Het eiland

Een verdwaalde zeeman wordt uitgenodigd op een klein eiland in de Stille Oceaan en ontmoet twee vreemde vrouwen.…

🕑 13 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Dag 30: Gisteravond is mijn GPS mislukt. Ik weet niet waarom, maar mijn positie is in de Mojave-woestijn sinds 3:25 PST. En dit is vrij onwaarschijnlijk, want ik ben op de Stille Oceaan! Toen ik vier weken geleden begon, in België, ging ik er in ieder geval naartoe en na het oversteken van de Indische Oceaan bereikte ik het 3 dagen geleden.

Dag 31: Het weer is nog steeds slecht. Bewolkt. Dus geen sextant om positie te bepalen.

Het is nieuwe maan, dus vanaf daar ook geen hint. Mijn kompas vertelt me ​​dat ik naar SSE ga. Ik zou Tahiti over drie dagen moeten halen. Dag 32: Compass werkt grillig.

GPS heeft me nu dicht bij het Vaticaan! De wolken moeten opstijgen of ik weet al snel echt niet meer waar ik ben. In de namiddag welde een dikke mist op. Mist deze tijd van het jaar! Het wordt ook kouder.

Ga ik naar het zuiden? De wind is er tenminste nog. Ik maak een constante 25 knopen. Dag 33: De wind nam 's nachts toe, zodat ik wat zeilen moest halen. Ik heb nog 25 dagen eten en drinken, maar ik denk aan rantsoenering.

Ga ik in cirkels? Het weer moet beter worden. Om 17.00 uur Ik hoorde een vreemd bonkend geluid, alsof je met een steen op een enorm leeg vat zou slaan. Ik vuurde een van mijn signaalraketten af, maar geen enkel antwoord. Dag 34: De wind nam af en de mist trok op. Ik werd wakker omdat de boot niet bewoog.

Ik voelde me alsof ik in een haven was. Nog half in slaap ging ik naar boven en viel bijna in het water: ik bevond me in de baai van een eiland! Hoe ben ik hier gekomen? GPS en kompas zijn nog steeds nutteloos. Ik ken geen enkel eiland in de zuidelijke Stille Oceaan met ijzerrijke stranden die de werking van een kompas zouden kunnen belemmeren. Eigenlijk ken ik nergens een eiland met deze eigenschap. En dit zou sowieso ook geen invloed moeten hebben op de GPS! 300 meter verderop zag ik een prachtig zandstrand, maar ik besluit niet te landen.

Voorkomen is beter dan genezen. Ik heb genoeg eten voor nog twee weken, en hier op mijn boot zijn geen giftige slangen of spinnen. Mijn radio produceert alleen atmosferische statica. Dus als ik gebeten word, kan ik geen dokter bellen. Ik gooide het anker.

Het ving grond op ongeveer 12 meter. Het water was helemaal niet helder en had een heel vreemde melkachtige smaragdgroene kleur. Ik kon de grond niet zien. Dag 40: Ik besloot mijn log uit te voeren zoals ik gewend was: Elke dag één invoer. De vermeldingen van dag 35 t / m 39 zijn leeg omdat ik op het eiland was.

Ze hebben me vandaag 'vrijgelaten' en mijn boot is weer op open zee. Het eiland verdween achter een gordijn van dikke wolken. Ik weet niet of en wanneer ik terug kan gaan.

Maar laat me de gebeurtenissen opschrijven terwijl ze zich ontvouwden. Ik bewaar het dagboekformulier, maar de dagen 34 tot 39 zijn uit het hoofd geschreven. Dag 34, vervolg: Nadat ik voor anker was gegaan, was ik het ontbijt aan het voorbereiden, en het raarste gebeurde: de boot bewoog richting de kust. Ik rende naar boven en trok aan het anker, maar het zat nog stevig in de grond. Maar de spanning op de lijn was aanzienlijk.

Heb ik een reuzenschildpad gevonden? Toen de kust dichterbij kwam, was ik bang om aan de grond te lopen. Ik omhelsde me voor een plotselinge botsing, maar slechts 10 voet voordat de boot het strand zou hebben geraakt, stopte hij geleidelijk. Het was helemaal niet plotseling, dus ik had de grond niet kunnen raken. Twee figuren kwamen tevoorschijn uit het struikgewas dat het strand begrensde. De een was lang en slank, de ander meer dan een hoofd kleiner.

