Leemte

Een vrouw ondergaat een gevaarlijke, geestverruimende procedure.…

🕑 15 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Toen hij zich genereus genoeg voelde om een ​​paar karige details aan de leek te onthullen, stelde de onderzoeker zijn rol in de procedure gelijk aan die van een onweersbui. Sommige stormen voedden de uitgedroogde aarde, waardoor het leven kon gedijen. Andere keren moest dode of rottende materie worden opgeruimd om nieuwe groei te laten ontstaan.

En sommige stormen waren zo hevig dat ze alles wat ze aanraakten uit elkaar haalden. Hij voerde zijn plicht uit met een geconcentreerde kracht die het barmhartige geweld van een storm opriep. Vanuit een bepaald gezichtspunt was het prachtig. Elke onderzoeker bezat vele hulpmiddelen om de geest te onderzoeken en te veranderen. Meer rudimentaire maatregelen omvatten het chirurgisch extraheren van het aangetaste weefsel, maar de resultaten van dergelijke geheimzinnige methoden resulteerden vaak in afvalligheid.

De plotselinge verandering was te drastisch. Psychologie en farmacologische technieken kunnen ook effectief zijn, maar slechts tot op zekere hoogte. Ondanks de baanbrekende biomedische vooruitgang die is geboekt in de, bleef neurofysiologie een relatief mysterie, een terrein dat delicate en meedogenloze navigatie vereiste. De procedure zelf bestond in een schuin gebied dat deze verschillende technieken combineerde.

De kracht van het fysieke gehuwd met subtiele fluisteringen geleverd door de komst van drugs en technologie. Gefluister sloeg de juiste noten en streelde de juiste akkoorden, waardoor een nieuw lied ontstond dat de geest kon absorberen. Muziek die een indruk achterliet, zijn eigen unieke vallei kerfde terwijl het een eigen interpretatie en leven kreeg.

De onderzoeker onderzocht elke deelnemer zonder oordeel of passie. Als clinicus in de eerste plaats nam hij altijd even de tijd om zijn gedachten in hokjes te verdelen. Chirurgische precisie.

Om de procedure geloofwaardig te laten zijn, moest ze beginnen met de feiten; nauwkeuriger, de perceptie van de feiten door de deelnemer. Zelfs een kleine afwijking van het protocol kan onherstelbare schade aan hun psyche veroorzaken. Hij had gezien wat er kon gebeuren als het mis ging. Sommige geesten waren gewoon verbrijzeld.

Niet in staat om te gaan met het breken van de dam, viel de deelnemer terug in een catatonische toestand. Neuronen en synapsen sisten weg, vergelijkbaar met het uitbranden van een gloeilamp, en lieten duisternis achter. Sommige paden, die eenmaal waren verstoord, konden nooit meer worden gerepareerd of bewandeld.

Maar deze specifieke onderzoeker was niet gespecialiseerd in duisternis, hij gaf de voorkeur aan licht. Hij peilde de geest met vragen als kleine bliksemschichten, die de herinneringen verlichtten die moesten worden uitgedoofd. De stem van de onderzoeker echode door de luidspreker die in het plafond van een steriele onderzoekskamer was gemonteerd, metaalachtig: "Deelnemer 5, begrijpt u het doel van de procedure en accepteert u de inherente risico's en voordelen?".

De vrouw antwoordde bevestigend met een duidelijke, krachtige stem: "Ja, ik begrijp het doel en mijn beoordelingsvermogen is niet aangetast. Ik accepteer de mogelijke risico's en voordelen en kies ervoor om door te gaan.". "Heel goed. Vandaag zal identiek zijn aan uw kennismaking. Herhaal de prompts woordelijk.

De procedure zelf zal uw herinneringen oproepen. Belemmer hun binnenkomst niet met emotie. Laat ze uw geest vullen en daar onbevooroordeeld blijven. Dit zal de kans op succes.". "Ik zal mijn best doen.".

"Reciteer uw verankeringsverklaring.". "Een schemerige, donkere leegte dook op om te heersen…". Ze haalde diep adem en vervolgde: "…het nageslacht van behoeften tussen behoeften geplaatst tussen behoeften geplaatst tussen onverlichte paden…".

Ze duwde tot het einde, eindigend, "… en wellustig leven te midden van de leugens, het diepe enorme vacuüm zwelt op.". Er was een korte onderbreking. Hij lanceerde het onderzoek 'Behoeften'.

