Darkness Within (Hoofdstuk 4: Vampyric Sleep)

🕑 9 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Pas toen hij zich bewust werd van de tijd, een ogenblik vloekend. Ik keek zwakjes naar zijn gezicht en begon al de effecten van de zonsopgang in mij te voelen. Zijn blik ging onmiddellijk naar me toe en trok me in zijn armen; hij knielde even om me de bruidsstijl op te pakken.

'Laat je hoofd tegen mijn borst rusten, kleintje,' fluisterde hij zachtjes. Ik sloot mijn ogen, legde mijn hoofd tegen zijn borst en viel bijna onmiddellijk weer in die diepe slaap. Hij keek naar de lucht en vertrok naar het huis, er was heel weinig dat ik van hem wist. Maar daardoor wilde ik alleen maar meer over hem weten.

Het had hem maar een paar minuten gekost om me weer het huis binnen te krijgen, en ik was dankbaar voor hem, want hij had net de zonnestralen kunnen missen die door de lucht raasden. Ik was al in mijn beladen slaap gevallen, dus plaatste hij me in mijn kamer en legde me zachtjes neer. Hij streek zachtjes zijn hand tegen mijn wang en legde een kus op mijn voorhoofd. 'Slaap, kleintje, en sta dan de komende nacht op,' fluisterde hij zachtjes voordat hij de kamer verliet. Ik hoorde zijn voetstappen weer de deur van mijn kamer uitgaan, maar toch wist ik dat ik veilig was, want hij zou nooit ver gaan en altijd waken over mijn diepe slaap.

Toen ik weer in mijn diepe slaap viel, maar hoewel een vampyrische slaap geen dromen oplevert, merkte ik dat ik aan hem dacht. Maar één ding viel op, een van de eerste woorden die hij zelfs tegen me had gesproken, de herinnering speelde zich af in mijn hoofd. Flashback Ik was al dagen aan het ronddwalen in dit verlaten bos, zo hongerig, zo dorstig… Ik had bijna besloten om iets van een arm dier te nemen dat ik waarschijnlijk zou kunnen vangen. Maar ik was bijna te zwak om te jagen door het gebrek aan bloed gedurende vier dagen.

Mijn geest was door elkaar gegooid en mijn gedachten waren onduidelijk voor mij. Wat zou er met mij gebeuren, verhongeren en sterven? Wat een vreselijke manier om te gaan. Ik strompelde verder tot ik zag dat mijn visie me langzaam in de steek liet, zacht kreunend terwijl ik een boom vastgreep en ertegenaan op de grond zakte.

'Alsjeblieft… als ik zo sterf, laat het dan snel zijn', fluisterde ik tegen de wind, in de hoop dat hij me dood zou brengen en dat hij me mijn wens snel zou vervullen. Maar het gebeurde nooit, mijn zicht werd snel zwart en ik viel terug tegen de koude grond. Het voelde als uren, de pijn klopte in mijn lichaam, alsof God zelf me vervloekte en me veroordeelde tot het leven waarin ik me bevond. Maar toen bedekte iets warms mijn koude lichaam, en toen voelde ik dat ik tegen iets sterks werd bewogen, iets warms.

Onwetend van wat er in mijn lichaam was opgenomen, stilletjes in de hoop dat het een wild dier was dat me zou afmaken. Maar voordat ik zelfs maar een geluid kon maken, voelde ik een nattigheid tegen mijn lippen, alsof het mijn mond openbrak, en toen werd er een karmozijnrode vloeistof door mijn keel geduwd. Het duurde niet lang voordat mijn honger mijn lichaam overnam en me dwong te drinken van alles wat me probeerde te helpen.

Minuten gingen voorbij en mijn kracht begon snel toe te nemen. Toen ik voelde hoe de warme vloeistof mijn lichaam naar binnen gooide, gingen mijn ogen open om te zien wat me vasthield. Een luid gesis kwam uit mijn lippen toen ik iets zag dat ik nooit had verwacht te zien, op een afstand terugspringend van de man. Hij zat daar maar naar me te staren, maar sprak geen woord.

Mijn ogen sprongen onmiddellijk naar zijn vleugels, angst sijpelde in mijn ogen. "Oh heer… nee…" fluisterde ik tegen mezelf. Dit was niet wat ik wilde, ik wenste niet dat een engel me te hulp kwam. Ik bleef bij zijn hand staan ​​terwijl hij hem optilde alsof hij me onmiddellijk wilde kalmeren.

Ik stond daar naar hem te staren, mijn lichaam trilde alsof ik werd aangekondigd, volkomen verdoemd voor het leven. Het was alsof hij mijn gedachten kon lezen, maar ik had niet verwacht dat zijn stem zo zacht en engelachtig zou zijn. "Wees nog steeds kleintje, je bent niet zo verdoemd als je zegt dat je bent," fluisterde hij zachtjes. Mijn oren hadden zijn woorden natuurlijk zonder moeite opgevangen. Toen veranderden mijn gedachten onmiddellijk, maar hoe… hoe wist hij wat ik was? Ik schrok uit mijn gedachten toen ik hem zag bewegen om op te staan, en keek toen toe hoe hij een stap dichter naar me toe kwam.

Ik deed meteen een stap achteruit, zoals ik deed, hij zag het en stopte. 'Kleintje, je hoeft niet bang voor me te zijn,' fluisterde hij zachtjes. Hoewel ik zijn woorden hoorde, wilde ik hem niet geloven. Ik schudde even later mijn hoofd. Hij zuchtte zacht.

