Brak, deel twee

Onenigheid evolueert snel in verlangen.…

🕑 15 minuten minuten Eerste keer verhalen

(Omdat ik de neiging heb om mijn verhalen in het begin nogal grondig op te stellen, raad ik je zeker aan om eerst deel 1 te lezen voor het achtergrondverhaal) Er zijn maar een paar korte uren verstreken sinds de 19-jarige Riley betrapt werd op een felle sneeuwstorm in februari, met weinig hoop op hulp. Haar auto-accu stierf op de meest ongelegen plaatsen; over een zelden gebruikte weg in een kleine landbouwgemeenschap in het noorden van Minnesota, bijna driehonderd mijl van haar huis in Chaska. Ze was jammerlijk niet voorbereid op een dergelijke situatie; niet alleen had ze zich niet gepast gekleed voor vriesweer, maar ook de batterij van haar mobiele telefoon was leeg. Zonder de vriendelijkheid van een lief, ouder echtpaar verderop, zou ze waarschijnlijk zijn overleden toen ze probeerde hulp te vinden.

En nu, terwijl ze in de met hout beklede familiekamer van het twee verdiepingen tellende witte boerderijhuis van het paar zat, keek ze toe - en liet ze zich in slaap wiegen door - het geknetter van een getemperd vuur. Ze voelde zich echt dankbaar. Zeker, ze zou nooit echt leren schaken (iets wat de onhandige 20-jarige kleinzoon van het stel, Robert, volledig gefixeerd was op het haar lesgeven), maar ze was warm, gevoed en veilig.

Bob, (de man die Riley in de bittere kou aantrof en haar in veiligheid bracht) en zijn vrouw, Mitzi, waren allang naar bed gegaan en lieten de twee achter met taart, ijs en marmeren schaakstukken. Oscar, de enorme bruine mastiff van het gezin, dommelde naast Roberts knie, met zijn grote poot gedeeltelijk op de dij van de man, terwijl de twee nieuwe vrienden, in Indiase stijl, voor de hoge stenen haard met een oud houten schaakspel zaten. bord tussen hen in. Riley deed haar best om aandacht te schenken aan zijn grappige, overdreven gedetailleerde uitleg van het doel en de mogelijkheden van elk stuk, maar in werkelijkheid kon het haar niets schelen. In plaats daarvan begon haar geest af te dwalen naar die semi-lucide plek waar ongrijpbare ideeën lijken te smelten en met elkaar te versmelten, waar gedachteassociatie bijna oncontroleerbaar is, en men kan merken dat hij of zij plotseling overpeinzend nadenkt over onzedelijke kleine fantasieën.

keer. Het had dus echt geen zin om zulke gedachten te temmen, iets wat ze ontdekte toen Robert haar opeens fantasievol dagdroomde in plaats van naar zijn schaakles te luisteren. 'Ik neem aan dat je niet echt om schaken geeft, hè?' Vroeg Robert haar ten slotte. De vraag was direct genoeg - en zijn stem was vastbesloten genoeg - om haar uit die plezierige luie waas van sensuele beelden te halen.

"Sorry?" vroeg ze gedwee, en voelde zich meteen schuldig omdat ze niet naar hem had geluisterd, want hij had zo oprecht zijn best gedaan om haar de ins en outs van het spel te leren. "Laat maar." zei hij terwijl hij de schaakstukken begon op te pakken en ze netjes in de bijgevoegde la onder het vintage houten schaakbord legde. 'Het spijt me, Robert, ik heb gewoon veel aan mijn hoofd.

