Het blinde meisje in de regen: deel 1

Een onconventionele relatie vanuit de duisternis.…

🕑 18 minuten minuten Eerste keer verhalen

"Hé, dekhengst," zei het meisje links van me, "Wat dacht je ervan om wat van die grote oude lul van je te delen met dit lege poesje van mij?". Ik keek naar haar aan het einde van een nieuwe diepe stoot tussen de zoete dijen van de miauwende neukpartij onder me terwijl ik haar goed uitgerekte greep in de matras beukte. Instinctief drukte de jongere vrouw me steviger tegen zich aan terwijl haar lange zwarte kousen benen zich om mijn gespreide dijen en bonzende billen wikkelden. Ik was op de automatische piloot. Hetzelfde doen op een andere vrijdagavond met twee hete teven uit de typepool die graag wilden ontdekken of de geruchten waar waren.

Ik stopte even, diep begraven in hete, natte omsluitende vrouwelijke seks terwijl ik fronste in het lage licht dat de kamer baadde in een bleekgele gloed. Wie was ik aan het neuken en wie vroeg er om geneukt te worden? Ik schudde mijn hoofd. Hun namen. Hoe heetten ze ook alweer? Jezus, kerel, ben je zo ver heen? Het meisje dat geneukt wilde worden gleed dichterbij en sloeg een arm om mijn schouders terwijl ze haar lippen tegen de zijkant van mijn gezicht drukte en mijn linkeroor likte. "Bewaar wat voor mij, minnaar," ademde ze terwijl ze haar rechterhand door mijn dikke bruine haar haalde, "Je hebt Suzie al twee keer rond de maan gestuurd.".

Ah. Suzie. Gretige kleine sexpot Suzie.

En zij was Diana. Diane van de enorme ballonnen, onverzadigbare klootzak en onhandige aambei. Nu zaten we op dezelfde lijn. Een pagina die was begonnen met een paar voorgestelde drankjes na het werk en een middel om de nummers 18 en 19 van mijn fuck-bucketlist te halen.

Tweeëntwintig in het zwembad, dus nog drie te gaan. Die drie waren de hardcore. Die vrouwen die wisten wat voor soort man ik was en die wisten hoe ze mijn spel moesten spelen. De absoluut on-fuckables zoals Jimmy ze had genoemd. Toch was dit een goede run geweest.

Bijna zes solide maanden van lieftallig praten alle 19 uit hun slipje elke vrijdagavond om de ijdelheid in mij te bevredigen. Zoals het gezegde luidt: een grote lul zal altijd en overal in elk gaatje neuken. Suzie slaakte een gesis van teleurstelling toen ik plotseling haar soppende gleuf verliet en me omdraaide en op de zwartharige verleidster Diane en haar indrukwekkende meloenen was.

Ze hijgde met grote ogen: "O, jij grote klootzak", terwijl ik haar mijn trots en vreugde voedde toen we Apollo-achtig vertrokken op een rondreis door de kosmos. De neukpartij was zo vertrouwd als een comfortabele trui en net zo heet als ik viel in de snee en de stuwkracht om mijn reputatie als een deskundige lul te behouden en glimlachte toen de glazige ogen van nummer 18 in haar hoofd rolden terwijl ze haar eerste orgasme uitschreeuwde van verscheidene voordat ik ze allebei aan mijn voeten liet knielen en ze allebei de vruchten van ons werk liet proeven. Het was gewoon een verdomde schande dat geen van beiden iets betekende. Helemaal niets.

Maandagochtend rolde in een oogwenk rond. De betonnen jungle van het lagere Manhatten lag glinsterend en dampend onder de aanhoudende regen die uit de loden luchten viel terwijl de werkweek begon. Zoals gewoonlijk was er overal waar je keek verkeer van muur tot muur terwijl ik in mijn Lambo doelloos met mijn vingers op het stuur tikte, wachtend tot de lichten voor me zouden veranderen. Links van mij stond een versleten gele taxi, waarvan de chauffeur er net zo gelaten uitzag als ik me voelde naarmate de minuten verstreken en geen klootzak bewoog. Overal om ons heen baande de grote massa van de spits zich een weg naar waar ze ook gingen, wat hielp om de rekeningen te betalen, eten op tafel te zetten en de wolf van de deur te houden.

Een grommende stroom van ineengedoken mensheid die voor de man werkte, zodat hij een ander jacht kon kopen en zijn twee komma vier kinderen naar Harvard kon sturen. In aandelen had ik tenminste ruimte om te ademen. Ruimte om een ​​door seks geobsedeerde, vastberaden dertigjarige klootzak te zijn met niemand om om te geven, behalve om zichzelf. Zorg voor nummer één. Het leven was op die manier veel eenvoudiger.

