De prijs van de zombiejager

OK, hier is de deal. Mijn lichaam is van jou totdat ze de kooi openen. Gebruik me zoals je wilt.…

🕑 15 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

"Kijk uit!" Het was bijna twaalf uur en de zon was minstens zeven uur opgegaan. Het veld had veilig genoeg moeten zijn: kilometerslang geen zichtbare schaduw. Toen ze de schreeuw van Jex hoorde, stopte de vrouw met graven, draaide zich om en zag het logge beest aankomen en rende. Bij het geluid van de oproep draaide de gruwel zich om en begon te schuifelen in de richting van Jex. Hij had zijn geweer erop gericht voor het geval dat, maar het had geen zin om een ​​schot te riskeren als de zon het werk voor hem deed.

Rond zijn gezicht en handen begonnen rookpluimen te verschijnen. De jager liep voorzichtig achteruit om buiten bereik te blijven. Hoe dichter een zombie opnieuw sterft, hoe gevaarlijker het wordt.

Jex ontsnapte aan een bende in New York City en had er een in brand gezien die zijn hand van zich afscheurde en gooide: het enige dat nodig is, is een kras. Er klonk weer een schreeuw "Achter je!". Jex gooide het jachtgeweer in de borst van de eerste zombie en sloeg het op zijn rug.

Hij draaide zich om en zag de vreemdeling een seconde wachten met een pitchvork die niet lang genoeg was voor de veiligheid. Het beest spietste zichzelf op de tanden en probeerde zijn lichaam diep genoeg op hen te drijven om haar handen te kunnen krabben. "Mine! Run!", Riep Jex. De vrouw liet de hooivork vallen en rende weg. Door het plotselinge verlies van weerstand sloeg de gruwel naar voren, waardoor het handvat van de hooivork in het vuil bleef steken.

De zombie bleef proberen vooruit te komen, waarbij hij de hendel van de hooivork cartoons dieper in de aarde duwde en zichzelf verder opsloot. Al snel werd de lucht gevuld met de bijtende stank van brandend verrot vlees. Na te hebben gecontroleerd of het eerste lijk ook veilig was, bleek bij een korte zoektocht een ondiep graf. Ze waren waarschijnlijk tijdens de paniek naar Idaho gekomen als vluchtelingen om vervolgens neergeschoten te worden door een boer die dacht dat ze de ziekte zouden brengen.

Jex schudde zijn hoofd van de domheid. Meer dode mensen maken was geen manier om een ​​zombie-invasie te stoppen. Korte tijd later lagen Jex en Helen (de vrouw die hij had gered) naakt naast elkaar in het zonnebad van de gemeente van Helen. De gemeente nam geen risico. Iedereen die op een of andere manier in aanraking kwam met de ondoden en alle buitenstaanders werden minstens een dag in quarantaine in het zonnebad.

Het zonnebad was een kooi nabij het brandpunt van wat ooit een zonnecollector was geweest die werd gebruikt voor verwarming. Het zonnebad was de reden waarom Jex Helen naar de gemeente was gevolgd. De wervelkolom doorsnijden met een jachtgeweer op korte afstand is de zekerste manier om een ​​zombie te stoppen, maar het vlees heeft de consistentie van rotte vruchten. Iedereen die dichtbij komt als hij wordt geraakt, wordt waarschijnlijk geraakt en kan zich door kleding en door de huid heen graven tot het bloed bereikt. Sommige ingewanden van de zombie hadden zijn jas geraakt.

Hij had het meteen weggegooid, maar hij wist niet zeker of hij snel genoeg was geweest. Bij zombies was zonlicht niet alleen het beste ontsmettingsmiddel, het was ook het enige dat werkte. Bovendien was het idee om een ​​dag nacht in relatieve veiligheid door te brengen met een mooi naakt meisje niet bepaald ongewenst. En Helen was knap.

