Haunted ziekenhuis ongeluk

Een verlaten ziekenhuis leidt tot een bovennatuurlijke ervaring. Ik keek naar de kapotte vloer onder me, echt.…

🕑 17 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Ik keek naar de kapotte vloer onder me en realiseerde me dat ik een idioot was. Dit was niet iets wat een weldenkend mens zou doen. In feite zou iedereen met een meetbare hoeveelheid gezond verstand niet in de buurt zijn gekomen van een plek vol verroest metaal en kapotte vloeren.

Het kleine katje keek aan de andere kant van de weg naar me, bijna alsof hij me bespotte. 'Ik haat katten,' mompelde ik tegen mezelf. En ik deed.

Ik had ze nooit leuk gevonden. Ze waren als kleine demonen die klaar stonden om je enkels, je schoenen en al het andere te vernietigen dat niet van krasbestendig materiaal was gemaakt. Maar ik zei tegen de kleine jongen dat ik zijn kat zou halen. Had ik hem gewoon nee kunnen zeggen, dat ik zijn moeder zou gaan zoeken? Zeker wel. Nogmaals, dat zou verstandig en verstandig zijn geweest.

En dat kon ik niet hebben, toch? "Hier kitty kitty," riep ik, in een poging om lief en volgzaam te klinken. En… de kat siste naar me. Hij sprong naar beneden, ruimde de kapotte vloerplanken op en liep door een andere gang. 'Stomme kleine zoon van…' Ik liet mijn godslastering wegvloeien voordat ik in gedachten de afstand voor me afmeet.

10 voet. Dat leek geen grote sprong. Ik was 1.80. Mijn benen waren niet bepaald kort.

En ik heb getraind. Sommige. Ik had net een mijl gejogd… Oké, dus ik heb niet getraind. Maar ik kon zeker een sprong maken die slechts 10 voet.

Ik keek weer naar beneden. Misschien 12 meter. Toch zou ik het kunnen halen.

Ik wist dat ik het kon. Tot ik sprong. Toen ik die 2 verdiepingen op de grond liet vallen, wist ik zonder twijfel dat de kat dit expres had gedaan en mijn vermoedens van hun aard bevestigde.

Ik werd wakker en de geur van ammoniak deed me in mijn eigen gezicht slaan. 'Daar bent u, juffrouw,' zei een vrouwenstem, die naar me glimlachte terwijl mijn zicht worstelde om helder te worden. "Je ontspant je gewoon. Probeer niet te veel te bewegen." Ik knipperde met mijn ogen toen ik haar halfgrote verpleegstersmuts zag.

ding. Ze zag er niet op haar plaats uit, alsof ze een kostuum droeg in plaats van een uniform. "Wat gebeurd er?" vroeg ik en vond mijn keel krassend. Ik voelde me meer uitgedroogd dan wat dan ook.

Verrassend genoeg deed ik eigenlijk helemaal geen pijn. Ik verwachtte op zijn minst pijn te hebben. Maar dat was ik niet.

Ik probeerde rechtop te zitten en de verpleegster duwde me weer naar beneden. "Maakt u zich geen zorgen, juffrouw." De verpleegster glimlachte naar me en nam de tijd om op de zijkant van mijn gezicht te kloppen. 'De dokter zal er zo zijn.' Omdat ik geen zin had om ruzie te maken, legde ik me erbij neer om daar te blijven liggen.

Ik keek om me heen naar mijn omgeving en voelde dat er iets niet klopte. Ik was meerdere keren in het ziekenhuis geweest. (Nee, ik ben niet zo'n kluns… Oké, prima, dat ben ik wel.) Maar dit kwam me niet in het minst bekend voor.

De lampen, de geuren, ze waren anders. Ik keek om me heen, zag een leeg bed dicht bij het mijne en staarde naar de vorm en stijl. Het zag eruit als een antiek.

Een nieuw, glanzend antiek. Toen ik naar mijn eigen lichaam keek, leek mijn jurk uit en vreemd. 'Verpleegster, ik…' Toen ik mijn mond opendeed om een ​​vraag te stellen, kwam er een dokter de kamer binnen.

