Een demon op Maple Street - Deel 1

Ze wilde meer van de alledaagse wereld en riep een demon op. Zou haar kat het goedkeuren?.…

🕑 14 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Jill had dit al een paar keer eerder geprobeerd, maar ze verloor altijd haar zenuwen van schrik. Maar de eerste keer dat ze de demon probeerde te toveren, werd ze gegrepen en doodsbang toen de leegte verscheen. Het glinsterde als perkamentpapier dat in de lucht zweefde. Ze plaste op zichzelf, midden in een bezwering, en verbrak de betovering. De tweede keer verscheen de demon daadwerkelijk en haar geest raasde als zand in een windstorm.

Ze beet op haar lip en hield de angst binnen. Hij was half mens, half god. Zijn donkere ogen doorboorden haar ziel van aan de andere kant van de kamer, ze zag sterke schouders en blote borst, en kon zijn blik niet gemakkelijk breken. Ze werd naar binnen getrokken, geklonken door een onzichtbare stroom die haar anima dichterbij dronk.

Ze was aan de grond genageld, haar geest zwom in de poel van warme vergetelheid voor wat eonen had kunnen zijn. Maar daaronder begon iets naar voren te komen, een klein zeurend kloppend geluid. Het kronkelde in dezelfde poel als haar aandacht en begon luider en luider te kloppen om zich verstaanbaar te maken. Tot eindelijk het waakzame inzicht, het laatste knagende spoor van gezond verstand kwam als een haai uit haar onderbewustzijn, waardoor Jill snel van kalm in paniek veranderde.

Haar rechtervoet stootte tegen het dichtstbijzijnde artefact en stuurde het door de kamer om de uitlijning te onderbreken. De betovering was verbroken. Jill hield haar adem in en verzamelde snel de artefacten en legde ze terug in de kast. Snel de zoutcirkel opzuigen en dan het oude boek weer onder het bed verstoppen.

Nu naar de keuken om te zitten en tijd te geven voor gezond verstand om te rationaliseren. Ze was anders dan veel vrouwen, waar de meesten de dwaze gedachten uit hun kindertijd hadden weggestopt, hield de hare vol. Ze was getrouwd met een man die na elf jaar huwelijk in de levende doden was veranderd. Alles was voor hem een ​​procedure, een routine.

Hij was geen slechte man, maar hij had zijn comfortabele weg in het leven gevonden en blindelings gevolgd. Ontbijt om zes uur, werk om acht uur, thuis om vier uur naar bed om negen uur. Zwarte koffie, witte lakens, grijze dagen.

Ze wilde meer. Ze wilde lachen, ze wilde gevaar. Ze wilde dat iets verbodens haar naar adem zou doen happen, en dan afwisselend moest lachen tot de tranen uit haar ogen stroomden.

Ze verlangde ernaar om een ​​vreemde exotische lul tegen haar clit te voelen slaan, en een onregelmatige hartslag die de hare op de zijne afstemde. Ze verlangde naar witte koffie, zwarte lakens en kleurrijke dagen. Maar het zou op haar voorwaarden moeten zijn. Een week later betrapte ze zichzelf erop dat ze naar de artefacten staarde, ze zaten als chachkies langs de plank van de kast.

Ze riepen haar, ze vroegen om in een bepaald ruimtelijk patroon terug op de vloer van de woonkamer te worden gezet. Ernaast stond een verder onschuldige doos Mortonzout. Daarnaast een fles bordeaux. Na het tweede glas wijn hadden eenzaamheid en waanzinnige nieuwsgierigheid de overhand gekregen. Ze was er klaar voor, en hoewel ze wist dat ze met dingen speelde die je niet zou moeten doen, voelde ze dat de vreemde demon, bijna een keer opgeroepen, haar geen kwaad zou doen.

Nadat ze de artefacten terug op hun hoeklocaties had geplaatst, plofte ze het oude boek open en begon ze te bezweren. Ze herinnerde zich zijn gedurfde gezicht, zijn sterke kin, de manier waarop zijn rokerige donkere haar als zachte slangen op zijn voorhoofd lag. De wijn schetste duidelijk een beter beeld van de situatie. Een demon oproepen was geen toeval, het was niet iets dat je deed omdat de stemming je trof.

Ooit verdiende ze een major in religieuze studies en werd toen relikwiejager tijdens een archeologische excursie naar een necropolis in Luxor. Het idee dat gisteren iets kon worden weggegooid en vandaag kon worden betreden, was niet erg. Het idee dat 5000 jaar geleden iets kon worden weggegooid en toen vandaag de dag doorging, was een heel groot probleem. Helaas, ze vond het amulet van Cernunnos, letterlijk per ongeluk erop stappend nadat een andere student dagenlang vurig een spleet had schoongemaakt met een tandenborstel en het even daarvoor had opgegeven.