De kortere had lang golvend haar, terwijl de eerste een kortere snit had, zoals veel van de Afro-Amerikaanse vrouwen. Wat me opviel was niet hun chocoladebruine huid (veel eilandbewoners hebben dat), maar hun kleren. Het was een stuk dat helemaal omhoog ging van hun voeten tot hun nek.

Het werd op zijn plaats gehouden door een ring om hun nek. De armen waren vrij. De stof leek dun en zweefde om hun lichaam, alsof ze bewogen werd door de pas van hun benen en de wind. Maar er drong er geen lichtstraal doorheen, dus het moet een zwaar weefsel zijn geweest.

Het oppervlak was bedekt met een ingewikkeld patroon dat zich niet leek te herhalen. Er waren witte golven en spiralen op een blauwe achtergrond. En de vrouw was prachtig! De kortere had een rond gezicht en volle lippen.

De grotere heeft een lange en spitse kin en hoge jukbeenderen. Beiden waren begin tot midden twintig. Toen ze het water in stapten om me te begroeten, dreef het doek op het water. Ze hoefden maar een paar passen te doen en zaten tot op de knieën in het water.

Ze bereikten de boot en ieder hief hun rechterhand op. 'Welkom bij Phatom, meneer Branson.' Ik had nog nooit van zo'n eiland of land gehoord. Maar op de een of andere manier wist ik dat het met een 'Ph' gespeld moest worden door het geluid dat uit hun lippen kwam.

Maar hoe wisten ze in vredesnaam mijn naam? Het leek erop dat ze mijn gedachten konden lezen. 'Jij bent de eigenaar van de Juliet.' De grotere wees met haar kin naar de boot. 'Stap het water in.

Het is niet diep. We zaten op je te wachten.' Alles in hun gedrag en hun stem was zo betrouwbaar en ik sprong in het witachtig-smaragdgroene water, ook al zag ik de grond niet. Ik maakte een kleine plons en mijn voeten raakten zacht zand aan.

Beiden pakten een van mijn handen vast. Wat was hun huid warm en zacht! We waadden naar het strand en tot mijn verbazing hield hun doek geen enkele druppel water vast. Ook waren hun voeten niet nat! De mijne was en het fijne zand van het strand kleefde aan mijn huid.

Terwijl we liepen (ze lieten me niet los) merkte ik dat ik hun maat niet kon onderscheiden. De stof was als magie. De grotere moet B-maat zijn geweest en de kleinere D of E, maar hoezeer ik ook probeerde om stiekem naar hun borsten te kijken, ik kon op zijn minst hun vorm bepalen. Vreemd genoeg leek het kleinere meisje een beetje op mijn middelbare schoolliefde die mijn maagdelijkheid nam. De gelaatstrekken van de grotere deden me denken aan Juliet, de reden waarom ik op mijn vijfde wereldreis was en de naam van mijn boot.

Het strand had een breed pad dat het door een bos verbond met een enorm gebouw dat voor mij aan het zicht was onttrokken door de bomen. Ik zeg enorm, omdat de perfect witte muur eromheen minstens 50 meter breed was. En het was 9 voet lang. Een kleine ingang sloot zich achter ons toen we er langs kwamen en kwam in een prachtige tuin met honderden bloeiende planten. Er hing een zoete geur in de lucht.

Het gebouw zelf was zilvergrijs en was een zeer open structuur met een lange veranda die zich over de volledige breedte uitstrekte. Er stonden kleine, ronde tafels en stoelen op. Er konden minstens 50 mensen bij zitten.

Maar het gebouw leek verlaten. We namen de drie treden de veranda op en ze leidden me langs een soort receptie naar een kamer in het gebouw die leeg was, op een groot bed na, een ronde tafel met bloemen erop en twee comfortabel ogende stoelen met dik en zacht kussens. Voor het eerst lieten ze mijn handen los en de grotere wees naar het glas met een smaragdgroene, maar witachtige vloeistof erin. 'Je moet wel dorst hebben.' Ik knikte en ging op de rand van een van de stoelen zitten. Ik zorgde voor het kleinere meisje toen ze de kamer verliet.