Ik wilde echt niet onbeleefd zijn.' 'Waar je ook aan dacht, je genoot er duidelijk van,' zei hij droogjes terwijl hij opstond en naar een grote ingebouwde boekenkast liep waar hij zijn schaakbord neerzette. Deze schijnbaar onschuldige opmerking overrompelde Riley: "Huh? Wat bedoel je?" 'Nou, je glimlachte en was zelfs een beetje bed,' zei hij terwijl hij voor de doorgezakte bank met bloemenprint recht tegenover het vuur ging zitten. Hij leunde er tegenaan en stak zijn hand uit om Oscar te aaien, die een oog opendeed om te zien welke persoon hem in feite aanraakte, voordat hij het weer sloot en snel terugkeerde om te leven met wat voor extravagante dromen dan ook in de geest van de hond opkomen.

Riley kon het niet helpen, maar schaamde zich voor Roberts nogal abrupte observatie, en haar gezicht voelde opnieuw aan. 'Ik denk niet dat ik aan het bing was,' zei ze zakelijk. Maar haar gezicht vertelde een ander verhaal. 'Juist.

Net alsof je nu niet bingt,' lachte hij. Het was hard genoeg om Oscar zijn wenkbrauwen te laten optrekken en tegelijkertijd elk slaperig oog open te breken, alleen om te beseffen dat er geen onmiddellijke dreiging was en viel hij weer in slaap. 'Dus ik bed. Betekent niets. Verandering van onderwerp,' zei ze botweg, maar ze wist dat hij het niet alleen kon laten.

Ze draaide zich om en ging naast hem zitten en in die korte stilte staarden ze allebei in het vuur terwijl ze debatteerden wat ze daarna gingen zeggen. 'Dus ga je me vertellen waar je aan dacht?' vroeg hij ten slotte. "Nee waarom zou ik?" vroeg ze verdedigend. 'Nou, ik bedoel, voor een meisje als jij moet het best goed zijn!' plaagde hij, terwijl hij zijn hand op Oscars hoofd legde om hem gerust te stellen.

'Een meisje als ik? Wat moet dat in godsnaam betekenen?' blafte ze en dit keer schoot Oscar's hoofd de lucht in, en hij keek Riley achterdochtig aan. 'Ga terug, Oscar.' zei hij tegen de hond. 'Ik bedoelde er niets slechts mee. Ik zei alleen maar dat een meisje als jij, wel, ik dacht dat je je niet gemakkelijk voor verlegenheid zou brengen.' Omdat ze Oscar niet verder wilde ergeren, besloot Riley te proberen haar stem te dempen. Die oude hond mocht haar toch al niet zo erg, en het laatste wat ze nodig had, was dat hij dacht dat ze een bedreiging voor iemand was.

'Leg uit wat je bedoelt met' een meisje zoals ik '.' zei ze op een beknopt gefluister, wat haar woede niet zozeer verborg als ze had gehoopt. 'Ik bedoel gewoon, weet je, je bent een stadsmeisje. Niet van een plek als deze. Ik dacht dat je gewoon veel ervaringen moest hebben die mensen zoals wij niet hebben.

Dat is alles.' "Zoals?" snauwde ze. 'Nee, kijk, ik zei niets slechts! Wil je kalmeren?' Robert begon ongerust te worden, omdat hij slim genoeg was om te beseffen dat hij Riley boos had gemaakt, en toch wist hij niet zeker waarom, of hoe hij het moest repareren. 'Kijk,' vervolgde hij, 'ik haat deze stad. Het is klein en de mensen hier zijn klein van geest. Je gaat in een grote stad wonen en ik weet zeker dat er nog veel meer te doen is waar je vandaan komt.

Ja Nou, hoe dan ook, ik zeg alleen maar dat ik wed dat je coole ervaringen hebt gehad die mensen zoals ik niet altijd zullen hebben. " Riley realiseerde zich plotseling dat hij, op een vreemde en achterlijke manier, eigenlijk probeerde haar te complimenteren. Natuurlijk, ze was slimmer en werelds, maar zoals hij het had gezegd, voelde het een beetje alsof hij haar waarden in twijfel trok.