Het enige lot dat telt, is het lot dat je voor jezelf maakt. Eindelijk kwam het verkeer in beweging. Ik wist niet dat het lot andere plannen met mij had. Het licht gloeide dieprood in de duisternis toen ik stopte bij het zebrapad en keek met een gefrustreerde zucht terwijl iedereen naar de overkant begon te stromen. Het regende nu hard met het geluid van de storm die op het dak van de auto donderde, samen met het suizende geluid van mijn heen en weer vegen van mijn ruitenwissers.

Hoe eerder ik in die ondergrondse parkeergarage was, hoe beter ik mijmerde toen ik plotseling naar rechts keek toen iets mijn aandacht trok. Het was toen dat ik haar zag. Niet zozeer haar als wel de knalwitte stok die ze voor zich uitstak. Ze was gestopt en tikte op de ruimte voor haar.

Ze zat helemaal verstopt onder een regenjas die haar twee maten te groot leek. Ik kon haar gezicht niet zien, maar het was duidelijk dat ze ofwel slechtziend was of misschien zelfs helemaal blind. Ik zat naar haar te kijken terwijl ze zichzelf leek te verzamelen voordat ze de oversteekplaats opging. De stok maakte een korte boog terwijl ze voorzichtig haar weg baande terwijl mensen om haar heen wervelden. Plotseling voelde ik dat ik gespannen werd terwijl ik naar haar staarde met een soort surrealistische fascinatie en bewondering voor wat ze aan het doen was.

Zou ze gaan werken? Boodschappen doen? Wat het ook was, ze had lef. Daar was ze. Alleen zij, haar oversized regenjas, zwarte knielange rok, zwarte kousen en verstandige schoenen tegen de wereld.

En toen veranderde die wereld. Er is altijd DIE klootzak. De klootzak in een haast die er niets om geeft. Ik voelde dat ik plotseling voorover ging zitten toen ik hem naar haar toe zag rennen.

Alles gebeurde in slowmotion. Ze was ongeveer tweederde van de overkant toen hij haar sloeg. Het was een blik op de schouder, maar het was genoeg om haar uit de lus te gooien en het meisje draaide zich een fractie van een seconde om voordat ze op de grond viel terwijl ze de grip op haar stok verloor. Ze viel met haar gezicht naar beneden en lag daar terwijl mensen naar haar keken, maar niemand stopte. De klootzak keek over zijn schouder voordat hij in de menigte verdween.

Ik kon zien hoe haar hand uitstak op de grond om haar heen. Ze had zichzelf naar binnen getrokken met haar benen onder zich alsof ze probeerde haar lichaam te beschermen toen de regen begon af te nemen. Ik staarde gewoon. Als een idioot.

Wat ben je in hemelsnaam aan het doen? Doe iets. Ga haar helpen. "Gaat het met haar?". Ik keek op en zag de gele taxichauffeur over ons heen staan ​​terwijl ik neerknielde naast het meisje dat daar nog steeds ineengedoken lag.

Achter ons waren de lichten veranderd en de lucht was gevuld met toeterende claxons en woedende chauffeurs. Ik schudde mijn hoofd en boog me dichter naar haar toe. Haar capuchon was over haar gezicht getrokken en ik pakte voorzichtig haar hand. Zodra ik haar huid aanraakte, gaf ze een schokje van verbazing. "Juffrouw," zei ik zacht tegen haar, "Juffrouw, gaat het?".

Ik zag haar knikken. 'Ik denk het wel. Mijn stok.' Haar stem was helder en zuiver. Het had een zangliedje met een vleugje Iersheid.

De taxichauffeur keek om zich heen. "Daar. We moeten haar van deze oversteek af krijgen waar ze veilig zal zijn. Wil je dat ik…". 'Nee,' zei ik resoluut, 'ik zal het doen.

Jij krijgt de stok.' Ik fronste mijn wenkbrauwen omdat ik vastbesloten was degene te zijn die dit zou doen: "Juffrouw, ik zal onder u reiken en u naar het trottoir dragen, oké?". Ze zei niets, maar draaide zich een beetje om zodat ik haar kon optillen en ze gaf een lichte kreun van pijn toen ik haar tegen me aan hield met mijn linkerarm onder haar knieën en mijn rechter ter ondersteuning van haar bovenlichaam. In een oogwenk stond ik op het trottoir met de taxichauffeur om haar heen.

