Carragh Sìorruidh

Eilís wordt geofferd aan Crom Dubh, de god van de stormen…

🕑 9 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Onder de oneindige cirkel van de witte oogstmaan bewaakt een ring van zandstenen hooglanders de wacht over een offerplatform. Kristallen sterren snijden door de lucht als een strook van iriserende kleuren die met een koud, onaards licht op het land schijnen. De koude herfstlucht fluit door de grasvelden, de zee raast op haar vleugels over het droge land. Geen enkel geluid, behalve dat van de wind en de verre zee, dringt door de omcirkelde stenen.

Het is daar, staande naast het altaar, het offer wacht. Ze heeft de jeugd van een meisje: gladde, onberispelijke ivoren huid; kleine borsten, stevig en toch soepel; een perfect figuur, ongeschonden; en een vertrouwen van onsterfelijkheid dat alleen de naïviteit van de jeugd kan vasthouden. Haar schoonheid wedijvert met de glorie van de hemel, met ogen in de kleur van bloeiende heide, een prachtige kroon van vergulde lokken die op een paar welgevormde dijen vallen, en de aristocratische botten van haar gezicht zijn subtiel bewerkt om het hoogste paradigma van vrouwelijkheid te zijn. Ze rilt, maar niet van de bittere nacht.

Het is wat er in de duisternis achter de lange stenen bewakers ligt dat trillingen van terreur door haar ziel stuurt. En toch wacht ze op haar lot, haar moed groot ondanks de overweldigende angst. Een vaag gerommel van onweer klinkt en een vertraagde bliksemflits verlicht de wereld buiten de cirkel.

Het donkere silhouet van een man gaat op in het snel vervagende licht en de vrouw weet dat hij voor haar van de berg is gekomen. De Crom Dubh; god van de storm en heer van de eeuwige dood. Ze spant zich in om zijn nadering te horen, maar hij is zo stil als de dood die hij regeert; alleen zijn nabijheid kennen door het kloppen van zijn grote magie die met elke stap sterker wordt. Dan wordt de duisternis van daarbuiten verbroken, en met een gefluisterde betovering stapt hij de Carragh S ì orruidh binnen.

De lucht lijkt om hem heen te rimpelen, en als hij dichterbij komt, ziet ze dat zijn gezicht net zo angstaanjagend magnifiek is als zijn formidabele vorm. Een gladde huid verzacht nauwelijks de harde hoeken van hoge jukbeenderen en een sterke kaak. Zijn lippen zijn zondig vol, en als hij lacht, komt er een schok van lust door haar heen.

Het waren echter zijn ogen die boeiden. Zilver als maanlicht dat van water glinsterde, leken ze tot in haar ziel door te dringen. Hij is de droom van elk meisje, de fantasie van elke vrouw; een god in menselijke vorm.

Herinnerend aan haar plicht, haar leven voor het welzijn van haar clan, overwint ze haar angst en bant ze de aanhoudende overblijfselen van verlangen uit. Zulke wereldse emoties waren niet langer nodig. Ze was alleen voor dit doel geboren en getogen.

De afgelopen zeventien jaar had ze elke dag de paden van haar dorp bewandeld, de tuinen onderhouden en gelachen met vrienden, wetende dat haar leven bedoeld was voor de goden. Haar offer zou het land vernieuwen terwijl haar koninklijke bloed in de uitgedroogde grond doordrenkte, en ze weigerde haar familie te schande voor het verlangen naar een leven dat er nooit zou zijn. Alsof hij haar gedachten had gelezen, verdraaien zijn lippen zich tot iets dat alleen maar verlegen is voor een grijns. Ze verzamelde haar trots om zich heen als een mantel van onbedwingbare kracht, verstrakte haar rug en hield haar hoofd hoog. Met haar stem zacht maar vast, sprak Eilís: 'Mijn Heer,' ogen gesloten met Crom Dubh, ze hief haar hand boven haar hoofd, en een perfect geslepen sikkelblad flitst in de duisternis, 'mijn leven voor hun leven; mijn bloed voor uw plezier.

