Deel I - Maak kennis met Pattie

Pattie wil gewoon genieten van een drankje aan de bar, maar een hete vreemdeling verandert al haar plannen...…

🕑 18 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Mijn naam is Patty. Ik ben 37 jaar oud, 1,20 meter lang. Ik weeg 80 pond en heb een A-cup bh-maat.

Met andere woorden, ik ben wat sommige mensen klein zouden kunnen noemen. Ik heb blauwgroene ogen, een kleine rechte neus, een kleine pruilmond en mijn donkerbruine haar hangt tot net onder mijn schouderbladen. Ik ben ook sapioseksueel: ik ben dol op intelligente mannen.

Voor mij is een man die intelligent is niet alleen aantrekkelijk of interessant. Een man die intelligent is (en niet gehecht!) kan zich bijna ter plekke laten bespringen en verwoesten. Als een man vrijgezel is en hij overtuigt me dat hij zelfs maar een half brein heeft, ben ik niet van hem: hij is van MIJ! Kortom, slim zijn is sexy (heel, heel sexy). Als hij slim is, wordt een man geneukt, en ik bedoel heel veel, als hij niet oppast! Dat is wat sapioseksueel betekent. Het was woensdagavond laat.

Ik zat op een barkruk in de 'Squeaky Saddle' honky-tonk, gelegen in een rustig stadje ten noorden van Houston. Het is niet ongebruikelijk dat een alleenstaande vrouw zoals ik binnenkomt en geniet van goede country-westernmuziek en een rustig drankje voordat ze naar huis gaat na een lange, inspannende dag op het werk. Ik was gekleed in zwarte 2-inch pumps, een blauwe spijkerbroek, een lichtblauwe, ietwat doorschijnende zijden blouse en mijn haar was in een paardenstaart gebonden.

De man die op de barkruk naast me aan mijn rechterkant zat, leek op de een of andere manier niet op zijn plaats. Ik kon er niet precies de vinger op leggen. Hij keek gewoon, ik weet het niet, "raar".

Hij had een gladde bruine huid in de kleur van lichte melkchocolade. Zijn haar was kort geknipt en bijna geheel grijs. Toch waren zijn gelaatstrekken slank en atletisch, zonder lichaamsvet en weinig of geen rimpels in het gezicht. Misschien was dat het. Bij zorgvuldig onderzoek kwamen de details van hoe hij eruitzag niet overeen met zijn algehele uiterlijk.

Hij was onberispelijk gekleed in een duur maatpak. Hij droeg ook een witzijden businessoverhemd met lange mouwen en een open kraag. Hij droeg zelfs manchetknopen (in het zuiden van Texas?).

Hij had ogenschijnlijk dure, eersteklas zwartleren schoenen met vleugeltip aan. Alles wat hij droeg leek gloednieuw en paste hem perfect en precies. Geen ringen of ringsporen aan zijn vingers… goed teken! Hij deed niets bijzonders, hij zat daar gewoon rustig aan zijn drankje te nippen. Van over mijn linkerschouder kwam een ​​luid gebrul, lijzig: "Nou hallo thar, li'l merrieveulen! Ain't chew thuh purty whuuun tuh-naht!" (dit is tenslotte Texas). Het was Frank Downs, de zelfbenoemde damesman in de stad.

Ik noemde hem gewoon de dorpsgek. Ik draaide me naar links, wierp hem een ​​neutrale blik toe en zei: "Hallo, Frank. Voordat je begint, wil ik gewoon met rust gelaten worden om in alle rust van mijn drankje te genieten en dan naar huis te gaan." Ik draaide me om en keek hem recht aan, keek hem woedend aan terwijl ik hem met vlammende ogen aankeek, en zei toen verhit: 'Alleen, Frank! Begrepen?' Typisch Frank, hij vatte dit op als een uitdaging.

Een verovering, zeg maar. Hij was een van deze jongens die gelooft dat het woord 'NEE', afkomstig van een vrouw, altijd bespreekbaar was. Hij grijnsde alleen maar en vervolgde: "Ach, nu Pattie.

