Reis naar de winkel - deel 2

🕑 8 minuten minuten Bevrediging verhalen

Kijk, ik moet opsluiten en mijn dochter is te laat, zou je het erg vinden als ik de voorkant afsluit?". "Natuurlijk, geen probleem. Heb je hulp nodig?".

"Als je het niet erg vindt, ja ik zou het kunnen gebruiken.". Ik hielp Marisa de vouwdeuren dicht te schuiven en ik kreeg de taak om de vloerpennen op slot te doen. Ik nam de tijd bij de laatste speld zodat ik goed naar haar schoenen kon kijken terwijl ze naast me stond om de deur op slot te doen. "Goed, dat is gedaan", zei ze, "het zijn zulke tirannen in dit winkelcentrum dat de deuren precies op de openingstijd open en gesloten zijn om precies sluitingstijd.".

Ze keek me aan nadat ik opstond. "Je bent lang, kun je me een paar minuten achterin helpen?". "OK".

Ze ging voor naar achteren en stopte om haar jas en een zaklamp van de balie op te halen. 'Ik heb een ladder, kun je de gloeilamp vervangen? Het staat al een week in brand en ik ben het zat om op dingen te trappen die ik daar achter niet kan zien.". Achterin was het donker.

Marisa draaide de zaklamp naar achteren waar de ladder tegen de muur stond Ik liep ernaartoe en tilde het met beide handen op. Ik was verrast door het topzware gewicht en een kattenbui vertelde me waarom; met een gekrabbel slaagde de winkelkat erin om bovenop te blijven zitten. "RUFUS, GA OMLAAG!" schreeuwde Marisa. De kat gooide de ladder in mijn handen terwijl het elf zijwaarts naar een plank lanceerde.

Omdat het een grote kat was, was de overloop niet bepaald sierlijk en haalde een deel van de inhoud van de plank eruit. Ik kon niet anders dan lachen. Ik vroeg "Hoe groot is die kat?". "Oh, hij is ongeveer 15 pond.".

Rufus sprong vervolgens naar beneden en creëerde een ander racket dicht bij de vloer. Ik vouwde de ladderpoten open en schopte een paar dozen en inpakmateriaal naast me op de grond en vroeg: "Waar is het licht?". Marisa richtte de smalle straal van de zaklamp op het plafond en vond een lamp van ongeveer 3 meter hoog. Ik schuifelde de ladder onder het licht en vroeg: "Waar is een goede lamp?".

Ze richtte het licht op de vloer naast haar, ongeveer een voet achter haar. Voordat ze kon bewegen, reikte ik naast haar en pakte de doos met lampen die ik zag toen ze het licht bewoog. Daarbij stootte mijn schouder tegen haar dij en ik streek met mijn arm over haar kuit. Ik stond op en klom de ladder op.

Marisa richtte de zaklamp weer op het plafond en zei: "Goh, je gaat snel." Ik dacht dat ze het over mijn klimmen had. Ik antwoordde: "Het helpt om lang te zijn!" terwijl ik de lamp verving. Marisa had een vrolijke blik op haar gezicht toen de nieuwe lamp de kamer verlichtte.

Het viel me ook op dat Rufus een schoenenplank naast een stoel omgooide. Ik sprong van de ladder af en vouwde hem terug tegen de muur. Marisa had zich omgedraaid met de oude lamp die ik haar had gegeven en liep naar de etalage. Ik verzamelde het scheepsafval dat over de vloer was verspreid en gooide het in de vuilnisbak.

Ik pakte de spullen op die Rufus had neergehaald en legde ze weer op de plank en pakte toen een paar leren schoenen die op de grond waren geslagen. Ik merkte dat een ander paar vergelijkbaar was met die van Marisa, maar donkerder. Er was een plank met verschillende paren in een rij, en omdat ik een beetje OCS was, vond ik een thuis voor al het schoeisel dat ik had gevonden. Toen ik opstond na het herschikken van de schoenenplank, keek Marisa me vanuit de deuropening aan.

"Je bent een goede hulp!". 'Dank je,' zei ik. Marisa stapte naar me toe, schudde haar linker plat op de bovenkant van de plank en stak haar voet met één vloeiende beweging in het donkere paar van dezelfde stijl. Terwijl Marisa de beweging met haar rechtervoet herhaalde, sprong Rufus op en begon in de linkerbinnenzool te klauwen.

"Rufus moet daar een prijs voor zichzelf hebben achtergelaten.". "Hm? Wat?" Ik vroeg. 'O, hij vindt meestal figuranten op de vloer, en ik heb hem een ​​paar keer betrapt op het achterlaten van lijken van muizen hier.' Ze joeg Rufus van de plank en ik pakte de nog warme linkerschoen.

Ik hield het tegen het licht zodat ze ook de binnenzool kon zien. Marisa's gezicht kleurde toen ze de pink in de flat herkende. 'Laat hij ze meestal in jouw schoenen staan?' Ik vroeg. "Grappig, dat voelde ik niet toen ik hem vanmorgen aandeed. Misschien droeg mijn dochter dat hier binnen, ze heeft dezelfde maat schoen als ik.