Hij leek ongeveer 40, misschien 45, met slechts een vleugje grijs in zijn haar. Maar wat me echt opviel, was dat hij geen jas droeg, geen scrub. In plaats daarvan droeg hij een pak.

Niet iets wat ik in het minst gewend was. 'Wat hebben we hier, Joan?' vroeg hij, terwijl hij naar het bed liep. 'Vrouw, midden dokter.

Zij.' De dokter sneed haar af. "Naam?" Ik opende mijn mond om te reageren en merkte dat ik het me geen seconde kon herinneren. 'Jessie,' zei ik, terwijl ik toekeek hoe hij me van achter zijn bril aankeek. "Jessica, meneer." 'Ze is gevonden bij het patiëntencentrum.

Ze lijkt niet in orde te zijn.' "Is dat alles?" Hij hield zijn hoofd schuin en keek naar mijn voeten. 'Er is vast een reden waarom je me hebt geroepen.' 'Nou, dokter, ze lijkt niet getrouwd te zijn.' De verpleegster klopte op mijn hand, waardoor ik probeerde mijn kaak van mijn borst te halen. Ben ik zojuist gekleineerd omdat ik single ben? Opnieuw? Mijn eigen moeder had advertenties voor me in de plaatselijke krant geplaatst, ervan overtuigd dat ik als oude vrijster zou sterven. Ik wilde mijn mond opendoen en spuien dat ik pas 24 was, dat ik gewoon geen tijd had om op Mr. Right te gaan jagen, maar ik was ook in shock.

"Ik denk dat haar probleem misschien van vrouwelijke aard is." 'O, ik begrijp het,' zei de dokter glimlachend. 'Nou, dat verklaart zeker uw aanbeveling dat ik de zaak overzie.' Hij liep naar de voorkant van het bed, greep mijn kin en keek in mijn ogen. "Haar pupillen lijken meer verwijd dan ik had verwacht." Hij greep mijn pols en controleerde mijn hartslag. "Versnelde hartslag." Hij pakte mijn kin weer vast en keek me dood in de ogen. 'Ik wil dat je me naar waarheid antwoordt, begrijp je dat?' Zijn stem was streng en vast, grenzend aan vaderlijk.

"Ja meneer," fluisterde ik. "Ben je maagd?" Ik voelde mijn gezicht een seconde bloedrood worden voordat ik mijn gezicht uit zijn greep trok. "Ja meneer." "Heel goed." Hij draaide zich om en keek naar de verpleegster. 'Breng haar naar mijn operatiekamer op de benedenverdieping.

Ik wil dat ze grondig op me wordt voorbereid.' Hij liep de kamer uit, bijna gehaast, zonder om te kijken naar mij. 'Mevrouw, ik geloof niet dat ik begrijp wat er precies aan de hand is.' Ik keek op naar de verpleegster, bijna smekend. 'Ik ben net gevallen. Ik begrijp niet waarom…' 'Shhh, maak je geen zorgen,' kalmeerde ze, terwijl ze de banden om me heen trok.

Ik begon te protesteren, te schreeuwen, maar ik begreep niet wat er aan de hand was. Wat zou ik hebben geschreeuwd? En aan wie? Ik voelde het leer strakker worden en ze klopte weer op mijn gezicht. Ze controleerde ze en zorgde ervoor dat mijn handen veilig waren. 'Dat is een goede meid,' zei ze, nog steeds glimlachend.

Ze trok een deken over me heen en verborg de riemen. Ze trok een ontgrendeling op de bodem van de brancard en duwde me onmiddellijk door de deur en door een gang. Ik zag andere dokters, andere verpleegsters, mijn hoofd draaide nog steeds en probeerde me te concentreren.

Niets had meer zin. Het was alsof ik in een droom was. Eentje die ik kon ruiken, horen en aanraken. Al snel kwamen we aan bij wat alleen kan worden omschreven als een oude lift. Het kraakte en piepte en leek van glas te zijn.

