De goddelijke lente

Een mysterieuze lente schenkt drie oude vrienden een geweldig cadeau.…

🕑 16 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

De open plek was helder en erg groen, en de zachtste bries deed het gras en de bloemen dansen waar ze groeiden. Drie figuren naderden de bron en zweetten hevig van een hele dag wandelen onder de meedogenloze zonnestralen. De advocaat was de eerste die hun doel bereikte, en met een diepe zucht liet hij zich voor de plas water zakken en liet zijn zware rugzak vallen. Hij liet zich in het gras vallen, strekte zijn lange armen en benen uit en haalde diep en opgelucht adem. Even later volgde de dokter.

Ze was voorzichtiger toen ze ging zitten, maar ze zag er niet minder uitgeput of blij uit dat ze het gehaald had. 'Echt niet?' ze zei. 'Rechts? Het lijkt erop dat de oude man toch de waarheid sprak', zei de advocaat. 'Nou, hier is tenminste een bron.

Voorlopig is dat alles wat we weten,' haalde de dokter zijn schouders op. 'Stel je eens voor.'. Het duurde even voordat de professor eindelijk bij was.

Zijn metgezellen van middelbare leeftijd zaten al weer rechtop en genoten van hun proviand terwijl ze speculeerden en het zwembad van een veilige afstand bekeken. De dokter zwaaide toen de oude man dichterbij kwam. 'Kijk eens wie het gemaakt heeft,' grijnsde de advocaat.

'Ik had half zin om terug te gaan en jou de rest van de weg te dragen.'. 'Het is niet mijn schuld dat jullie zo'n haast hadden,' zei de professor terwijl hij naar adem snakte. Hij knapte op zodra hij het zwembad zag, glinsterend zonlicht weerkaatsend op het oppervlak. 'Mooi,' zei hij, en hij deed een paar stappen naar voren.

'Hé, waarom ga je niet eerst even zitten. Neem een ​​boterham,' zei de dokter en hield er een omhoog, maar de professor leek in trance te zijn. 'Mooi,' zei hij weer. 'Waren hier.

We zijn er eindelijk.'. Hij draaide zich scherp om. 'Op welke manier?' zei hij, zijn stem plotseling verheven.

'Hoe kun je zo kalm zijn? Hoe kun je eten? Kijken! Kijk maar waar we zijn. Op wat we hebben.'. 'Krijg je warmte?' zei de advocaat.

'Stil maar,' zei de professor, dramatisch met een beschuldigende vinger wijzend. Zijn vrienden glimlachten verbijsterd. Moeiteloos kwamen ze overeind, de advocaat trok de dokter bijna beschaafd omhoog, en ze voegden zich bij de oude man bij de bron.

'Dus?' zei de advocaat. 'Is dit het echt? Jij weet het zeker?'. 'Er kan geen twijfel over bestaan,' zei de professor. 'Het is precies zoals ik het me altijd had voorgesteld, zo heel… puur.'. 'Het is mooi,' gaf de dokter toe.

'Maar zal het… weet je? Werk?'. 'Natuurlijk,' antwoordde de professor met verontwaardiging in zijn stem. 'Zie je de magie niet?'. Ze wisselden een blik uit.

'Nou ja,' zei de advocaat aarzelend. 'Vanuit een bepaald oogpunt is het best magisch….'. 'Bah,' zei de professor. 'Je ziet er niet goed uit.'. Haastig begon de oude man zijn hemd los te knopen.

'Hé, wacht even,' de dokter legde een hand op zijn schouder. 'Ga er niet zomaar in. Ben je gek!'.

'Wat! Waarom ben je hier dan?' spotte de professor. 'We moeten nog testen doen, monsters nemen, je kunt niet gewoon… Ik bedoel… Wat denk je!'. 'Bollocks voor je testen,' giechelde de professor en gooide zijn shirt over zijn schouders.

