah, maar dat bedoelde ik niet. Je hebt een blauwe plek over je hele rechteroog. Gaat het?" "Wat?" Mary stopte abrupt.

Ze deed een stap naar achteren en bekeek zichzelf in de spiegel in de gang. Ze zag een neonblauw kauwgompropje aan het frame plakken. Maar de jongen had gelijk: ze ontwikkelde een klassiek blauw oog.

"O, ik begrijp wat je bedoelt." Mary probeerde een façade terug te krijgen. "Het is oké, echt." 'Kijk,' zei de man, nu met een kleinere stem, terwijl hij achter haar het appartement in keek. "Heb je hulp nodig? Ik kan bellen" "Oh nee, ik heb geen hulp nodig, nee. Maar heel erg bedankt voor het vragen!" "Weet je het zeker?" 'Ja, echt, ik weet het zeker. Gewoon een schoonmaakongeval eerder vandaag.

Het is niet half zo erg als het lijkt; ik was helemaal vergeten dat het er was.' De man keek haar even aan, niet wetend hoe hij verder moest. 'Nou, als jij het zegt…' 'Echt waar. Ik weet het zeker.' "Oke dan." Hij schonk haar een onzekere glimlach.

"Gewoon om zeker te zijn, weet je." 'Ja,' zei Mary en haalde diep adem. 'Ik weet het. Het is heel lief van je, maar het gaat goed.

Je bent een goede vent. Wat ben ik je schuldig?' "Oké… dus, het is $ 57 voor de luxe schotel. Wauw. Ik denk niet dat ik die eerder heb afgeleverd.' 'Nou, weet je,' zei Mary, terwijl ze probeerde te glimlachen terwijl ze haar tas leegde. 'Alleen het beste voor… eh, het een of ander, weet je.

" "Ja. Bedankt. En douzo meshiagare.' 'Uhm, dat ook. Bedankt; tot ziens.' Mary nam even de tijd om tot bedaren te komen, maar meer dan dat kreeg ze niet. 'Hé! Kom binnen! Ik wacht!" "Ja! Ja, prinses Sandy.' Mary keek verlangend naar de prachtige sushi op het dienblad.

Haar maag stond op het punt haar te vermoorden. Voorzichtig droeg ze de sushi naar binnen voor Sandy. meer ijs in haar drankje, een tafeltje bij het bed, en dat Mary dit alles zou serveren zonder haar in de weg te staan ​​bij het kijken naar het scherm.Uiteindelijk ging Mary weer op de grond zitten en knielde voor Sandy, die vrolijk aan het kauwen was "Dus," zei ze terwijl ze aan het kauwen was en kleine stukjes rijst over het bed en de vloer sproeide, "over dat andere waar ik het over wilde hebben." Arme Mary was het bijna vergeten.

dacht dat het de hele deal was om door Sandy te worden geschopt omdat ze Sandy aanbad voor Sandy's plezier, zodat ze meer voor Sandy kon werken en Sandy's huur kon betalen, zodat Sandy meer games kon kopen omdat Sandy zo heerlijk veeleisend was. Maar ze had het mis. Ik heb gezien in welke staat Jane verkeert,' zei Sandy en ze liet een maki in de sojakom vallen en sprenkelde saus en wasabi in het rond. "Oh ja." Mary's stem klonk droevig; haar angst won even de overhand van haar opwinding. 'Ik denk echt dat ze een pauze nodig heeft, jij ook?' "Nou… ja, zeker." 'Ik wist dat je het ermee eens zou zijn.' 'Alleen dacht ik dat ze nu toch vrijaf kreeg?' Daar was Sandy's grijns weer.

'Omdat ik ben verhuisd? Ja, zeker.' Ze trapte speels tegen Mary's schouder. 'Maar ze heeft nog steeds twee banen of waren het er drie? Hoe dan ook, ze levert me ongeveer $ 800 per maand op, niet veel, maar het is iets, weet je?' "Oh." Maria werd bleek. Plots begon ze de blauwe plekken in haar gezicht en over haar lichaam te voelen.

'Ja, dat is heel aardig van haar.' En Sandy giechelde. "Maar ik denk dat ze wat rust nodig heeft." Mary hield zichzelf voor dat ze niet zeker wist waar dit naartoe ging. Maar de waarheid was dat ze het heel goed wist. 'Dus aangezien je haar zo leuk vindt, denk ik dat je voorlopig haar betalingen moet betalen.' Mary keek naar Sandy.

"Oké?" vroeg Sandy. "Goed dan." En ze zette de muziek weer aan. "Maar, Sandy." "Wat? Ik kan je niet horen." Sandy haalde haar schouders op.

("Je zegt dat ik met je aan het knoeien ben heeeeaaaaad.", begon de tv.) "Sandy, alsjeblieft!" Mary smeekte zo hard als ze kon. "Dat is twee keer mijn huur, en ik weet niet eens hoe ik dat ga betalen. Sandy kauwde op nog een maki. ("Ik kan niet stoppen," zong de tv, "want ik heb te veel plezier… ") "Sandy, alsjeblieft, prinses Sandy!" smeekte Mary wanhopig.

"Oh, wees niet zo'n zeurderige teef." Zei Sandy ten slotte tussen de happen door. Ze keek neer op haar snikkende kamergenoot. Je hoeft niet al het geld zelf te verzinnen. Vraag andere mensen. Dat is wat Jane deed.' 'O.

Bedoel je…?" "Natuurlijk. Jane's lieve oude moeder is begonnen met schoonmaken. Dat is nog eens $ 200 daar minder voor jou om te bedenken! Tenzij je de oude dame ook een pauze wilt gunnen natuurlijk.

Ik hoor dat ze de laatste tijd in slechte gezondheid verkeert.' 'Dus… ik denk dat ik… iemand zou kunnen vragen…' 'Ja. Je komt er wel uit. Heb je geen ouders?' 'Ik wel.

Alleen zijn ze zelf niet echt rijk. En ik wilde mijn studie zelf betalen…' 'Nou en? Je betaalt op je eigen manier. Dit gaat over mij, weet je nog? Dus morgen wat telefoontjes plegen. Oké, dat is genoeg; Ik heb geen honger meer en het onderwerp verveelt me." Sandy gooide de rest van de sushi om en op de grond, zette het volume nog hoger en liet Mary een halfuur lang smeken om haar voeten weer in haar gezicht te krijgen.

.

Vergelijkbare verhalen