Ik keek hulpeloos toe hoe ze op de knop drukte en ons kruipend naar beneden stuurde. 'Mevrouw, ik ben niet ziek. Ik ben net gevallen. Ik begrijp niet wat er aan de hand is.' 'Natuurlijk niet, lieverd,' zei ze weer, nog steeds even lief als altijd.

"Ontspan gewoon. Je zult je snel een stuk beter voelen.' 'Ik denk niet dat je begrijpt wat ik zeg. Er is niets mis met mij. Ik moet gewoon naar huis.' 'Shhhh,' drong ze aan, terwijl ze me op mijn wang klopte.

'De dokter zou je over een week of zo gelijk moeten hebben. Wacht maar af." De lift stopte en dwong me om mijn opgekropte tirade weer te stoppen. Ik wilde deze vrouw wanhopig vertellen dat ze naar de hel moest gaan, dat als ze me nog een keer zou aanraken, ik… een manier zou vinden om vrij te komen en sloeg haar tot op een centimeter van haar leven. In plaats daarvan keek ik naar voren en zag wat alleen kan worden omschreven als een van de meest pervers uitziende onderzoekstafels ooit voorgesteld. De kniekrukken waren ontworpen om het hele been vast te houden, lange leren riemen die losjes hingen van hen.

Armleuningen staken uit de zijkanten, meer riemen sierden hen ook. Het zag er niet uit als een onderzoekstafel, zelfs niet een operatietafel. Bovenlichten waren helder en verlichtten de verduisterde kamer, waardoor het moeilijk was om iets te zien maar de tafel zelf, de schalen met instrumenten die bij de linkerkniekruk rustten. De verpleegster begon me naar de tafel te duwen, mijn hart bonsde in mijn keel. Ik was gevallen.

Dat is alles. Wat was er mis met deze mensen? Ze leken grens aan krankzinnig. "Stop," eiste ik, proberend tegen de s. te trekken vallen. "Stop hier nu meteen mee.

Verdomme, ik zei stop!" 'Precies zoals ik had verwacht,' zei de dokter, die uit de duisternis opdook. Hij droeg alleen een overhemd en een stropdas, zijn jas was allang verdwenen. 'Ik ging ervan uit dat ze moeilijk zou zijn.' Hij liep naar mijn brancard en stuurde de verpleegster weg. 'Ik heb het hier vandaan, Joan.

Je kunt teruggaan naar je rondes.' 'Ja, dokter,' hoorde ik haar zeggen, de vrouw verdween weer in de duisternis, gevolgd door het geluid van de lift die opnieuw kraakte. 'Dokter,' jammerde ik toen we dichter bij de tafel kwamen, 'u begrijpt het niet. Ik viel. Ik probeerde de kat van de kleine jongen te pakken te krijgen.

Ik stootte mijn hoofd, denk ik. Dat is alles. Ik heb geen examen nodig. Vooral niet dat soort.' Hij zuchtte luid en zette de brancard naast de onderzoekstafel. Hij keek op me neer, in mijn ogen.

'Je kunt dit makkelijk of moeilijk maken, missen. Ik ben een stuk groter dan jij, zoals je kunt zien. Je gaat naar de tafel, of je het nu leuk vindt of niet.' Ik zei niets en dacht aan mijn opties terwijl hij de eerste riem losmaakte, en toen de tweede. 'Nu, als je me wilt helpen, kunnen we laat je behandeling beginnen en…" Ik stompte hem zo hard als ik kon in zijn gezicht, terwijl ik mijn best deed om op te springen en naar de uitgang te rennen, welke uitgang dan ook.

Maar ja hoor, hij ving me en greep me vast het haar en trok me naar achteren en greep mijn armen. "Ik weet dat je aan hysterie lijdt, maar als je dat nog een keer probeert, ZULLEN er consequenties zijn." "Ik heb nergens last van, jij pin-striped jackass ' gromde ik, kijkend terwijl hij de brancard opzij duwde en me op de onderzoekstafel duwde. Trouw aan zijn woord, hij was sterk.