" Het lemmet buigt naar beneden, het slechte punt bedoeld voor haar hart. Haar ogen sluiten zich en ze ademt een laatste zucht lucht in, gezoet door heide en zout. In gedachten roept ze de Vrouwe om een ​​genadige beroerte, maar een fluistering van het doordringen van haar hart, een grote hand grijpt haar slanke pols. Met een scherpe ruk schudt hij haar greep op de sikkel los, en hij valt met een gedempte dreun op de grond.

'Eilís, mijn kind,' zijn lage stem verwarmt haar naakte lichaam alsof hij haar in brand heeft gestoken, en haar ogen fladderen open. Hij torent hoog boven haar uit en overweldigt haar wil met zijn nabijheid. 'Het is niet voor mij dat uw bloed zal vloeien, maar voor het uwe.' Zijn lippen verpletterend op de hare in een kneuzende kus, schroeit hij alle gedachte aan de dood weg in het aangezicht van het leven.

Hij omcirkelt haar in zijn gespierde armen en tilt haar tegen zijn lichaam. Langzaam liet hij haar over zijn lengte glijden, zodat hij elk deel van haar kon voelen. Hoewel ze nog niet geprobeerd en puur was, was dit niet zomaar een meisje. Haar lichaam was dat van een vrouw; vol verleidelijke rondingen en een gladde huid.

Eilís ademt zijn geur van aarde en zee en een donkere, onderliggende muskus in, die haar lichaam instinctief op hem voorbereidt. Zijn gladde tong glijdt in en uit haar mond; binnenvallen en terugtrekken in een hypnotiserende dans die haar zintuigen doet slinken. Haar knieën knikken onder de aanval, en hij bekomt haar strakke derrire met zijn sterke handen om haar overeind te houden.

Toen ze eindelijk aan hem begon te geven - haar tong langs de zijne glijdend, haar borsten tegen zijn borst wreef, haar vrouwelijkheid tegen de stalen hardheid van zijn schacht drukte - loopt hun hartstocht uit de hand. Hij steunt haar tegen het altaar, waarvan de kou nauwelijks merkbaar is door de hitte die hun lichamen opwekken. De stenen steun om haar middel dwong haar om achterover te buigen, en haar Heer nam het aanbod van haar omhooggestoken borsten aan. Hij houdt er een in zijn hand en zuigt de verharde knop in zijn mond terwijl hij de dikke bol masseert. Eilís 'gekreun weerkaatst in de cirkel, haar lied van onschuldige extase wekt een krachtige spreuk die de god aan de sterfelijke vrouw bindt op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen.

Nooit eerder had hij het geofferde levensbloed verlaten voor het maagdelijke bloed van een meisjeshoofd. Maar nog nooit had een vrouw hem zo in vervoering gebracht als zij. Dus hij zou haar onschuld liever haar leven nemen, en in ruil daarvoor een deel van zijn goddelijkheid voor haar opofferen. Eilís ligt nu plat op de steen en kijkt omhoog naar de sterren die de geliefden bedekken.

De stille schildwachten die boven hen op wacht staan, kijken toe terwijl haar god zijn aandacht aan haar lichaam schenkt. Met zijn mond en handen streelt en raakt hij elk deel van haar aan. Bij haar borsten kalmeert hij haar terwijl ze zuigt als een babe. Vervolgens worden haar heupen door zijn genadeloos likken en plagen van de toppen opgetild als antwoord op een vraag die ze niet helemaal begreep.

Zijn tong duikt lager langs haar buik, en een brandend bewustzijn in haar baarmoeder wordt intenser naarmate hij dieper onderzoekt. Wanneer hij het nest van bleke krullen bereikt dat de top van haar dijen bekroont, zijn tong glijdt tussen de plooien die haar kloppende behoefte opvangen, explodeert ze van onverwacht plezier. Rechtopstaand kijkt hij neer op haar glorieuze albasten schoonheid die straalt als de zon in de nacht.

