Kwade zegen

Een mooie vrouw gevangen in een levend standbeeld voedt zich met de zielen van haar slachtoffers terwijl ze klaarkomen.…

🕑 13 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

In een herenhuis waar George Hearn onlangs was aangenomen, dreef een meisje dat niet echt leefde naar hem toe in de vorm van een mist. Mooi was haar stem toen ze tegen hem sprak en al snel volgde hij haar piekerige vorm naar de tweede verdieping van het grote huis, waar hij bleef staan ​​bij de deur waarvan ze zei dat het haar kamer was, de kamer waar de oude dame die de eigenaar was, sliep. Haar mooie stem zei: Kom naar me toe.

Hij kende haar woorden niet die in zijn geest waren opgetekend, niet in de stof van de lucht. "Waar ging je heen," vroeg hij, "waarom kan ik je niet meer zien?". De echte ik is aan de andere kant van de deur, en ik ben oh zo eenzaam. 'Maar dit is de slaapkamer van Ruth.

Wil je dat ik ontslagen wordt?' Oh nee, voor niets ter wereld. Maak je geen zorgen. Ze slaapt met prins Valium. Je zou haar moeten schudden om haar wakker te maken.

"Weet je het zeker?". Absoluut, het is volkomen veilig. Dat is het, of hij beantwoordt haar oproep of niet.

Hij draaide de knop om en opende de deur die licht genoeg was, zich afvragend of hij gek was. George zag snel twee dingen: de eerste was een prachtig naakt meisje met haar rug naar hem toe, de tweede was het slappe gezicht van Ruth Kempter. Kempter had voorrang. Hij deinsde terug voor het idee haar slaapkamer binnen te vallen en stak zijn nek uit als voor de beul.

Hij wilde er niet eens aan denken wat er zou gebeuren als ze wakker zou worden. Die gedachte was ondertekend, verzegeld en diepgeworteld. Ruth lag op een enorm hemelbed, de roze gordijnen dicht. Sierlijke lelies werden in het donkere hout gesneden.

Haar gezicht was ongewoon glad voor haar hoge leeftijd en toch op de een of andere manier troosteloos baande een mager straaltje speeksel zich een weg uit de hoek van haar losse mond, waardoor haar verweerde arm, die haar hoofd op het kussen steunde, nat werd. Ze snurkte niet, maar het beddengoed over haar buik bewoog regelmatig en langzaam. Hij ademde uit, niet beseffend dat hij zijn adem had ingehouden. George sloot stilletjes de ingang; de grendel, geolied en in goede staat, gleed op zijn plaats. Nu kon hij het zich veroorloven het meisje te verslinden.

Heer heb genade, ze was mooi. Haar haar had een glans die heel dicht bij glinsterend goud lag, een waterval van krullen gecompenseerd door andere stroompjes die in een schijnbaar willekeurig patroon waren gesneden, hoewel geen haar op zijn plaats was. Ze stond heel stil in haar pracht. Drie galerijlichten, van bovenaf in hun banen gedraaid, verlichtten haar zo aandachtig dat de rest van de kamer dood leek.

Hij negeerde alles behalve haar, en hoewel ze niet helemaal was gewassen door het licht, waar de lampen haar baden, had haar huid de glans van melkachtig satijn onder de zon. Beste George, dit ben ik. Ze poseerde voor de slapende vrouw, nog steeds niet bewegend, poseerde zo dat een sierlijke arm naar voren werd geheven om een ​​zachte wandeling te beginnen, de andere iets naar achteren alsof om de beweging te voltooien. Hij keek naar haar voeten.

Ze werd zes centimeter verhoogd door een voetstuk. Een vrouw kan leven en toch niet leven, mijn George. Ze kan zichzelf uit haar ijdelheid verdoemen en huilen waar geen troost is. De beeldhouwer vleide me niet.

Dit is mijn beeld op negentienjarige leeftijd. Dit is al vierendertig jaar mijn schip. Ik heb harten gebroken. Ik zou met een man uitgaan, alleen om hem te dumpen als ik dacht dat er iemand beter was. Het kon me niet schelen.

Ik zou het opnieuw en opnieuw doen, maar geen enkele was ooit goed genoeg. Ze waren dol op me en ik gaf ze wrakstukken. Maar wie moest mij redden? Ze speelde een grap; er waren minuscule haartjes op haar rug, haar armen, en de lichten weerkaatsten ze als bruisende kleine prisma's. Geen enkel beeld was ooit zo levend.