Extreem. Als hij geen dokter was geweest, zou het me niet verbazen als hij gemakkelijk had kunnen zijn een professionele worstelaar. "Welk deel van 'Ik ben niet ziek' begrijp je niet?" Hij hield me vast met zijn gewicht en pure kracht terwijl hij de banden over mijn armen en buik vastmaakte en mijn bovenborst op slot deed. dy veilig op zijn plaats. Hij ging toen naar het einde van de tafel en grijnsde naar me terwijl ik naar hem staarde.

Hij leek het zelfs grappig te vinden. Hij greep eerst mijn rechterbeen, duwde het in de kniekruk en keek me boos aan terwijl ik naar hem schopte. 'Wil je dat dit examen meer pijn doet dan nodig is?' gromde hij en ontmoette mijn ogen. Ik dacht even na over de situatie.

Toen liet ik mijn benen los en hij bond mijn rechter- en vervolgens mijn linkerbeen in hun respectievelijke houders. 'Dat is een brave meid,' zei hij vrolijk, terwijl hij zijn hand uitstak en de bovenlichten bijstelde, zodat ze recht op mijn ontblote geslachtsdelen scheen. Hij legde geen laken over me heen, hij deed geen enkele moeite om te verbergen wat hij aan het doen was. In plaats daarvan reikte hij naar hem toe en trok een van de verrijdbare karren naar zich toe. Ik ving een zijdelingse blik op enkele van de instrumenten, mijn adem stokte.

Ze leken niet op iets wat ik ooit had gezien. Van al die metalen wangedrochten was het enige dat ik herkende een speculum. Hij duwde mijn benen steeds verder uit elkaar totdat ik voelde dat mijn spieren weerstand begonnen te bieden. Pas toen stopte hij. Zonder ook maar een waarschuwing, voelde ik zijn vingers in mij komen.

Het deed pijn en prikte, iets dat een luide zucht naar adem dwong vermengd met een "au" uit mijn mond. Hij bewoog zijn vingers in het rond en strekte me uit terwijl hij ging. 'Maagdenvlies intact,' mompelde hij in zichzelf, terwijl zijn handen zonder handschoenen aan me trokken.

Ik voelde de hitte in mijn gezicht stijgen toen hij me op een minder dan delicate manier aanraakte, en schaamde me nog meer en werd rood door het idee dat ik enigszins opgewonden raakte. Onmiddellijk voelde ik een koud speculum minder dan zachtjes in me komen, waardoor ik tevergeefs probeerde mijn benen samen te knijpen. 'Hm,' zei hij nieuwsgierig. 'Je lijkt te smeren.' Hij tuurde in me terwijl hij dat zei, terwijl mijn schaamte en schaamte toenam.

"Vaginale gewelf lijkt in perfecte staat. Geen merkbare afwijkingen." Hij trok het speculum van me af zonder het te sluiten, waardoor ik nog meer huiverde dan ik al was. 'Nu, Jessica, zoals je kunt zien, gaat het niet goed met je.' Hij reikte naar voren en pakte een cilindrisch instrument dat op een grote kogel leek.

'Maar dat gaan we oplossen. Dat beloof ik. Dit is mijn specialiteit en ik verzeker je dat je in de beste handen bent.' Ik begon weer te praten toen ik voelde dat hij het minder dan kleine instrument in me duwde en het tegen mijn g-spot liet rusten. Hij bewoog het verschillende keren naar binnen, waardoor mijn toch al overvloedige sappen er omheen squisden en vloeiden.

'Maak je geen zorgen, lieverd. Ik gebruik alleen het kleinste gereedschap. Dat beloof ik. We willen je toch intact voor je huwelijksnacht hebben.' Mijn hoofd tolde toen hij het weer naar binnen duwde, dit keer met kracht tegen die bepaalde prachtige plek.