Dat was wat Jex's aandacht had getrokken toen hij haar voor het eerst vanaf de weg zag. De bloem in haar aardbeiblonde haar paste bij haar zomerrok. Net toen hij een inleiding in zijn hoofd had geoefend, was hem iets opgevallen dat op de achtergrond bewoog en begon er weer een zombiegevecht. 'Je moet hier blijven', meende Helen serieus.

'We hebben meer mensen nodig als we hier alles willen doen wat we willen doen. We kunnen namelijk nauwelijks de wacht houden.' Jex had de compound gezien, hij was praktisch perfect. Vier gebouwen met goede stevige muren rond een binnenplaats. De buitenramen op de begane grond waren al dichtgemetseld en ze waren begonnen met het toevoegen van tralies op de bovenverdieping. Tien, twintig mensen konden gemakkelijk een menigte van honderd of meer tegenhouden.

De gemeente had er zes. Helen en haar broer waren de enige leden onder de vijftig. Helen was nog maar net in de twintig, haar broer nog jonger. en alle natuurwetten van de natuurkunde die ze nu op de universiteit zou moeten hebben en hij zou de middelbare school af moeten maken. In plaats daarvan zat ze hier in het midden van nergens vast, in de hoop de ondode horde een stap voor te blijven.

Helen's aanbod was verleidelijk, misschien te verleidelijk. Logeren bij de gemeente was absoluut de beste overlevingskans die hem werd aangeboden sinds hij New York verliet. Ze hadden overvloedig voedsel, onderdak en een generator met een volle tank brandstof voor noodgevallen.

Zijn kans om San Francisco te bereiken was op zijn zachtst gezegd niet goed. Hij was de laatste van de acht die New York had verlaten. Jex schudde zijn hoofd: 'Ik kan niet blijven. Ik heb andere verplichtingen.' Zo niet Jex, wie zou dan anders het werk doen? Wie anders zou het proberen te beëindigen? 'Neem ze ook mee.' Helen stond erop.

Jex keek Helen recht in de ogen en schudde langzaam zijn hoofd. Helen zweeg even en knikte toen instemmend. 'Als je niet blijft, denk ik dat ik je goed moet bedanken voor het redden van mijn leven,' begon ze. Helen stak haar hand uit om de jagers terug te halen. 'Je hebt de mijne gered.' Jex antwoordde: 'Maar misschien kunnen we elkaar dan wel bedanken' ging Jex naar Helens kant van het podium en ze kusten elkaar terwijl hun lichamen in een naakte, volledige omhelzing om elkaar heen werden gewikkeld.

Het was zo lang geleden dat hij bij een vrouw was geweest en gezien de aard van zijn missie was het onwaarschijnlijk dat hij dat weer zou doen. Jex wilde genieten van elk moment, elke aanraking, elke kus. Helen heeft de erectie van Jex recht gemaakt en voelde dat ze stijf werd in haar hand terwijl ze de lengte ervan in haar tong bewerkte. Zodra hij er klaar voor was, zwaaide ze haar lichaam over het zijne en begeleidde zijn pik tussen haar benen.

Jex 'pik zat al in haar toen Helen's zenuw brak. Het ene moment stond ze op het punt Jex naar een van de beste seks van hun leven te brengen, het volgende zat ze gehurkt in de hoek te snikken met haar gezicht in haar handen begraven. "Het spijt me, het spijt me zo", snikte Helen tussen snikken uit, "ik kon het niet, ik kon het niet.

Het is niet jouw schuld, ik kon het niet." Jex hield afstand. Helen leek niet te draaien, maar ze leek zijn gezelschap ook niet echt te willen. Uiteindelijk kwam Helens broer hen eten brengen en het zonnebad voor de nacht klaarmaken.

Dit betekende het inschakelen van het zwarte licht, het sluiten van de luiken en het aansteken van de verwarming voordat de zon onderging. Zwart licht was niet zo goed als zonlicht, maar beter dan niets. De man was zichtbaar onbezorgd door de nood van zijn zus en plaatste het dienblad zonder woord op de grond naast de kooi. Het dienblad was op een vreemde manier bezet met fijn porselein, verse linnen servetten en een knopvaas met een bloem, dezelfde bloem die Helen eerder in haar haar had gedragen.