Het verschrompelde, oude lichaam bewoog zich plotseling met ongelooflijk gemak, de gewrichten kraakten nauwelijks terwijl het op en neer sprong terwijl hij probeerde zijn riem los te maken. De dokter keek woedend naar de professor en wendde zich toen tot de advocaat, die zijn schouders ophaalde. 'Ach, als je die rimpelige oude geit niet kunt verslaan…' zei hij met een zorgeloze glimlach. Het antwoord van de dokter was een gefrustreerde grom, maar ook zij begon zich uit te kleden. De professor rekte zich schaamteloos uit, zijn naakte lichaam was volledig zichtbaar, hoe klein en slank ook, hij leek voortdurend ondervoed.

'Haha!' De oude man gilde blij, nam een ​​aanloop en sprong. Er was een bescheiden plons en hij ging meteen kopje onder. De dokter was heel blij om eindelijk haar beha uit te doen. De gezamenlijke sauna-avonden van de drie vriendinnen hadden gêne tot het verleden gemaakt, en het briesje voelde rustgevend tegen haar enigszins hangende borsten.

Wandelen hield haar redelijk fit, maar neerkijkend op haar lichaam kon ze niet ontkennen dat ze ook nogal dol was op pudding. Ze keek naar de advocaat. Hij was verreweg de meest actieve onder hen, en dat was te zien aan zijn brede schouders en sterke armen. Zijn rossige haar bleef levendig, maar de dokter was heel blij om te zien dat de tekenen van veroudering haar vriendin niet helemaal onberoerd hadden gelaten.

Eindelijk naakt veegde ze zweterige grijzende haarlokken uit haar hoofd en liep kalm, met opgeheven hoofd, naar de rand van het zwembad. De professor kwam naar boven om adem te halen, met een uitdrukking van ongebreidelde vrolijkheid. Het water was behoorlijk diep en reikte tot aan de borst van de oude man. De dokter doopte haar teen.

Een aangenaam tintelend gevoel trok langs haar voet omhoog. 'Iets?' zij vroeg. 'Het is buitengewoon,' gutste de professor.

'Magnifiek.'. De dokter besloot bij de veer te gaan zitten en begon langzaam haar benen onder te dompelen. Plons! De advocaat had de professor nagebootst en was erin gesprongen, en de dokter schreeuwde toen een kleine golf over haar heen spoelde. 'Oei!'. 'Wauw.

Dat voelt heerlijk,' de advocaat staarde verwonderd naar zijn natte hand. Druppels water kropen over de huid van de dokter, waardoor het heerlijke tintelende gevoel nog veel groter werd. Sod it, dacht ze, haalde diep adem en viel met een duw ook naar binnen.

Het water was koel en verfrissend en er begon zich een vreemde opwinding in haar op te bouwen. Er heerste een serene kalmte onder de oppervlakte en de dokter voelde zich gelukkig in de donkere stille diepte, genietend van de plotselinge stilte tot haar adem bijna op was. Het geritsel van bladeren en het gekwetter van zangvogels keerde terug samen met het gouden daglicht, en ze draaide zich om om naar de mannen te kijken.

Beiden hadden een gelukzalige, zorgeloze blik op hun gezicht. De advocaat klopte de professor vriendelijk op de rug. 'Prachtige ontdekking,' zei hij ernstig.

'Goed gedaan, oude boon.'. 'Het is echt leuk,' gaf de dokter toe. 'Maar… '.

'Je bent nogal ongeduldig vandaag,' zei de professor. De dokter beet op haar lip. 'Ben je helemaal niet nieuwsgierig?'. 'Dat hoeft niet,' zei de professor trots. 'Ik heb vertrouwen.'.

'Vertrouwen? U?' de dokter moest hardop lachen. 'Sinds wanneer?'. 'Sinds ik deze lente zag,' luidde het oprechte antwoord. Hij klonk ook zo. Zijn stem droop van de zekerheid van een echt vroom religieus man.

De dokter keek naar de advocaat voor steun en schudde haar hoofd. 'Ik kan dit niet geloven.'. 'Ik ben bewust. Maar dat zal wel,' zei de professor, en de dokter rolde met haar ogen.

'Oh, laat hem met rust,' glimlachte de advocaat. 'Maar ik moet zeggen, ik ben ook best nieuwsgierig. Wat zegt je verhaaltje over hoe dit ding werkt?'.