Laat je huidschilfers niet omhoog komen! Ah, je zult allemaal hallo zeggen! Wat zeg je? Laat me je nog een drankje kopen." Weet je nog wat ik zei over 'slim'? Nu zie je precies waarom ik hem de dorpsgek noemde! "Frank, welk deel van het woord 'nee' begrijp je verdomme niet? Ga nu verdomme uit mijn gezicht en laat me met rust!" Ik snauwde luid terwijl ik naar mijn drinkglas reikte. Ik stond op het punt mijn drankje in zijn gezicht te gooien en de zaal uit te stormen, toen ik achter me een zachte, enigszins melodieuze stem met een accent hoorde komen. 'Ik denk dat de dame haar wensen heel duidelijk heeft gemaakt, cowboy.' Het was de vreemdeling.

Hij vertrok geen spier. Hij staarde recht in zijn drinkglas, maar zijn stem was heel duidelijk. Het had een onheilspellende toon, getint met gevaar.

Ik kon bijna voelen dat de lucht begon te knetteren van elektriciteit bij zijn woorden. Frank staarde over mijn linkerschouder naar de vreemdeling en gromde toen: 'Blijf hierbuiten, man! Op dat moment leek alles, inclusief de kamer, het lawaai en zelfs de tijd stil te staan. Even was alles doodstil en hoorde ik niets.

Met gladde sierlijkheid draaide de vreemdeling zich naar links om Frank aan te kijken. Ik draaide me een beetje om en keek over mijn linkerschouder naar de vreemdeling. Ik zou zweren dat ik zijn lichtbruine ogen even helder zag gloeien voordat hij zei: 'Misschien moet je verder gaan, cowboy.' Ik hield niet van de richting waarin dit leek te gaan en ik probeerde tussenbeide te komen: "Kijk jongens, dit is ver genoeg gegaan." Ik draaide me helemaal om naar de dappere vreemdeling, dit keer met mijn rug naar Frank toe, en zei: 'Dank u wel, meneer, maar ik ga weg.' Toen ik mijn handtas begon te pakken en mezelf oprichtte van de barkruk, zette Frank zijn enorme rechterpoot op mijn rechterschouder en hield me op zijn plaats. Hij verklaarde toen bezitterig: "Yew gaat nergens heen, merrieveulen!" Toen draaide hij zich om naar de vreemdeling.

In een oogwenk plaatste de vreemdeling gewoon zijn wijsvinger lichtjes tegen het midden van Franks borst. Zonder een woord te zeggen viel Frank plotseling als een zak aardappelen op de grond, totaal buiten bewustzijn. Ik was stomverbaasd.

Ik merkte dat ik met grote ogen van verbazing naar de vreemdeling staarde. Toen merkte ik het: zijn ogen gloeiden echt, evenals het topje van zijn vinger. Ik staarde met verbijsterde verbazing toen hij weer normaal werd. Dat gold ook voor al het andere in de kamer.

Ik kon de muziek, het gepraat en het gelach weer duidelijk horen. Wat nog verbazingwekkender was, was dat niemand om ons heen leek te merken wat er gebeurde, zelfs niet de luide "dreun" toen Frank op de grond viel! De vreemdeling betaalde zijn rekening en verliet stilletjes de bar alsof er helemaal niets was gebeurd. Ik dacht: "Wat heeft Horace in vredesnaam in mijn verdomde drankje gedaan?" Horace was de barman.

Ik stapte van de barkruk af en bukte om te zien of Frank in orde was. Hij begon te kreunen en probeerde zichzelf op één elleboog op te richten. Hij slaagde er uiteindelijk in om op een barkruk in de buurt te kruipen alsof hij de Mount Everest zelf probeerde te beklimmen, maar uiteindelijk haalde hij het en ging wiebelend op de kruk zitten terwijl hij probeerde zichzelf met één hand op de bar te stabiliseren. Met zijn andere hand wreef hij over zijn voorhoofd. Horace de barman kwam naar me toe en vroeg: 'Gaat het, Frank? Wat bezielt je ineens?' 'Niet goed, Horace.