Blijkbaar moest iemand bezig blijven om zijn gedachten van zombies af te houden. Helen ontrolde zich uit haar foetushouding en fluisterde iets in het oor van haar broer. Hij knikte terwijl ze sprak, maar antwoordde niet. Aan het einde van dit eenzijdige gesprek vertrok hij zonder een woord. Helen liep langzaam naar het midden van het platform, met haar handpalmen open en haar ogen neergeslagen.

'Ik wilde niet misleiden', zei ze. 'Ik begrijp het niet', antwoordde Jex. 'De gemeente heeft kinderen nodig.' Dat was logisch. Om de gemeente voort te zetten, zouden vroeg of laat kinderen nodig zijn. Als ze te lang zouden wachten, zouden de oudere leden te oud worden om de kinderen te helpen opvoeden.

Helen keek Jex recht in de ogen. 'Oké, hier is de afspraak. Mijn lichaam is van jou totdat ze de kooi openen. Gebruik me zoals je wilt.' 'Is dat het? Geen voorwaarden?' Vroeg Jex verbaasd.

Helen stond erop: 'Het is een simpele feitelijke verklaring. We hebben niet genoeg mensen om de wacht te bewaken. Als hij weggaat, is er niemand om naar de kooi te kijken.

Mijn enige beveiliging is dat het niet waarschijnlijk is dat je uitgaven uitgeeft de nacht opgesloten met een gruwel. ' Jex had meer bezwaren: 'Als ik je wilde dwingen, had ik je niet laten stoppen.' Helen was klaar met een antwoord: 'Het zal het voor mij gemakkelijker maken. Vraag me niet om het uit te leggen.' Hierop stak Helen's broer zijn hand op en opende zijn mond alsof hij iets wilde zeggen en stopte toen. Jex kon alleen maar gissen naar de verschrikkingen die Helen en haar broer waren ontsnapt om naar deze plek te komen. Ze waren niet begonnen als plattelandsbewoners, dat was duidelijk.

De slachtoffers van deze oorlog werden de vijand. De slachtoffers waren de overlevenden en die schuld bleef aan hen allen hangen. Ze hadden allemaal geleerd hoe ze met angst en fysieke pijn moesten omgaan, en verwelkomden hen zelfs terwijl ze de schuld en de pijn van verlies afzwakten. Veiligheid, intimiteit waren veel moeilijker te verdragen, ze gaven tijd om na te denken, tijd om te onthouden, tijd voor schuld. Helen was onvermurwbaar: 'Ik heb je leven gered.

Dit is mijn prijs', pakte Jex Helen's aardbeienblonde manen. Helen deed geen poging zich te verzetten of te ontsnappen. Er was geen twijfel over mogelijk wie een gevecht tussen hen zou winnen: hij had een lengte van vijftien centimeter en minstens vijftig pond over haar heen. Jex trok hard, snakte naar pijn en gooide haar toen bij hem weg, terwijl hij een godslastering uitte, walgend door het besef dat hij het gevoel van macht plezierig had gevonden. 'Geen deal,' antwoordde Jex, 'ik heb je eerst gered' Helen probeerde Jex te slaan, maar hij greep haar bij de keel en sloeg haar hard tegen de tralies van de kooi.

Haar pijn doen voelde deze keer beter. Hij stak de duim van zijn andere hand in haar geslacht en gebruikte die om haar lichaam van de vloer te tillen. Deze keer voelde hij alleen plezier. 'Ik heb je eerst gered,' herhaalde Jex, 'je lichaam is mijn prijs, begrepen?' Ooit was het midden van het houten platform waarop ze stonden bedekt met een soort kussen dat met koorden was vastgemaakt.