'Heeft nodig,' herhaalde ze. Een nieuwe angst was samengesmolten met haar neerslachtigheid en angst en vormde een enkele karnende golf die herhaaldelijk tegen haar sloeg telkens als zijn stem door de luidspreker kraakte. Ze versterkte haar vastberadenheid en herinnerde zich haar doel.

Boetedoening. De stem van de onderzoeker was robotachtig, maar er was een kalme autoriteit in het timbre. Er was daar nog iets dat ze niet helemaal kon identificeren.

Iets almachtigs. Het was logisch. Hier speelden ze voor God. 'Zou je willen dat je het kon vergeten? Behoeften.' "Heeft nodig.".

Ze bespeurde een beschuldigende ondertoon op zijn vraag en vroeg zich af of het haar schuldige verbeelding was. Haar lippen bewogen automatisch in herhaling. Behoeften. Het woord bleef hangen. Net als oefenen, hield ze zichzelf voor.

Ze had haar verankeringsstatement met grote zorg gekozen. Elk woord was gekozen om bepaalde delen van haar herinneringen op te roepen. Volgens zijn instructie maakte ze haar geest vrij van emoties en liet ze de herinneringen spelen. Het was alsof ik naar een film van een andere generatie keek, eeuwen geleden. De lijsten waren getint in een warme nostalgische waas.

'Was er een tijd dat hij aan je behoeften voldeed? Behoeften.' "Heeft nodig.". Ze hadden elkaar ontmoet tijdens een concert op de campus van de campus op een sterrenhemel. Hij benaderde haar met een zeldzame rijpheid die brutaal maar eerlijk was. Hij wilde haar, schertsend en grappend zonder verwachting van wederkerigheid.

Zijn meedogenloze humor en ongepaste humor werden onderbroken door zijn norse grijns, een zeldzame mix van eigenwijsheid en zelfbewustzijn die haar van haar voeten wierpen en een onmiskenbare duw- en trekdynamiek tussen hen ontketende. 'Waarom deed je wat je deed? Behoeften.' "Heeft nodig.". "Geïnteresseerd." "Geïnteresseerd.". Ze beledigde hem en testte hem terug, terwijl ze probeerde te ontkennen wat ze voelde, maar ze kon de nattigheid die zich door haar slipje verspreidde niet negeren terwijl ze met hem spartelde.

Elke sluwe grijns en geestige comeback maakten die natte hitte intenser. Hij gaf haar het gevoel dat ze de enige persoon ter wereld was. Elke ster, windvlaag en verschuiving van de aarde was zijn werk, bedoeld voor haar en haar alleen.

Ze verzette zich, maar de knock-out klap was uitgedeeld bij zijn eerste benadering. Na een paar drankjes en een korte skytran-trip, merkte ze dat ze angstig honderden meters opsteeg om bij zijn slordige appartement aan te komen. 'Hoe is het om iemand van wie je houdt te verliezen? Tussengevoegd.' "Geïnteresseerd.". Ze dansten op goedkope muziek en dronken een goedkope rode wijn waarvan hij deed alsof hij iets interessants wist.

Ze plaagde hem en hij greep haar stevig vast en speelde met haar vechtend. Ze giechelde als een tiener en toen kuste hij haar. Ze raakten snel hun kleren kwijt en ze vergat nooit de blik van geile verwondering in zijn ogen toen hij haar voor het eerst naakt zag. "Wie heeft je geleerd om seksueel genot te voelen? Tussengevoegd." "Geïnteresseerd.". Hij was onervaren, maar zijn aandacht en passie maakten die tekortkomingen goed.

Hun eerste koppeling was lukraak, maar plezierig. Toen hij tussen haar benen dook, verkende hij haar met vuile nieuwsgierigheid, onzeker over zijn techniek. Zijn zelfverzekerde geduld ontspande haar.

Zijn tong behandelde haar glinsterende lippen en gezwollen pijnlijke knop als een canvas om te schilderen. Elke borstel, beweging, lap en werveling meer dan de vorige, het vinden van de perfecte druk en combinaties. Haar lichaam instrueerde hem zachtjes en hij luisterde. Ze riep zijn naam terwijl hij haar naar haar eerste orgasme leidde.

'Verlang je ernaar dat je hart wordt begrepen? Tussenbeide.' "Geïnteresseerd.". Haar benen trilden nog steeds toen hij bovenop haar klom, zijn pik tussen haar borsten schoof en zijn punt naar haar lippen leidde. Ze is zijn smaak nooit vergeten. Zijn opgezwollen verwachting druppelde hulpeloos uit de spleet, zoutzoet.

