Butterfly Beach X: seizoenen of dans van de vlinders

🕑 11 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Herfst. Uiteindelijk voelde ik de behoefte om de zon en de wind nog een keer te voelen en waagde ik me aan de oppervlakte, vergezeld van mijn buitenaardse minnaar, Isshu. Het was nacht en de lucht was levendig op mijn naakte vlees.

Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst de moeite had genomen om mijn naaktheid te bedekken, de herinnering was even ver weg als die van mijn leven vóór dit eiland. Parijs en Londen waren plaatsen geworden in nauwelijks herinnerde verhalen. Ik herinnerde me natuurlijk mijn metgezellen, vooral Em. Ik stelde mezelf tevreden met de wetenschap dat ze veilig en wel waren aan de andere kant van de oceaan. Wat mezelf betreft, ik was meer dan tevreden met het leven in de gelukzaligheid van het paradijs met Isshu.

Ik raakte ook gewend aan mijn nieuwe zelf. Mijn mooie vleugels waren in de loop van de tijd sterker geworden, waardoor ik de lucht in kon gaan en mezelf daar korte tijd kon vasthouden, waarbij mijn voeten de aarde nooit raakten. Mijn pupillen waren gepixeld, een vreemd fenomeen waar ik aan moest wennen, omdat ik daardoor hetzelfde beeld meerdere keren kon zien.

Isshu vertelde me dat mijn irissen een diepe lavendelkleur hadden en zich hadden verspreid om het wit van mijn ogen volledig te bedekken. Mijn tong was wat versmald en langer geworden, waardoor ik gemakkelijker in de met nectar gevulde centra van de lustberry-bloemen kon duiken en eten. Al snel kwam het grootste deel van mijn voeding alleen uit die bron, waardoor ik constant opgewonden raakte, tot groot vermaak van mijn geliefde. Mijn verlangen naar koppeling verteerde me soms en dreef me ertoe mezelf op de meest ongelegen momenten tot een orgasme te brengen.

Mijn wereld was er een geworden van seksuele gelukzaligheid. Zelfs mijn dromen waren erotisch en ik merkte dat ik vaak wakker werd met mijn hand tussen mijn gevoelige dijen, kreunend terwijl ik verlichting zocht van de vuren die van binnen brandden, nooit tevreden met bevrijding, mijn verhoogde staat van lust nam alleen maar af naarmate uitputting me terug in de droomlanden van verlangen. Isshu, stond in de spleet die diende als toegang tot zijn ondergrondse koninkrijk van twee, het maanlicht glinsterde op zijn zwartblauwe vlees, zijn tentakels kronkelden bezitterig om mijn middel en dijen terwijl ik mijn kin optilde en naar de sterrenhemel staarde. Ik kon zijn woorden in mijn gedachten horen, luid en duidelijk. Kom bij me terug.

Ik zal wachten. Ik schonk hem een ​​glimlach en een hartstochtelijke kus. Het was alles wat ik kon doen om mezelf los te rukken. Ik voelde mijn kutje vochtig worden van gebrek, de sappen sijpelden langs mijn binnenkant van de dijen als honing. Ik had alle eigen wil nodig die ik kon opbrengen om mezelf los te trekken uit zijn greep, achteruit dansend, langzaam fladderende vleugels tot mijn tenen nauwelijks het wuivende gras raakten.

Ik blies hem een ​​kus, langzaam knipperend, mijn buitenaardse gezichtsvermogen dronk in, niet alleen hij, maar de talloze vlinders die zich vastklampten aan het traliewerk van wijnstokken die de stenen rotswand boven hem bedekten, sluimerend, wachtend op de zon die weer opkwam. Zij waren, net als ik, wezens van het licht, net zoals Isshu een wezen van het duister was. Ik liet hem daar achter, volgde het pad dat ik zo lang geleden had genomen en liet de herinneringen aan het strand waarop we ons huis hadden gebouwd voor een korte tijd los. Uiteindelijk kwam ik aan bij de klif met uitzicht op de rand van de oceaan, het geluid van zacht brekende golven, vervulde me met een felle en plotselinge droefheid terwijl ik half liep, half fladderde naar de waterkant.

Zoute nevel kuste mijn wangen terwijl de tranen mijn ogen vulden. Een verlangen vervulde me. Niet een zo geweldig als degene die ik voelde voor Isshu's aanraking, zijn kus, maar toch een die aan me trok. "Tot ziens, lieve vrienden," fluisterde ik zacht.