Maar wat was het precies? Ze wist het niet zeker, een klein sieraad, een ketting, een stoffige hanger aan een ketting met een Keltische maangod? Hij zag er vriendelijk uit en zij was gefascineerd. Ze keek snel om zich heen en pakte het artefact in haar zak, eenentwintig jaar geleden nam ze het eerste vliegtuig terug naar de Pacific Northwest. De bezwering ging verder van haar lippen en al snel vormde zich de geruisloze leegte van perkamentpapier met wiebelige, dampvormige franjes in de woonkamer. Even later stapte Lord Merridia naar de hoek van de kamer, bij de krabpaal.

Ze hapte naar adem en reikte naar beneden om de artefacten weer te verspreiden, maar deze keer hield haar hand haar tegen. Gestopt door haar eigen wil, gestopt door de eenzame nachten masturberen in de badkuip over romantische boeken en wijngaarddrankjes. Jill kon niet praten, laat staan ​​schreeuwen en de demon kwam langzaam naar haar toe. Was dit de oude maangod? Ze schudde zenuwachtig maar bleef hem met grote ogen aankijken. Hij stopte een paar meter van haar cirkel af, het licht viel op zijn gezicht en hij glimlachte.

Haar mond viel open bij zijn pure schoonheid. Hij begon te praten, en als er geen anatomische beperkingen waren geweest, zou haar eigen kaak tot aan het tapijt eronder zijn doorgegaan. Hij had een zachte lage stem die gemakkelijk kon veranderen in grommen als dat nodig was.

'Dus je gaat me niet weer verbannen Jill?' Zijn stem was van glanzend goud dat soepel van zijn tong rolde. "Ah… ah…." Hij glimlachte. "Het is goed. Ik weet dat je verrast bent.

Je mag even de tijd nemen om je zintuigen en adem te verzamelen. Ik zal je geen kwaad doen.' Zijn stem was diep, langzaam, weloverwogen. Ze beefde, terwijl haar ogen over hem heen schoten. Zijn lange haar, zijn glanzende ogen.

Zijn fijn gebeitelde borst. Haar ogen zakten omlaag en haar hersenen draaiden om met onzekerheid twijfelde ze aan haar beslissing. Hij was ongelooflijk, hij was beeldschoon… maar hij was een demon. Na een paar minuten begon de kamer langzamer te gaan terwijl haar ademhaling afgaf aan normale herhaling.

Zijn benen en dijen waren in schaduw, maar ze kon aan zijn contouren zien dat hij naakt was. Ze zou meteen nat zijn geweest als ze niet in shock was geweest. "Ga maar lieverd, drink me met je ogen." Hij stond hartelijk buiten de kring. "Ik ben Ik kan niet naar binnen, dus ik zal genieten van je woonkamer.' Hij zag Mordrid de kat die zich in de cabine verstopte. 'Oh en dit is Mordrid, is hij een goede kat geweest?'.

De demon draaide zich om om de kat te begroeten terwijl Jills ogen over zijn rug vielen, naar zijn strakke gespierde achterste en sterke dijen.'Oh mijn god,' fluisterde ze terwijl ze naar zijn prachtig naakt lichaam. "Mijn naam is Lord Merridia, en deze kat van jou is niet alleen een oude ziel, maar ook een oude vriend van mij.". "Wat?".

"Katten zijn veel slimmer dan jullie stervelingen weten, de echte naam van deze is Cramston. De echte naam van een kat kennen is hem spraak geven.". "Ah… waar heb je het over?" Zei ze aarzelend.

"De kat, de kat, dit nachtdier dat stiekem alles van je weet. Vraag, heeft dit wezen je gevonden of heb je het gevonden?". "Ik heb hem gevonden.

Hij was in de tuin aan het plassen en bleef.'. 'Precies, hij heeft je gevonden.' godinnen, zoon van de maangod draag je om je nek en manusje van alles, maar vooral je gast op dit moment.". Ze kon aan de uitvoering van zijn woorden zien dat hij een ontwikkeld wezen was, maar met al haar gedachten, de miljoenen kleine vermoedens die grillig in haar brein dansten, wanhopig proberend om redenen te vinden uit de rommel, haar enige woorden: "Oh mijn god…".

