Eén met de natuur

De term "Boomknuffelaar" dat is een stap vooruit.…

🕑 12 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Er was eens een meisje genaamd Lauren, zij zorgde voor alle planten en dieren. Ze kon er niet aan denken dat de dieren vastzaten in kooien, gemarteld en vervolgens geslacht werden zonder de geneugten van het leven te kennen. Daarom nam ze de beslissing om veganist te worden. Op een dag zat Lauren in haar tuin de knoflook van haar vriendin te verzorgen. Ze had al haar planten uit zaden gekweekt, daarom beschouwde ze alle planten als haar kinderen.

Terwijl ze haar knoflook water gaf, bewoog er iets in de struiken naast haar dat haar aandacht trok. Ze wist niet of ze het moest gaan bekijken of niet. "Oh nee, wat als het iets is dat mijn baby's zal opeten?" Lauren stond toen op en liep naar de bosjes.

Iets wits verdween uit het zicht. Lauren ging verder de struiken in tot ze omringd was door een overvloed aan bomen. Vanuit haar ooghoek zag ze iets wat haar schokte. Daar stond een omgehakte boom, die aan het rotten was zonder ergens voor gebruikt te worden. Lauren viel op haar knieën en de tranen begonnen over haar wangen te lopen.

"Waarom zou iemand dit doen? Begrijpen ze dan niet dat we bomen nodig hebben om te leven?" Lauren kreeg een bal op de grond. "Mensen zijn walgelijke dingen." Ze zat daar een hele tijd te snikken. Opeens voelde Lauren iets in haar gezicht kriebelen.

Lauren deed haar ogen open en zag klimoptakken dansen in de wind. De takken wikkelden zich om Laurens arm en trokken aan haar tot waar ze met haar rug op de omgevallen boom rustte. "Wel verdomme?" Lauren gilde en probeerde zich los te trekken van de bladeren. Ze begon in paniek te raken toen haar angst groeide.

"Rustig maar kind, niemand is hier om je pijn te doen." Een diepe, raspende stem vulde haar hoofd. Lauren keek om zich heen. "Wie is daar?". "Het is alleen ik en de anderen.".

"Anderen?". "Ja, de andere organismen en ik wilden je bedanken voor al je vriendelijkheid voor onze soort. Het is niet normaal dat we een mens zien met zo'n mededogen voor de natuur. Vooral een rottende oude boomstam zoals ik." De klimop verslapte zijn greep op Lauren.

"Jij bent de omgevallen boom? Hoe praat je zonder mond?". "Je emotie voor mij heeft je op een andere golfverbinding gezet dan normale mensen, dus je kunt ons nu begrijpen.". Lauren krabde op haar hoofd "Goh meneer, dat is veel om in je op te nemen, en ik denk niet dat ik het echt begrijp.". "Het spijt me dat ik je in de war bracht, het enige wat je moet begrijpen is dat we nu allemaal met je kunnen praten." De stem van de boom begon over te gaan in een hoestbui.

"Goh wilikers, komt alles goed met je?". "Ik denk niet dat ik het nog veel langer volhoud. Mijn levenskracht ebt langzaam weg." De boom begon hard te hoesten.

"Kan ik iets voor je doen? Ik wil niet dat je pijn hebt." "Ik denk niet dat je hoe dan ook kind kunt helpen. Mijn energie is bijna helemaal op.". Ze zaten daar een tijdje in stilte "Ik wou dat ik je wat van mijn energie kon geven…".

"Zou je dat echt willen doen?". "Ja, maar ik weet niet hoe ik dat kan". "Ik weet een manier, maar ik moet er zeker van zijn dat ik uw toestemming heb." "Meneer, als het u laat leven, kunt u alles doen." Zodra ze die laatste zin uit haar mond had, werd ze aan de klimoptakken meegesleurd naar de plek waar Lauren in de lucht hing. "Auw… meneer wat doet u? Dat doet pijn.". "Het komt goed, ik beloof dat ik zo voorzichtig mogelijk zal zijn." De klimoptakken trokken Laurens sweatshirt over haar hoofd.