Toen begon hij het op en neer te bewegen en streelde dat gebied krachtig, erotisch. Ik voelde de opwinding steeds meer in me opbouwen, bijna een orgasme. Plotseling stopte hij en trok het gereedschap van me af. Hij duwde zijn vingers in me en voelde het vocht. "Uitstekende reactie lieverd.

Uitstekend." Hij plaatste de sonde terug in mij en liet hem stil staan. Hij stond toen op, liep naar een machine die in het donker was gemaskeerd en trok iets over dat op een handboor leek. Ik hoorde een schakelaar en een zoemend geluid.

Angst raasde door me heen een moment voordat ik trillingen door mijn clit voelde gaan, waardoor ik een keelklank uit mijn maag liet ontsnappen. Hij hield de machine stil en grijnsde naar me terwijl hij tussen mijn benen keek. Hij bewoog de sonde erin en er weer uit, wat me snel genoeg tot een orgasme bracht.

'Dat is een brave meid,' zei hij, met een zware adem terwijl ik stuiptrekkingen kreeg in mijn stationaire positie. Ik had nog nooit iets gevoeld dat ook maar in de buurt kwam van die hoeveelheid plezier. 'Je behandeling gaat zo goed gaan.' Toen mijn eerste orgasme wegebde, trok hij de vibrator, of de dildo, niet van mijn lichaam. Ze bleven stationair, alleen de insertable bewoog in en uit en masseerde mijn g-spot genadeloos.

Al snel zat ik op een nieuwe golf van extase, mijn heupen schokkend tegen hun boeien. Dit hield uren aan, zo leek het. Hij zou me tot een orgasme brengen, altijd naar mijn gezicht kijkend en nooit bewegend. Hij leek zelfs nooit te knipperen.

Hij was vastbesloten om welke behandeling hij me ook gaf, hij gebruikte me als een proefkonijn in een soort afwijkend seksueel experiment. Ten slotte was ik zo moe dat ik bijna niet wakker kon blijven. De tafel onder mij was doordrenkt van mijn sappen, mijn gezicht en borst glinsterden van het zweet.

Mijn klit, mijn vagina, ze waren pijnlijk en kloppend, waarschijnlijk rauw door het fysieke contact en misbruik. "Dokter… Het doet pijn. Kunt u stoppen? Alsjeblieft?" Hij staarde me aan, terwijl hij de vibrator stevig op mijn clit hield, de kleine elektrische impulsen waren niet langer plezierig maar pijnlijk. Hij leek op zijn horloge te kijken en zijn voorhoofd trok samen.

'Je behandeling heeft pas 57 minuten geduurd. Ik betwijfel of dat efficiënt is, lieverd.' 57 minuten? Werkelijk? Dat is alles??? Hij liet de vibrator nog minstens 10 minuten aanstaan. Er was geen plezier meer, geen extase meer die hij uit me kon lokken. Of dat dacht ik.

Hij trok de vibrator weg en legde hem op de tafel achter hem. Hij ging toen weer zitten en liet de ingebrachte dildo in mij achter. Hij trok mijn lippen uit elkaar, staarde naar mijn clitoris en manipuleerde het.

Ik weet zeker dat hij roodheid kon zien, zo niet zwelling. 'Hm,' zei hij binnensmonds. Hij trok de dildo uit mijn gaatje, een slepend geluid bij het verwijderen dat me nog meer zelfbewust deed voelen. Bijna onmiddellijk duwde hij het speculum terug in mij, waardoor mijn vloeistoffen de toegang soepeler maakten dan ik me had kunnen voorstellen.

'Je lijkt een beetje ontstoken.' Hij trok het speculum er weer uit, de leegte die het achterliet een welkom gevoel. "Ik zal je laten rusten na deze laatste fase van de behandeling. Dan breng ik je terug naar je kamer zodat je kunt uitrusten voor de nacht." Hij stond toen op, zijn lengte intimiderend toen ik een virtueel silhouet zag vanwege de verlichting van de procedurekamer.