'Wat voor ervaringen denk je dat we hebben in Chaska die je hier niet hebt?' Robert zweeg even terwijl hij nadacht hoe hij moest reageren. Om zijn eigen ongemak te verhullen, stond hij op, stookte het vuur op en gooide er nog een klein stuk hout op. 'Ruikt rode ceder niet geweldig als je hem verbrandt?' vroeg hij terwijl hij weer ging zitten, en deze keer een klein beetje dichter bij haar. Hij kon aan de blik op haar gezicht zien dat ze het niet had.

"Ik denk dat ik gewoon bedoelde: ik weet zeker dat je veel vriendjes hebt gehad en zo, ik bedoel, hoe kon je dat niet?" Hij keek haar onzeker aan en draaide zich om en staarde voornamelijk uit verlegenheid naar het vuur. 'Dus, omdat je in een kleine stad woont, kun je niet veel vriendinnen hebben?' "Nee, dat is niet wat ik zeg, ja, misschien wel. Meisjes hier, uhm, ze snappen me niet echt. Ze zien me niet echt als iemand die ze willen daten . Ik heb geen coole auto en ik lees veel en, ik denk dat ik gewoon niet echt geïnteresseerd ben in wat ze leuk vinden.

Dus, nou, ik raak gewoon een beetje vergeten, denk ik. " Dit te horen veroorzaakte een rusteloze pijn in de borst van Riley. Zij begreep. Ze begreep meer dan Robert ooit zou kunnen weten.

Ze was zelf onhandig geweest op school. Een beetje aan de mollige kant, ze voelde zich angstig en onzeker bij de 'coole' kinderen en naarmate de stress toenam, ging ze over op eten. Ze was nooit het atletische type, dus bracht ze veel tijd door op haar computer of televisie kijken in plaats van met vrienden.

Er waren zelfs maar weinig vrienden, en ze waren vaak net zo onhandig als zij. Pas toen Riley afstudeerde en alleen ging wonen, ging ze echt een merkbare transformatie aan. Ze trainde drie keer per week in het plaatselijke recreatiecentrum en, aangezien ze nu voor haar eigen boodschappen betaalde, begon ze beter te eten (hoewel meestal uit zuinigheid). De Riley die voor Robert zat, was heel anders dan de Riley die op school genegeerd was.

'Kijk, geloof het of niet, dat begrijp ik,' verzekerde ze hem. "Ik was zelf het rare joch. Ik bracht veel tijd alleen door en voelde me altijd ongewenst en niet zo goed als de andere kinderen." 'Vind je me raar?' vroeg hij oprecht. 'Nee! Ik zeg alleen maar dat ik kan begrijpen hoe je je voelt.' ze probeerde terug te trappen, maar hij keek teleurgesteld weg.

'Je vindt me duidelijk raar,' zuchtte hij. Riley was verdwaald op zoek naar een uitweg uit deze stomme kleine faux pas. Ze had het gevoel dat, wat ze nu ook zei, hij haar op geen enkele manier zou horen of geloven. Ze stelde zich voor hoe hij zich moest voelen, en het maakte haar nog erger.

Goed gedaan, idioot. Hoe ga je deze repareren? Ineens was het duidelijk. Zonder er twee keer over na te denken, schoof ze snel voor hem uit, pakte zijn achterhoofd vast en trok zijn gezicht naar het hare. Terwijl ze een tedere kus op zijn trillende lippen legde, kreunde ze een beetje.

Het was net genoeg om hem te laten weten dat ze genoot van zijn lippen op de hare. Hij was een onhandige kusser, zeker, maar terwijl ze probeerde zijn ritme te vinden en het aan te passen, besefte ze dat ze dit echt moest verwachten. Hij verdiende uitstel; hij kwam tenslotte uit een kleine stad en ze vermoedde dat zijn laatste vriendin misschien ook zijn eerste was. Dit zou tijd en geduld vergen. 'Hier.

