Mary ontmoet Sandy - Deel 4

Mary begint in te storten. Sandy zegeviert.…

🕑 13 minuten minuten Bevrediging verhalen

Sandy was zondag ingetrokken. Maandagochtend begon Mary geheimen te bewaren. Ze vermenigvuldigden zich snel en ze werd nog sneller beter in liegen. Ze was er bijna trots op. Mary vertelde haar moeder dat haar budget toch niet toereikend was.

Mama was er ongelooflijk lief voor. Ze wilde niet horen dat Mary haar excuses aanbood of zichzelf neersloeg. Je studie betalen was tegenwoordig moeilijk, veel moeilijker dan in haar tijd, zei ze. Papa en zij waren blij om zoveel mogelijk te helpen. Ja, natuurlijk geloofden ze Mary toen ze zei dat ze ze snel zou kunnen terugbetalen, maar dat hoefde echt niet.

Ze had het tot nu toe gered door haar eigen harde werk en haar studiebeurs alleen. Ze waren zo trots op haar! Ze hadden dit jaar nog geen vakantie geboekt, dus ze hadden wat geld over. Ze zouden gewoon volgend jaar gaan. Echt, het was prima. Sandy kwam haar belofte na en liet Mary elke avond haar kont kussen als ze ging slapen.

Mary kroop naar Sandy's bed in Mary's oude kamer. Ze had de mooie satijnen lakens aangetrokken, die ze had gekregen voor speciale en zeldzame date-avonden. Sandy sliep naakt en bewoog haar kont dicht bij de rand van de matras, de deken los en half van haar lichaam, zodat Mary zich kon inspannen en met haar trillende lippen bij Sandy's grote, ronde billen kon komen. Sandy's kont vulde haar zicht, 's avonds, en elke dag opnieuw en opnieuw in haar geestesoog. Mary vertelde haar huisbaas dat ze nog geen geschikte huisgenoot had kunnen vinden.

Ze legde uit dat ze daar niemand wilde hebben die het pand slecht zou behandelen. Het verbaasde haar hoe gemakkelijk hij het ermee eens was. Meneer Booker vertrouwde Mary; ze was een van zijn beste en meest betrouwbare huurders, vertelde hij haar, en hij wist hoe hard ze werkte.

Hij zou later in de maand de huur accepteren. Hij wist dat ze er goed voor was. Terwijl ze wegglipte naar dromenland, mompelde Sandy halfbewuste Sandy Things.

Kus. "Je hebt zoveel geluk dat je mij hebt." Kus. "Wees dankbaar voor mijn klootzak." Kus. 'Je moet echt voor me zorgen. Ik weet dat je dat zult doen.' Mary vertelde haar baas niet dat ze geen werk meer mee naar huis nam, maar naar de bibliotheek.

Mary was erg goed in talen; ze had zich op de universiteit bezig gehouden met het vertalen van contracten uit het Duits en het Nederlands. Anderen controleerden haar werk, maar ontdekten bijna nooit fouten. Ze deed praktisch het werk van paralegal, ook al had ze nog geen rechten gestudeerd.

Vroeger maakte het dingen makkelijker dat ze thuis kon werken. Maar toen ze Sandy maandagavond in haar aktetas zag zitten terwijl Mary pasta van de muren aan het schrobben was, wist ze dat dit niet zou werken. Sandy grijnsde, las zinnen in vreemde talen voor die haar dwaas in de oren klonken, en verfrommelde hier en daar pagina's. Dus Mary moest haar dossiers buiten haar huis houden en meer tijd in de bibliotheek doorbrengen om daar haar contracten af ​​te werken.

Dit gaf Sandy meer tijd om thuis verrassingen voor haar voor te bereiden. Kus. 'Je gezicht is nu heel mooi blauw.' Kus. "Ik weet dat je van mijn scheten houdt." Kus.

"Je zag er zo verdrietig uit toen ik…" en haar stem gleed weg in slaap, zachtjes giechelend. Mary vertelde haar grootmoeder niet dat ze haar ouders om hulp had gevraagd. Oma geloofde haar toen ze zei dat ze hen niet wilde teleurstellen. Oma was streng en spoorde Mary aan om beter voor haar financiën te zorgen. Het kostte bijna een uur van zachtmoedige overeenstemming en zelfkastijding, maar uiteindelijk stemde oma ermee in om Mary vroegtijdig een deel van het geld te laten incasseren dat opa voor haar had weggelegd voordat hij stierf.

