Sin: Angels and Vampires

🕑 14 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

De engelen daalden neer in Rome in het holst van de winter. Drie van hen verlaten, bleke en naakte wezens die als vallende zilveren sterren in de zwarte nacht arriveren. Sophrosyne keek huiverend naar de hemellichamen. Ze had eerder engelen gezien, maar deze waren anders.

Ze lieten een onbehaaglijkheid in haar botten kruipen. Ze hadden iets haveloos. Iets kapot en vreselijks.

Toen de engelen voor de geestelijkheid bij de tempeltrappen landden, waren ze wankel, zwak en gedesoriënteerd. De eerste was een man, met een strenge trots in zijn ogen, zelfs op dit moment dat zijn geest werd geruïneerd en geslagen, was er een harde resonantie in hem. Hij aarzelde, verzamelde toen zijn krachten en bleef rechtop staan, met zijn brede schouders naar achteren gedrukt.

Hij beschouwde de geestelijkheid als een priester, twee priesteressen en een handvol maagden met kalmte en maakte plichtsgetrouw een beleefde buiging. 'Ik ben Themis,' zei hij. 'Aartsengel van dit vertrouwen.

Dit zijn Jezeliel en Metos.' Het vrouwtje, Jezeliel, was een tenger figuur, zelfs maatstaven. De blik in haar ogen weerspiegelde alleen maar schade; ontheiliging. Haar vleugels waren niet wit zoals die van de eerste engel, maar blauw. Elke mogelijke incarnatie van blauw golfde als enkele veren langs haar krachtige vleugels. Ze varieerden van bleekcyaan, zoals de dag om 12 uur 's middags, tot diep indigo, en alle schakeringen ertussenin, ook die met vreemde blauwachtige tinten die sterk lijken op chroom of zilver.

Ze hield een vloed tegen, slikte en sloeg met haar lila ogen, maar glimlachte zwakjes naar elk van de geestelijken terwijl ze elegant voor hen boog. Ze keerden de boog terug en ze vervaagde terug, achter de eerste engel. Metos was de laatste van hen en zag er versleten en apathisch uit. Hij had blond haar dat in grillige krullen rond zijn gezicht viel en diepblauwe ogen die wankelden en in mokka kruisten toen zijn voeten op de aarde rustten. Rode en gouden vleugels torenden als een laaiend frame boven hem uit.

Hij knikte moe aan alle s die voor hem stonden en zakte daarna weer weg achter de eerste engel. Ze vielen ongeveer allemaal eindeloze glinsterende veren die spiraalsgewijs in de wind rond hun blote voeten, over de gebarsten marmeren treden en tot aan de vervallen tempeltorens vielen. Hun vleugels werden kaal en ruw in vlekken, bloeden op andere. Fluisterde Sophrosyne tegen de hogepriesteres.

'Waarom zien ze er zo uit?' Peithe's reactie was nauwelijks hoorbaar, een straaltje woorden dat onzichtbaar was op het uitgebreide forum. 'Ze veranderen,' zei ze. Ze deed een stap naar voren en boog voor de engelen. 'Ik ben Peithe,' zei ze. 'Hogepriesteres van deze tempel.

Dit zijn Litae en Limos.' Ze stelde de andere priesteres en priester voor, maar maakte geen erkenning voor de maagden. "Het is een eer u te mogen ontvangen." Themis knikte kort. 'Kom,' zei ze.

'Het altaar is klaar.' Ze draaide zich om en ging voor naar de tempel. De engelen stonden achter haar en de rest van de gemeente achter hen. De tempel was koud. Ruwe lijnen liepen door de lengte waar het marmer splitste. Spinnen maakten webben in de kieren en kropen vrij door de gangen.

Zwartgeblakerde, huilende beelden stonden overal in de donkere gang in een somber, stil eerbetoon aan de heiligen en martelaren uit het verleden. De aanwezigen marcheerden door de tempel tot ze het altaar aan de achterkant bereikten, waar ze de trap opklommen en zich in tweeën splitsten. Sophrosyne koos de zijde van de priesteressen zoals haar eerder was opgedragen en knielde voor een van de drie stenen tronen. De engelen zaten op de tronen aan de andere kant en vouwden hun vleugels voorzichtig achter zich.

