Geheimen van Liberty Mountain: Niemandsland (hoofdstuk 27)

🕑 12 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Nu aan de sanitaire en voedingsbehoeften was voldaan, was er een rustgevende en comfortabele nagloed over de procedure gevallen. Het zou niet lang duren, maar we begonnen tenminste met een voorsprong. Deliberatie zou de uitkomst van dit debat bepalen. Afgezien van het toevoegen van mijn eigen stem, had ik geen controle over de discussie.

Een fundamentele waarheid van een democratie: de vrijheid van meningsuiting is geen garantie dat je de discussie wint. Het tikken van de hamer stuurde een schok van energie de bijeenkomst in en creëerde een nieuwe levensvorm toen individuele deelnemers de dynamiek van een bijeenkomst aannamen; de ontmoeting zelf werd een levend wezen met een eigen wil. "We hebben een lidmaatschapsvraag voor ons: zal Dennis Richards worden toegelaten als lid van de Liberty Mountain Society of Sisters?" Sheila pauzeerde even terwijl ze haar aantekeningen door elkaar schudde. “Het debat zal doorgaan totdat alle partijen de kans hebben gehad om te spreken of de voorzitter vaststelt dat er een consensus is bereikt.

Op dat moment zal ik een motie indienen om de vraag te stellen. Een gewone meerderheid van stemmen is voldoende om het debat te sluiten. Er is een derde stem nodig om de motie aan te nemen. Zijn er nog vragen?' Sheila speurde de stille kamer af.

'Goed. Iedereen die ter ondersteuning wil spreken, ga alsjeblieft staan ​​en zorg dat je herkend wordt.' Sheila leunde naar voren in haar stoel en bestudeerde de menigte. "Ja, Brenda, waar denk je aan?" Sheila riep de kwartiermeester en zwaaide met haar hand in de lucht. Brenda's houding was zelfverzekerd en zelfverzekerd toen ze het podium op stapte en een handmicrofoon van Sheila aannam. 'Ik zal stemmen om deze man een thuis te geven bij ons in Liberty Mountain.

Hij is een medeveteraan en ik geef hem het voordeel van de twijfel. Hij is welkom om ons huis te delen.' Ze overhandigde Sheila de microfoon en keerde terug naar haar stoel. 'Wil iemand zich uitspreken over de vraag?' Sheila bestudeerde de vergadering en riep de Vorstkoningin op die uit haar stoel opstond. 'Ik wil hem hier niet. Ik heb niet vijftien jaar gewerkt aan het bouwen van deze plek om het met een man te delen.

Ik denk dat niemand van ons dat heeft gedaan. Hij heeft hier geen plaats. Hij moet gaan. Dat is alles wat ik te zeggen heb.

Voor nu.' Frosty's blik bezorgde me koude rillingen; ze was niet iemand om mee te spotten. De volgende vijfenveertig minuten keek ik in gefrustreerde bezorgdheid toe hoe het debat heen en weer ebde tussen positief en negatief, terwijl de vergadering moeite had om de juiste antwoorden te vinden. een consensus tussen tegenpolen. De haat tegen de Frost Queen stond in schril contrast met de genegenheid van Alice. Darlene en onze ondersteunende kwartiermeester hadden uitstekend werk geleverd door de zaak voor mijn lidmaatschap te presenteren.

Ze hebben zelfs een paar van Frosty's vrienden voor zich weten te winnen een speciale bijeenkomst en schopte me de voordeur uit als ik een klootzak bleek te zijn. Het debat was vrijwel opgedroogd, en de bijeenkomst begon opnieuw op hetzelfde terrein te ploegen toen Onze Lieve Vrouw van de Gletsjer het laatste woord had. Frosty stond op en maakte de motie om de vraag te stellen. Het klinkende refrein van 'Ik steun de motie!' liet er geen twijfel over bestaan ​​dat het debat voorbij was Voor stemming is een tweederdemeerderheid nodig om aangenomen te worden.