'Ach, helaas, het is niet één verhaaltje', legde de professor uit. 'Er zijn talloze verhalen van mensen die deze, nou ja, deze heilige plek tegenkomen, en ze hebben een beetje de neiging elkaar tegen te spreken. Waarom dacht je dat het zo lang duurde om dat verdomde ding te vinden?'. De professor streek over zijn stoppelige kin.

'Gelukkig zijn er enkele constanten', vervolgde hij. Hij waadde toen door het water en greep naar zijn broek. 'Een gebed,' zei hij. 'Een gebed en een offer.'.

'Een opoffering?' klonk de advocaat gealarmeerd, maar de professor hield drie biljetten van honderd pond omhoog. 'Meer dan genoeg voor een schaap,' legde hij uit. 'Ernstig?' vroeg de advocaat. 'O ja, er was blijkbaar een handelaar die gouden munten gebruikte, en ik zie niet in hoe dit anders is.' De professor liet de bankbiljetten vallen en ze bleven vrolijk op het oppervlak drijven.

'Laat die vertaling eens zien,' zei hij en hield een stuk papier omhoog. 'Je bent gek. Je weet het toch?' de dokter zei. 'Ja…' begon de advocaat.

'Kijk, wat denk je dat hier gaat gebeuren?'. De professor keek op en voor het eerst leek hij de twijfels van de anderen op te merken. 'Geef me dan maar een grapje,' zei hij. 'Goed,' zei de advocaat, en de dokter knikte onwillig. 'Rechts.

Nu dan. Als ik klaar ben met bidden, gaan we allemaal tegelijk onder en blijven we zo lang mogelijk onder water. Heb het?'. Er klonken instemmend gemompel. 'Geweldig,' de professor wreef zich in de handen en schraapte toen zijn keel.

'Machtige Hermes. Hier ik, o god van spelen en kunst, van kracht en viriliteit. Hier, o gevleugelde heer, o grote bedrieger, en luister want ik verneder mezelf voor jou. Neem aan wat ik aanbied en geef in ruil wat u goeddunkt.' De wind werd sterker. De professor keek zijn vrienden veelbetekenend aan.

'Kom er vanaf,' zei de dokter. De professor keek naar beneden, en de anderen volgden zijn blik en hapten naar adem. 'W-wat ter wereld?' de stem van de advocaat trilde. 'Geen sprake van,' zei de dokter.

Het water rond de bankbiljetten borrelde alsof het begon te koken. Wolken, die even geleden nog niet eens bestonden, verduisterden de lucht en de lucht was plotseling koud tegen de natte huid van de vrienden. Niet het water. De lente warmde snel op en tegen beter weten in dompelden de dokter en de advocaat het grootste deel van hun lichaam onder om aan de ijzige kou te ontsnappen.

'Hoor me,' moest de professor over de plotselinge storm heen roepen. 'Beloon uw dienaren! Schenk ons ​​uw goddelijke geschenk en deel met ons de rijkdom van de goden!'. Met angst en wanhoop in zijn ogen maakte de advocaat het kruisteken. 'Hahahaha! Verkeerde god, mijn vriend, maar wees niet bang!' zei de professor. Er klonk een oorverdovende knal.

Een bliksemschicht trof een nabijgelegen boom en die explodeerde in een regen van schors en stroop. 'Luister naar mij, o koning der dieven, en verlos ons van onze pijn!' vervolgde de professor. Hij liet het stuk papier los en het werd weggevaagd door een windvlaag. 'Nutsvoorzieningen!'. De dokter kon de stem van de oude man nog maar net horen boven het gehuil van de wind uit.

Ze ademde pijnlijk ijskoude lucht in en dook naar beneden. Deze keer omhelsde ze de stilte nog gretiger. Haar gezicht voelde prikkend aan in het hete water nadat ze de stekende kou had doorstaan. Haar geest en hart gingen tekeer.

Wat? Nee, dit was totaal onmogelijk. Wat? Wat was er aan de hand? Het aangename tintelen keerde terug, veel sterker dan voorheen, en al snel had ze spelden en naalden over haar hele lichaam. Wacht? Hoe lang was ze al onder? Was ze? Ze ademde! Dus wat bedoelde de oude man? Maar ze wist het bijna meteen. Het gevoel werd nog sterker en ze kon er niets aan doen, hoe ze ook kronkelde of bukte of het uit zich probeerde te masseren, het werd steeds intenser, totdat het niet meer te verdragen was en ze klaar was om te trotseren. de storm nog een keer.