De priester en priesteressen trokken hun kleren uit om bij de naakte engelen te passen, en gingen toen zitten. Peithe nam de troon voor Sophrosyne en er werd een wasbak tevoorschijn gehaald. Peithe liet 9 zwarte stenen in het water vallen en fluisterde ernaar. Het oppervlak rimpelde en schuimde als reactie daarop. Bij de andere tronen gebeurde hetzelfde, ter voorbereiding op de ceremonie.

Sophrosyne pakte een lap van het altaar en doopte die in het bekken. Ze mompelde zachtjes de gezangen terwijl ze de doek boven Peithe's borst uitwrongen. Water stroomde in dikke rivieren over haar gladde, bleke huid, van haar sleutelbeen en langs haar borst.

Korte druppels hingen aan de toppen van haar tepels voordat ze vielen en tegen haar blote dij spatten. Sophrosyne fluisterde tegen de priesteres terwijl ze aan het werk was, terwijl ze hun eerdere gesprek voortzette: 'Waar veranderen ze in?' ze zei. 'Derelictae,' fluisterde Peithe terug. "De verlaten engelen." Sophrosyne streek de doek over Peithe en bevochtigde elke centimeter van haar lichaam met het schuimende water tot de priesteres bedekt was met een dun laagje glinsterende belletjes.

Een nieuw bassin werd tevoorschijn gehaald en weer gezegend, maar schuimde deze keer niet. "Waarom?" "Om ons te redden." Ze maakte een nieuwe doek nat in het schone water en waste het zeepsop van Peithe's lichaam. Ze begon deze keer met haar rug en liet het water in vreemde reeksen stromen als een delta langs haar ruggengraat.

'Als ze hier zijn om ons te redden, waarom worden ze dan in de steek gelaten?' "Voor de zonden die ze moeten begaan om dat te doen." Sophrosyne ging op haar knieën zitten en zorgde ervoor dat elke centimeter Peithe ongetwijfeld schoon was. Ze liet de doek over de ronding van Peithe's kont glijden en langs haar schaamlippen. Ze liet het in haar spleet glijden, waardoor Peithe rilde en haar keel schraapte.

Sophrosyne keek hen over haar schouder aan. "Zonden?" "Ja. Deze zullen Praelitae zijn. Oorlogsgelen. Er is altijd kwaad in oorlog.

Ze hebben hun positie in de hemel voor altijd opgeofferd om de godheid op de meest duistere manieren te dienen." Er is geen redding voor hen. 'Sophrosyne gebruikte twee vingers om de lap diep in Peithe te drukken en haar ingewanden te reinigen. Ze zwaaide met haar vingers tegen Peithe's vaginale wanden en zag de priesteres naar adem happen en de armen van de troon vastgrijpen.' Met wie voeren ze oorlog. ? 'Vroeg Sophrosyne. Peithe's ogen sloegen toen ze probeerde haar gedachten weer op scherp te krijgen.' De vampieren, 'zei ze.

Sophrosyne stopte toen een koude angst door haar heen ging. Ze slikte.' De vampiers? Ze hebben de hemel verlaten om oorlog te voeren tegen de vampiers? '' Ja, 'zei Peithe.' Ze kwamen om onze gebeden te verhoren. 'Sophrosyne knikte afgeleid.' Natuurlijk. 'Ze schudde haar hoofd en ging weer aan het werk. Ze maakte de doek een keer nat.

meer en doorweekt Peithe's clit, en dan naar beneden tussen haar dijen, om ervoor te zorgen dat elk laatste stukje huid grondig werd gereinigd. Na de reiniging was er schilderen. De priester, priesteressen en engelen waren versierd met heldere, glinsterende sieraden en ontwerpen van vreemde en bekende wezens. De geesten van het geloof voorbij de woerd, de kelkie, de fenrir en de bennu, onder anderen, allemaal dreigend over hun huid kronkelend. Eindelijk kwam de ceremonie.