Iedereen die voorstander is van de motie om de heer Richards toe te staan ​​lid te worden van de Liberty Mountain Society of Sisters, kunt u zeggen: 'Ja.''. Ik slaakte een zucht van verlichting toen een overweldigende meerderheid van de Sisterhood luidkeels zong: 'Ayiii !". De opluchting was van korte duur toen een gerommel van NEE's ontkennend antwoordde. "Too close to call.

Ik heb een handmatige telling nodig. Iedereen die bevestigend stemt, steek alstublieft uw rechterhand op.' Sheila verdeelde de kamer en vroeg Rusty om de ene kant van de gang te tellen, terwijl Marjorie, van het keukenpersoneel, werd opgeroepen als stemopnemer om de stemmen aan de andere kant te tellen. ' Rusty, jouw telling?". "Twaalf". "Marjorie?".

"Elf". "Iedereen die negatief stemt, steek alstublieft uw linkerhand op", instrueerde Sheila de vergadering terwijl de stemopnemers opnieuw een handmatige telling deden. 'Twee nee-stemmen,' meldde Rusty vanaf de kant van de zaal.

'Zes,' riep Marjorie vanaf de kant van de IJskoningin. "Met ons lidmaatschap van zevenendertig en drieëntwintig stemmen voor en acht voor negatief, voldoet de motie niet aan de drempel van vierentwintig stemmen die vereist is voor een tweederde meerderheid. De motie faalt." Sheila fronste en schudde haar hoofd terwijl ze de voorzittershamer neerhaalde met een klap die als een onheilspellend geluid tegen de muren weergalmde.

"Wat gaan we met hem doen?" riep een stem. 'Goede vraag. We zullen er over dertig minuten op ingaan. We zitten in de pauze en komen over een half uur weer bijeen,' verklaarde Sheila terwijl ze met de voorzittershamer op de tafel klopte en snel het podium verliet. De verbijsterde en perplexe uitdrukking op haar gezicht terwijl ze naar de uitgang stormde, kon mijn toenemende angst niet wegnemen.

Ik keek de gang rond terwijl er in de kamer een gesprek losbarstte. De meerderheid van de zusterschap was niet blij met de uitslag van de stemming. "Wat nu?" vroeg ik Alice terwijl ik mijn handen om een ​​dampende kop koffie sloeg en probeerde uit een doos te komen zonder zichtbare uitgang.

'Ik weet het niet,' troostte Alice me met een knuffel. "We bedenken wel iets.". Eén slechte stem?! Ik voelde me de man die zich kapot maakte tijdens het lopen van een marathon, maar een paar meter voor de finish over zijn schoenveters struikelde. Mijn humeur verbeterde niet toen twee van de vrouwen die rondhingen en met de Frost Queen stemden, langskwamen om hun condoleances te betuigen. Ze waren eind twintig of begin dertig en hadden voor tweelingzusjes kunnen doorgaan.

"We dachten dat jij zou winnen. Anders hadden we nooit nee gestemd", zei de eerste vrouw. 'Het is niets persoonlijks.

Het maakt me niet uit of je hier woont, maar het is Belinda,' zei ze, terwijl ze naar de Vorstkoningin keek. 'We hebben gestemd om de baas tevreden te houden', de eerste pakte haar vriendin bij de arm en draaide zich om om weg te lopen. 'Ja, ze is een bitch als ze boos wordt,' zei haar metgezel over haar schouder.

Geweldig! Groepsdruk wint het opnieuw van oordeel. Ik haalde mijn pakje sigaretten tevoorschijn en rommelde met mijn aansteker terwijl ik naar de open haard liep, bij de haard ging zitten en de haard aanstak. Het heeft geen zin om mensen kwaad te maken met passief roken; de opwaartse luchtstroom zou voor dat probleem zorgen. "Daar ben je!" schreeuwde Darlene terwijl ze door de kamer rende met Alice aan haar zijde, rennend om haar bij te houden. "We hebben goed nieuws!".

'We hebben met een aantal van onze vrienden gesproken. Ze voelen zich vreselijk over de stemming. We denken dat we een compromis hebben bereikt waar iedereen in de Sisterhood mee kan leven, zelfs Brenda.' Alice omhelsde me terwijl Darlene mijn wang kuste.