Sandy's slaperige vingers reikten naar het satijnen laken en begonnen kleine gaatjes in de stof te scheuren. Kus. "Je bent zo grappig als je honger hebt." Kus.

'Het heeft drie maanden geduurd om zo ver te komen met Jane. Zoveel makkelijker met jou.' Kus. "Je zou een goede pony zijn…" Mary vertelde haar klasgenoten dat ze kampte met allergieën. Ze liet ze de sms-berichten niet zien waardoor ze echt altijd de klas uit rende, naar huis racete en dan weer terug naar de universiteit of het werk. Sandy was om half twaalf wakker geworden en wilde ontbijt op bed.

Sandy had een hele fles parfum op de grond laten vallen. Sandy wilde wat chips uit de keuken. Sandy's voeten wilden meer plezier. Kus.

"Het was gaaf om je tepels te draaien. Ik denk dat ik daar binnenkort meer van wil." Kus. "Geef het allemaal op. Allemaal voor mijn reet.

Het is het waard, toch?" Kus. "Ik weet dat je het daarmee eens bent." Mary vertelde de mensen in het restaurant niet dat dit haar tweede baan was toen ze haar in dienst namen; ze hadden er een strikt beleid tegen met studenten, omdat ze eerder slechte ervaringen hadden gehad met overwerkte en overbelaste servers. Mary tekende papieren waarin stond dat dit haar enige baan was en dat ze niet meer dan 20 uur per week buiten school zou werken. Mary zuchtte toen ze dat zag. 20 uur klonk als de hemel.

Kus. "We zouden deze zomer op reis moeten gaan." Kus. 'Kamperen. Ik weet dat je me op mijn gemak zult houden als we het moeilijk hebben.' Kus.

"Je kunt mij net zo goed dragen als onze rugzakken…" Mary loog elke ochtend tegen iedereen in de wereld met haar gezicht omhoog, de blauwe plekken en de vermoeide lijnen verbergend, de oude Mary herscheppend. Ze werd erg goed met dat snel, althans dat dacht ze. Misschien waren mensen gewoon beleefd.

Niemand wilde echt problemen als er iets aan gedaan kon worden. Hoe dan ook, het deed er waarschijnlijk niet toe, zolang het maar werkte. Ze veegde de kauwgom niet van de spiegel zoals ze overal deed. Het voelde goed dat de plakkerige neonkleurige proppen daar steeds meer ruimte innamen en haar nepgezicht in het midden verdrongen. Terwijl ze in de spiegel keek, herinnerden ze haar aan het gezicht waar ze zich onder verborg; wie ze werkelijk was.

Kus. "Het was zo schattig toen je thuiskwam en de ondergelopen badkamer zag." Kus. "Al dat vuile water dat de gang in druppelt…" Kus. 'Dat heeft je avond daar goed geregeld, nietwaar?' En Sandy giechelde weer. En natuurlijk moest Mary ook geheimen voor Sandy bewaren.

Of misschien speelde Sandy gewoon mee. Mary kreeg inderdaad heel weinig slaap, maar Sandy moet waarschijnlijk hebben geweten dat ze niet kon functioneren zonder enige slaap, toch? De badkuip was altijd gevuld met een hoop vuile kleren van Sandy; Sandy maakte ze heel snel rommelig en ging door veel wasgoed. Het was comfortabel genoeg voor Mary om erin te kruipen als ze elke avond een paar uur wegglipte van haar klusjes. En Sandy begreep toch op een bepaald niveau dat Mary voedsel nodig had? Het was een leerschool voor Mary geweest. Ze had niet geweten wat echte honger was voordat ze Sandy ontmoette.

Ze had zo luchthartig gezegd: 'Ik heb honger!' zo vaak eerder. Nee, ze had geen honger gehad. Wat een gedachte.

Ze had tweeëntwintig jaar geleefd zonder ooit honger te hebben gekend. Dat was trek geweest. Honger was dit.

Maar af en toe at ze wel hier en daar een hapje: een gast liet wat eten op een bord in het restaurant achter, een andere student liet een halve chocoladereep op haar bureau liggen en een keer overtuigde Mary zichzelf ervan dat het kantinevoedsel zo goedkoop was hoe dan ook, het deed er nauwelijks toe. Rechts? Mary voelde zich schuldig en kuste Sandy's kont nog heftiger. Sandy gromde blij. Mary's dierbaarste geheim duurde een week.