'Je moet me er nog één geven, Jessica. Begrijp je dat? Nog één en je kunt slapen tot de ochtend.' Ik knikte en voelde mijn maag samentrekken bij de gedachte aan wat hij in petto had. Toen gingen zijn vingers in mij, zijn duim rustte op mijn clit en masseerde het ruw. Ik probeerde me te concentreren op het plezier, hoe verborgen het ook was. Ik wilde klaarkomen en hard klaarkomen zodat hij me met rust zou laten.

Ik wilde dat hij de ziekelijke bevrediging voelde die hij zocht. Dus concentreerde ik me op het gevoel van zijn vingers terwijl ze in mij rondgingen en op mijn baarmoederhals tikten. Het was pijnlijk, allesbehalve erotisch, maar ik moest een manier vinden om ervan te genieten. Hij bewoog zijn vingers sneller, zijn nagels schraapten langs de muren van mijn gang. Langzaam, langzaam, voelde ik iets opbouwen.

Ik wist dat ik het niet kon faken. Niet met een dokter wiens vingers diep in mij waren ingebed. Toen ik die rand naderde, die climax, deed de dokter iets onverwachts. Hij kneep zo hard als hij kon in mijn klit, waardoor ik gilde terwijl het orgasme mijn lichaam deed schudden. Ik voelde mezelf vrijwel zijn vingers overspoelen, mijn sappen stroomden tussen mijn benen uit.

'Goede meid,' zei hij en hij glimlachte even naar me voordat ik flauwviel. Er liep iets over mijn gezicht, waardoor ik erop sloeg. Ik opende mijn ogen en zag twee gele ogen naar me staren. Ik ging rechtop zitten en voelde mijn lichaam pijn doen toen de kat naar beneden sprong.

'Auw,' mompelde ik terwijl ik naar mijn ingesneden handpalm staarde en vuil in de wond zag. "Geweldig," gromde ik. Ik was tenminste op de hoogte van mijn tetanusinjecties. De kat miauwde, waardoor ik in zijn richting keek.

Hij rende niet, sprong niet. 'Wat? Heb je eindelijk honger genoeg om naar huis te gaan?' Hij miauwde weer en ik stond op en kromp ineen toen ik mijn knie voelde knappen. Ik vervloekte mezelf en de pijn luid.

Ik keek om me heen, net de minste hoeveelheid licht die naar binnen scheen door het gat dat mijn kont had gemaakt op weg naar beneden. Ik voelde me b toen ik naar de stoffige, verroeste onderzoekstafel staarde, de kniekrukken die nog vastzaten en al lang onbruikbaar waren geworden. Het was dezelfde behandelkamer, dezelfde tafel. Zelfs de vibrator rustte in het dienblad naast de te wijd gestrekte kniekrukken. Mijn geest was duidelijk creatiever dan ik het had toegeschreven.

Mijn verbeelding, nou ja, mijn onbewuste verbeelding was veel gedetailleerder dan ik me had kunnen voorstellen. 'Nou, dat was een geweldige droom,' zei ik uiteindelijk tegen mezelf, terwijl ik me bukte en de lastige tabby oppakte. Ik liep naar het trappenhuis in de hoek, herinnerde me dat ik het in de droom had gezien en rationaliseerde dat ik het eerder had gezien voordat ik viel, net als al het andere.

Maar toen ik langs de tafel liep, stopte ik. Er waren verse plassen vocht aan het uiteinde van het metaal, druppels vielen in een grotere poel op de grond. Zonder na te denken stak ik mijn hand uit, raakte de verroeste vibrator aan en trok mijn hand weg toen ik warmte voelde. 'Ja, ik ben hier weg,' zei ik, sneller hinkend. Ik maakte de trap verrassend snel vrij en arriveerde in minder dan 3 minuten bij de ingang.

En toen mijn voet door de deuropening ging, had ik kunnen zweren dat ik de dokter hoorde zeggen: "Slaap lekker." Vreemd genoeg denk ik dat ik nog nooit zo snel in mijn leven ben gegaan..

Vergelijkbare verhalen