Ze genoot van de manier waarop hij kreunde en beefde van de hitte van haar lippen die om zijn verharde vlees waren verzegeld. Nadat ze hem had gezogen, draaide ze hem met een eigen nieuwsgierigheid op zijn rug. Ze steeg op en bereed hem. Geen van beide duurde lang. Misschien was zo'n intensiteit nooit bedoeld.

Hun blikken sloten zich af terwijl ze een climax bereikten, een primeur voor beiden, om met zo'n perfecte wederzijdse timing los te laten. Blijven je herinneringen hangen? Het nieuwe paar vocht en bedreven de liefde met evenveel enthousiasme. Altijd onstuimig, hun openbare uitingen van genegenheid werden gevolgd door uitbarstingen en hyperbolische dreigementen die het vertrouwen van hun familie of vrienden niet wonnen. Terwijl ze allebei volwassen werden, een geleerde gelijkmatigheid schuurde geleidelijk de ruwere randen van de relatie. 'Heb je het gevoel dat er een stukje van je ontbreekt? Tussengevoegd.' "Geïnteresseerd.".

Er waren momenten die ze nooit zou vergeten. De stilte van het bed. De etherische, donkerblauwe gloed die hun kamer vulde in het uur voordat het zonlicht opkwam om de stadshemel te bestrijken. Hun wederzijdse warmte gevangen onder dikke dekens, een warmte zo absoluut, zo de hunne, dat het oneindig leek.

De manier waarop hij naar haar staarde toen hij dacht dat ze sliep, donker genoeg dat hij haar ogen die fractie van een seconde niet opende. De stille kwetsbaarheid die ze op die momenten voelde, verpletterde haar bijna. Deze momenten waren mooi, een natuurlijke hulpbron die ze alleen samen konden creëren.

Ze wilde ze voor de rest van hun leven mijnen. 'Staan je behoeften tussen je dromen in? Tussenbeide.' "Geïnteresseerd.". Maar haar behoeften kwamen tussenbeide.

En er waren altijd behoeften. Vage, onwelkome nakomelingen die de perfecte stilte onderbraken met onbeschrijfelijke vormen die aan de rand van definitie zweefden. De onvermijdelijke mars van de tijd hielp om hun wazigheid te verduidelijken en ze ontdekte dat velen gekarteld en pijnlijk aanvoelden. De behoefte om hem te plezieren. De behoefte aan meer en meer en meer.

De behoefte om trouw te zijn aan zichzelf, een enkelvoudige entiteit die tegelijkertijd toebehoorde aan een ander. Ze was nooit tevreden. 'Ben je een stukje van jezelf kwijtgeraakt? Tussenbeide.' "Geïnteresseerd.". Ze hielden van elkaar en waren al snel verloofd, maar zijn wilde, jongensachtige energie was altijd een bron van conflicten. Hij was een vuur; prachtig om te zien, om mee te dansen en te worden gegrepen, maar te gevaarlijk om onbeheerd achter te laten.

Dus begon ze aan de taak om hem om te vormen tot een stabiele kostwinner. Ze slaagde in haar nadeel. Toen ze eenmaal getrouwd was, realiseerde ze zich dat de man die ze had gecreëerd haar niet langer opwond. Een deel van het was haar eigen toedoen, maar ze was niet in staat om haar invloed af te bakenen van de onvermijdelijke evolutie van een wezen in de loop van de tijd.

Niettemin begon de hete gloed die hem omringde te doven. De echtgenoot die ze dacht te willen, had geen tijd of energie voor de jongensachtige spelletjes die haar genegenheid hadden gewonnen. "Tussen behoeften tussengevoegd." "Tussen behoeften tussengevoegd.". "Lustlustig." "Lustlustig.". De jaren gingen voorbij en haar aantrekkingskracht op hem bleef afnemen.

De seks nam af tot een straaltje en hield toen op. Tegen de tijd dat ze platonisch tot stilstand kwamen, waren zelfs de ruzies gestopt. Haar man was niet in staat om aan haar seksuele behoeften te voldoen en dus vond ze een ander die dat wel kon. Ze kruiste het pad met een man die beloofde haar fantasieën waar te maken en al haar wensen te vervullen.

De kans was te verleidelijk om te laten liggen. "Hoe is het om vervuld te zijn van lust? Wellustig." "Lustlustig.". Hij was een tech-magnaat die gespecialiseerd was in robotica en virtual reality en hij liet haar kennismaken met avontuurlijke escapades die een onontgonnen kant van haar seksualiteit wakker maakten. Hun eerste nacht samen, gaf hij haar een designerdrug die elke remming wegvaagde omdat het haar overspoelde met een gemanipuleerde high vergelijkbaar met heroïne zonder de schadelijke of verslavende bijwerkingen.