"Meneer!" schreeuwde Lauren terwijl ze naar bed ging. "Ssst rustig aan." De klimoptakken bleven Lauren uitkleden, totdat ze alleen nog in haar beha en slipje overbleef. Toen haar beha eenmaal was uitgedaan, stuiterden haar borsten ter grootte van een citroen op en neer toen ze hun vrijheid herwonnen.

"Ze zijn zo mooi." De tak wreef zachtjes over haar tepel, waardoor deze rechtop ging staan. Het bleef haar borsten plagen totdat het gekreun over Laurens lippen begon te ontsnappen. "Meneer, wacht… ik heb mezelf nog nooit… aangeraakt… ik begrijp niet wat deze sensaties zijn.".

"Het is oké, we zullen het je leren.". Lauren voelde iets haar buik raken, ze keek naar beneden en zag de takken van de boom tussen haar benen door gaan. Laurens lichaam reageerde vanzelf en ze spande haar benen samen. "Wachten… Ik wilde mijn man mijn eerste keer geven toen we trouwden… Ik heb mijn vader beloofd dat ik dat zou doen.'.

'Het spijt me. Dit is de enige manier die ik kan bedenken om jouw energie in mij over te brengen… Wil je dat ik stop?". Lauren keek verdrietig naar beneden. "Nou, als je stopt, ga je dan niet dood?".

"Ik waarschijnlijk zal hoe dan ook. Ik wilde gewoon niet sterven zonder het te proberen.' De stem van de boom stierf weg en klonk verdrietig. Lauren haalde diep adem. 'Als je denkt dat het je in leven zal houden, dan kun je alles doen.' opende ze een beetje.

De boom bewoog zijn takken verder tussen Lauren's benen en raakte haar roze knop aan. Lauren wierp haar hoofd achterover terwijl schokken van plezier door haar lichaam schoten. De boom wreef haar onaangeroerde geslachtsdelen in cirkels met zijn ruwe takken, waardoor Lauren voortdurend spring.

"Meneer die kriebelt.". De boom grinnikte "Dat bewijst maar weer hoe puur je bent." Hij begon sneller te wrijven en de klimoptakken betastten Laurens borsten lichtjes. Langzaam veranderde Laurens ongemakkelijke gekreun in wellustig gekreun. "Klinkt als jou'' Ik begin me goed te voelen." Laurens bed.

"Ik… weet niet of ik me goed voel… Mijn… beneden… voelt warm aan.". "Dat is goed. Dat betekent dat we goed werk leveren.' De boom werd krachtiger door zijn wrijving.

De klimoptakken trokken aan Laurens roze tepels, waardoor ze luid begon te gillen. Haar bruine, zijdeachtige haar hing voor haar gezicht terwijl ze haar hoofd boog. 'M- mijn lichaam wordt steeds heter… Ik heb het gevoel dat er iets gaat komen…" Toen de planten dit hoorden, begonnen ze harder te wrijven. Lauren kneep haar ogen stijf dicht terwijl een nooit eerder gevoeld plezier haar lichaam overnam. Haar lichaam schudde hard toen ze haar eerste orgasme beleefde.

haar lichaam kwam tot rust Laurens ogen verdoezelden. "Wat… was… dat?". "Dat was een orgasme… Iets dat wij van nature niet kunnen hebben." Lauren probeerde haar ademhaling te kalmeren terwijl de boom naar de vochtige lippen van Lauren bewoog.

De tak van de boom begon te weken in Laurens overlopende liefdessappen waardoor het hout uitzette. Toen de tak voldoende doorweekt was, begon hij Laurens maagdelijke gaatje binnen te dringen. Ze begon haar handen tot vuisten te knijpen. " Dat doet echt pijn.' Ze kromp ineen. 'Ontspan… dit is om je voor te bereiden zodat je geen ondraaglijke pijn zult hebben.