"Tot ziens, lieve Em.". Met die paar woorden voelde ik de laatste band zachtjes breken. Afscheid genomen, ik draaide mijn gezicht naar huis, de spleet die naar de koude donkere aarde leidde, mijn hart klopte harder bij elke stap, duwde me totdat mijn voeten over het gras vlogen, nauwelijks de stengels borstelend, pas pauzerend toen ik weer was in Isshu's armen, schreeuwend van urgentie terwijl hij me vasthield, mijn behoefte voelde, zijn fallus in mijn natte kut stortte terwijl ik mijn benen voor hem spreidde, hem net zo neukte als hij mij neukte, mijn heupen stotend in de maat met de zijne, beukende tegen hem aan terwijl hij zijn ledematen om me heen kronkelde, elke centimeter van me streelde, mijn kont vulde, in mijn borsten kneep, over mijn onmogelijk gezwollen tepels flikkerde tot genot pijn werd. Toen, en alleen toen, vond ik bevrijding, ik schreeuwde het zonder woorden uit terwijl hij huiverde en kronkelde, zijn eigen gegrom zo luid als het mijne terwijl ik zijn hete ejaculatie mijn poesje voelde overspoelen.

Winter. Een leven lang weg, zou de winter de grond hebben bedekt met ongerept wit en glinsterend blauw. Niet zo, hier.

Ik had er een gewoonte van gemaakt om af en toe naar de oppervlakte te gaan, omdat ik de zon op mijn vleugels moest voelen. Terwijl mijn ogen gewend waren geraakt aan de schemering van onze grot, merkte ik dat ik nog steeds verlangde naar mijn kleine verblijfjes onder de met wolken gevulde lucht. De winter hier betekende kille regenbuien en sterke windvlagen die het voor mij onverstandig maakten om te ver van de veiligheid van de scheur in de steen te reizen, waarbij ze soms aan mijn vleugels scheurden en dreigden me te laten tuimelen. Van mijn metgezel, de grote vlinders, was geen spoor te bekennen.

Ik weet zeker dat die zich ergens veilig had verscholen en de wintermaanden in winterslaap had doorgebracht. Na mijn tweede dergelijke reis gaf ik het bijna op, omdat ik dacht dat het verstandig was te wachten tot het weer weer omsloeg. Als ik niet toevallig opkeek, had ik de rest van mijn tijd misschien doorgebracht in ons schemeringsnest. Het was een vreemd geluid dat me waarschuwde, vergelijkbaar met het gerinkel van bellen.

Een verre herinnering aan een tijd dat ik gekleed was in de beschaving, kwam bij me op. Een mensenleven geleden zou ik op een gestoffeerde stoel hebben geleund, mijn voeten gekruist als een dame op een voetenbankje voor een laaiend vuur. Er zou een pijnboom zijn, afgezet met guirlandes en glazen ornamenten en een engel bovenop die uitkijkt over de kamer.

De geur van gehakt en ham, met een vleugje pepermunt erin, zou van het dressoir komen terwijl ik nipte van brandewijn-eierpunch uit een stevig glas. En natuurlijk lagen er cadeautjes onder de boom, gewikkeld in kleurrijk weefsel en versierd met linten en strikken… Weer het geluid, mijn blik omhoog trekkend naar de hoogten van de rotswand, mijn kaak slap bij de schimmige vorm neergestreken op de rand van de klif. Er was slechts een zilveren splinter die de lucht sierde en een fonkelend baldakijn van sterren om het schepsel te verlichten. Als mijn ogen niet aan het donker gewend waren geraakt, zou ik zelfs de vorm ervan nooit hebben gezien. Details kon ik niet onderscheiden, behalve dat het een vage mensachtige vorm had, die op zijn achterpoten leek te zitten, zijn armen misschien op zijn knieën.

Twee lichtgele bollen glinsterden zwakjes uit de duisternis van zijn gelaatstrekken en ik kon de vorm onderscheiden van hoorns of grote pluimharen die uit zijn schedel opstegen. Aan de grond genageld stond ik te staren terwijl het me schijnbaar aankeek voordat het plotseling verdween op zo'n manier dat ik even twijfelde aan de realiteit ervan. Verbijsterd en een beetje op mijn hoede, want ik wist niets van de bedoeling ervan, ging ik terug naar de veiligheid van onze verborgen poelen.

Daar, nog enigszins geschokt door mijn ervaring, vertelde ik mijn visioen aan mijn minnaar, terwijl mijn vleugels nerveus oprolden en ontvouwden bij zijn frons. Kintinku. Dat was het woord dat in mijn gedachten opkwam, vergezeld van een visioen van een wezen dat leek op wat mijn collega's zouden hebben geïdentificeerd als een weerpanter; een fictief wezen gemaakt om te prikkelen en opwinden op de geschreven pagina. Er was echter één verschil.