Het kussen was weggesneden, maar de uiteinden van het koord bleven langs één rand. De uiteinden van het koord waren lang genoeg om Helen's polsen vast te maken. Jex wist hoe hij zijn woede moest gebruiken, hoe hij die kon concentreren op zijn taak, of dat nu het omhakken van een boom was, vechten tegen een zombiemassa of zijn huidige taak. Helen was op haar voorkant gerold, haar knieën stevig op elkaar geklemd om hem de toegang tot haar kut te ontzeggen. Maar Jex had een ander plan en drukte met zijn pik haar kont op het podium.

Helen onderdrukte een schreeuw. Jex was klaar met ruzie. Hij wilde haar, hij had haar gewild vanaf het eerste moment dat hij haar in het veld zag werken. Ze had er ruw om gevraagd en hij zou het op zich nemen. Het lichaam van het meisje verstijfde toen hij probeerde zijn lul naar binnen te duwen en haar anus als een vuist stevig samenklemde.

De olie uit het dienblad maakte zijn taak niet gemakkelijker, maar Jex kende een andere truc. Een harde klap, een scherpe ruk aan haar haar en een zorgvuldig getimede stoot gaven hem de gelegenheid om zijn pik halverwege te begraven. Ze vocht pijnlijk, maar dit deed haar veel meer pijn dan hem. Helen probeerde hem van zich af te werpen, maar met haar polsen vastgebonden en Jex bovenop haar dreef dit haar kont alleen maar dieper op zijn pik.

Een woeste draai van haar tepel beloonde Jex met de voldoening van een schreeuw. Na een paar slagen besefte Helen de zinloosheid van haar inspanningen en zonk naar het platform, waarbij ze bij elke stoot slechts een klein snikje maakte. Jex kwam snel en maakte haar kont glad met witte vloeistof die hij met zijn vingers van binnenuit verzamelde en in haar mond drukte om haar te laten slikken.

Jex draaide Helen op haar rug zodat ze haar armen ongemakkelijk over elkaar sloeg, bevestigde haar enkels aan de koorden aan weerszijden van de koorden die haar polsen vastbonden en stopte toen om zijn handwerk te bewonderen. Er ontbrak nog iets en daarom werd het kleed van het dienblad als blinddoek in gebruik genomen. Helen benen waren gespreid en uit elkaar waardoor haar geslacht volledig weerloos was, haar anus open en beschikbaar. Jex streek met zijn hand door de krullen van schaamhaar die zijn prijs omlijst en rukte aan een handvol om haar eraan te herinneren dat hij nog niet klaar was met haar te laten lijden. Dit lokte een aangename kreet uit en dus trok hij weer harder.

Bij de derde poging pakte hij een kleiner handjevol en trok hard genoeg om ze eruit te trekken. Jex keek naar de plaats waar de haren vandaan kwamen. In het begin was het aangenaam rood en pijnlijk, maar de roodheid begon te snel te vervagen.

Jex haalde er nog een handvol uit en nog een. Helen's seks volledig soepel maken was geduldig werk. Jex nam van tijd tot tijd een korte pauze om haar klitje met zijn vingers te plagen en een of twee in haar te glijden om haar te herinneren aan het doel waarvoor ze werd voorbereid. Helen probeerde in het begin elke vooruitgang te weerstaan, en liet zich vervolgens door de sensatie onderwerpen totdat Jex besloot dat ze te dicht bij een orgasme kwam en sneed haar af met een klap over haar borsten of gezicht.

Jex maakte zijn werk af door een suikertang te gebruiken die hij als pincet op het dienblad had gevonden. Tegen die tijd deed Helen alsof ze hem negeerde, zelfs niet protesterend toen zijn pik in haar naakte kut gleed. Omdat dit onaanvaardbaar was, gebruikte Jex de suikertang op haar tepels. Dit bracht zijn slachtoffer met een boze vloek terug in zijn wereld van kwellingen, maar het was ook niet genoeg. De knopvaas met bloem stond nog op het dienblad.