"Het is goed," zei ze plotseling, "Je kunt me nu neerleggen.". Wat? Ik knipperde met mijn ogen en realiseerde me dat ik haar nog steeds in mijn armen hield. Een beetje beschaamd liet ik haar zachtjes zakken en deed een stap achteruit terwijl ze haar kleding controleerde. Wat was ik aan het doen? Ze was in orde. Er werd geen kwaad gedaan.

Laat de dame verder gaan met haar dag. Ik voelde me vreemd. Echt vreemd en ik had geen idee waarom. Ik had een overweldigende drang om haar te beschermen.

Ik haalde diep adem en probeerde mijn kalmte te hervinden. Jezus H. Christus. Wat een manier om een ​​maandag te beginnen. 'Sorry,' mompelde ik terwijl ik toekeek terwijl ze haar regenjas veegde en haar stok van de taxichauffeur pakte, 'ik wilde gewoon zeker weten dat je in orde was.' Toen was alles veranderd.

Ze draaide zich om bij het horen van mijn stem, hief haar gezicht naar me op en glimlachte. 'Morgen, meneer Sloane,' zei Debbie terwijl ik door de receptie liep en het meisje achter de balie naderde, 'goed weekend?' vroeg ze, terwijl ze me die maar al te bekende 'weet je niet dat ALLE meisjes praten' veelbetekenende blik gaf. Meestal speelde ik hun spelletje.

Maar niet vandaag. "Alle berichten?" Ik vroeg botweg: "Nieuws?". De receptioniste keek me even fronsend aan voordat hij de e-mailserver van de post en de algemene afdeling controleerde.

'Eh, alleen de juridische bewijzen van Millhouse die je verwachtte.' Ze tikte op haar toetsenbord: "Niets belangrijks per e-mail. Een paar afdelingshoofden willen ergens deze week vergaderingen op de vloer organiseren. Tech doet de scan op donderdag om tien uur, dus iedereen is weer aan de beurt totdat we duidelijk zijn .". Ik gaf haar gewoon een knikje en pakte de bedrijfsnieuwsbrief die op het aanrecht lag en rommelde in de kom voor een toffee om op te kauwen, zoals mijn gebruikelijke routine was.

Daarmee liep ik naar mijn kantoor en zwaaide met het papier over mijn schouder. "Zie je later!" Mijn gedachten waren helemaal ergens anders en hoorde haar niet roepen. "We hebben ook zes nieuwe meisjes die vandaag in het zwembad beginnen!". De wereld ziet er zoveel eenvoudiger uit vanaf de tiende verdieping. Ik stond voor het raam en keek uit naar de grijze wildgroei van de metropool terwijl die wereld dag in dag uit zijn gang ging.

Uur na uur. Minuut na minuut. Maar de wereld en mijn plaats daarin waren de laatste dingen waar ik aan dacht. Het enige wat ik kon bedenken en zien was haar gezicht. En die ogen.

Ze was absoluut blind. Op het moment dat ze haar gezicht naar het mijne had gekeerd, wist ik het. Ze had heldere groene ogen.

Zee groene ogen. Maar het was niet dat wat je stomverbaasd hield. Het waren haar pupillen.

Het meestal diepzwarte venster naar de ziel. De hare had een lichte tint mistig grijs in haar ogen die waren omlijst door donkere wimpers. Haar haar onder de kap zag eruit als een rijke kastanjebruine kastanje en haar gelaatstrekken waren precies en goed gedefinieerd.

Ik betrapte mezelf erop dat ik naar haar mond keek. Ze had een lichte overbeet waardoor ze er schattig uitzag als een eekhoorn, waardoor ik elke keer moest glimlachen als ik eraan dacht. Dat was zo'n beetje de hele twee uur sinds ik haar had 'gered'.

Ik had daar met de taxichauffeur naar haar gekeken terwijl ze haar kalmte had hervonden en ging zitten. Ik kon niet stoppen met naar haar te kijken, wetende dat ze nooit zou weten dat ik dat was. Ze had een tenger postuur en was een jaar of vijf.

Niet dat ik precies kon zien onder die regenjas. Ze controleerde haar stok met een kleine bal aan het uiteinde en zorgde ervoor dat deze volledig uitgeschoven was voordat ze een gevormde plastic knop in haar rechteroor stopte die was verbonden met een apparaat dat aan de riem om haar middel was gehaakt. Ik nam aan dat het een soort geleidingsapparaat was, zoals een navigatiesysteem. 'Eh,' zei ze plotseling, 'dank je wel. Dat was heel aardig van je om me te helpen.' Ze stak haar rechterhand ongeveer dertig centimeter naar links uit.