Boven het water was het ritselen van bladeren en kwetterende vogels. Het oppervlak was weer kalm en de zon scheen even fel als altijd. Even was de dokter alleen, toen klonk er een zucht en de mooiste man die ze ooit had gezien, kwam tevoorschijn. Hij was enorm, zijn spieren puilden uit, zijn haar was dik en zwart en lang, en zijn gezicht was jeugdig en volmaakt en straalde puur geluk uit. De dokter liet haar hoofd onmiddellijk zakken.

Echt niet! 'M-mijn heer Hermes?'. De man lachte schor en de dokter had het gevoel dat ze dat gelach ergens eerder had gehoord. 'Nee, gek. Ik ben het,' zei hij. 'En ik voel me geweldig.

En jij, mijn liefste, je ziet er geweldig uit.'. Er was nog een plons en een oogverblindende, jonge vrouw stond op uit de bron. Ze was niet minder perfect dan de Herculische man, haar gewelfde figuur, haar boezem tartte de wetten van de zwaartekracht en haar gladde huid van albast. Ze had rood haar, rossig haar in een bekende tint.

De mond van de dokter viel open. De vlammen knetterden vrolijk weg in de open haard van de houten hut en flikkerende schaduwen dansten door de kamer. De kolossale reus die de professor was, zat in een comfortabele leunstoel in een kamerjas die van de advocaat was geweest en waarvan de naden momenteel behoorlijk onder druk stonden. De professor zag er uiterst tevreden uit en keek verbijsterd naar zijn geschokte metgezellen. De dokter was nu jong.

Zo te zien was ze geen dag ouder dan achttien, en ze vond haar nieuwe uiterlijk een stuk waardiger dan dat van de advocaat. De dokter wist dat ze zelf ook niet zomaar verjongd was. Nog nooit in haar jeugd had ze er in de verste verte zo goed, fit of zelfs maar zo symmetrisch uitgezien als nu, maar haar parmantige tieten en welgevormde billen leken tenminste menselijk mogelijk. Ze had een arm om het nieuwe lichaam van de advocaat geslagen en streelde zachtjes haar rug.

'En je hebt nooit, weet je, een meisje willen zijn? Zelfs niet als kind?' vroeg de dokter. 'Ik-ik denk het niet. Nee, nooit,' antwoordde de beeldschone roodharige. Ze ademde zwaar en haar borst ging zo op en neer dat de dokter het ineens behoorlijk warm kreeg. 'Natuurlijk,' zei de professor, zijn stem nu een diepe, resonerende bariton.

'Je hebt misschien tegen jezelf gelogen, maar niemand kan de waarheid voor de goden verbergen.'. 'De waarheid,' zei de advocaat hoofdschuddend. 'Weet je,' zei de dokter in een poging bemoedigend te klinken. 'Ik realiseer me dat dit als een schok voor je moet komen, maar ik denk niet dat hij het bij het verkeerde eind heeft.

En even voor de goede orde… je ziet er geweldig uit.'. De advocaat glimlachte zwakjes. 'Hou je nu van meisjes?' zij vroeg.

De dokter dacht erover na. 'Ik denk niet dat er een mens in leven is die nee tegen je zou zeggen,' zei ze. 'Naar een van jullie. Voor ieder van ons.'. Ze voelde een kick; wat zei ze? En bovendien: waarom wist ze dat het waar was? We zullen.

Het was duidelijk, nietwaar, iedereen met ogen zou het kunnen zien. Ze keek de advocaat in de ogen. Ze waren een briljante tint blauw, groot en helder, als een paar ondoorgrondelijke oceanen.

'Ik zou het niet doen,' zei de dokter. 'Zou niet?'. 'Ik zou geen nee zeggen.'. Wat waren ze ineens dichtbij.