Ze zou zo verhuizen. Hij was bereid te wachten en bestudeerde haar prachtige rondingen, haar enkels die opliepen tot goed geproportioneerde kuiten, de kuiten die samensmolten tot knieën die niet openstonden en perfect in elkaar pasten. Moge God me vergeven, maar ik ben nog steeds ijdel. Zelfs als ik ben, ben ik dol op de spanning als een man me langer aankijkt dan zou moeten, de manier waarop hij stiekeme blikken werpt om er zeker van te zijn dat we alleen zijn, de manier waarop hij me aanraakt.

Ik kan de minste aanraking voelen en het is gekmakend. Ben ik verschrikkelijk?. Als ze vurig was geweest over zijn lichaamsbouw, stuurde haar knappe derriere hem langs de poorten van de hemel. Een prediker zou kunnen kokhalzen, maar hij zou veel liever haar stevige wangen vereren, die rond waren als honingdauwmeloenen, met een diepe spleet ertussen om hun stevigheid te benadrukken. Hij zou dit liever aanbidden dan een onzichtbare godheid.

Misschien zou hij op een dag daarvoor branden. Misschien. Maar hij zou zeker branden zonder.

Hij begon om haar heen te lopen, wachtend tot ze haar houding zou verbreken, en zag lange dijen die erom smeekten om gekust te worden. Hij hoorde nauwelijks haar woorden. We hebben allemaal onze gekke dromen, denk ik.

De mijne is om weer heel te zijn, om vrij te leven. Ik zou mijn verjaardagen verwelkomen tot mijn ijdelheid en mijn uiterlijk verdwenen waren. Misschien zou een man van me houden en, met zijn jaren, mijn ondergang niet erg vinden.

We konden uitrusten op een bankje in het park. We konden praten over grappige kleine dingen die alleen wij wisten. Hij kon naar de mooie meisjes kijken. Het zou me niets kunnen schelen dat ik hetzelfde zou doen met de jongens, en we zouden doen alsof ze voorbijgingen, onopgemerkt.

En dat ben ik dus, George. Ik ben mooi en ik ben verschrikkelijk. Ik vertel waarheden en het tegenovergestelde en ik smeek me als een teef. Ik heb ruimte voor lust, maar geen voor trots.

Wat heb ik gedaan om trots op te zijn? Ik doe niet alsof ik me schaam. Ik kan zo praten, want morgen herinner je je niets meer. Hij staarde naar het plukje tussen haar benen en merkte op dat ze, in tegenstelling tot de huidige mode, de randen niet knipte.

Er was in ieder geval geen vereiste. Ze had een natuurlijke, aangename diamantvorm. Ze was ook een natuurlijke blondine.

Mijn dwaze man, luister je?. Nee hij was niet. Haar woorden sloegen over als een platte rots die over een inactief meer zweeft en verwaarloosbare rimpelingen achterlatend.

Hij dronk haar in terwijl ze doorging met dit dwaze spelletje van stilstaan, zijn ogen dwaalden af ​​van haar schaambeen naar haar navel, oprijzend naar de volmaakte schoonheid van haar borsten, die hem gegarandeerd gek zouden maken. George! In een oogwenk zou hij ze tot een kom vormen, in een oogwenk, maar waarom zou hij zich haasten? Het was zo heet voor haar om te blijven zoals ze was terwijl hij haar in huis nam. Ze zag toch zeker de blik in zijn ogen. Haar nek leek op die van een model, dun en een beetje hoog, en was recht met de delicatesse van de jeugd. Stop er nu mee, idioot! Zei ze iets? Maakte het uit? Hij zou eerst haar nek kussen.

Kijk hoe lang ze dat kon uithouden! Maak het mooi en aanhoudend. Laat zijn tong zich een weg banen door haar keel, voelend hoe ze scherp ademhaalt. Hij kon bijna niet wachten.

Zijn ogen bleven omhoog kijken en ze maakte een soort krijsend geluid, maar hij was niet van plan om te stoppen. Hij passeerde zijn kin en moordende lippen en toen drong haar schreeuw door net voor de klap van de meest sprankelende groene ogen die hij ooit had gezien. Als een gloeiende vlam stormden ze bij hem binnen en hij moest zich losmaken toen zijn hart hem verraadde met een harde, enkele dreun die zijn laatste dreigde te zijn.