Haar lange lokken lopen als een zacht, gouden gordijn over de harde steen. Het is haar engelachtige uitstraling, zei hij tegen zichzelf, die zijn hart deed pijn doen - want ja, zelfs goden hebben een hart. Ondanks haar onschuld waren haar reacties op hem open en brutaal. Ze had hem zachtjes gewiegd terwijl hij aan haar borsten zoog, en hield zijn hoofd tussen haar benen terwijl hij haar in een razernij likte en tongde.

Het was die onwankelbare moed in het aangezicht van het onbekende, zei hij tegen zichzelf, waardoor hij haar dicht tegen zich aan wilde houden en haar wilde beschermen - want ja, zelfs goden vallen ten prooi aan emoties. Eindelijk, niet langer in staat om haar woeste kreten te weerstaan, gaat hij op de steen en bedekt haar lichaam met het zijne. Hij neemt haar mond met diepe, drogerende kusjes, totdat de kuise paniek van het voelen van zijn harde naaktheid die op haar zachte kwetsbaarheid drukt, afneemt. Al snel begint haar lichaam zich kronkelig tegen het zijne te bewegen, terwijl de bange naïviteit van haar jeugd verdwijnt onder zijn verleidelijke volharding.

Haar tong steekt naar binnen om elkaar te ontmoeten en langs de zijne te glijden. Haar rug buigt weg van de kou en in zijn hitte. Haar handen glijden langs de gebundelde spier van zijn rug en haar benen gaan open om eindelijk zijn behoefte te accepteren waar ze hem het meest nodig heeft.

Met één krachtige, zekere slag stort hij zich langs de fragiele maagd en duikt diep in haar natte vuur. Eilís hapert naar adem door de scherpe pijn die haar inwijdt in het vrouwverbond. Wanneer ze haar spieren spant rond de indringende dikte die haar zo volledig vult, kreunt Crom Dubh van de strakke perfectie die ze was. Even stilhoudend, de enige aandacht die hij geeft voor haar tedere onervarenheid, laat hij haar lichaam aanpassen aan zijn grootte. Langzaam wurmt hij zich in cirkels tegen haar aan en trekt zich dan terug.

Geduldig wacht hij weer, terwijl hij net buiten de poort van haar bron zweeft, maar dit was voor zijn plezier. Dan, als haar heupen uitnodigend omhoog gaan, eist hij haar weer op. Samen bewegen ze als oceaangolven; vooruit haastend naar de afgrond van het bestaan, zich terugtrekkend om de kracht te herwinnen om weer vooruit te komen. Elke stoot trekt hem dichter naar dat wat niet kan worden verkregen zonder haar sterfelijke liefde. Elke stoot vult haar hart met de woeste winden en woeste stormen van Crom Dubh.

En wanneer hij in haar leegloopt en zijn goddelijke zaad in haar vruchtbare schoot morst, schreeuwen ze allebei het uit van de extase van hun liefde. Terwijl hij haar dicht knuffelt om de kou af te weren, voelt hij de hectische hartkloppingen van haar hart langzaamaan overgaan in een lome polsslag. Eilís verheugt zich over zijn onverwachte tederheid, en, wetende dat zulke zachte zorg zeldzaam was voor een wezen van de storm, hield ze des te meer van hem. 'De mijne', resoneert de bekentenis van Crom Dubh in de cirkel, voordat hij door de nacht wordt opgeslokt, 'je bent voor altijd van mij, Eilís.' De magie, die nooit was opgehouden in haar ritmische kloppen door hun felle liefde, roert de lucht; de komst van de storm.

Hij beweegt zich om naar haar gezicht te staren, zijn zilverachtige ogen worden donkerder in gepolijst tin als ze haar belofte fluistert terwijl ze zijn hoofd naar beneden trekt om zijn lippen te vangen met het hare: "Voor altijd."..

Vergelijkbare verhalen