Ach ja. Ze kan hem wel schoonmaken." Marisa nam de schoen van me aan en gooide hem terug op de plank. "Rufus discrimineert niet, ik kwam hier een keer binnen en vond een levendig klein ding dat uit deze pump probeerde te springen," wees ze met haar teen naar een roze hoge hak. "Ik deed nog een paar aan en ging naar voren om iets te pakken om het in op te sluiten, toen ik terugkwam, had Chloe deze al aan. Ik vroeg haar of ze iets aan de schoenen zag en ze zei dat ze prima passen, heel erg bedankt!".

Op dat moment ging de achterdeur open en kwam er een jongere vrouw binnen, die veel op Marisa leek. "Oh, hoi Chloe, we had het net over jou. Chloe en ik passen dezelfde schoenmaat.' Chloe keek een beetje boos en rolde met haar ogen voor extra mate. Chloe jammerde: 'Mam, waarom vertel je die vent dat!'.

'Mike hielp me met de gloeilamp die ik vroeg u om te veranderen, en ook omdat u te laat was! Ik liet hem ook zien wat we Rufus hier ontdekten.' Marisa pakte haar pas versleten linkerplat op en liet het aan Chloë zien. Chloë trok haar neus op bij het zien, maar leek niet geërgerd door het uitzicht., ik bedoel, wat was dat?". "Een Rufus-slachtoffer, denk ik!" Marisa pakte de schoenen op en gaf ze naast elkaar aan Chloe.

niet." Ze pakte toen de roze hakken op. "Ik zie dat je de moeite hebt genomen om deze schoon te maken!". Het was Chloe's beurt om te kleuren van schaamte. "Ik wist niet dat er iets in zat totdat het te laat, bovendien had ik haast.". "Ja, ik had ook haast.

Hoeveel heeft Rufus je achtergelaten?". "Nou, ik denk drie of vier…" begon Chloe te zeggen. "Maar je kon het niet zien omdat er hier geen licht was." Marisa eindigde met een grijns en gaf Chloe de roze pumps. "Ik denk dat ik deze plank naar voren moet verplaatsen." Marisa keek naar de pumps met lage hakken aan Chloë's voeten.

"Is daar iets in?" vroeg ze met iets dat voor mij op een loer leek. Chloe bed nogmaals: "Nou, ik heb ze niet gecontroleerd voordat ik ze aantrok, bovendien ben ik hier voor deze roze hakken." Chloë inspecteerde de inlegzolen met behulp van het plafondlicht. "Bedankt, deze zullen het prima doen voor vanavond.".

Marisa draaide zich om, pakte het schoenenrek van de vloer en droeg het naar voren, terwijl ze onderweg een paar schoenen liet vallen. 'Ik denk dat ik hier ben om te helpen,' mompelde ik tegen niemand in het bijzonder, en ik pakte de paar paar die nog onder de plank lagen. Ik verliet Chloe en toen ik de eerste losse schoen opraapte, hoorde ik de achterdeur open en dicht gaan. Ik bracht de losse schoenen naar Marisa, die worstelde met wat ruimte onder de toonbank.

"Hier ga je" Ik probeerde zo vrolijk mogelijk te zijn. 'Waar is Chloë?' Marisa keek naar me op. Ik haalde mijn schouders op. "Weet niet.

Ik denk dat ik de deur hoorde sluiten toen ik deze oppakte." Ik gebaarde met mijn schoenencollectie. "Kun je ervoor zorgen dat deze in orde zijn? Ik moet die idioot vinden!" Ze liep weg. Ik bekeek de andere schoenen en ontdekte dat er nog een extra binnenzool was in een paar tankleurige leren flats. Ik hield de rechterschoen vast en keek naar de binnenzool toen Marisa terugkwam. "Nog een?" zij vroeg.

'Ja, ik denk dat Rufus deze muizen ergens vandaan heeft gegrepen. Deze is onder iemands tenen terechtgekomen, zie je, hij is niet helemaal vlak naast de teenafdrukken.' Ik hield de schoen vast zodat Maria erin kon kijken. Nu was het Maria's beurt om b. "Ja, ik moest die een paar dagen geleden van de vloer pakken en verbergen voor sommige klanten met kinderen.

Chloe was hier en stapte op het hoofd en merkte het niet. Ik moest hem grijpen voordat andere klanten zag het, maar mijn handen waren vol." Ik keek haar alleen maar aan en zei niets terwijl ik de schoen nog steeds op haar gericht hield. Ze slikte een glimlach uit en vervolgde: "Ik greep het gewoon met mijn tenen en schoof het in die schoen, ik was bezig en ik denk dat ik het vergeten was." Ze merkte op: 'Je lijkt er niet zo bang voor te zijn.' met een glimlach.

Ik vroeg met een grijns "Wil je wat hulp bij het schoonmaken van je schoenen?". "Natuurlijk, laten we gaan." en Marisa draaide zich om en marcheerde naar achteren..

Vergelijkbare verhalen