Het gaat goed,' mompelde Frank. Tevreden dat Frank niet gewond was, betaalde ik mijn rekening en verliet het 'Squeaky Saddle'. De lucht buiten was fris en helder. Ik ademde diep in en keek omhoog naar de sterren, helder aan de nachtelijke hemel. Het was net iets na middernacht.

"Shit, ik moet naar huis en naar bed," mompelde ik tegen mezelf. "Je hoeft niet te vloeken, baby guhrl," klonk een bekende stem achter me. Ik dacht: "Dit kan niet gebeuren… niet weer. Ah fuck, niet weer!" Ik draaide me om.

Het was Otis, de stadssheriff. "Hoi papa," zei ik met een vermoeide stem. 'Kom op, schatje. Het is hoe dan ook al laat en er zit al een hele ploeg op.

Stap in de patrouillewagen en ik zal je een lift naar huis geven.' "Je weet hoe ik het haat als je zo over me zweeft, papa. Ik mag dan nog klein zijn, maar ik ben niet meer je 'kleine meid'." "Ja, ah weet het, schat, maar een vader kan nog steeds zijn babyguhrl controleren, nu 'n agin' nu kan hij niet? 'Sides, ah jes zag een vreemd uitziende coon git intuh een grote zwarte Mercedes 'n Ik heb hem waarschijnlijk gestolen, voor zover ik weet. Taxus weet hoe hun soort is. Ik kan niet voorzichtig genoeg zijn met die mensen,' knikte hij wijs voordat hij eraan toevoegde: 'Ik heb hem nog nooit gezien.

heb je hem hier eerder gezien?" 'Nee, papa. Kijk, breng me gewoon naar huis. Ik ben doodmoe en heb morgen een drukke dag voor de boeg.' "Yew bedoel 'tuh-day', don't cha' hunny?" zei hij glimlachend.

Na Otis (zo noem ik hem soms, vooral als ik kwaad op hem ben)… hoe dan ook, nadat hij me bij mij had afgezet, poetste ik mijn tanden, nam een ​​snelle douche en viel toen voorover op het bed, in slaap bijna voordat ik de matras raakte. De volgende dag op kantoor kon ik mijn gedachten niet van de vreemde afbrengen. Zijn gladde gelaatstrekken, atletische bouw en de manier waarop hij bewoog.

Ik bleef die zachte stem van hem herinneren met zijn duidelijke ring van intelligentie (oh, shit, het triggerwoord!)… en die ogen! Aan hem denken maakte me gek. 'Hoe deed hij al die dingen?' Ik vroeg me af. "Het moet gewoon een truc van het licht zijn geweest, meer niet," dacht ik terwijl ik werkeloos een lok van mijn haar ronddraaide. Ik glimlachte bij mezelf terwijl ik me afvroeg wat hij nog meer zou verbergen onder die mooie kleren van hem. Hmmm, ik heb zijn ritslijn nooit goed kunnen bekijken, toch? Ik hield mezelf voor dat het allemaal maar een truc was, maar op de een of andere manier leek dat niet goed, en hoe zit het met zijn vingertop? Mijn doorweekte slipje vertelde me dat ik het zeker moest weten.

Ik zei tegen mezelf: "Ok, Pattie-meisje. Je gaat vanavond weer terug naar het 'Squeaky Saddle'." Ik kwam daar rond kwart voor acht aan in de hoop tegen beter weten in dat de vreemdeling er weer zou zijn, maar hij was nergens te bekennen. Ik had geprobeerd zijn mysterieuze zwarte Mercedes op de parkeerplaats te spotten.

Niks. Ik scande rond in de bar, niets. Ik zuchtte, ging aan de bar zitten en bestelde mijn gebruikelijke planterspunch. Ik was halverwege, toen de vreemdeling, uit het niets, plotseling naast me op de kruk ging zitten… alweer. Hij zei geen woord en erkende me zelfs niet.

