Uitsterven heeft zijn... voordelen?

Angie speelt zich af na de nucleaire apocalyps en ontdekt waarom ze altijd een hekel heeft gehad aan vallen.…

🕑 8 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Uitsterven heeft zijn… voordelen? Deel één Ze vluchtte voor een groep hagedismutanten. Ze huppelde snel over daken in een stad. Ze is mager, ze ziet er hongerig uit. Haar doordringende blauwe ogen kijken naar de daken, markeren haar stappen door haar losse slungelige bruine haar. Met een blauwe spijkerbroek die betere tijden heeft gekend, een tanktop, oude converse-sneakers, dartelt ze vakkundig.

Met een mes aan één been vastgebonden, een vleermuis over haar rug gespannen, is ze voorbereid op dagelijkse obstakels. Springend over deze daken, wind door haar haren, zweet dat haar shirt op haar blote borst plakt, komt ze bij een verlaten appartementencomplex. Omdat ze dacht dat het er behoorlijk stevig uitzag, sprong ze van dat dak en landde op het dak van een huis.

Ze landt, valt met haar handen op haar knieën om haar evenwicht te bewaren, schudt zich los en staat dan op. Als ze de volledige hoogte bereikt, stort het dak in en valt ze in het gebouw. Stof golfde op, puin vloog weg terwijl ze naar beneden stortte. Verdwaasd denkt ze niet dat ze bewusteloos is. Ze tilt zichzelf op van de vloer, kreunt, veegt haar armen af ​​en kijkt een paar minuten om zich heen.

Ze hoort een vreemd kwetterend geluid, maar het lijkt niet in haar buurt te zijn. Terwijl ze het gebied om haar heen overziet, voelt ze geen leven. Moet gewoon een slechte insectenplaag zijn.

Ze buigt zich voorover om een ​​schoen te strikken, ziet beweging in de hoek, begint het mesje uit haar schoen te halen. 'Niet doen!' kriebelde een stem. 'Dat is niet nodig, ik bedoel je geen kwaad.' De stem klonk menselijk, haar hart bonsde in haar keel in de hoop dat ze eindelijk iemand anders had gevonden! Het was zo lang geleden dat ze had gesproken, dat ze doodsbang was dat ze vergeten was hoe.

'H-h-h-he-llo?' stotterde ze terwijl ze in de duisternis van het appartement tuurde. Ze zag niets, maar ze wist het niet zeker. 'Een mens? Een menselijke vrouw?' riep de stem haar weer. Het krijsende geluid werd luider en luider.

Ze werd angstig en begon te hurken, waarbij haar instinct het overnam. Ze tuurde in de duisternis en voelde niet dat het achter haar opkwam en haar oppakte met wat aanvoelde als grote klauwen. Schreeuwend, schoppend, het lachte haar gewoon uit. Het wiegde haar een paar ogenblikken als een kind en toen sprak het.

'Het is zo lang geleden… sinds ik een menselijke vrouw heb gezien… 'Jij bent de laatste in je soort. Of in ieder geval op dit gebied. Ik heb geen idee, maar ik kan wel zeggen dat het zo lang geleden is dat ik een mens ben geweest…' De mutant zuchtte, bijna alsof hij herinneringen ophaalde aan vroeger.

'Zes jaar op de dag, sinds ik een mens ben. Langer, sinds ik het gevoeld heb…' Zoals het haar gewiegd had, kon ze zijn gezicht niet zien. Ze kon alleen klauwen, druipende kaken en geplateerde thorax zien. 'Het lijkt me alsof je een akelige val hebt gehad… Je moet voorzichtiger zijn. Je bent in mijn huis gevallen.' Ze voelde het wezen bewegen, hoorde de spinachtige poten over de houten vloer glijden, door een deuropening naar een donkere kamer.

Een gat in het dak liet een enkele lichtstraal door. De mutant bracht haar hierheen en hield haar onder het licht. Ze had de indruk dat ze verlicht moest worden. Ze hoorde het ademen, maar kon geen ademhalingsgaten vinden. Zoekend kon ze niets anders vinden dan klauwen en borstkas; de mutant leek meer dan twee meter lang te zijn, zoals hij in het appartement gehurkt zat.

Ze hield haar vast in wat leek op gebogen klauwen, met vlijmscherpe klauwen eronder. 'Men zou denken… men zou veel meer zijn… Voorzichtig? In tijden zoals… als deze…' zei de Mutant met raspende stem, zijn spraak gebroken. 'Je zou denken, je zou kijken… voordat je zou springen, nietwaar?' Ze kon hem horen tsen en voelde haar gezicht rood worden. Ze was onvoorzichtig geweest.

Ze vroeg zich af of het haar alleen maar zou opeten en dat het dan klaar zou zijn. Ze voelde zich een beetje ongeduldig en begon haar eigen dood te anticiperen. Ze had geen manier om te ontsnappen. Ze had geen enkel wapen bij zich dat zich tegen zo'n wezen zou verdedigen. In alle termen, ze was geneukt.

'Het lijkt alsof je… je op een slechte plek bevindt…. Geen ontsnapping…' Ze trok haar wenkbrauwen op en zuchtte ernaar. 'Laat me… tot het uiterste gaan.