Sarah had haar zondagavond gebeld, zoals ze elke week deed, en Mary wist meteen dat ze haar hier buiten moest houden. Ze vertelde haar dat ze het druk had en legde snel de telefoon neer. Sandy zat op haar en schreeuwde naar het bloedbad op het scherm.

Ze kan het niet gemerkt hebben. Toen Mary maandag niet toekwam aan het beantwoorden van haar e-mails, begon Sarah sms'jes te sturen. De eerste arriveerde die avond, terwijl Mary glasscherven van de keukenvloer aan het oprapen was. Ze typte snel een antwoord en zette daarna het geluid uit.

Ze vertelde Sandy dat het niets was. Nadat Mary naar hun ouders was gegaan om geld te vragen, begon Sarah zich nog meer zorgen te maken. Mary moest dinsdagmiddag vrij nemen van een les om met haar te praten via de telefoon en haar gerust te stellen. Nee, ze deed het goed.

Ja, ze wist dat Sarah er altijd voor haar was. Nee, ze had Sarah's hulp niet nodig, echt, het was prima. Dat was een heel genereus aanbod, maar ze kon Sarah's geld niet serieus nemen, alsjeblieft, het zou allemaal goed komen.

Over Mary hoefde je je geen zorgen te maken, en trouwens, Sarah had nu Sue om voor te zorgen. De peuter had haar moeder meer nodig dan Maria. Per slot van rekening was Mary nu helemaal volwassen, nietwaar? Ja, ze wist dat ze altijd Sarah's kleine zusje zou zijn. Nee, ze had de foto's van Sue's eerste verjaardagsfeestje nog niet gezien, stuur ze maar op! Ja, Mary hield ook van Sarah. Geef ook haar liefde aan Robert.

Wanneer was zijn uitzending voorbij? Rechts. Het zou geweldig zijn om ze allemaal in augustus te zien. Nog maar acht weken! Tot ziens. Sandy begon thuis foto's te maken. Mary schrobt de vloer voor haar.

Mary op haar knieën, hongerig starend naar het dienblad met Thais eten dat ze opdiende. Mary's gekneusde gezicht tegen het tapijt, terwijl ze Sandy's voet kuste. Mary huilde toen ze haar favoriete jurk uit de kartonnen doos onder de keukentafel pakte en zag dat die bedekt was met chocolade. Mary leegt haar portemonnee en overhandigt de laatste overgebleven rekeningen aan Sandy.

Een volledig shot in de spiegel van Sandy die Mary op handen en voeten berijdt en zich omdraait om naar het ingebeelde publiek te zwaaien. Weer die grijns. Mary hield van die foto, die met Sandy er volledig op en op haar achterovergebogen rug. Ze keek er elke avond naar op haar telefoon voordat ze ging slapen.

Mary had vrijdagochtend haar eerste echte inzinking. Toen ze na de les opstond van haar bureau, viel ze plotseling in zwijm, de klas werd rood en daarna zwart, de vloer kwam haar tegemoet, naar buiten. Praten met de verpleegster duurde eeuwen. Mary wist dat ze zo snel mogelijk terug naar haar telefoon moest en wilde niet veel vragen beantwoorden.

Nee, dat was nog nooit eerder gebeurd. Ze was er zeker van dat het kwam door deze vreselijke allergieën. Daarvoor kreeg ze medicijnen. Ze wist de naam nu niet meer, maar de dokter had gezegd dat ze duizelig zou kunnen worden van de pillen.

Ja, ze zou met hem praten. Ja, meteen. Sterker nog, ze zou nu vertrekken, nee, echt, ze kon opstaan, het was maar een korte aflevering. Ja, ze kon staan. Ontzettend bedankt.

Er waren zevenentwintig sms'jes van Sandy en elf telefoontjes, allemaal bozer dan de vorige. Een van de telefoontjes was beantwoord door een verpleegster, die Mary's kamergenote vertelde dat het niet goed ging met Mary. Dit maakte Sandy nog woedender. Mary mocht niet ziek worden, had Sandy geschreven.

Mary kreeg geen time-out wanneer ze maar wilde. Mary moest ervoor zorgen dat Mary functioneerde zoals Sandy haar nodig had. Mary moest een goed geoliede machine zijn. Wat had Mary gedacht? Nu stond Sandy's telefoon uit. Mary snelde naar huis.

Ze belde haar baas vanaf het metrostation dat ze had ingestort; de verpleegster had iets opgeschreven dat ze kon sturen; zeker, ze zou volgende week weer aan het werk zijn. Mary wilde de trap op, maar merkte dat haar benen het niet konden houden. In plaats daarvan moest ze met de lift naar boven. Meer schaamte.

