Mevr. Tandy Chapter rijden.

John Stefanovitch werd op zijn 25e verjaardag aangesteld als chauffeur van mevrouw Tandy. Dat vond hij een goed teken. Hij had geen reden om anders te denken. De betaling was meer dan genereus en het werk was niet zwaar.

Meestal deed hij kleine reparaties aan mevrouw Tandy's oude Bentley en waste hem. Twee keer per dag moest hij met mevrouw Tandy's verpleegster naar het centrum om boodschappen te doen. En dat was alles. De verpleegster heette Norma, een mollig beestje met een permanente glimlach op haar gezicht. Norma praatte veel en zei weinig.

John vond dat prima, maar wat hem verbaasde was dat ze vermeed om over mevrouw Tandy te praten. John wist niets van mevrouw Tandy en hij had haar zelfs nog nooit gezien. Hij werd door haar advocaat aangesteld. Hij veronderstelde dat mevrouw Tandy een oude, blauwharige dame was, die erg ziek was of stervende was en aan haar bed was gekluisterd. Dat vond hij ook prima.

Het huis van mevrouw Tandy was in Victoriaanse stijl, met een mooie, goed onderhouden tuin. Een niervormig zwembad was ingeklemd tussen de rechterkant van het gebouw en het nabijgelegen dennenbos. John Stefanovitch zat bij het zwembad toen hij Norma naar zich toe zag draven. 'Mevrouw Tandy wil je zien,' zei ze met een glimlach waardoor ze er bijna mooi uitzag. "OK." "Kom met mij mee!" Hij volgde haar het huis in en toen naar de tweede verdieping.

Norma opende een van de deuren en ging naar binnen. Op het bed lag een bewegingloos lichaam. John knipperde met zijn ogen, verrast door wat hij zag. Mevrouw Tandy lag op haar buik, haar schouderlange zwarte haar voor haar gezicht. "Ga zitten en staar me alsjeblieft niet zo aan!" zei mevrouw Tandy.

Haar stem was vastberaden, met een zangerige kwaliteit die hij charmant vond. 'Hoe kon ze me zien?' vroeg hij zich af, toen zag hij de spiegel voor haar gezicht en haar donkergroene ogen glinsterden van nieuwsgierigheid. Een soort gewatteerd metalen apparaat ondersteunde haar kin en hield haar hoofd omhoog. 'Het is fijn u te zien, mevrouw Tandy,' zei John.

Haar hoofd bewoog een beetje. 'Je kunt ons nu verlaten, Norma,' zei mevrouw Tandy. Mevrouw Tandy leek achter in de twintig, veel jonger dan hij had verwacht.

Haar lichaam, merkte John later op, rustte niet op het bed, maar hing aan een vreemd samenstel van touwen, metalen staven en katrollen. 'Ik hoop dat ik je niet ongemakkelijk laat voelen. Ik ben… je weet wel… nogal een gezicht,' zei ze. "Helemaal niet." Het grootste deel van haar lichaam was in het gips.

Haar hele romp en haar rechterarm, evenals haar rechterbeen (exclusief de voet). Alleen haar linkerarm was helemaal vrij en bungelde aan de rand van het bed. Wat haar linkerbeen betreft, het was in het gips.

Hij kon de achterkant van haar blote dijbeen en haar heup zien. "Hou je van de baan?" "Om heel eerlijk te zijn, is er niet veel te doen." Ze glimlachte in de spiegel. 'Het is niet erg beleefd, maar ik kan je niet recht aankijken. Ik kan me helemaal niet bewegen.' „U hoeft zich over zulke dingen geen zorgen te maken, mevrouw.

Tandy.' zei John. 'Je mag me Abby noemen,' zei ze en ze stopte haar haar achter haar oor, zodat de zijkant van haar gezicht en een prachtig jukbeen zichtbaar werden. Dat simpele gebaar vond hem buitengewoon vrouwelijk. 'Mijn naam is John, zei hij, starend naar haar blote linkerschouder.

'Vind je het erg om een ​​tijdje bij me te blijven? Het is fijn om iemand te hebben om mee te praten.' Hij merkte op dat haar rechterarm in een hoek van 90 graden ten opzichte van haar lichaam was geplaatst, met haar elleboog in dezelfde hoek gebogen. 'Geweldig. Ik verveel me ook.

Uw auto is niet erg spraakzaam.' Haar spiegelende ogen bleven op hem gericht en een gesmoord gegiechel ontsnapte aan haar lippen. 'Je achternaam is Slavisch,' zei ze. 'Ja, mijn grootvader kwam in 194 uit Servië.' Ze bleef een tijdje stil. moment, en vroeg toen: "Denk je dat ik in de auto zou passen?" John trok verrast zijn wenkbrauwen op," ik weet het niet." "Je moet mijn maten later opnemen." "Weet je zeker… 'Ik kan sinds het ongeluk nergens meer zeker van zijn,' zei ze met haperende stem en barstte toen in tranen uit.

John stond op, 'het spijt me zo.' 'Het was afschuwelijk, John. Hij heeft me bijna vermoord.' 'Hij?' 'Mijn man.' Ze barstte plotseling in hysterisch gelach uit dat abrupt stopte toen de pijn door haar rug schoot. Ze kreunde, haar hoofd zakte een beetje. 'Ik zal de verpleegster bellen.' "Het gaat goed, breng me wat water!" De herinneringen aan het ongeluk begonnen haar te overspoelen.

Haar dronken echtgenoot, met hoge snelheid rijdend met een schaapachtige glimlach op zijn gezicht; zijn vrije hand gleed onder haar rok, knijpend, wrijven, waardoor ze zich een hoer voelde; de ​​angst op zijn gezicht toen hij de controle over de auto verloor; de regen van gebroken glas; de enorme impact die haar lichaam verpletterde. Tandy, gaat het?' zei John en hij bracht het stro naar haar lippen. 'Ik ben nu veel beter.' Hij hurkte naast haar bed en keek toe hoe ze aan haar water nipte. Zijn ogen bleven schuldbewust op de pleisters rond haar borsten hangen.

en de gewatteerde rand van het gips onder haar oksel. "Dank je," zei ze, en keek hem vanuit haar ooghoek aan. Haar parfum dwarrelde naar hem toe en kietelde zachtjes zijn neus.

Hij stond met tegenzin op en ging terug naar zijn stoel. Het gips dat haar romp bedekte, hield haar rug in een licht gebogen positie, waardoor haar lichaam er gespannen uitzag. Hij kon het niet helpen op te merken dat haar linkerbeen aan het frame van het bed was vastgebonden en naar één kant werd getrokken.

Het was gebogen aan de knie, met haar gegoten voet naar het plafond gericht. Haar heup en dij waren strak en goed gevormd, en zagen er vreemd kaal uit vergeleken met haar gegoten lichaam. Aan de andere kant leek haar rechterbeen op een massieve gipskolom, alleen versierd met haar kleine voet die uit het gips stak.

"Heb je veel pijn… Abby," Joh n vroeg. Haar spiegelende ogen vonden de zijne en haar lippen vertrokken in een wrange glimlach. "Sommige dingen doen meer pijn dan de pijn zelf, John."…

Vergelijkbare verhalen