Peithe en Themis waren de eersten. Sophrosyne en de andere meisjes staken wierook aan en legden ringen van jeneverbes in het heilige water terwijl de engel en de priesteres stonden en elkaar in het midden ontmoetten. Hij raakte haar eerst aan en trok haar naar zich toe.

Hij kuste haar hard, wiegde haar lichaam tegen het zijne en verkende haar vlees met zwervende handen. Hij proefde haar nek, zoog en kuste haar zachte huid. Sophrosyne keek met wanhopige nieuwsgierigheid toe. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn om de tong van een man over haar huid te laten trekken, vroeg zich af hoe het zou zijn voor een man om met een hongerige kracht bij haar lichaam te hebben.

Ze ving de andere mannelijke engel, Metos, naar haar op. Zijn gezicht was leeg, maar zijn ogen waren op haar gericht. Ze keek weg en toen naar de anderen om te zien of ze niet moest kijken. Ze leken onaangedaan.

De verenigde schaduw van de engel en de priesteres verspreidde zich over de vloer en eindigde bij de troon. Sophrosyne concentreerde zich daarop. Themis duwde Peithe op de grond en klom op haar, zijn vleugels wierpen een grote schaduw, breder dan beiden samen. De ogen van het meisje dwaalden terug naar de geliefden. De engel was groter dan mannen.

Elke centimeter van hem was gespierd en gesneden als een levend beeldhouwwerk. Zijn donkere haar viel voor zijn gezicht terwijl hij zijn lippen tegen haar borst drukte. Hij likte haar tepels en nam het grootste deel van haar boezem in zijn mond. Sophrosyne's hand ging onbewust naar haar eigen zachte heuvels, liet haar vingers over het oppervlak glijden en hief haar eigen tepels op. Haar ogen schoten terug naar Metos die een stil, geamuseerd grinnik gaf en wegkeek.

Themis hield de knie van de priesteres tegen haar borst en bracht zijn naaktheid op één lijn met de hare. Ze sprong op toen hij zich tegen haar aan drukte en beet op haar lip. Hij vertraagde en opende haar benen wijder, zachtjes ontmaagd.

De engel dook steeds dieper in haar vlees en terwijl hij dat deed, sprongen er nieuwe veren over zijn vleugels, allemaal een uniform en eindeloos zwart met de glans van een ravenjas. Hij trok haar naar zich toe en zoog met een vraatzuchtige aandrang aan haar borst. Ze drukte haar nagels in zijn rug, net onder zijn vleugels, en trok hem dichterbij. Ze kromde haar rug en kreunde terwijl hij keer op keer tegen haar aan stortte.

Haar ogen rolden van plezier en even vielen ze op het omringende publiek. Peithe's blik schoot snel weg van degenen die zagen hoe ze op de heilige tempelvloer werd geschonden. De anderen wendden ook hun blikken af ​​en Metos en Sophrosyne vonden elkaar weer.

Er was een vriendelijkheid in hem. Een verre onzekerheid en kwetsbaarheid onder het aanvankelijke onzorgvuldige masker. Themis gromde terwijl hij de priesteres stevig vasthield en met onsamenhangende stuiptrekkingen in haar slingerde. Zijn lichaam krulde zich om haar heen terwijl hij weer een aangename kreet slaakte. Zijn ogen werden dichtgeknepen en een minuut lang hield hij zijn adem in alsof hij zich op dat moment niet op iets anders kon concentreren, zelfs niet ademen.

Peithe klampte zich aan hem vast, haar spieren leerden en concentreerden zich rond zijn lichaam. Themis ontspande zich en legde zijn hoofd op haar borst. Het paar bleef even in het midden liggen en ving hun ontplofte energie en hijgend op.