De zwaaiende beweging van haar heupen werd merkwaardig versterkt maar ook vervaagd door het patroon dat ook de achterkant van haar jurk tot aan de enkels bedekte. Afwezig nam ik een slokje. Het grotere meisje stond tussen mij en het bed en stelde zich eindelijk voor.

"Ik ben Pharom." Vreemd genoeg wist ik ook meteen hoe haar naam werd gespeld! "Ik ben Bob!" "We weten… ik ben hier voor jou." Ik heb weinig tijd om me af te vragen of dat betekende dat ze voor mij mijn huismeid, mijn toeristengids of mijn geliefde was, want op het moment dat ze het zei, reikte ze naar haar nek en raakte met een snelle beweging de ring aan die haar vasthield kleding. Als bij toverslag ging de ring open en viel de stof over haar voeten en vormde een kleine cirkel. Haar lichaam was perfect en mijn reactie was onmiddellijk. Mijn hart maakte een sprongetje en ik hield mijn adem in.

Mijn lies reageerde ook. Waar zal ik haar beginnen te beschrijven? Haar hoofd was bedekt met kort haar, haar lange nek zat op kleine schouders en haar sleutelbeenderen vormden twee sierlijke bogen. Iets meer dan een handbreedte eronder, vormden haar B-maat borsten hemisferen van uiterste perfectie. Haar tepels waren slechts een hint onder de top. Donkere, bijna zwarte tepelhoven omringden twee kleine uitsteeksels.

Het kostte me maar een paar milliseconden om het te begrijpen, maar de foto van haar buik en heupen brandt in mijn hoofd. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Het patroon verscheen net onder haar borsten. Voor zover ik kan beoordelen, was het symmetrisch.

In brede bogen die helemaal tot aan haar heupen reikten, liepen blauwzwarte lijnen langs haar lichaam, beginnend ergens langs het borstbeen. Ze vertakt zich, en de takken vertakken zich ook. Het was een dicht patroon van talloze lijnen. Elke keer als ik ze sluit, zie ik de patronen voor mijn ogen. De lijnen maakten plaats voor verschillende symmetrische vormen, meestal cirkels en puntige driehoeken.

Die vormen waren ook gevuld met lijnen. De lijnen zijn bewogen en ik weet niet zeker of dit alleen kwam door haar ademhalingsbeweging. Het leek erop dat de lijnen leefden, vooral onder haar navel.

Alsof haar inwendige organen op haar huid werden geprojecteerd, leek het patroon daar op een baarmoeder. Eerst dacht ik dat ze schaamhaar had, maar hoe langer ik het beeld doordrenkte, hoe duidelijker het werd dat het gewoon het spel van zwarte lijnen op haar chocoladebruine huid was dat de indruk maakte. Ik zoog lucht door mijn tanden naar binnen. Men moest voorzichtig zijn met die eilandculturen.

Wat was haar bedoeling? Mag ik haar aanraken? Wilde ze seks met me hebben? Ik durfde me niet te bewegen en staarde alleen maar. Dit mocht ik tenminste, aangezien zij degene was die haar kleren uittrok. Ik was niet lang in het ongewisse. Genadig stapte ze uit de ring die de stof aan haar voeten had gemaakt en zonder haar ogen van de mijne af te wenden, deed ze een stap achteruit tot ze dicht bij het bed was.

Ze wist op de een of andere manier waar de rand was, omdat ze me nog steeds fixeerde toen ze langzaam ging zitten. Ze legde haar armen op het bed, zodat ze achterover kon leunen en het gewicht van haar romp erop kon laten rusten. Haar benen werden gespreid en ik kon haar buitenste vaginale lippen dichtknijpen.

"Komen!" ze fluisterde. "Neem mij." In een oogwenk stond ik op uit de stoel en viel mijn korte broek op de grond. Mijn T-shirt was ook uit en ik stapte uit mijn broek om mijn volledig stijve lul los te laten. Toen ze het zag, glimlachte ze. "We hadden gelijk." Ik wilde haar te graag bereiken om er aandacht aan te schenken.

