Kassia

Geloof jij in zeemeerminnen?…

🕑 11 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Het leven aan de oceaan had zo zijn voordelen, aangezien hij graag 's ochtends vroeg hardliep. Het hielp hem wakker te worden en zich energiek te voelen, klaar om de dag en alles wat hem te wachten stond te overwinnen. Hij had nooit last van schoenen als hij over het strand rende.

Hij had een hekel aan het gevoel dat er zand tussen zijn voeten en de schoen zat, dus ging hij zonder. Vanochtend had hij geen moeite met een T-shirt of een soort hemd, hij rende met ontbloot bovenlichaam over het strand, zijn gouden krullen stuiterden in de wind, zijn strakke borst en buik waren voor iedereen zichtbaar, hoewel heel zelden iemand anders te zien was. die zo vroeg aan het strand woonde. Dat heeft hij nooit begrepen.

Een prachtige plek als deze, en hij was de enige die optimaal profiteerde van de prachtige zonsopgang op het strand? Het had voor hem geen enkele zin. Terwijl hij langs het strand rende en de veranderende kleuren van de lucht en de oceaan bewonderde, hoorde hij een geluid. Een prachtig geluid.

Maar dat was het. Het was maar een geluid. Hij vroeg zich af of hij het goed had gehoord, of hij überhaupt een geluid hoorde. Meh, dacht hij, terwijl hij mentaal zijn schouders ophaalde en er niet veel aandacht aan schonk. Maar toen hoorde hij het geluid weer.

Deze keer was het niet alleen maar een geluid. Hij besefte dat het een melodie was. Het was alsof hij nog nooit eerder had gehoord, het was zo mooi. Zonder het zelfs maar te beseffen hadden zijn voeten hem omgedraaid en hem in de richting van de prachtige stem gebracht. Hij was zich pas bewust van zijn gebrek aan controle over zijn lichaam toen hij dichter bij het prachtige geluid was.

Ze had een volle, ronde en melodieuze stem die jeugdig en vol leven klonk. Het was de stem van een jonge vrouw. Hij kwam dichterbij en keek naar haar, sloot zijn ogen en luisterde aandachtig. Als hij nu zou sterven, zou hij een gelukkig man zijn, het zou hem niets kunnen schelen.

Zijn leven leek des te verrijkter en beter door het horen van dit prachtige deuntje. Ze leunde tegen een paar rotsen in het ondiepe water. Haar stem bleef hem dragen en liep dichter naar haar toe, zich niet meer bewust van zichzelf. Omdat hij zich niet bewust was van zijn eigen lichaam, was het enige waar hij zich van bewust was zijn ogen en het angstaanjagend mooie deuntje dat ze hoorden. Hij was zich niet eens bewust van de doffe pijn onder zijn blote voeten toen hij over de rotsen liep; sommige van de kleinere, wijzerstenen deden hem pijn, maar toch voelde hij geen pijn.

Hij voelde niets, alleen een vreemd soort tevreden gelukzaligheid bij het horen van het zoete deuntje. Hij liep nog wat dichter bij haar. Hij viel bijna van de rand van enkele van de grotere rotsen en het water eronder in, wat het meisje aan het lachen maakte. Ze stopte met zingen en hij stopte met lopen, plotseling had hij zichzelf weer onder controle. Terwijl hij het meisje voor hem bekeek en bijzondere aandacht schonk aan haar engelachtige, bijna zuiver uitziende gezicht, keek hij langs haar lichaam en zag dat ze een staart had! Wat? dacht hij, plotseling geïrriteerd.

Oh nee, nee, nee, dit is niet echt. Dit is een droom. Nee. 'Hoe noemen ze jou?' vroeg ze met haar lieve, melodieuze stem.

'T-Thomas,' stamelde hij, terwijl hij stokstijf bleef staan, zijn ogen groot van verbazing en een lichte afgrijzen. 'Thom-as,' zei ze, terwijl ze elke lettergreep uitsprak en overdreef. "Ben jij gewoon Thom-as?" vroeg ze giechelend. "Ik ben Thomas Sanderson." "Hallo Thomas de Sanderson." "Nee, nee, Sanderson is mijn achternaam, geen bijnaam", legde hij uit. 'Dus Thomas Sanderson, die geen bijnaam draagt, waar kom je vandaan?' zij vroeg.

'Mijn huis staat daar weer,' zei hij, vaag wijzend in de algemene richting waar hij vandaan kwam. ‘Smyrna Beach,’ mompelde hij. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij tegen een echte zeemeermin sprak. Ze leek tenminste echt voor hem, zo niet, dan deed dit meisje het heel overtuigend in haar kostuum.