"Technisch gezien kan ik dat zijn." Hij draaide zich naar haar om en glimlachte. 'Ik hoopte dat je je angst zou overwinnen en me een tijdje zou laten blijven hangen. De heuvels van de herfst worden tegenwoordig saai.' ?".

"Ja, de andere naam is 'the Damned Place'". Ze hijgde. "Bedoel je?". "Ja…". "H.

E.L.L?", haar dwingend woorden hardop te spellen. "Als je het zo uitspelt, maak je het erger dan het is. Het is niet zo erg als het klinkt.

Ze hebben een lounge, een mooi hotel met een klein restaurant, een theater. In de buurt, een klein kattenpark. Het weer is echter altijd somber en de lucht staat altijd stil, dus je kunt je voorstellen hoe het kattenpark ruikt.', je harige vriend weet wat de hel is. Hij woont op een met tapijt bekleed plein. Noem je dat leven?' Ze verbaasde zichzelf en nam plotseling aanstoot aan zijn woorden.

'Ik verzeker u, Heer… Meriwideo…. 'Merridia. Noem me uw heer.'. "Ik kan je gerust verzekeren dat mijn kat hier heel gelukkig is.".

"Oh echt nu? Hij woont in een hokje, hij staat vier keer per dag op, drie keer om te eten en één keer om naar buiten te gaan en in je tuin te plassen. Hij zal met deze routine doorgaan tot het einde van zijn dagen. Zijn leven heeft werd arm en ontbrak. Ik kan je persoonlijk vertellen dat hij liever krankzinnige katten copulatie heeft.' Snel wendde hij zich tot de kat.

"Zeg je niet, Cramston?". "Mewies.". "Oh mijn god! Mijn kat praat!" Jill hapte naar adem. "Wat de fuck? Kun je praten?".

'Zie je wel? Ik heb het je toch gezegd.' Merridia's woorden stroomden als snelle thee uit een tuit. "Oh mijn god, wat kun je nog meer zeggen?". "Ik vind het leuk als ik met jou in bed lig en jij miauw-stur-bate.". Jills gezicht viel in een absoluut stille rode vernedering en barstte even later lang genoeg los om tegen de kat te schreeuwen dat hij persoonlijke zaken had gedeeld. Niet alleen had een kat geklaagd over haar zeer persoonlijke activiteit, maar ze had het ook gewaagd om terug te schreeuwen, alsof hij een persoon was.

En dan was er natuurlijk nog het feit dat ze ook een knappe demon had opgeroepen die uit een kronkelend ding van perkamentpapier in de hoek van haar woonkamer tevoorschijn kwam. Deze dag werd echt vreemd en haar hersenen stuurden signalen naar haar mond dat het het beste was om terug te keren naar stilte. "Ik heb je verteld dat hij een vriend was, en terwijl de kat je tong heeft, laat me verder gaan over mijn vaderland.".

Verdorie… dacht ze. "Ja." hij vervolgde: "Ik heb daar een heel mooie speelkamer.". "Een… speel… kamer…?" het bereiken van een tint donkerder rood. "Ja, vol met ongelooflijk zachte fluwelen meubels ontworpen voor elke gewenste houding, en verder verbeterd met harige overgaveboeien en vloeibare verfrissingen. Mijn persoonlijke favoriete speeltje is de Liberator.

"Oh… Liberator? Is dit een nieuw type vibrator?". "Ja, je ligt lekker in een relaxte fauteuil, ik klem de zachte vibrator over je clitoris en hij spint. Heel bevrijdend. Je zou het leuk vinden.".

"Dat is geweldig, maar zou je nu stoppen met het lezen van mijn gedachten?". "Misschien als je zou proberen om in de echte wereld te praten. Ja?". "Jij…" een begrijpelijke zin begon te komen, "…bent een erg knappe… umm demon…".

Hij aaide Cramston en sprak kalm. "Het is ook een vloek, mevrouw. Mag ik u echter een gelijkwaardig compliment geven. U bent heel lekker en een delicatesse, en misschien als u echt merkt dat uw stem en uw lippen regelmatiger bewegen, zult u mij toestaan ​​ze in mijn mond." Hij zweeg even en keek toen scherp diep in haar ogen, "Ik weet waarom je me hebt geroepen.".

"Je doet?" Ze slikte zenuwachtig. "Ja, en ik ben gekomen om je geheime verlangens te vervullen. Ik ben je raketschip naar een andere planeet, nog een avontuur als je wilt. Ik kan passies vervullen die zo privé zijn dat als ze ter sprake komen in een informeel gesprek bij een kopje thee, jij zou vervallen van verlegenheid.". 'Dat moet thee zijn.' Haar stem vinden.