"Oké, je hebt mijn aandacht. Vertel me meer." Ongeveer nu was ik bereid naar elke suggestie te luisteren. Ik zat vast op de bodem van de put; misschien hadden ze een uitgang gevonden. ^.^.

Het flikkeren van lampen boven het plafond markeerde een einde van de nis. De vergadering van het Genootschap kwam weer bijeen. Alice en ik gingen aan weerszijden van Sheila zitten. Madame Moderator nam nooit de moeite om op te kijken.

Ze was het toonbeeld van intense concentratie terwijl ze haastig de pagina's van een gespikkeld zwart notitieboekje omsloeg. Sheila pauzeerde even om de pagina te lezen, glimlachte en sloeg het dagboek dicht met een potlood als bladwijzer. Ik dacht dubbel toen ik de handgeschreven titel van het dagboek zag: 'Dingen die het waard zijn om te onthouden'. Een dagboek? Ernstig?. De zaal stond vol spanning terwijl het publiek wachtte op Sheila's volgende zet.

'Weer welkom bij de beraadslagingen. We zijn teruggekeerd naar de zaken en de vloer is open. Sta op en word herkend, zodat we je gedachten beter kunnen leren kennen,' de hamer knalt! echode van de muren.

‘Samen hebben we deze plek gebouwd als een schuilplaats om te overleven, wat het lot ons ook te bieden heeft. Dit is ons toevluchtsoord, ons toevluchtsoord en ons fort. We hebben onze levens, onze waarden en alles wat ons dierbaar is in Liberty Mountain gestort en dit Maatschappij.". Sheila stond op van haar stoel en liep naar het midden van het podium.

'We hebben het goed gedaan voor onszelf. Nu staan ​​we voor een dilemma, en hij zit daarginds. Wat gaan we met deze man doen?' Sheila wees naar mij. 'Wat is uw genoegen?' vroeg ze aan de vergadering.

Precies op het teken klonk er een geritsel van beweging terwijl ze opstond en wachtte op toestemming om te spreken. 'Ga door,' gebaarde de moderator. 'Ik verzoek Dennis Richards toegelaten te worden tot de Liberty Mountain Society of Sisters als aangesloten lid met alle…' Alice's dochter kneep haar ogen tot spleetjes om haar handgeschreven briefje te lezen en vervolgde: 'eh, ahh, met alle privileges van het lidmaatschap, met uitzondering van stemmen en de mogelijkheid om een ​​ambt te bekleden.' De kronkelende knoop van spanning in mijn buik ontspande zich toen het amfitheater uitbarstte in een overweldigend gebrul van enthousiaste goedkeuring, terwijl minstens een dozijn stemmen "Tweede!" riepen Het spijt ons dat de motie niet voldoet aan de eisen van onze statuten en ons convenant, die ons specifiek verbieden een tweede keer een naam voor lidmaatschap in overweging te nemen.

Beweging niet toegestaan,' kondigde Sheila aan terwijl ze terugkeerde naar haar stoel. Het donderende protest en geschreeuw van afkeuring begroette de uitspraak van de voorzitter, terwijl boze en verwarde leden hun afkeuring uitten. Mijn keel werd samengetrokken en ik huiverde toen een gevoel van naderend onheil mijn lichaam verkilde. Alice's ogen weerspiegelden mijn angst en onzekerheid, terwijl Sheila herhaaldelijk de voorzittershamer liet klinken en probeerde de orde in de bijeenkomst te herstellen. Geleidelijk stierf het geluid van weerbarstig protest toen de leden naar hun leider keken voor begeleiding de handpalmen hielden ze plat terwijl ze ze in een neerwaartse oproep om kalmte bewoog.

'Ik begrijp dat u teleurgesteld bent, maar toen ik de positie van uw leider aanvaardde, heb ik een eed gezworen ons handvest te handhaven en te verdedigen. Ik heb geen andere keus dan te regeren zoals ik dat heb gedaan,' zei Sheila met een frons. Ze hield niet meer van haar uitspraak dan van haar leden.