Het meisje had lang, lang lichtblauw haar waarin beekjes en waterdruppels zaten, die glinsterden in de vroege ochtendzon. Haar huid, hoewel bleek, had een bijna mauve tint. Haar ogen hadden een heldere, gouden kleur, heel helder en aantrekkelijk. Het leek alsof dit meisje alleen geluk en liefdevolle herinneringen had gekend, alsof ze geen slechtheid of wandaden had gezien.

De schubben op haar staart waren zilverkleurig en glinsterden in de zon, en de vinnen van haar staart waren donkergroen, maar waren doorzichtig genoeg zodat hij het water eronder kon zien rollen, waar haar staart net boven het water rustte. "Ben je echt?" vroeg hij haar, terwijl hij de neiging onderdrukte om in zijn ogen te wrijven en te kijken of ze daarna nog steeds voor hem stond. 'Ik ben echt, en dit is geen droom,' antwoordde ze met betrekking tot zijn eerdere gedachten, die hem opnieuw reden tot ongerustheid gaven. "Als je je ogen sloot en ze vervolgens weer opende, zou ik hier nog steeds zijn.

Ik ben een heel echte Thomas Sanderson." Als om te laten zien hoe echt ze was, draaide ze zich om en dook onder het water, haar staart omhoog en dan weer naar beneden. Thomas liep dichter naar de rand van de rotsen en zag haar gracieus naar beneden glijden. Ze kwam weer overeind en brak door het oppervlak, terwijl ze brutaal glimlachte. Ze leunde met haar armen weer omhoog op de rotsen, zoals ze eerder had gedaan, en Thomas merkte dat hij onder haar lange haar haar borsten en harde kleine tepels tussen de haarlokken van nu vochtig haar kon zien. Hij ging zitten waar de rotsen het vlakst waren en waar het water iets dieper was, zodat hij zijn benen en voeten in het koele water kon laten bungelen, aangezien hij zich nu pas bewust was van enkele van de scherpere rotsen en stenen die in zijn voeten groeven.

"Hoe heet je?" vroeg hij haar, genietend van het gevoel van het koele water dat langs zijn benen klotste en zijn voeten kalmeerde. "Wat ga je doen?" ‘Ik ben Kassia,’ zei ze. 'Kassia? Heel mooi,' prees hij, hoewel hij niet wist welke namen zeemeerminnen of waterwezens gewoonlijk gebruikten.

Daarover gesproken………. "Ben jij een zeemeermin?" hij vroeg. 'Of een ander schepsel van het water? Je bent toch geen sirene? Je wilt mij toch geen schipbreuk laten lijden en mij naar mijn dood leiden?' Cassia giechelde. 'Vrees niet, Thomas Sanderson. Ik ben geen Sirene.

Ik kom uit de familie van de waternimfen, bij jullie stervelingen beter bekend als zeemeerminnen.' 'Waarom heb ik je niet eerder gezien? Waar kom je vandaan?' vroeg Thomas. 'Ik ben hier geweest. Ik heb naar je gekeken, Thomas Sanderson. Je hebt een prachtige vorm als je rent.

Adonis zou trots zijn. Of jaloers. Ik kan niet beslissen welke,' giechelde Kassia. 'Adonis? Bedankt, denk ik,' antwoordde hij, nog steeds niet gelovend wat zich voor hem afspeelde. Hij praatte eigenlijk met een zeemeermin.

Een zeemeermin! 'Je fascineert me. Thomas Sanderson.' "Hoe komt het?" hij vroeg. "Je vorm als je rent. Je stille vastberadenheid.

Zelfs als je moe bent, ren je nog steeds en drijf je jezelf tot het uiterste." Kassia ging dichter naar Thomas toe en legde een delicate hand over zijn korte broek, terwijl ze met de slanke vingers over de lichte bobbel ging die langzaam groter werd door haar aanraking. Ze plaatste haar linkerhand op de tailleband van zijn korte broek, trok die naar beneden en terwijl ze dat deed, pakte ze met haar andere hand zijn verhardende mannelijkheid vast en bevrijdde die uit zijn begrenzingen. Hij zat daar een beetje tussen hen beiden in, half hard en heel lichtjes heen en weer bewegend in de zachte vroege ochtendbries.

Met een zachte hand pakte Kassia hem vast en bewoog de voorhuid naar achteren, waardoor de grote eikel van Thomas' lul zichtbaar werd. Ze bewoog haar hand heel lichtjes heen en weer terwijl zijn pik steeds harder werd in haar greep. Thomas ademde luid en waarderend uit, en Kassia keek naar hem op met haar puur gouden ogen. Ze leunde naar voren en nam hem in haar mond. Eerst het hoofd, zachtjes zuigend en haar tong over het kleine spleet bewegend.