"Kleintje, alsjeblieft, ik probeer je alleen maar te helpen, kom naar me toe," fluisterde hij nogmaals zacht. Ik schudde mijn hoofd en deed nog een stap achteruit, maar zag niet langer een frons in zijn gezicht gegrift staan. Er brak iets in me, omdat ik hem niet kon ontzeggen wat hij wilde. Hoewel ik tegen het gevoel vocht, verloor ik die strijd.

Hij had gezien wat er in mij was gebeurd, hij wist dat zijn bloed in mijn lichaam mijn geest en oordeel vertroebelde. Omdat het bloed van een engel erg bedwelmd kan zijn voor een vampier, vormt het ook een band tussen de twee. Van de twee één maken.

Hij greep de kans en liep snel naar me toe, zijn armen stevig om me heen geslagen, ik worstelde tegen hem om uit zijn greep te komen, maar het hielp me niet. "Wees nog kleintje, mijn bloed vertroebelt je geest, wij worden één, zoals jij de mijne wordt, zoals ik ook de jouwe zal worden," fluisterde hij in mijn oor. Ik verslikte me en kon mijn stem niet vinden bij die woorden. 'Je bent nu van mij, mijn kleintje,' fluisterde hij nogmaals zacht. einde Flashback De zon kwam snel op toen de herinnering weer in mijn hoofd begon te vervagen.

Toen ik de laatste zonnestralen voelde verdwijnen, fladderden mijn ogen weer open voor de duisternis, maar ik voelde me ongemakkelijk. Er klopte iets niet, of was het het gevoel dat er iets ging gebeuren. Ik ging rechtop zitten en keek om me heen, mijn ogen knipten naar de glinsterende ogen die vanuit de hoek staarden.

De angst rees in mijn ogen toen de herinneringen me tot op zekere hoogte bang hadden gemaakt. Maar pas toen de helderheid van zijn glimlach verscheen en zijn stem sprak, ging ik zitten. "Ik ben het alleen, mijn kleintje, wees niet bang, want ik heb over je gewaakt zoals mijn plaats is, want je bent van mij en alleen van mij, maar het wordt tijd dat je wakker wordt en je voedt," fluisterde hij zachtjes. Hoewel mijn oren weer elk woord vingen.

Maar bij het woord feed stak ik onmiddellijk een hand op om hem tegen te houden, mezelf opnieuw vervloekend voor wat ik was. Een zucht bereikte mijn oren, maar niet die van mijzelf, terwijl ik toekeek hoe hij weer naar me toe bewoog. 'Kleintje, je moet ophouden jezelf uit te hongeren,' zei hij, een beetje in zijn stem, waardoor ik bij hem weg wilde, maar toen ik die blik in zijn ogen zag, wist ik wel beter dan dat. Hij liep achter me aan, alsof hij me ervan wilde weerhouden te ontsnappen aan wat er ging gebeuren. Ik heb nooit van hem willen eten, meer bang dat als ik dat bleef doen, het hem zou veranderen.

Hij zweeg bij die gedachte en greep mijn schouder een beetje stevig vast. 'Kleintje, je kunt geen engel veranderen, er is geen manier,' fluisterde hij, terwijl hij mijn schouder losliet en zijn pols uitstak zodat ik hem kon voeden. "Nu… geef kleintje te eten, ik wil je geen honger meer zien." Ik beet op mijn onderlip toen ik hem hoorde, zacht kreunend terwijl de golven van honger me ruw troffen. Zijn bloed was bedwelmend, en ik hunkerde ernaar.

Ik wou gewoon dat ik me er niet zo slecht over voelde. 'Laat me je niet voeden, kleintje,' fluisterde hij zachtjes. Ik kreunde nogmaals om zijn stem, terwijl ik me bewoog om zo zacht mogelijk te bijten voor een vampier, langzaam aan zijn pols.

Ik sloot mijn ogen en sloot mijn geest af terwijl ik me voedde, niet wensend dat iets dit zou onderbreken. Het was maar een paar minuten geleden voordat ik hem losliet, mijn tong weer over de speldenprikjes liet glijden en ze sloot. Maar iets voelde anders, pas toen voelde ik iets om mijn nek.

Voordat ik het merkte, werd er een spiegel voor mijn gezicht geplaatst. "Vind je het leuk mijn kleintje?" fluisterde hij in mijn oor. Een zwarte halsband, met een klein stukje ketting aan de voorkant, aan elkaar vastgemaakt met een zwart hartslot, en twee engelen bungelden aan de uiteinden van de kettingen. Ik verslikte het toen ik het zag, omdat ik eerst mijn stem niet kon vinden.

Hij glimlachte, ik zag het in de spiegel. 'Ik beschouw dat als een ja,' grinnikte hij zachtjes, terwijl hij de spiegel wegzette. 'Kleintje, neem je deze halsband aan om mij als je Meester te nemen?' fluisterde hij zachtjes. "Zoals ik in uw hoede zal nemen en ervoor zal zorgen dat uw geluk boven het mijne wordt geplaatst, zal ik voor uw welzijn zorgen en ervoor zorgen dat uw leven het beste zal zijn dat ik voor u kan maken," fluisterde hij zachtjes, een vinger onder mijn kin plaatsen en mijn gezicht naar het zijne trekken, zoals hij vroeg.

Ik zat daar, staarde naar zijn onberispelijke gezicht en reikte zachtjes naar zijn wang. "Ja," fluisterde ik zachtjes..

Vergelijkbare verhalen