In plaats van bedekt te zijn met gladde glanzende vacht, was de Kintinku bedekt met donkere metaalachtige schubben. Dat, legde Isshu uit, was het belachtige geluid dat me had gewaarschuwd voor zijn aanwezigheid. Een verkenner misschien, of een zwerver. Ze waren een nomadisch ras en ook enigszins eenzaam. Voor de zekerheid werd besloten dat ik mijn reizen naar de oppervlakte voorlopig zou staken en ze pas bij daglicht zou hervatten, aangezien de Kintinku nachtdieren waren.

Met tegenzin stemde ik toe, en dus bracht ik de rest van de wintermaanden door in de schemering, verteerd door constant verlangen. Eten, slapen, neuken. Hoe grof die uitdrukking ook mag zijn, dat werd mijn hele bestaan ​​totdat ik me niets anders meer kon herinneren.

Ik raakte verdwaald in de vleselijke geneugten van de seks. Het was alsof mijn geest in winterslaap was gegaan, waardoor alleen mijn dierlijke instincten me konden leiden. Lente.

Ik werd wakker met het gevoel alsof ik uit een droom werd bevrijd. Een prettige misschien, maar een die ik graag van me afschudde. Isshu rustte vlakbij, zijn tentakels kronkelden beschermend, of misschien bezitterig, om me heen.

Voorzichtig trok ik mezelf eruit, een gevoel van rusteloosheid verspreidde zich door mijn wezen. Toen ik overeind kwam, voelde ik me plotseling aangetrokken tot het pad dat naar de oppervlakte van het eiland leidde. Naakt, met mijn ongeschoren haar dat over mijn rug en over mijn schouder viel, strompelde ik op vaste voeten omhoog, de behoefte om me te voeden met de zon trok aan me. De lange winter was voorbij.

De lucht was fris en schoon en de zon kuste mijn huid met een intieme warmte. Ik spreidde niet alleen mijn vleugels, maar ook mijn armen alsof zij ook vleugels waren, en draaide me langzaam om, verrukt om een ​​massa vlinders te zien, honderden zo niet meer, die zich vastklampten aan de bloeiende ranken als een miljoen glas-in-loodramen ramen vingen het zonlicht op en veranderden de grond waarop ik stond in een kathedraal. Niet in staat mezelf in te houden, danste ik door het gras, dronken van genot, mijn eigen lach raakte mijn oren voor het eerst in wat eeuwen leek te duren.

Geïnspireerd door mijn insectoid-verwanten, dronk ik van de bloeiende bloemen, hijgend toen de hitte van onuitgesproken lust in me losbarstte en zich als een lopend vuurtje door mijn vlees verspreidde, mijn toevlucht zoekend in mijn lendenen. Verlangen botste met angst toen ik voelde dat ik werd verteerd. Angst leidde tot vluchten en ik rende, mijn spieren brandden bij elke kilometer die ik aflegde.

Oh, maar het voelde goed om mezelf tot het uiterste te drijven en verder te gaan, naar lucht happend en op mijn knieën vallend zodra ik het bekende strand bereikte dat we Butterfly Beach hadden genoemd. Languit op het gras waarop ik ooit met Em had gevrijd, staarde ik omhoog naar de lucht, me volledig bewust van hoe mijn benen gespreid waren, en hoe mijn ene hand mijn geslacht omhulde terwijl de andere mijn borst omhulde, plagerig met mijn gezwollen tepel, eraan draaiend en trekkend, zacht gekreun diep van binnenuit trekkend. Tussen mijn dijen zweefden mijn vingers zonder schaamte in mijn vocht, totdat ze droop van de honing van opwinding, en daarna speelden ze met mijn gevoelige clitoris totdat ik begon te kronkelen van ondraaglijk plezier. Nogmaals, ik dook naar binnen, deed mijn innerlijke plooien uiteen terwijl ik mijn roze en sappige poesje plunderde, mijn heupen rollend, eerst langzaam, en daarna momentum opbouwend totdat ik klaarkwam, en hard klaarkwam, met een trillende kreet.

Ik lag daar, ademloos, ogen dicht, vingers nog steeds langzaam in en uit mijn nattigheid werkend, zachtjes hijgend toen ik iets op mijn borst voelde neerkomen. De adem werd me ontnomen toen ik mijn ogen opende voor de aanblik van een regenboog van kleuren die op me neerdaalde. Al snel werd ik bedekt door honderden vlinders, de aanraking van hun stokachtige benen sensueel op mijn huid terwijl ze over me heen kropen, alsof ze op de maat van al mijn bewegingen leken te dansen. Bevend hervatte ik het werk van mijn vingers, streelde langzaam de buitenmuur van mijn geslacht, mijn voeten en schouders stevig in de zachte grond geplant terwijl ik mezelf bevredigde, mezelf overgeven aan de daad totdat ik het weer uitschreeuwde, zelfs toen niet in staat om te stoppen, totdat ik instortte, uitgeput, de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik mezelf had laten klaarkomen..

Vergelijkbare verhalen