Ik heb geprobeerd dit zo pijnloos mogelijk te maken.' De boom begon zijn tak in en uit Lauren te bewegen. De ruwheid van de tak vervaagde toen de boom Laurens liefde opzoog. al snel maakte de pijn die ooit Laurens hol had gevuld plaats voor plezier. Laurens sappen begonnen langzaam uit de boomstam te druppelen.

Lauren begon luid te kreunen toen de tak van de boom glibberig werd en soepel in en uit haar bewoog. stem is zo mooi." Zei de boom terwijl hij haar harder begon te vingeren. "Stem? Ik zeg niets.".

"Nee, maar je kreunt en het klinkt prachtig.". Lauren bed knalrood. De boom trok zijn tak terug uit haar geslachtsdelen toen de klimoptakken Lauren in de steek lieten. geplaatst op de stam van de boom voelde ze een plas liefdessappen onder zich.

Het koude gevoel hield Lauren opgewonden. Plots had Lauren een grote paddenstoel die aan de stam was vastgemaakt en naar haar lippen stak. Het was minstens een voet lang en tien centimeter breed. Het had een bruine punt en een witte basis. Lauren fronste haar wenkbrauwen.

"Wat ben je aan het doen?". "Ik wil dat je eraan likt. Dit komt het dichtst in de buurt van een penis.".

Lauren draaide haar hoofd een kant op. "Dat is erg vies en wat als het een giftige paddenstoel is?". "Denk je echt dat ik je iets in je mond zou laten stoppen waar je dood aan zou gaan? Bovendien moet je het nat maken, anders past het nooit.". "Goed…" De paddenstoel trilde toen Lauren ernaar keek.

Ze haalde diep adem en raakte het puntje van haar tong aan. De paddenstoel zwol op toen ze eraan begon te likken als een lolly. De boom slaakte een kreun. "Dat voelt goed.". "Wat moet ik anders doen?".

"Wervel je tong en pak de basis zoals je doet.". Lauren deed wat de boom zei. Haar tong maakte luide slurpende geluiden naarmate ze er meer in ging. Ze hield altijd al van de smaak van rauwe paddenstoelen.

Terwijl Lauren zich op haar gemak voelde, begon ze op het puntje te zuigen. De boom kreunde luid. "Dat voelt zo goed. Je bent hier een natuurtalent in. Zuig het alsjeblieft dieper".

Lauren probeerde te doen wat de boom vroeg, maar als Lauren de punt langs haar tong bracht, begon ze te kokhalzen. 'Ontspan je keel. Die gaat er nooit in als je zo gespannen bent.' Ze knikte en ontspande haar keel terwijl ze de paddenstoel diep in haar keel begon te stoppen. Ze kreeg de helft van het lid in haar mond.

Lauren voelde dat iets haar haar vastgreep en begon langzaam haar hoofd op en neer te bewegen. Eerst kokhalsde Lauren, waardoor de tranen in haar ogen kwamen, maar ze herinnerde zich dat ze ontspannen moest blijven. Al snel ging het tempo steeds sneller en harder, waardoor de tranen over Laurens wangen rolden. Ze kreunde zachtjes terwijl haar mond werd geneukt door de paddenstoel.

Toen de paddenstoel doordrenkt was met haar speeksel, werd ze opgetild en geplaatst waar de paddenstoel net buiten haar poesje was. Laurens ogen werden groot. "Ik denk niet dat dat gaat passen…". "Rustig maar.

Denk niet aan de maat, dan maak je je alleen maar meer zorgen dan nodig is. Nu ga ik lekker langzaam naar binnen, heb alsjeblieft nog even geduld met de pijn." Zei de boom terwijl Lauren erin werd neergelaten. Lauren sloot haar ogen toen de paddenstoel haar maagdelijke gaatje binnendrong. Tranen begonnen een gestage stroom te vloeien toen ze voelde dat ze ontmaagd werd.