Hij ging gewoon zitten en bestelde toen iets van Horace dat ik niet helemaal kon verstaan ​​omdat hij zo zacht sprak. Korte tijd later bracht Horace de vreemdeling zijn drankje en de vreemdeling begon kleine slokjes te nemen, me nog steeds volledig negerend. Nadat ik ongeveer vijf of zes minuten nutteloos van mijn drankje had gedronken en recht naar de linkerkant van zijn gezicht staarde, draaide hij zich abrupt naar me om.

'Is het niet onbeleefd om naar iemand te staren die je niet kent? Ik geloof dat dat hier je gewoonte is, nietwaar?' hij glimlachte en sprak met die zachte, melodieuze, geaccentueerde 'intelligente' stem van hem, maar ik hoorde elk woord duidelijk en duidelijk boven het lawaai in de bar uit. Totaal overrompeld stamelde ik: "Het spijt me vreselijk. Ik wilde niet onbeleefd zijn, of zelfs maar staren. Ik denk dat ik je gewoon wilde bedanken dat je gisteravond voor me tussenbeide kwam. Ik ben Pattie.

" Ik stak mijn rechterhand uit. 'Tolban,' antwoordde hij terwijl hij mijn hand voorzichtig in de zijne nam. Zijn hand voelde ongelooflijk zacht, delicaat en enigszins warm aan. Het voelde,… nou… gezellig. Terwijl hij bewoog om zijn hand terug te trekken, verstevigde ik mijn greep en hield hem vast terwijl ik hem aankeek.

'Ik ben blij je te ontmoeten, Tolban. Ik wil je echt bedanken voor de manier waarop je Frank gisteravond hebt behandeld, maar je moet weten dat ik duizend vragen heb over wat er is gebeurd,' zei ik voordat ik zijn hand losliet. 'Wat voor vragen, Pattie?' Ooohhh! Die verdomde melodieuze stem van hem! Ik voel mijn poesje weer helemaal opnieuw beginnen te spinnen. Ik probeerde wanhopig mijn kalmte te bewaren.

Ik nam nog een slokje van mijn planterspunch om mezelf te stabiliseren en zei: "Nou, om te beginnen weet ik niet echt zeker wat 'precies' er in de eerste plaats is gebeurd, dus laten we beginnen met deze. Ik kan je niet helemaal plaatsen accent. Waar kom je vandaan?" "Het antwoord zou je kunnen verrassen, of zelfs schokken," antwoordde hij voordat hij nog een slok van zijn eigen drankje nam. "Probeer mij." "Ik kom van een planeet genaamd Moron, het is in het Alpha-Centauri-sterrenstelsel." "Idioot?" Ik barstte in lachen uit! "Je neemt me in de maling, toch? Je zegt dat je een buitenaards wezen bent van een planeet die 'Moron' heet?" Ik begon onbedaarlijk te lachen bij de gedachte alleen al aan een plek met zo'n stomme naam. Toen ik eindelijk kon lachen, vroeg ik: "Dus je komt van een planeet vol idioten?" Ik kon er niets aan doen.

Dit was gewoon te lekker! Het lachen begon weer helemaal opnieuw. Ik begon hier echt van te genieten. "Luister, eh Tolban, toch? Kijk, dat was een geweldige grap.

Dat had ik echt nodig na een dag als vandaag, maar serieus nu. Waar kom je eigenlijk vandaan?" "Ik heb je al gezegd." Ik keek naar hem. Hij keek me recht aan, geen glimlach op zijn gezicht.

Hij leek serieus. Ik begon me af te vragen wat voor soort eye-candy gek deze man zou kunnen zijn, maar de nattigheid in mijn poesje bracht me in de totale automatische modus. Ik wilde iets vreselijks voor deze man en ik had hem al gemarkeerd als mijn prooi voor vanavond, dus ik was nog niet helemaal klaar om op te geven.