Maar dat was het niet. Een nabeeld van haar sensuele mond had zich tegelijkertijd in zijn geheugen gegrift, en de resulterende slag gaf hem geen andere keuze dan zijn ogen dicht te knijpen alsof hij door een zweep werd gekraakt. En toch verlangde een deel van hem naar meer.

Jong, dom en vol sperma. Ze klonk moe, versleten, berustend. Kom, mijn George.

Hij wankelde op zijn voeten en zag de lucht erboven niet in een wolk veranderen en naar beneden drijven om zich om hem heen te nestelen, en nergens anders. Hij was zich niet bewust van haar omhullende behoefte als zodanig, maar hij voelde wel een rilling toen ze in de richting van de oorschelpen en ventrikels van zijn hart fluisterde. Ze mompelde lieve woordjes van zijn oor naar zijn hersenen, die niet te vergelijken waren met de liefde die ze had voor het contact met zijn lichaam. Ze loog met grote oprechtheid toen zijn oogleden vochtig werden, terwijl zijn ogen glazig werden, en beloofde de verrukking van stralende genoegens, zowel gesproken als onuitgesproken, normaal en verboden. Plezier om naar te verlangen, maar verstandig om te mijden, want nooit noemde ze de prijs van het kaartje.

Haar aanbod was een boeket, traag maar oh zo lekker. Kom en adem me. 'Nee,' zei het overblijfsel van een flikkering van verstand.

Zijn antwoord veranderde niets. Hij zou vanavond verliezen, net als de avond ervoor, en ervoor, en ervoor… Het sliertje verzamelde zich in de richting van zijn rustende mond en heldere neus, verzamelde zich terwijl het zich verzamelde tot een dichtere vorm. Het liet de balans van zijn persoon als onbelangrijk los.

Het verdichtte zich en waar het tot rust kwam, bleef het geduldig getekend worden. Zijn ademhaling werd niet beïnvloed toen hij de essentie van Belladonna inhaleerde, mooie dame, parfum van nachtschade. Ze was lief voor de vochtigheid van zijn longen, vriendelijk voor de weefsels die haar verwelkomden en vriendelijk voor elke cel die ze tot rust bracht in een comfortabele slaap.

Buigzaam was hij toen ze hem effectiever doordrong dan de aanwezigheid van zuurstof, de jager van de nacht diffundeerde in de verrukkelijke George. En op het moment dat ze hem wakker maakte, wist George dat hij op een dag naar haar toe zou komen, net zo verteerd door verlangen als zij, en de heuvels van haar achterste zou vasthouden terwijl hij zijn mond over haar lippen verzegelde en haar gretig zoog. Een knappe man, een stevige man liet zijn hoofd zakken als een marionet, en zijn vingers kronkelden alsof ze bewoond waren. De riem van zijn gewaad begon vanzelf los te komen en hij wist wat hij wilde dat ze deed. Raak me aan, mijn beste George.

Zijn handen waren haar handen; zijn lust was haar lust; ze reden samen over een kam, rijzend terwijl sterke borstspieren en heuvels, goed gezwollen, werden gecombineerd tot staande golven. Zijn handen gingen omhoog van zijn zijden, handen met eelt en mannelijke kracht, kracht naar haar tepels getrokken die zo gevoelig waren als de dop van zijn penis. Of hij haar of zichzelf wreef, het voelde hetzelfde, het was hetzelfde. Hij bleef bij haar en wist dat ze maar hout was, en dus heel hard geknepen kon worden omdat er geen vlees was om te vervormen of te buigen. En ze voelde plezier in plaats van pijn, haar tepels smeekten om meer, en hoe meer hij kneep, hoe dichterbij ze kwam, ze kwamen.

Ze kreunde al. Geef het aan mij; geef het mij nu. Zijn gewaad viel wijd uiteen en iets rukte zijn slip naar beneden en kronkelde toen over het dons van zijn buik.

Hij kon nu alles nemen, nu alles zien, hij kon niet wachten om in haar te komen en samen te smelten. Kijk naar mij, mijn George; kijk en heb wat je wilt. Hij opende zijn ogen en ging verloren in weelderig rood, gefocust maar toch slaperig op gescheiden lippen.

Hij wilde de kus voelen, de kus van verbinding delen, maar het enige wat zijn mond kon doen was openstaan ​​voor de lucht. Haar elegante wangen, prachtig opvlammend, smachten ernaar om door zijn gewillige hand gestreeld te worden. Het mocht niet zijn. Mijn ogen, mijn ogen, kijk in mijn ogen. Stop niet; haast je! Ze hadden bijna geen tijd meer.