Hoe dichter ik kwam, hoe meer ze achterover leunde en hoe meer haar benen opengingen. Toen ik bij het bed lag, reikte ik naar haar driehoek. De lijnen vormden er een heel dicht patroon omheen en ze versmolten erachter.

Ze verplaatste haar lichaam meer naar de hoofdsteun, zodat ze ook haar voeten op het bed kon plaatsen. Niet alleen het deel van haar billen dat ik nu kon zien, maar ook haar benen waren bedekt met die lijnen. Maar ik had alleen oog voor haar vagina. De huid eromheen werd geleidelijk lichter en toen ik haar benen spreidde, begroette een roze tint de ingang van haar. Ze hief haar armen op om me te verwelkomen en ik zonk op haar neer.

Haar vagina was helemaal niet nat, maar mijn harde pik zonk zonder weerstand in haar. Het was een gevoel van in talk glijden. Ik werd overspoeld door haar zoete parfum dat uit elke porie van haar zachte huid leek te komen.

Zonder enig voorspel ging ik sneller. Nou, ik ben nu al meer dan 2 weken niet bij een vrouw en ik was zo heet als ik maar kon krijgen. Ze vond het niet erg en draaide haar heupen om het beste ritme bij mij te vinden. Haar lange vingernagels krabden zachtjes over mijn rug.

Ze lachte. "Bob!" ze fluisterde. "Ja, mijn liefste?" "Is goed?" Ik knikte.

"Ja, heel goed!" Ze wist wat er nodig was om een ​​sekshongerige man te laten klaarkomen. Ze bewoog haar heupen op en neer om het gevoel voor al mijn slagen te maximaliseren. Het duurde niet lang en ik wist dat ik zou klaarkomen. Ik wilde uit haar glijden en haar ongelooflijke buik-tatoeage bedekken met mijn witte sperma, maar toen ik er klaar voor was, sloeg ze haar benen achter mijn rug over elkaar.

"Geef het aan mij! Geef het! Geef het!" Ik vond het niet leuk om twee keer gevraagd te worden, en met een laatste slag kwam ik. Ik heb mijn vloeistof in haar geledigd. Mijn ballen waren opgezwollen (ik denk dat ik het beeld had van seks met haar op het moment dat ik haar op het strand zag) en ik goot elke druppel in haar hete, wachtende poesje.

Na zeven of acht sporen liet ze me nog steeds niet gaan. Haar vagina-spieren melken mijn pik van de basis tot de punt, zodat elke druppel eruit werd geperst. Zelfs daarna voelde ik een ongelooflijke beweging diep in haar buik.

We bleven nog een paar minuten verenigd, waarin ik genoot van haar geweldige zoustechnieken. Onze tongen waren verstrengeld en haar handen streelden mijn rug. Toen we eindelijk uit elkaar gingen, verwachtte ik een grote scheut sperma uit haar kutje te zien.

Dit is iets waar ik altijd van geniet als een vrouw me toestaat haar te vullen. Tot mijn verbazing leek het moment dat ik mijn half slappe lul uit haar trok, de schaamlippen haar ingang af te dichten en ik zag geen druppel van mijn vloeistof naar buiten sijpelen. Ze zag mijn verwarde blik en gaf me een laatste kus, terwijl ze me op het bed duwde. "Ontspan, mijn lieve Bob." Ze stond op, stapte in een ring van stof en trok hem omhoog. Ik zou zien dat haar hele kont bedekt was met de lijnen die zeker bewogen, althans vanuit mijn gezichtspunt.

Ik was een beetje uitgeput en ik kwam erachter dat ik nu niets kon doen. Als het hoofd van de clan of de eigenaar van het huis erachter zou komen dat ik een van zijn mensen op onrechtmatige wijze had geneukt, en als hij me daarvoor zou vermoorden, zo zij het maar. Ik heb gewoon een geweldige seks gehad en ik heb genoten van de overblijfselen van Pharom's geur die nog steeds in de kamer hing.

Vergelijkbare verhalen