Een plas bloed verzamelde zich aan de voet van de paddenstoel. "Mijn maagdelijkheid doet echt pijn…" De boom bewoog pas toen Lauren stopte met huilen. "Het is oké… je kunt doorgaan…" zei Lauren beverig.

De boom begon langzaam en voorzichtig te bewegen. "Bedankt dat ik je mocht ontmaagden. Ik beloof je dat ik het niet voor niets zal laten gaan." De boom begon sneller te bewegen terwijl hij Lauren neukte. Ze kreunde van de pijn toen de paddenstoel de ingang van haar baarmoeder raakte. "Je voelt je zo goed van binnen, zo warm en zacht." De klimoptakken begonnen Lauren wild te bewegen terwijl haar geslachtsdelen nat werden.

Lauren begon een warm gevoel diep van binnen te voelen en het verspreidde zich. "Wa… wacht… Je hebt tot nu toe al het werk gedaan. Ik zal proberen het zelf te doen." De klimopbladeren lieten Lauren zachtjes zakken, waardoor de volledige lengte van het lid van de boom diep in haar doordrong en haar baarmoeder kuste. Lauren duwde op de stam en trok de paddenstoel uit haar. Ze begon langzaam op de paddenstoel te rijden en probeerde aan het ritme te wennen.

Al snel begon ze haar heupen in een vast ritme te bewegen. Ze kwam erachter hoe sneller ze ging, hoe beter ze zich voelde. Ze begon zo snel als ze kon te bewegen. "D-daar beneden voelt zo heet… Ik denk dat ik ga smelten." Lauren kreunde luid.

"Er komt weer iets aan" Lauren liet haar hoofd achterover hangen terwijl het plezier haar hele lichaam vulde met schokken van elektriciteit. Ze sloot haar ogen terwijl haar orgasme door haar heen schudde. Ze viel op haar buik en legde haar hoofd op de romp.

Nadat haar ademhaling normaal werd, ging ze rechtop zitten. "Hoe voel je je nu heb ik je geholpen?…" De boom zweeg even. "Meneer boom?" Lauren schokt de boom. Na een lange tijd antwoordde de boom eindelijk terug. "Het spijt me…" De stem van de boom stierf weg.

"Het ziet er niet naar uit dat het werkte…. Ik ben al mijn energie kwijt…". "Nee!" schreeuwde Lauren. "Je kunt niet doodgaan! Niet na dit geweldige wat we hebben gedaan…" Lauren begon te huilen. "Hoe moet ik teruggaan met het leven met die walgelijke mensen die je dit hebben aangedaan?" Lauren legde haar op de kofferbak.

"Hou je echt zoveel van de natuur?". "Ik wel. De natuur veroorzaakt geen pijn en vernietiging.". "Nou… ook al kun je je energie niet aan mij geven, ik kan de mijne wel aan jou geven… Als je hier blijft tot ik passeer, dan beloof ik het je. Je hoeft nooit weg te zijn van de natuur weer." Lauren knikte terwijl ze haar ogen sloot en in slaap viel.

Toen ze wakker werd, was de boom dood. Toen ze begon te huilen, merkte ze dat haar handen op boomschors leken. Ze besefte toen wat haar minnaar haar had verteld.

Op het laatste moment had de boom zijn levenskracht aan Lauren gegeven, die in haar doordrenkte, waardoor ze degene werd waar ze het meest van hield. Ze was een plant geworden. Ze was één geworden met de natuur.

Vanaf die dag beschermde ze de boswezens tegen mensen, ze was eindelijk echt gelukkig. Al haar angst en stress waren weggeëbd. Een keer per jaar hoor je in het bos rond haar oude huis waar ze als mens heeft gewoond het huilen van een jonge vrouw die in de wind waait..

Vergelijkbare verhalen