"Ja, thee is zo verboden dat zelfs Cramston er niet terloops over zou praten.". "Probeer het eens…" Het hokje sprak. "Ik," vervolgde hij, "Heer Merridia, ben die verboden thee. Drink me privé op en ik zal je hartige geheimen veilig bewaren, totdat ik ze één voor één kan uitdelen, en je naar een schreeuwende climax kan brengen.". 'Oh… mijn…' Ze ging nog twee tinten naar bed en dwong haar angst vreemd genoeg om te wankelen.

"Hoe ken je mijn… geheime verlangens?". "Cramston.". "Verdomde kat!" brulde ze. "Ik zei het toch. Sta me toe om verder te gaan.".

"Ja…" Ze begon te glimlachen. "Nu, waar was ik…?". "Schreeuwende climax.". "Ja. Vele malen totdat je zo zwak en ingetogen bent dat je lichaam niet langer kan reageren, waardoor je geen andere keuze hebt dan ongeneeslijk in slaap te vallen tegen mijn fluweelzachte harde lichaam met mijn pik diep in je begraven.

Heb ik al je aandacht? ". "U doet mijn Heer." Ze keek naar hem, als aan de grond genageld, en realiseerde zich dat ze hem best graag haar heer noemde. Zijn gespierde handen kwamen op zijn blote heupen te rusten.

"Als je me binnen je cirkel zou laten, zal ik vleugels geven aan je clandestiene wensen. Wil je de ring breken?". Ze keek even naar de omringende zoutband en keerde toen langzaam terug.

Ze besefte dat dit haar kans was om de gewone wereld achter zich te laten. Zijn ogen waren hongerig, ondeugend, wild, haar ogen waren verwijd, weelderig. De wereld stond stil… voor een onmetelijke hoeveelheid tijd. Opeens was het ochtend.

Ze schrok wakker op de bank en het was zover. Wat is er net gebeurd? zij dacht. Haar ogen schoten door de kamer. Ze stond snel op en ijsbeerde door het huis, haar man was weg. Ze ijsbeerde naar de keuken en toen terug naar de woonkamer.

Het huis was leeg. Terug naar de woonkamer, haastig rondkijkend naar aanwijzingen van de vorige ervaring. De artefacten lagen in de nabijgelegen kast, maar sporen van zout lagen in klonten als eilanden op het tapijt. 'Shit.

Dat was wild…' mompelde ze tegen zichzelf en toen zag ze de kat. Een herinnering bracht haar op ooghoogte met de katachtige. "Ok… ah… Cramston of hoe je ook heet, je was hier, je zag wat er gebeurde.

Ga je gang…". De kat beantwoordde haar blik, maar zei niets. "Waag het niet." ze porde: "Dat was te echt.

Je was hier en je praatte.". De kat keek haar weer aan en na een lange stilte stootte ze een pootgeluid uit. "Serieus? Cramston, Mordrid-kat! Oké, ik moet in lachen uitbarsten.". Ze ijsbeerde weer door het huis en praatte verder in zichzelf.

"Ok, ik had wat wijn… waarschijnlijk te veel wijn. Ik viel in slaap in de woonkamer, ik droomde, ik zette de artefacten buiten en las het boek. Ik droomde het hele ding… Nee, nee dat heb ik gedaan' t! Ik kon niet hebben!".

Terug naar de keuken, zenuwachtig en verward, ging ze zitten om te ademen. De koele ochtendlucht blies door een raam naar binnen, verkoelde haar longen en duwde de onrustige gedachten naar de uithoeken van haar geest. Ze had het gevoel dat de achtbaan zojuist de pauzebaan was binnengereden, luchtdruk had uitgespuugd en de hele joyride in de stopzone had gebracht. Ze was opgewonden, maar had spijt van de voltooiing. Buiten haar huis regende het, de grijze wolken gooiden water naar Maple Street.

Ze keek naar de postbode die buiten zijn routine liep, geleid door een patroon. Al snel zou ze haar post hebben, kort daarna zou ze een eenvoudige lunch maken. De klok zou draaien en de procedure van het leven zou volgen. Haar aandacht ging naar de keukenmuren, dwaalde rond en gleed toen door de ovenuitlaat naar een ongewoon klein kastje dat op het fornuis stond. "Wat? Waar komt dit vandaan?".

Ze reikte ernaar met wijd open ogen en las de kleine woorden op de verpakking hardop voor. "Lord Merridia's Ondeugende Nachtthee." Ze glimlachte in zichzelf en stopte de doos weg. Wordt vervolgd?..

Vergelijkbare verhalen