Vanwege zijn heldere glans en de vage zoete smaak noemden sommigen het Nektar. Anderen noemden het Bliss. 'Hoe is het om de hand vast te houden van iemand van wie je houdt? Wellustig.' "Lustlustig.". Hij nam haar mee in zijn eigen virtual reality-software, nadat hij fantasierijke scripts had geschreven voor hun seksuele exploits.

In deze fantastische werelden gebruikte hij haar mond, kutje en kont op alle mogelijke manieren in verschillende omgevingen, zowel op de planeet als daarbuiten. Soms nam hij zelfs op maat gemaakte appendages of robotica op om haar plezier te vergroten. Ze gleed weg in een constante stroom van nieuwe universums en identiteiten. Elke ontmoeting leverde de high van een eerste keer op, de adrenalinestoot van ontdekking.

'Wist je dat je zijn hart hebt gebroken? Wellustig.' "Lustlustig.". Het regelmatig bereiken van deze hoogten eiste een tol van haar geest en haar lichaam. Er moest altijd een prijs betaald worden.

Het was een onbeschrijfelijke gelukzaligheid, maar elke verraderlijke verkenning maakte haar uitgeput en uitgeput. Ze was een schim van zichzelf. Er bleef niets over voor haar man. De affaire was in het begin emotioneel en het had niet verkeerd voor haar gevoeld. Haar uitstapjes naar donkere lust gebeurden geleidelijk, maar toen ze eenmaal begon, werden ze verslavend.

Ze onderdrukte het schuldgevoel en probeerde haar verraad weg te rationaliseren. 'Waarom denk je dat je het leven verdient? Leven.' "Leven.". Het duurde slechts drie maanden voordat deze levensstijl hun huwelijk verscheurde. Drie maanden om systematisch te ontmantelen wat geduldig jaren kostte om te bouwen.

Haar man was vanaf het begin achterdochtig geweest, maar had zijn mond gehouden. Hij heeft nooit van de gelegenheid gebruik gemaakt om met haar te communiceren. Toen hij eindelijk onweerlegbaar bewijs vond en haar confronteerde, las ze in zijn ogen een wetend bewustzijn, het besef dat zijn tijd met haar voorbij was. De lege glans in zijn ogen brak haar hart.

Het was vergelijkbaar met een patiënt vertellen dat hun ziekte terminaal was, dat hun leven niet meer te redden was. "Wat maakt iemand het leven waard? Levend." "Leven.". Ze bekende haar overtredingen aan haar zus en haar vrienden. Ze vertelden haar dat ze hem niet moest rondslingeren, om hem snel uit zijn lijden te verlossen. Ze vroeg om een ​​scheiding.

Ze gaf geen schuld en zocht geen wraak, maar bood hem geen alternatief. Ze dwong hem met tegenzin te accepteren dat het huwelijk voorbij was, waardoor hij onherstelbaar werd verbroken. Hij vroeg haar hoe ze verwachtte dat hij een blijvend stuk van hem zou loslaten en vertelde haar dat hij niet wist hoe.

"Lustvol leven." "Lustful living.". Met een laatste poging deed hij een wanhopig pleidooi. Hij kon het niet uitstaan ​​haar te zien vertrekken.

Ze zuchtte bij zijn zielige smeekbede en schuwde zijn avances. Toen ze bij de mogul introk om de rendez-vous voort te zetten, verbrijzelde het zijn wereld en zette het zijn koers uit. Hij tekende de papieren en ze gingen uiteen. Dagen gingen voorbij, en toen weken. Hij hield de afbrokkelende stukken vast, wachtte af en hoopte dat dat alles was wat ze nodig had.

Ze bleef in haar valse realiteit leven. "Tussen behoeften tussengevoegd." "Tussen behoeften tussengevoegd.". "LEUGENS." "Leugens.". Maanden later kwam er midden in de nacht een telefoontje.

Toen ze het nummer zag, wist ze diep van binnen dat haar lot haar zou ontmoeten. Ze was doodsbang. Paniek schoot door haar heen toen ze naar zijn huis reed.

Hoewel ze ooit dit huis deelden, was het nu het huis van een vreemde, stil en onverlicht, niets meer dan een donker museum. Haar hart, dat bonkte, hield op toen ze door de voordeur stormde. In het begin pure stilte, behalve de donderslag van haar pols. Ze hoorde het voordat ze hem zag.