"Wat gaan we nu met hem doen?" riepen verschillende stemmen. 'Ik zei toch dat we voor een dilemma staan. Onze regels vereisen dat iedereen die op Liberty Mountain woont, ook lid is van onze samenleving.' Sheila schudde haar hoofd: "Dat pad is voor ons afgesloten. Hij kan hier niet blijven." 'Stuur hem dan weg,' riep de Vorstkoningin.

'Hij heeft niets verkeerds gedaan. Hem hier midden in de winter weggooien is een doodvonnis. Het zou verkeerd zijn als we dat zouden doen. Dat kunnen we niet doen,' barstte Alice in tranen uit en snikte in haar handen. 'Het is oké, we bedenken wel iets.' Sheila sloeg een troostende arm om Alice heen.

"Zoals?" vroeg Alice tussen het snikken door. 'Ik weet het niet. Ik heb er nog niet aan gedacht,' zei Sheila schouderophalend, wat eindigde in een knuffel. 'Geef me de tijd.' "Ik begrijp niet hoe goede regels zo slecht kunnen zijn.

Hij is een fatsoenlijke man en hij heeft mijn leven gered toen de sneeuwstorm ons in de val lokte. Zonder hem zou ik nooit thuis zijn gekomen," snoof Alice en snoot haar neus en ging verder met loop door de geheugensteeg terwijl ze terugdacht aan onze tijd samen in de verlaten mijnschacht. Ik kronkelde van ongemak toen ze, in overdreven expliciete details, ons schetenspel beschreef en het wederzijds schenken van en Seraina als geheime namen in ons zweterige doopritueel. 'Hij is niet meer dezelfde man als toen hij voor het eerst bij ons kwam.

Onze ervaringen op die donkere plek hebben ons allemaal veranderd. Ik ben niet meer dezelfde persoon als vroeger, en hij ook niet.' Alice stond op uit haar stoel en omhelsde me bijna in een felle knuffel. "Mevrouw Moderator! Mevrouw Moderator!" schreeuwde Darlene terwijl ze overeind sprong met haar arm in de lucht. ‘Ik wil graag worden toegelaten tot de Society of Sisters als aangesloten lid zonder stemrecht. Sheila leunde achterover in haar stoel en bestudeerde Darlene een paar ogenblikken voordat ze naar voren leunde en een losse haarlok uit haar ogen veegde.

De stilte van de leider was zenuwslopend, net als de stilte in de kamer. Het was alsof iedereen was vergeten hoe ze moest ademen. Ze sloot een paar seconden in intense concentratie haar ogen en haalde diep adem voordat ze sprak. Sheila riep het hoofd van de keukenploeg naar het podium. Sheila stond met de voorzittershamer in haar handen toen Martha dichterbij kwam.

"Mijn positie staat mij niet toe om met bewegingen voor het lichaam te spreken. Om dit te doen, vraag ik Martha tijdelijk de taken van moderator op zich te nemen. Er ligt een motie op de vloer, en ik zou graag een tweede willen aanbieden.' Sheila overhandigde het symbool van autoriteit aan Martha. 'Ik steun de motie van Darlene.

Ik denk dat het een prachtige toevoeging zal zijn aan onze samenleving.". "Zo ontroerd en gedetacheerd. Discussie?' Martha zweeg even en keek de stille zaal in. Krekels.

'Als ik niets hoor, kunnen alle voorstanders dit alstublieft met 'ja' aangeven,' riep Martha. De goedkeuring klonk van de balken. 'Al degenen die tegen waren?'. Opnieuw bleven Frosty en haar metgezellen zwijgen. De motie werd dus zonder bezwaar aangenomen in de Society of Sisters ?.

Ik glimlachte toen ik haar handschrift las; "Het zijn niet de sterkste soorten die overleven, noch de meest intelligente, maar degene die het meest reageert op verandering - Charles Darwin."

Vergelijkbare verhalen