Ik had naar de taxichauffeur gekeken die naar me grijnsde en met zijn pet zwaaide terwijl hij terugliep naar zijn taxi. Ik staarde naar haar hand. Het zag er zo klein uit.

Ik ben zes een en ze bereikte nauwelijks mijn kin. Langzaam stak ik mijn hand uit en nam haar hand in de mijne. Er was een ongemakkelijke herschikking van vingers voordat ze me die van haar goed liet nemen en ik zag haar op haar lip bijten terwijl ze naar me opkeek alsof ze de oriëntatie tussen ons had gevonden. Ik had haar in de hand geknepen, maar niet geschud. Ik zag haar geest werken.

Haar weg zoeken in het donker met deze vreemdeling. God, ze was mooi. Niet mooi. Gewoon natuurlijk mooi.

'Ik denk dat ik moet gaan,' had ze gezegd. "Grote dag voor mij en ik wil niet te laat komen.". Ik wilde haar hand niet loslaten. "Oh, ja, sorry," zei ik, terwijl ik haar losliet, "Blij dat je in orde bent. Doe voorzichtig en een fijne dag nog.".

Ze knikte en drukte een vinger tegen dat ding in haar oor. Toen was ze weg. Ze gebruikte de stok om zich een weg naar het noorden te banen naar waar ze ook heen ging, terwijl ik daar had gestaan ​​en haar had zien gaan met het gevoel alsof er iets belangrijks van me was weggeglipt.

Een klop op de deur bracht me terug uit de herinnering en ik draaide mijn hoofd om te zien hoe mijn data-assistent zijn hoofd door de deur stak. "Goede tijd?" hij vroeg. Jimmy was een goede jongen. Hij was net twintig en hij was het afgelopen jaar aan mij toegewezen, zodat hij de basis van het bedrijf kon leren. 'Natuurlijk,' zei ik, terwijl ik hem naar binnen gebaarde terwijl ik achter mijn bureau ging zitten en de computer aanzette.

Tijd om te stoppen met dagdromen en je te concentreren op je werk, "Breng me op de hoogte.". Jimmy ging voor het bureau zitten en begon zijn aantekeningen op zijn tablet door te lezen. Terwijl hij praatte, begon ik weer af te dwalen met mijn gedachten die in mijn geest kronkelden en keerden. Dit werd belachelijk. ".

en er beginnen vanmorgen zes nieuwe meiden op de secretaresse- en audioafdeling.". Wat? Ik knipperde met mijn ogen en zag dat hij naar me staarde. "Sorry, wat?".

Hij lachte en stond op. "Nieuwe meiden. In het zwembad, baas.' Hij liep naar het whiteboard aan de muur rechts van ons.

In een lijn over de bovenkant waren de cijfers één tot en met tweeëntwintig met rode markeerstift geschreven. De cijfers één tot en met zeventien waren doorgestreept Jimmy nam een ​​zwarte stift en begon zijn aantekeningen op te schrijven die het spelplan voor de dag zouden leiden dat de hele week zou doorgaan. Wat was hot. Wat was niet. Wat had onmiddellijke aandacht nodig en wat niet.

Welke vergaderingen ik persoonlijk moest bijwonen en welke vergaderingen ik kon gebruiken communicatie. Ten slotte was er de lijst met secretaresses die bij toerbeurt waren en die beschikbaar zouden zijn wanneer ik ze nodig had. Het volstaat te zeggen dat ik de meeste van hen persoonlijk kende. "Nieuwe meisjes?" Jimmy stopte de zwarte stift terug in de pot en pakte zijn iPad.

'Het is de laatste maandag van november, vergeet dan niet,' legde hij uit, 'vorige week vond de werving voor zes maanden plaats. De nieuwe intake begint vandaag.". Ik trok een gezicht. Natuurlijk.

Mijn hoofd was mijlenver weg. Twee keer per jaar verversde het bedrijf het zwembad. Nieuw bloed zoals de grunts het graag noemden. De pussy wagon was terug in de stad voor de honden onder ons om weer rond te snuffelen.

Ik twijfelde er niet aan dat mijn jonge assistent op de hoogte was van mijn buitenschoolse activiteiten met het zwembad. "Is er iets dat ik moet weten?" vroeg ik hem terwijl hij naar de deur liep. Ik stond op en ging naar het bord.

Hij opende de glazen deur en pauzeerde. 'Geen idee. Ik heb ze nog niet gezien, maar grapevine van het bedrijf zegt dat een van hen een beetje speciaal is. Charlie in de postkamer heeft ze al ontmoet en heeft me een sms gestuurd. Zegt dat dit meisje iets anders is.