Ze herwonnen snel hun kalmte en stonden op, elk terugbewegend naar hun respectievelijke tronen. De priester en Jezeliel waren de volgende. Ze gingen elk met veel meer angst vooruit dan de eerste twee.

Ze keken elkaar een moment met beleefd respect aan voordat hij haar voorzichtig benaderde. Ze was een afkorting voor een engel en hij doemde een paar centimeter boven haar hoofd op, maar haar vleugels strekten zich ver boven hen uit. Ze kuste hem toen hij dichterbij kwam. Ze pakte zijn hand en leidde die naar haar borst. Ze waren vol en hadden een perfect ronde en parmantige vorm.

Hij sloot zijn ogen toen zijn vingers het sierden. Ze keek naar zijn uitdrukking met blauwe ogen die aan een valk deden denken. Ze liet hem even aan haar borst voelen en leidde hem toen naar beneden tussen haar benen. Hij liet zich leiden en keek haar geruststellend aan. Haar adem stokte en versnelde toen zijn vingers zich een weg baanden in haar plooien.

Haar ogen flikkerden en vervaagden van blauw naar hazelnootkleurig naar levendig groen. Hij slikte terwijl ze zijn vingers dieper in haar duwde. Hij bukte zich voorzichtig naar haar borst, terwijl hij de hare in de gaten hield en woordeloos om toestemming vroeg. Ze haalde haar handen door zijn haar en trok hem tegen zich aan.

Hij nam haar borst in zijn mond en knielde voor haar neer. Hij rolde zijn tong om een ​​tepel en kneep de andere tussen zijn vingers. Zijn andere hand bleef tussen haar benen en bewoog zich in haar lippen. Ze trok hem naar zich toe en hij rolde op zijn rug, zodat ze allebei op de grond terechtkwamen. Hij trok zijn hand terug en plaatste hem stevig op haar heupen.

Ze ging schrijlings op hem zitten en stuurde zijn penis naar haar opening. Sophrosyne kon duidelijk zien hoe hij haar doordrong van waar ze stond. Ik zag hem haar uitrekken terwijl ze op dit moment dezelfde ruimte deelden. Jezeliel's ogen waren groot en staarden omhoog naar de lucht. Naar de hemelen en de god die haar in de steek heeft gelaten ten gunste van de waarheid.

Ze kneep haar ogen dicht en klemde haar tanden op elkaar tegen de pijn. Ze hapte naar adem toen hij haar lichaam schond, waarbij de laatste van haar glinsterende blauwe veren om hen heen vlogen. Nieuwe zwarte veren sprongen op hun plaats, grimmig en moedeloos. Ze zag de ouden vallen en stak haar hand uit om er een paar te vangen.

Ze staarde hen aan, met een vreselijke rouw in haar gezichtsuitdrukking. Ze hield ze tegen haar borst en sloot haar ogen terwijl de priester haar bleef binnendringen. Sophrosyne keek weg terwijl hij het uitschreeuwde en uitbarstte in de engel.

Ze slikte hard en concentreerde zich op de spinnen die webben in de vloer maakten terwijl ze keek hoe ze hun worstelende prooi in kleine doodskisten wikkelden en probeerden haar oren te sluiten voor het ritueel dat voor haar lag. - - Sophrosyne rende naar huis tegen de naderende dageraad na de ceremonie, terwijl ze wanhopig wenste dat ze die middag een paard naar de stad had genomen. Toen ze door de deur strompelde, waren ze er nog steeds, want ze had verwacht dat er een halve groep vampiers op haar stoffige vloer lag.

De kamer was gevuld met gedempt gekreun en snelle, geschrokken snikken terwijl ze zich in elkaar kronkelden, genietend van een symfonische orgie in de veiligheid van het huis voor het breken van het licht. 'Je moet gaan,' kondigde ze aan. Hun leider wendde zich tot haar en brak een eerdere kus weg.

"Gaan?" hij zei. 'Je zus heeft ons uitgenodigd.' 'En ik nodig je niet uit. Ga maar.' "Wat hebben we gedaan?" 'Niets. Niets, jij bent het niet.' Ze veegde het haar van haar gezicht.