Thomas kreunde en boog zijn heupen iets naar voren, waardoor hij meer van zichzelf in haar mond duwde. Kassia glimlachte om zijn pik heen en nam langzaam meer ervan in haar mond, haar tong plat tegen de onderkant. Ze ging er zo ver mee en liet het toen uit haar mond glijden, terwijl ze haar handen over de lengte heen en weer bewoog. Miljoenen gedachten spookten door Thomas' hoofd. Hoe komt het dat ze hier zo goed in is? Ben ik de eerste mens met wie ze dit heeft gedaan? Is ze überhaupt echt? Ontvang ik eigenlijk orale seks van een zeemeermin, of een waternimf, of een Nereïde, of wat ze ook is? Er was één onderliggend thema in zijn gedachten waar hij steeds weer op terugkwam, en dat was achterover leunen en genieten van de aandacht van de zeemeermin, Nereïde of de waternimf.

Gewoon genieten, dacht hij. Dus genoot hij, lichtjes achterover leunend, zijn handen achter hem en zijn heupen naar voren met haar handen en mond eromheen gewikkeld. Ze likte er over de hele lengte van, waardoor er een spoor van speeksel achterbleef. Ze tilde hem iets op en liet haar hoofd zakken, waarbij ze aandacht schonk aan zijn ballen, die ze likte en zoog. Thomas kreunde luid terwijl een golf van plezier door hem heen schoot.

Kassia concentreerde haar aandacht nogmaals op zijn pik en liet hem in haar mond glijden. Toen ze de helft ervan in haar mond had, sloot ze haar lippen eromheen en maakte een zuigkracht, die strak, warm en nat was. Thomas sloot zijn ogen en kreunde waarderend, terwijl hij zich door het gevoel liet verteren. Kassia nam nog meer van de sterveling in haar mond en omdat ze hem heel graag een plezier wilde doen, slikte ze en nam hem mee in haar keel. Thomas' ogen werden groot van de aangename sensaties en hij kwam bijna ter plekke, maar hij slaagde erin zich af te houden en te genieten van wat er gebeurde.

Maar hoe lang hij het nog kon volhouden, wist hij niet. Hij legde een hand op haar achterhoofd en duwde langzaam zijn heupen in haar mond, waarbij het geluid van het kokhalzen van Kassia zich vermengde met de geluiden van de vroege ochtend op Smyrna Beach. Kassia hield de dijen van Thomas vast om zichzelf meer invloed te geven terwijl ze deze taak bijna voltooide, waar ze met plezier op wachtte. Met zijn andere hand kneep en trok Thomas aan haar tepels, die hard waren en voor hem zichtbaar door de lichtblauwe haarlokken.

Kassia zuchtte om de pik in haar mond heen en hoopte dat het nu niet lang meer zou duren. Thomas, verdrinkend onder golf na golf van plezier, vond zijn verlossing, die hij Kassia graag de keel gaf. Er zat ook veel van, en een deel ervan sijpelde langs de zijkanten van haar mond naar het water beneden, waar ze had geleund. Kassia nam de tijd om zijn pik schoon te maken, likte liefdevol alles op en stopte hem vervolgens zachtjes terug in zijn korte broek. 'Nou, dat was best leuk,' zei ze met een ondeugende grijns.

'Bedankt,' zei Thomas, niet wetend wat hij anders moest zeggen, hoewel 'bedankt' nogal zwak leek na wat er zojuist tussen hen was gebeurd. Kassia keek met haar puur gouden ogen naar Thomas op, kuste haar vingertoppen en plaatste ze op zijn mond. "Vaarwel Thomas Sanderson, die geen bijnaam draagt." Ze begon zich om te draaien en wilde wegzwemmen, maar haar bovenlichaam bleef boven water. "Wachten!" riep Thomas terwijl hij haar zag weggaan.

"Zal ik je terugzien?" Maar toen was ze weg. Ze dook onder water en verdween. Toen Thomas wakker werd, tolde zijn hoofd en zijn gedachten raasden duizend kilometer per uur.

Langzaam zwaaide hij zijn halfnaakte lichaam uit bed, in een poging zichzelf en zijn gedachten in evenwicht te brengen. Hij ging naar de badkamer naast de slaapkamer, liet wat water stromen en bespat zijn gezicht met de koele vloeistof. Toen hij naar zijn spiegelbeeld in de spiegel keek, zag hij een vage, lichtpaarse afdruk op zijn lippen en rechterwang.

Terwijl hij naar zijn dijen keek, zag hij opnieuw dezelfde mauve vlekken, zilverachtig fonkelend in het vroege ochtendlicht dat door het raam naar binnen viel.

Vergelijkbare verhalen