Het zwakke gekraak van een langzaam deinend touw. Ze vond hem hangend boven aan het trappenhuis. "Tussen onverlichte paden." "Tussen onverlichte paden.".

Het was niet haar schuld. Niet direct. Ze geloofde dat dit waar was en iedereen bevestigde haar geloof. Ze herhaalde de woorden voor haar psychiater en voor zichzelf totdat ze alle schijn van betekenis verloren.

Bevestigende woorden betekenden niets in het licht van de grimmige realiteit. Opnieuw onderdrukte ze haar schuldgevoel. Ze probeerde met de pijn te leven en ze te overwinnen. Het leven moest doorgaan. Maar tussen die onverlichte paden, het donkere eenzame territorium waar we vanuit het verleden proberen verder te gaan, ergens in die duisternis, zou ze zichzelf altijd de schuld geven.

"En wellustig leven.". Voor het eerst sinds de procedure begon, struikelde ze over de woorden. "…En wellustig leven…". De woorden van de onderzoeker sneden als een scalpel in haar.

"Te midden van de leugens.". Emotie, die ze tot nu toe had tegengehouden, begon te ontsnappen toen de dam in haar geest scheurde. "Te midden van de leugens.".

Zijn stem kwam nu uit haar eigen hoofd, "Het diepe enorme vacuüm zwelt op.". Het was te veel om te verwerken. Haar pupillen stonden in brand.

Een stroomstoot schoot door de nek van haar nek en deed stekelige haren over haar huid omhoog komen, waardoor ze hevig begon te trillen. Tweemaal. Haar zicht vulde zich met een grijze waas die langzaam over haar periferie kroop. Zonder waarschuwing trok het zich terug en maakte plaats voor een plotselinge lichtflits.

Ze beet op haar tong, proefde bloed en zette zich schrap. Ze onderdrukte de lijn met een snik, "…Het diepe enorme vacuüm zwelt op…". De stem uit de luidspreker kwam een ​​tijdje niet terug. Haar borst ging op en neer en haar gezicht was bevlekt met tranen.

Ze was gewichtloos, ongebonden. Ze greep beide leuningen van de stoel, met witte knokkels, in de zekerheid dat als ze losliet, ze met geweld zou worden weggerukt. Ze spuugde bloed uit haar mond op de roestvrijstalen vloer. Hij verbrak de stilte, "De procedure is voltooid.".

Ze slaakte een snikkend gegrinnik. "Echt waar? Hoe weet je dat?". Hij heeft haar vraag nooit beantwoord. Hij zei alleen: "Vertel alstublieft de volgende afbeeldingen en hun verankerende woorden.".

De muur tegenover haar werd vloeibaar tot een kristalhelder scherm dat een reeks beelden liet zien. De eerste, een concertkaartje. "Heeft nodig.". Het scherm toonde een ring.

"Geïnteresseerd.". Op het scherm waren handboeien te zien. "Lust.". Op het scherm was een touw te zien. "Leugens.".

Het scherm toonde een man. Ze had geen reactie. "Reciteer het verankerende woord.".

"Ik begrijp het niet.". "5, reciteer het verankeringswoord. Nu.".

"Maar ik heb deze man nog nooit eerder gezien.". 'Juist. Laten we doorgaan.' Hij liet haar nog een aantal foto's zien voordat hij verklaarde: "Gefeliciteerd, deelnemer. Op basis van mijn lezingen geloof ik dat de procedure een succes was.".

'Wacht, ik begrijp het niet. Wat was een succes?' Haar hoofd was dik van de mist, een verdovende waas. Ze drukte haar vingers in haar slapen om de snel opgebouwde druk te verlichten. Haar stem kraakte: "Waarom ben ik hier?".

"Je hebt net een niet-invasieve chirurgische ingreep ondergaan om je hersentumor te verwijderen. De verwarring is een normale bijwerking, maar ik heb het helemaal kunnen verwijderen. Een succesvolle procedure.". "Wauw.

Oké, bedankt? Ik heb gewoon moeite om me de laatste uren te herinneren.". 'Heel normaal. Je verloofde wacht buiten op je. Hij wordt vergezeld door een verpleegster. Zij helpen je bij je overstap.

Deelnemer 5, u bent vrij om te gaan. Ga naar buiten via de deur aan de linkerkant van de kamer. Tot ziens."..

Vergelijkbare verhalen