Ze bereikte de deur van haar appartement en haalde diep adem. Het was ongeveer net zo erg als ze zich had voorgesteld, maar in ieder geval niet erger. Eten van verschillende bezorgdiensten verspreid over de vloer en alle muren.

De spiegel in de gang is in honderd stukken gebroken. De keukentafel viel om, een poot hing scheef. Haar laatste kleren steken uit het toilet. Alle kleren van Sandy uit beide kasten getrokken, uitgestrooid over de vloer, erop gestampt en bedekt met ingesleten modder, vet, vet, en was dat hondenstront? En toen kwam Sandy uit het niets, sloeg tegen Mary aan en trok haar op de grond.

Ze schopte haar zo hard dat Mary's ribben kraakten. "Het spijt me!" En opnieuw. "Het spijt me zeer!" Mary was bang tot op het bot. Ze had nooit gedacht dat het jongere meisje zo zou kunnen zijn.

Sandy leek zich nauwelijks volledig bewust van wat ze aan het doen was. "Au!" "Het spijt me zeer!" "Alsjeblieft!" "Au!" "Het zal nooit meer gebeuren!" Op een gegeven moment gaan alle stormen liggen. Sandy ging spelen. Mary's zere lichaam ging weer verder met haar klusjes. Het slagveld leek eindeloos, maar ze begon met het eerste stuk glas op de vloer en ging maar door, ging maar door.

Sushi die avond. Sandy maakte er een soort re-enactment van hun eerste voetaanbiddingssessie van, ongelooflijk slechts vijf avonden daarvoor. stamper. Slijper.

Dit is wat leuk is! Ze heeft de storing niet meer genoemd. Mary heeft eerst Sandy's slaapkamer opgeruimd, zodat Sandy kon gaan slapen. Er wachtten nog veel meer klusjes op Mary, maar voor nu leek alles vertrouwd en in orde. Mary had gisteren nieuwe lakens gekocht en Sandy leek te houden van de kostbare zijde die ze had uitgekozen. Mary kroop naar het bed toe, zoals ze altijd deed.

Sandy's kont doemde boven haar uit. Kus. "Man, wat een dag." Kus. "Ik wil dat nieuwe Arkham-spel." Kus. "Sarah lijkt me erg aardig." Maria verstijfde.

Sandy schopte haar. "Hé, blijf zoenen!" Mary stond op het punt om over te geven. Al het bloed stroomde uit haar hoofd.

Ze slikte, moeizaam. Kus. "Ik zag gisteravond de foto's van het verjaardagsfeestje van de kleine op je telefoon." Kus.

"Zo ontzettend schattig." Kus. 'Je hebt me nooit verteld dat je een zus had!' Mary huilde, een luid, pijnlijk gejammer. Kus. 'Dus toen ik je eerder niet te pakken kon krijgen, heb ik haar gebeld. We zijn koffie gaan drinken.' Kus.

"Ze kon al die foto's die ik haar liet zien niet geloven!" Kus. 'Ze geeft echt om je, weet je.' Kus. 'En ze lijkt een erg vrijgevig persoon te zijn. Zit dat misschien in de familie?' Kus. 'Hoe dan ook, ze was het ermee eens dat je haar waarschijnlijk nodig had om te helpen met je klusjes en zo.

Ze maakt zich echt zorgen om je gezondheid.' Kus. 'Ik heb alles uitgelegd wat je op je bord hebt. Ze begreep het.' Kus. 'Nee, echt niet.

Ik denk dat ze het idee van onze kleine flatshare wel leuk vond.' Kus. "Ja, ze vond het goed." Sandy's beroemde gegiechel. Kus.

'Nou, ze is tenslotte je zus. Je lijkt zelfs op elkaar als je verdrietig bent. Ze bood zo snel aan om haar steentje bij te dragen.' Kus. 'Enthousiast zelfs.

Ik denk dat ze het geweldig zal vinden.' Kus. 'Sue moet misschien een tijdje bij je ouders blijven, maar dat is prima. Ze kijken er naar uit.' Kus.

'Wist je dat Sarah gaat scheiden van Robert?' Kus. "Man, dat moet stom zijn geweest om dat uit een e-mail in het buitenland te horen." Mary snikte onbedaarlijk en bleef zoenen..

Vergelijkbare verhalen