Het is… Zo lang… geleden dat ik…' de Mutant giechelde. Haar mond valt open. Suggereert hij…? Hij laat haar een beetje zakken, ademt scherp in, buigt zijn (of wat je zou kunnen noemen) hoofd naar beneden, laat zijn voelsprieten over haar borst glijden en tast om haar schouders. De mutant liet de voelsprieten haar gezicht verkennen, haar lippen volgen, over haar wangen naar haar oren fladderen, van haar nek naar haar schouders. Ze dacht dat ze het voelde huiveren toen ze een vlaag van hitte haar gezicht voelde raken, ze keek op en zag dit gigantische roze aanhangsel naar haar staren.

Ze neemt de maat, breedte en geur dubbel aan. Abnormaal groot, vooral voor haar, het was een penis. Een gigantische penis. Ze wist wat ze daarmee moest doen en giechelde een beetje terwijl ze het puntje van zijn hoofd likte.

Ze heeft echt geen keus, denkt ze bij zichzelf. Kun je er net zo goed een beetje van genieten? Ze neemt de mutant in beide handen en bewerkt de schacht met haar handen terwijl ze haar lippen als zuignap gebruikt, druk uitoefent, afwisselend zuigen en likken. Het smaakte een beetje zoet, bonsde in haar handen, pulseerde als ze neuriede. Ze glimlachte gemeen, sloeg haar benen over elkaar en zuchtte. Ze kreeg het een beetje warm.

Ze kronkelde een beetje, zich realiserend dat ze opgewonden raakte. De mutant moet het ook gemerkt hebben. Binnen een paar minuten trok het haar weg zodat het op de grond kon komen.

Vrij grote plas; de eerste gedachte die bij haar opkwam, zou zijn geweest dat haar tanktop doorweekt zou zijn. Giechelend vroeg ze hem haar neer te leggen. 'Ik… het spijt me.

Het is gewoon… het is zo lang geleden dat ik vlees heb geproefd' Terwijl ze nog steeds in zijn armen ligt, doet hij zijn penis weg. Hij opent zijn muil om drie tongen los te laten. De tongen proeven haar gezicht helemaal opnieuw, haar nek, traceer haar kaak, traceer haar tepels door haar shirt, traceer haar navel. Ze hoorde het sidderen, 'Je bent mooi' in raspen.

De tongen steken een beetje naar achteren, alle drie spuiten kleine spijkers, scherp en tweesnijdend. De ene scheurde haar overhemd doormidden van de navel tot de kraag, scheurde door haar korte broek aan het ene been, de andere aan het andere been tegelijk, en ontmoette elkaar om haar korte broek volledig te openen. Na elke traan verdwenen de nagels. De mutant huivert een beetje, hapt ze naar adem.

Haar tepels helemaal rechtop, ze raakt een beetje in paniek. Het gebruikt twee van de drie van zijn tong om haar het zwijgen op te leggen. Het wikkelt een tong om elke tepel en plaagt, treitert, tokkelt en likt afwisselend. De een wikkelde en kneep, de ander tokkelde. Zoete extase was het enige waar ze aan kon denken.

Ze kreunde, eerst zacht, maar toen luid toen ze voor het eerst de onbekende warmte door haar buik naar haar lendenen begon te voelen stromen, warmte en elektriciteit, een gutsende nattigheid ontsnapte haar. Eindigend, bijna schreeuwend, verwacht ze dat het ophoudt. Ze begint harder te kreunen, ze is gewoon zo gevoelig.

Het houdt de twee tongen omhoog, terwijl de derde van haar kraag naar haar schaamhaar loopt en onderweg het vlees en het vuil proeft. Het komt in het haar, scheidt haar lippen en begint de weg naar haar clitoris te verkennen, te proeven en te voelen. In het begin plaagt het lichtjes, alleen het water testend.

Ze is nat, klaar, kreunend, bijna smekend. Ze is al klaar, ze is opgezwollen. Het sleept een tong van haar clitoris naar haar spleet, piekt naar binnen, schiet naar buiten. Door haar te plagen, houdt het dit spel een paar seconden vol. Het kan haar opwinding voelen, horen en ruiken.

Het kan haar smaken, zo zoet, pittig en oh zo sterk. Huiverend steekt hij de derde tong in haar, draait zich om en proeft haar van binnen. Ze stoot een kleine schreeuw uit, beseffend. Het kietelt haar en wrijft met zijn tong tegen haar muren, langzaam en met druk. Ze kan hem in haar voelen; het maakte haar gek.

Ze dacht dat ze vergeten was hoe ze moest praten; het had haar bijna op het punt van schreeuwen gebracht. Bijna op het breekpunt eindigt ze nog een keer, schreeuwt het uit en bedekt haar gezicht met haar handen. Toch houdt het niet op.

Het is bijna alsof het weigert te stoppen. Uit de onderkant van zijn thorax laat hij nog twee penissen los, de ene vaginaal, voorzichtig en langzaam inbrengend, dan de andere anaal, waardoor ze over de rand wordt gestuurd. Deze twee iets kleiner dan de eerste, maar niettemin nog steeds keihard.

Het is pompen, likken en knijpen, allemaal tegelijk. Haar hoofd tolt, haar zicht wordt wazig. Haar sappen geven hem steeds meer kracht. Het verlangt al zo lang naar vlees en haar geschreeuw klinkt hem als muziek in de oren.

De mutant gaat niet lang meer mee. Het laat haar weer eindigen, schreeuwend en huilend in zijn klauwen, trekt zich dan uit haar en komt weer op de vloer onder haar. Hijgend krult ze zich op in een bolletje, jammerend, rauw maar voldaan.

Het zweet plakt haar haar op haar gezicht, ze kruist haar benen en omhelst een klauw dichter bij haar borst. Ze weet bijna niet wat ze moet doen..

Vergelijkbare verhalen