Het had de vorm van een uitroepteken, iets korter en iets breder dan een haan. Met het gewicht in zijn hand, merkte Jex dat het behoorlijk zwaar was. De hele stengel en niet alleen de basis is gemaakt van dik glas. De bovenste helft glipte gemakkelijk in Helens kut, maar hierdoor bleef de bolvormige basis naar buiten steken, waardoor Jex haar kont moeilijk kon gebruiken tenzij hij haar eerst omdraaide. De vaas was minder geschikt voor sodomie, maar uiteindelijk werd dit bereikt door zijn vingers te gebruiken om haar uit te strekken.

Haar kutje was eerder strak geweest, maar het object dat er al in zat, maakte het nog strakker. Jex kon het harde, onverzettelijke voorwerp voelen terwijl hij zichzelf binnenbracht. Helen schreeuwde vloeken en vloeken bij elke stoot. Jex negeerde haar: Of ze nu schreeuwde omdat ze van de ervaring genoot of omdat ze wilde dat het ophield, maakte hem niet langer uit. Jex werkte zijn lul woedend totdat hij kwam en zakte toen op de borst van het meisje.

Hij deed de blinddoek af, nieuwsgierig om te zien of het zien van haar gezicht spijt zou brengen. Dat was niet zo. Langs de linkerkant van haar gezicht, waar hij haar voor het eerst had geslagen, had zich een fel paarse blauwe plek gevormd.

Andere delen van haar lichaam vertoonden vergelijkbaar bewijs van zijn gebruik. Jex streek met zijn hand langs Helens spleet tot hij haar klit vond en begon er met een vingertop omheen te cirkelen. Hij had deze vrouw pijn gegeven en nu zou hij haar plezier geven.

Niet als beloning voor haar onderwerping, maar als een nieuwe demonstratie van zijn macht over haar. Tot de kooi ontgrendeld was, zou de keuze of ze plezier of pijn ervoer alleen aan Jex en Jex toebehoren. Jex boog zich voorover en kuste voorzichtig de blauwe plekken op Helens gezicht, borsten en buik. Uiteindelijk kreunde ze van genot toen zijn lippen en tong over haar spleet dansten. Haar lichaam kreeg stuiptrekkingen toen ze haar luidste kreet van die nacht slaakte.

Nadat ze was losgemaakt, rolde Helen zich op rond Jex 'lichaam. Binnenkort zou haar broer terugkeren om de kooi te openen en zou Jex opnieuw moeten kiezen tussen het leven met Helen in de gemeente en een hopeloze missie. Hij zou kunnen proberen de hele wereld te redden en het zou niet lukken, of hij zou kunnen proberen slechts één persoon tegelijk te redden. Helen zou met hem meegaan als hij erom vroeg, daar twijfelde hij niet aan.

Maar wie zou er voor haar broer zorgen als ze kwam? Welk recht had hij haar te brengen op wat vrijwel zeker een zinloze zelfmoordmissie was? Het argument ging eindeloos door in Jex 'geest totdat het plotseling werd beëindigd door het geluid van een jachtgeweer. De eerste explosie werd gevolgd door een tweede en een derde. Daarna viel het stil. Voordat het tweede schot werd afgevuurd, stonden Jex en Helen rug aan rug in het midden van de kooi om de wacht in alle richtingen te houden.

De stilte werd van tijd tot tijd verbroken door het geluid van schuifelende voeten gevolgd door meer periodes van pijnlijke stilte. Toen klonk er een licht sissend geluid en een vage geur van iets dat brandde. De gruwel moet dicht genoeg bij de kooi zijn gelopen om het zwarte licht te laten werken.

'Gebruik het platform', schreeuwde Helen. Het zou niet veel bescherming bieden, maar het was de enige beschikbare dekking. Jex hielp Helen net op tijd met het opheffen van het zware platform toen de gruwel de kooi aanviel en delen van zijn lichaam over de tralies stuurden.

Door de gaten in de lamellen kon Jex zien dat delen van de zombie al in brand stonden. Toen zag Helen door de vlammen het ergste wat mogelijk was. Ze werden aangevallen door het lijk van haar broer..

Vergelijkbare verhalen