Leg je hand hier,' fluisterde ze, nam zijn hand in de hare en bracht hem toen naast haar middel. 'Goed,' moedigde ze hem aan, en ze begon zijn wang lichtjes te kussen, duwde toen zijn lange haar naar achteren en bracht haar lippen voorzichtig dichter naar zijn oor. Terwijl ze dat deed, kietelde ze zijn oorlel met haar tong, waardoor hij een beetje kronkelde en zich terugtrok. Ze was echter niet bereid om toe te geven. Ze volgde zijn lichaam en bleef zijn nek en nek met haar tong plagen.

Maar tot haar ontzetting reageerde hij niet zoals ze had verwacht. In plaats van ervan te genieten, trok hij zich terug, duwde zichzelf overeind en streek met zijn vingers door zijn haar. 'Ik moet morgen vroeg opstaan. Ik ben echt moe. Ik ga naar bed,' loog hij, en struikelde bijna over het marineblauwe vloerkleed onder de bank terwijl hij wegschuifelde en de trap opliep.

Riley was op zijn zachtst gezegd in de war. Is hij homo? Heb ik hem verkeerd gelezen? Mag hij mij niet? Heb ik het verpest door de eerste stap te zetten? Er waren zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Toen hij de trap op verdween, realiseerde ze zich dat het alleen zij en Oscar beneden waren met een brandend vuur en ze had geen idee hoe ze het moest blussen. Omdat ze de zaken tussen haar en Robert niet nog ongemakkelijker wilde maken, besloot ze een tijdje te blijven zitten om te zien of het vuur vanzelf zou uitgaan.

Oscar was kennelijk niet geïnteresseerd in haar gezelschap, want toen Robert de trap op rende, trok hij zich langzaam omhoog, rekte zich uit, nam even de tijd om Riley met een groef van ontevredenheid aan te staren en draafde toen de kamer uit. Niemand wilde haar nu. Zelfs de hond is liever alleen. Na het opruimen van de paar vaat die ze hadden gebruikt, keerde Riley terug om te zien dat het vuur nog steeds helder brandde.

Ze besefte dat ze Robert zou moeten vragen om ervoor te zorgen. Ze deed het licht uit en liep op haar tenen de trap op om zijn grootouders niet te storen. Toen ze bij Roberts deur kwam, tikte ze er zachtjes op en wachtte tot hij iets zei. Er was alleen stilte. Ze draaide langzaam de deurknop om en begon zo behoedzaam als ze kon de deur open te duwen.

De gang op de bovenverdieping was donker, met alleen een klein engelennachtlichtje aan het andere uiteinde, dus haar ogen hoefden niet te worden overgehaald om zich aan het zwart van Roberts kamer aan te passen. Eenmaal binnen realiseerde ze zich dat hij in zijn bed bewoog. Is hij nog wakker? Ze kwam dichterbij en het merkte meteen wat de beweging was: hij trok zich af onder zijn dekens. Moet ik weg gaan? Moet ik hem laten weten dat ik hier ben? Riley was totaal onvoorbereid op deze situatie, dus even verstijfde ze. Maar toen begon haar innerlijke identiteit en ze besloot dat ze ermee wilde meegaan.

Met alle heimelijkheid van een poema die zijn prooi volgde, sloop ze op haar tenen naar de rand van Roberts bed en knielde naast de plek waar ze aannam dat zijn hoofd onder de dekens was. 'Robert,' fluisterde ze, en al snel besefte ze dat hij haar, met zijn eigen zachte gekreun en hijgen, niet gehoord moest hebben. "Roooooooobeeeeeeert," zong ze zachtjes en deze keer schoot hij snel overeind, trok de dekens van zijn gezicht, en in de duisternis van die diepe nacht kon Riley over zijn gebeitelde gezicht een blik van totale shock en vernedering zien toen hij besefte dat ze het wist precies wat hij deed onder die dekens.

"Oh mijn GOD! Wat doe je hier in godsnaam?" blafte hij op gefluisterde toon. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar Riley legde haar hand op zijn borst en duwde hem weer naar beneden. 'Het maakt niet uit waarom ik hier binnenkwam. Wat ben je aan het doen, Robert?' zei ze sluw.