'Oké, Tolban. Je zegt dat je van een andere planeet komt. Juist! Laten we even aannemen dat het waar is. Kun je het bewijzen?' "Op welke manier?" 'Ik weet het niet.

Ik ben niet de bezoeker uit de ruimte,' zei ik terwijl ik met mijn vingers boven mijn hoofd wiebelde. "Doe iets 'spacey'. Je weet wel, zoals in de film. Wees creatief." "Je bedoelt zo?" vroeg hij, en zijn ogen gloeiden een heel klein beetje. Deze keer was het onmiskenbaar.

Plotseling werd de kamer doodstil en de mensen bewogen heel, heel langzaam. Af en toe hoorde ik een luide 'BONG' als een ongelooflijk grote kerkklok, alleen klonk elke klok anders. "Geloof je me nu?" Hij vroeg. "Wat heb je verdomme net gedaan?" vroeg ik, rondkijkend, ongelooflijk verbaasd. Even plotseling werd alles weer normaal: de kamer, de muziek, de mensen, het gelach,… alles.

"Het is eigenlijk niets bijzonders. Het was gewoon een kwantumverschuiving. Ik heb ons gewoon verplaatst tussen de tijdsintervallen die je normaal waarneemt. Voor een korte periode waren we gewoon buiten jullie normale realiteit.

Dat is de reden waarom al het andere binnen jullie normale realiteit in slow motion leek te zijn. Je grote wetenschapper Einstein had het er vaak over." Ik dacht bij mezelf: "Dit is gewoon niet eerlijk!" Ik had al trek in die man. Hij was slim. Hij was gebouwd als een Adonis. Nu verder bovendien ging hij en deed dit! Ik wilde zijn botten daar op de bar springen! "OH-MY-GOD," was alles wat ik kon zeggen.

Ik was onvoorstelbaar stomverbaasd en totaal, volledig, hulpeloos geil! "Het is echt niet zo ingewikkeld. Misschien is de wiskunde een beetje ontmoedigend, maar de theorie over hoe het werkt is eigenlijk heel simpel.' en leunde een beetje naar voren, in een poging de zaken onder controle te krijgen (dames, u weet precies waar ik het over heb), en zei toen: "Dan is het waar. Je komt echt van daar,' zei ik wijzend naar het plafond. 'Vertel me er eens over.

Jouw planeet, bedoel ik. Hoe is het?" stamelde ik, in een poging mijn gedachten af ​​te leiden van mijn razende lust voor deze man. "Nou, er zijn eigenlijk twee grote groepen mensen op mijn planeet. De eerste groep wordt de 'Enlightened Ones' genoemd, of kortweg Morons.

De tweede groep, de 'onverlichte', worden idioten genoemd.' al veel, maar ik slaakte een brullende buiklach waardoor mensen om ons heen verbijsterd staarden. "Oké (snuif). Het spijt me (giechelen, snuiven). Je leeft op een planeet bevolkt door idioten en idioten (giechel)! Je moet me voor de gek houden.

Dit is gewoon te veel!' 'Zoals ik al zei, alleen de 'Enlightened Ones' worden afgekort Morons genoemd. Technisch gezien, aangezien we allemaal op dezelfde planeet wonen, worden de 'onverlichte wezens' soms de idiote idioten genoemd.' ​​'Idiotische idioten?' dubbelgevouwen, viel bijna van de barkruk. Andere mensen begonnen met me mee te grinniken, zich afvragend wat de geweldige grappen waren die deze man me vertelde.

Tranen liepen over mijn wangen. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst lachte zo hard. "Oké-Oké (snuifje)! Het gaat goed.

Ik ben in orde (giechel). Vertel me (giechel) meer over je planeet." Man, wat deed mijn buik pijn! Ik was eigenlijk dankbaar voor de tijdelijke afleiding van mijn hongerige poesje. "Nou, het is echt niet veel anders dan deze planeet, behalve dat we er veel hebben meer water.