Zijn ogen die hem niet wilden gehoorzamen, sloten zich in de oneindige blik van de mooiste vrouw die hij ooit had gezien. Haar ogen waren van binnenuit bovennatuurlijk verlicht, groen glinsterend met een vleugje smaragdgroen vuur, diep zorgzaam voor hem en toch niet, boeiend ver boven het punt van uithoudingsvermogen. Er was hier een peilloze diepte, die uit hem putte alsof ze onmogelijk genoeg kon krijgen, maar genoeg moest krijgen - een ziel die uit zijn kernleven en adem trok, zonder er om te geven.

In gedachten zag hij haar hoofd plotseling trillen als een vrouw onder invloed van een elektrische stroom, en haar ogen werden groot van verbazing alsof ze de fenomenale kracht van een man helemaal was vergeten. Als een wikkel klampte ze zich aan hem vast, haar perfecte ondertanden werden zichtbaarder, een uiting vormde zich diep in haar keel. Haar handen lieten hem van boven los om hem van beneden te grijpen, en haar stem daalde twee octaven tot een hoogst ongewoon geluid, een keelklank die trilde in de cadans van haar handen.

Ze knipperde één keer lang om te genieten van de schoonheid van haar plezier. Levend voor hoe goed het was en hoe slecht het was; wat ze deed en wat ze spoedig zou voelen. Heel snel nu, het gevoel van een leiding die rechtstreeks verbonden is met zijn kruis.

Haar stem verhief zich toen ze hem voelde trillen en de hoeken van haar mooie lippen vlamden op tot kleine piekjes van overwinning, ogen vastgemaakt aan ogen. Haar donkere pupillen werden vergroot door haar verlangen, rokerige sintels van glorie en ijs. Ze hoorde een geluid in de verte, op en neer op een onmogelijke schaal, een stem die te hoog was voor een man maar te opgewonden voor een vrouw, het gejammer van een dier in vreselijke hitte. Zijn keel voelde dichtgepropt als door het medium van katoen; hij vond het onmogelijk om te huilen, hoewel hij het wilde, zijn penis naar voren rammend om hem daar te laten, terwijl een hersenloos orgaan in haar karnende handen spuugde.

Bij zijn duw kreeg ze zo'n stuiptrekking van een oeroude kramp dat haar hoofd achterover sloeg en het wit van haar ogen wiegde om te worden gepasseerd door haar zware oogleden die naar beneden kwamen, en haar rode lippen vertrokken als de pijn van de doorboorde. De huivering van gepulseerde verrukking sloeg als golven uit haar diepste kuil en op dat moment dwong de kreet van haar ondraaglijke plezier naar de vier muren die doof waren voor het geluid van haar extase, de kamer hoorde alleen de kalme deken van de nacht. En door dit alles heen was er een belofte die niet werd nagekomen. Ze had gelogen. Dit alles wisten ze toen ze samensmolten tot één enkele fusie - haar leugens en magere goedjes, zijn levenslust en houding van een slet - ze kenden elkaar volledig.

En bleef huiveren op zijn plaats. #. De kamer verstijfde niet en het oppervlak van de aarde raakte hen niet aan in de lange ogenblikken die volgden. Haar stille vorm bleef zoals het was, zoals het altijd was. Een mooie jonge vrouw die op het punt staat een wandeling te maken, haar kin hoog en stevig lichaam met de suggestie van gespierde spieren, een perfecte houding.

Haar tepels waren zo fris als de dag dat de beeldhouwer ze had uitgehouwen, haar figuur schoon alsof ze gisteren was geschilderd. Er was geen teken van ejaculaat op haar. In haar hart was er vrede. Ze zei niets tegen George, die nu logeerde op een speciale plek die ze voor hem had gemaakt, een woning van ravenzwart die werd opgefleurd door haar occasionele naschokken.

Ze waren met weinigen, maar toen ze beefden, was het als het rollen van een boosaardige donderslag. Ze zweefde hoog en was veel te vervuld van haar plezier om te merken dat de sfeer in de slaapkamer subtiel was veranderd. De oudere vrouw die op het Lilium-bed lag, ademde niet meer diep. Ruth Kempters ogen waren niet zo goed gericht, maar ze was alert genoeg om haar wimpers nauwelijks van elkaar te scheiden. Ze bestudeerde de man die vreemd ademde, zijn mantel nog open..

Vergelijkbare verhalen