Ze kon de zachte, albasten huid van de advocaat zien, dichtbij genoeg om haar hand uit te steken en aan te raken. Zij deed. Het was warm en zacht. Ze streelde haar arm en legde een hand op het koord van de ochtendjas. 'W-wat ben je aan het doen?' de van nature zwoele stem van de advocaat trilde nog steeds.

'Ik ben al zo lang niet meer jong geweest,' zei de dokter. 'Laten we het omarmen. Ik wil jou. Ik wil jullie allebei.'. Inmiddels had de glimlach van de professor plaatsgemaakt voor een blik van diep verlangen.

'En jij?' vroeg hij aan de advocaat. 'Ik-ik weet niet eens meer wat er aan de hand is,' zei ze en stond abrupt op. 'Het spijt me,' zei de dokter. 'Dat is het niet… Wat ik bedoelde was… Ik wil jou ook, jullie allebei. Oh, wat zeg ik?'.

'Hé,' zei de professor, en stond ook op. 'Mijn beste vriend.'. 'Dit is nieuw voor ons allemaal,' legde hij een hand op de wang van de advocaat. 'Laten we deze ervaring delen. Laten we er voor elkaar zijn.'.

Met tranen in haar ogen knikte de advocaat dankbaar. 'Ik denk dat ik dat heel graag zou willen,' zei ze. De professor ging voor naar de slaapkamer.

Zelfs het grootste bed van de hut was oud en krakkemikkig, met stoffige lakens, die al eeuwen niet waren verschoond, maar de vrienden negeerden het allemaal. Kussend en strelend, niet in staat hun handen van elkaar af te houden, vielen de advocaat en de professor als eerste op de matras en begonnen gretig rond te rollen, zonder te stoppen met het grijpen van elk stukje vlees dat ze konden bereiken. De dokter voelde zich bijna buitengesloten, maar voordat ze de kans kreeg om te protesteren, greep een gigantische hand haar arm, zacht maar met een wonderbaarlijke kracht, en sleepte haar de kudde in.

Er was een vuur ontstoken in hen drieën, en meedogenloze kracht dreef hen steeds verder. De professor lag op zijn rug en keek omhoog naar het mooie poesje van de dokter, kuste elke centimeter ervan, nat en druipend, terwijl de sappen stroomden als reactie op zijn tong die dit prachtige landschap verkent. Hij moest zijn nek inspannen om omhoog te reiken. Ze stond op handen en voeten boven hem, met haar gezicht van hem af gericht, haar knieën waren aan weerszijden van zijn hoofd, en hij greep haar benen stevig vast, zijn krachtige vingers boorden zich diep in de gebruinde, welgevormde dijen, en hij hijgde.

en zalig kreunen. De advocaat zat ondertussen op het kruis van de professor en had zijn stijve, gezwollen mannelijkheid omhuld met haar gloednieuwe warme en vochtige vagina. Ze kronkelde op en neer, elke beweging een nieuwe extatische ervaring. De meisjes stonden tegenover elkaar en de advocaat streelde het delicate gezicht van de dokter met haar eigen onberispelijke hand terwijl ze kusten.

Hun zachte lippen gingen gretig uit elkaar en hun tongen waren in elkaar verstrengeld alsof ze zelf minnaars waren, plagend en diep reikend, de twee onafscheidelijk met elkaar verbonden. Het was een ervaring van schoonheid en plezier. Er was totale acceptatie en bewondering, vriendschap en een diepe, diepe liefde die ze allemaal voor elkaar deelden, zowel hun nieuwe lichaam als hun oude.

Geen van hen kon zich herinneren hoe vaak ze een hoogtepunt hadden bereikt, hoe vaak ze zichzelf hadden verloren in orgastische gelukzaligheid, en het was in een waas van uitputting en geluk dat ze zichzelf bevonden. Een hoop vermoeide en bezwete mooie mensen, en hoe oplettend ook, geen enkele menselijke toeschouwer zou hebben kunnen zien waar de een eindigde en de ander begon. De toeschouwer was echter geen mens. Zijn glimlach was ondeugend en zijn blik strak en doordringend. Alleen al zijn aanwezigheid gaf de vrienden leven en kracht terug, en een helder, jeugdig gelach vulde de kamer.

'Mijn dienaren, heb je nog een ronde in je?'..

Vergelijkbare verhalen