Onze planetaire regering verschilt niet zo veel van die van jullie. We hebben zelfs ons equivalent van wat u uw Witte Huis noemt.' 'O, dat is interessant,' zei ik, nog steeds proberend het bij elkaar te houden. We laten echter alleen de idiote idioten toe om onze politici te worden. We hebben er zelfs een flink aantal naar uw planeet gestuurd.' 'Bedoel je dat er een idiote idioot in je Witte Huis zit, net als hier?' 'O ja.

We laten ze rond paraderen en allerlei wilde toespraken houden, en idiote beloften doen die nergens op gebaseerd zijn. Het zijn tenslotte idioten.' 'Net als hier. Dat is ongelooflijk!" "Neem bijvoorbeeld de huidige idiote idioot in uw Witte Huis.

Hij paradeerde rond en deed allerlei wilde beloften die niet de minste kans hadden om werkelijkheid te worden. Hij kon altijd beweren dat hij zijn beloften probeerde na te komen, hoewel hij vanaf het begin wist dat zijn beloften geen schijn van kans van slagen hadden. Achteraf kon hij altijd zijn schouders ophalen en zeggen dat hij het probeerde, maar werd tegengehouden door de tegenstand.' Nee wacht! Hou die gedachte vast. Wat zeg je ervan om naar mijn huis te gaan waar het een beetje stiller en veel comfortabeler is dan die verdomde barkrukken?' Ik garandeer je, het zal niet van deze wereld zijn, zoals je zou kunnen zeggen.' Er was een duidelijke twinkeling in zijn ogen. Tolban gaf niet eens om onze drankjes op te drinken, zwaaide naar Horace en betaalde beide drankjes, waardoor Horace een gezonde fooi kreeg.

We verlieten samen het 'Squeaky Saddle'. Gelukkig waren Otis noch Frank nergens te bekennen. Nadat we ons in zijn luxe Mercedes hadden geïnstalleerd, reisden we een eind langs route 105 voordat we de I-45 in de stad Conroe bereikten, en op weg naar het noorden.

Eenmaal buiten de stadsgrenzen begon het echt interessant te worden. Terwijl we reden, zei Tolban: "Pattie, ik wil dat je weet dat je niets te vrezen hebt. Als u zich op enig moment niet op uw gemak voelt, vertel het me dan, en ik zal u onmiddellijk naar huis brengen, zonder vragen te stellen.

Wil je dit nog steeds doen?' 'O ja, Tolban. Absoluut." Er was geen sprake van dat deze man vanavond bij me weg zou komen. "Uh, Tolban, mag ik je een heel persoonlijke vraag stellen?" vroeg ik terwijl ik mijn knieën lichtjes tegen elkaar wreef. Ik was bijna ten einde raad. hou je niet meer in.'Natuurlijk, wat is je vraag?''Hebben jouw mensen seks op dezelfde manier als wij?''Natuurlijk doen we dat.

We paren op precies dezelfde manier als jouw mensen paren. Onze vrouwen hebben vagina's net als die van jou, en ik heb een penis net als al je mannen. We hebben wel kleine skeletale verschillen en een paar extra genitale spieren en borstspieren. Sterker nog, jouw volk en het mijne komen voort uit dezelfde stamboom, en…' 'Ik wil nog niet eens in die richting beginnen,' onderbrak ik hem, 'misschien een andere keer.' vertelde me alles wat ik moest weten.

Hij heeft een lul en ik heb een poesje. Afgezien van zijn intelligentie was dat het belangrijkste dat ik de hele nacht had geleerd, en ik had plannen voor onze beide lichaamsdelen. Hoe meer hij praatte, hoe natter ik werd. Die hongerige drang had me volledig overgenomen.

Ik moest hem gewoon hebben, en hoe eerder hoe beter. Nu, hoe ga je nu te werk om een ​​bloedhete geniale alien uit de ruimte te verleiden?.

Vergelijkbare verhalen