Ze zuchtte en draaide haar jurk in een hand. Hij stond op en viel haar ruimte binnen. "Wat Verberg je?" 'Niets,' zei ze.

'Ik verzoek je mijn huis nu te verlaten.' Hij haalde zijn schouders op en deed een stap opzij. De anderen volgden en sloten de open deur de nacht in. Demetor bleef achter. Hij liet de rest van de vampiers verdwijnen voordat hij zich tot Sophrosyne wendde.

"Ben je oke?" "Het gaat goed met mij." 'Je weet dat je met me kunt praten.' Ze glimlachte geforceerd naar hem en liet de stilte tussen hen toenemen, haar hart klopte in zijn aanwezigheid… zijn bezorgdheid. Ze ging op haar tenen staan ​​en gaf hem een ​​kus op zijn slaap. "Blijf een tijdje laag." "Wat gebeurd er?" "Beloof het me." Hij knikte.

"Ik beloof." "Is goed. Zijn er nog? 'Hij gebaarde naar de stallen buiten.' Lilith en iemand anders. Ik heb haar nog nooit eerder gezien.

'Zijn houding veranderde toen hij angstig in hun richting keek, alsof hij ze door de muur kon zien alsof ze hem door de muur konden zien… en hem zouden komen halen. Hij draaide zich om. tegen Sophrosyne en raakte haar gezicht aan, terwijl ze een verdwaalde lok blond haar achter haar oor stopte. 'Wees veilig,' zei hij.

'Dat zal ik doen.' Hij likte zijn lippen en ging toen weg, zonder woord de nacht in te glijden. Ze staarde naar buiten. in de duisternis, in de hoop nog een laatste glimp van hem op te vangen, maar hij was snel en weg. Ze draaide zich om en haalde diep adem, haar moed verzamelde om Lilith onder ogen te zien. Het pad naar de stallen was moeilijk met de maan en de sterren geblokkeerd.

was niets te zien, alleen het kraken van Sophrosyne's voetstappen op het natte pad en de geur van paarden in de buurt. Ze telde haar passen tot ze 13 was en stak toen haar handen uit, op zoek naar de staldeur. Stemmen drongen door het versplinterde bos. ' Toen ik het vond, verstopte ik het… in een sterfelijke ziel. '' Slim.

Heel slim, Lilith. Ik had daar zelf nooit aan gedacht. Ik ben onder de indruk. '' Je luistert niet.

Dit is het probleem… ze is hier… '' Hier? '' Op aarde. 'Sophrosyne leunde voorover en probeerde haar oren te spannen tegen de korte stilte. Halverwege kwam een ​​koude leegte tevoorschijn, die van binnenuit voortkwam. slikte en vroeg zich af of de vreemdeling een andere demon was, denkend aan het onbehagen dat ze in Demetor zag toen hij het paar noemde.

'En je kunt hem niet doden? Stuur hem naar de volgende vlakte?' 'Hij kiest elke keer voor wedergeboorte. Ik heb hem in de gaten gehouden sinds hij werd geschapen, en het faalt nooit. Hij kiest er altijd voor om deze aarde opnieuw op de dood te bewandelen.' De vreemdeling kakelde met haar tong. "Maar als hij kon worden overgehaald om zichzelf over te geven aan fysieke onsterfelijkheid… aan geheugen en kracht…" De leegte buiten groeide met de verbeterde gemoedstoestand van de demon. Sophrosyne probeerde zich te verwarmen van de oneindige kou die over haar heen spoelde, om de adem op te vangen die uit haar borst ontsnapte in de diepten van de nacht, maar het had een onontkoombare zwaartekracht.

Ze liep een paar passen achteruit en schudde toen onwillekeurig haar hoofd, krampachtig in een rilling. Ze viel op de grond en kroop naar achteren, tot ze buiten zijn bereik was en vluchtte toen naar het huis, sloeg de deur achter zich dicht en viel op de grond….

Vergelijkbare verhalen