"Wat wil je?" snauwde hij terwijl hij zijn lakens optrok om zijn erectie te verbergen. Maar het had geen zin. Riley, die nooit een gouden kans uit de weg gaat, likte haar blozende lippen en kirde: 'Jij.' Ze rukte aan de dekens met een kracht die Robert niet verwachtte, en ze kwamen vrijelijk terugvliegen om zijn bijna naakte lichaam te onthullen, alleen bedekt door een paar rode, geruite, geweven katoenen boxershorts om zijn knieën. Zijn lichaam: een formidabel gezicht met lange, goed gevormde armen en benen gewikkeld in de pezen van een man die hard en vaak werkt.

Zijn maag golfde boven zijn verlegen maar mannelijke erectie, en Riley besefte dat hoewel hij de zenuwen van een jongen had, de rest duidelijk volledig ontwikkeld en klaar was om te spelen. Zijn geest had echter moeite om bij te blijven. "Wat ben je aan het doen?" hijgde hij terwijl ze zich naar hem toe bukte. 'Afmaken wat ik begon.' zei ze bedeesd terwijl ze over zijn naakte torso zweefde en zijn tere, gebruinde huid begon te kussen en likken, beginnend bij zijn navel. "Nee! Nee, niet op deze manier," smeekte hij, en probeerde haar schouders vast te pakken om haar weg te duwen, maar ze pakte zijn handen en verstrengelde zijn vingers met die van haar, waarna ze zich verder naar zijn onverbiddelijke erectie waagde.

'Alsjeblieft, Riley, niet doen!' smeekte hij, maar zodra haar lippen contact maakten met zijn meest gevoelige delen, trok hij zijn lange, slanke hand van de hare en legde die teder op haar achterhoofd. "Oh, fuck!" riep hij het uit in een spookachtig gefluister, en zijn lichaam begon zo hevig te trillen dat het haar deed denken aan iemand die in een film deed alsof hij een aanval had. Ze duwde haar lippen helemaal naar beneden, en in een oogwenk kneep Robert in haar haar en probeerde haar van zich af te trekken, terwijl hij een stortvloed van zoute warmte in haar onstuimige mond begon te laten stromen.

Toen hij eenmaal ophield met schudden, hees ze zichzelf overeind en streek zijn haar weg van zijn gezicht. 'Was dat je eerste pijpbeurt?' vroeg ze koket, terwijl ze teder met haar vinger over haar lippen ging en naast hem ging zitten. Hij zweeg echter, en al snel begon Riley zich af te vragen of ze geen fout had gemaakt.

'Robert,' vroeg ze met tegenzin. Nog steeds niets, behalve het geluid van zijn korte, snelle ademhalingen terwijl hij probeerde te kalmeren. "Robert!" wenkte ze opnieuw. Ten slotte keek hij naar haar op, en door de duisternis heen maakten ze oogcontact. "Dat was, nou ja, shit! Ik heb er geen woorden voor!" fluisterde hij opgewonden.

Godzijdank. "Ik heb het gezien in porno en zo, en ik heb altijd geprobeerd Jenny zover te krijgen dat het deed, maar ik… wauw." hij zuchtte en ging rechtop in zijn bed zitten. "Mag ik je kussen?" Zonder een woord te zeggen, sloten hun lippen zich en met zware ademhaling van gretige, onhandige neuzen begonnen ze elkaar op de meest eenvoudige en intieme manieren te ontdekken. Robert sloeg zijn armen om Riley heen en trok haar in zijn bed.

Terwijl ze daar lagen en elkaar zachtjes en langzaam kusten, bleven ze in elkaars armen totdat ze allemaal wegdreven in een vreugdevolle slaap… in de hoop elkaar weer te ontmoeten in elkaars dromen. (wordt vervolgd)..

Vergelijkbare verhalen