Later, baas.' En daarmee was hij weg toen ik daar stond met een lichte frons op mijn gezicht. 'Iets anders,' mompelde ik en pakte de rode stift. Misschien had ik dit iets anders nodig om mijn gedachten af ​​te leiden Ik stak mijn hand uit en streepte de nummers 18 en 19 door.

Maandag veranderde in wat wij in de business een 'shitshow met bellen aan' noemden. Alles wat niet had mogen gebeuren, gebeurde en de belangrijke dingen die wel moesten gebeuren 't. Mijn kantoor was blijkbaar het oog van de storm en ik zat aan mijn bureau alsof ik het verkeer regelde.

Mensen liepen de hele ochtend in en uit terwijl de aandelenkoers bewoog en ik stond constant in contact met verschillende klanten om hen te adviseren over wat ze met hun portefeuilles moesten doen. Ik keek door het scherm links van mij en zag Jimmy naar zijn terminal slenteren terwijl hij probeerde het drama te begrijpen en bij te blijven. Ik moest glimlachen terwijl hij daar op zijn kruk zat met zijn benen en voeten trillen en zijn stropdas werd losgetrokken en de bovenste knoop van zijn stropdas t-shirt ongedaan gemaakt.

Welkom op het feest, vriend. "Het komt wel goed met hem." zei een stem voor mij. Het was Janet. Een van de senior secretaresses van het zwembad die aan mij waren toegewezen omdat ze een van de meest ervaren vrouwen was die de routine kenden als het moeilijk werd. Ze was ook een van de beruchte drie die mijn charmes hadden weerstaan ​​- niet dat ik het ooit echt met haar had geprobeerd.

Janet was midden veertig en was al minstens twintig jaar getrouwd. Ze was eerlijk tegen God en was van onschatbare waarde toen de kak de ventilator trof. Nu bijvoorbeeld.

Ik gaf haar een kijkje. "Ja, ik weet het," antwoordde ik, "ik wil gewoon dat hij kalm blijft. Niet in paniek raken als de naald op en neer gaat zoals vanmorgen.". Janet glimlachte naar me.

"Je hebt een hart van goud als je het probeert. Niet veel van ons zien die kant van jou, Mike.". "Ja, nou," zei ik een beetje beschaamd, "Laten we het ons geheimpje houden he.".

Daar lachte ze om. 'Ok, meneer Sloane.' terwijl ze naar links keek en naar het whiteboard keek: "Hoe waren achttien en negentien?". "Janet.". Ze hield haar handen omhoog. "Ok, oké.

Gewoon nieuwsgierig, dat is alles. Dat is nogal de scorekaart die je daar hebt. Ik ben onder de indruk. Roddels houdt van een man van avontuur," plaagde ze. Ik ging naar voren in mijn stoel zitten en richtte mijn blik op haar terwijl ze grinnikte om mijn ongemak.

'Hoe gaat het met de nieuwe meisjes?' vroeg ik terwijl ze op haar lip beet en probeerde haar gezicht strak te houden. Ze ging naar bed terwijl ik naar haar staarde en verschoof in haar stoel. Ze kwispelde met een vinger naar me. "Iedereen zo onschuldig als de ochtenddauw, jij cad. Laat ze tenminste even wennen.

De rest van de meisjes zullen ze de kneepjes van het vak laten zien en hoe deze plek werkt de komende dagen.". Mijn aandacht werd getrokken door de flikkerende gegevensstromen op mijn monitor die naar het noorden gingen toen de feed weer piekte. Veel verkopen in de pijplijn, zo te zien, was een slecht teken. Wacht even, jongen, het wordt een paar dagen een hobbelige rit.

"Iemand interessant?" zei ik terloops. Janet hield haar hoofd schuin en keek me aan met een vreemde blik op haar gezicht. "Hmmm, er is één meisje.

Heel anders. De afdeling moest een of twee speciale regelingen voor haar treffen om ervoor te zorgen dat ze zou passen. Ik heb vanmorgen een paar uur met haar doorgebracht om haar te helpen wennen. Ze is een zeer indrukwekkende jongedame.

Iedereen houdt nu al van haar.". Ik concentreerde me op de datapiek. "Speciale afspraken?" mompelde ik, niet echt luisterend, "Waarom?".

Janet bleef me aankijken. "Omdat ze blind is.". Einde van deel één Verhaal gaat verder in deel twee..

Vergelijkbare verhalen