Van goden en liefde

De prinses Deianira wordt ontvoerd door een grote en verschrikkelijke riviergod.…

🕑 12 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

De rivier stroomt sterk en vrij, snijdt rotsen en de aarde uit en vormt voor altijd het land. Het oppervlak brak en de koning van de rivier rees met een machtige plons op om de mensachtige figuur die de rivier naderde te begroeten. 'Welkom, jongen,' zei Achelous, en terwijl hij lachte voegde de stroom zich bij hem.

'Nog een van de dwazen van de liefde. Kom je geliefde terughalen.'. De rivierkoning was een lust voor het oog.

Hij was tien keer groter dan welke man dan ook en had vier lange, geschubde armen, elk met een enorme, gekartelde klauw. Zijn kop leek op die van een krokodil, behalve dat zijn tanden zo lang en scherp als messen waren, en zijn ogen, gefixeerd op de jongen voor hem, vuurrood gloeiden. Aan een van zijn armen bungelde het meisje Deianira, drijfnat, haar donkere haar plakte voor haar gezicht, haar uitdrukking een van duidelijke ergernis. 'Wil je nou eens ophouden met zo het water in en uit te gaan, bruut!'.

'Stilte! Je richt je tot de god van deze rivier, sterveling!' De stem van Achelous was een schorre sis. 'Ja? Van deze hele rivier? Nou, kleur me onder de indruk,' sloeg Deianira haar armen over elkaar. 'Stilte!'. Achelous wierp een blik op de jonge man. Hij was lang voor een mens en zag er fit genoeg uit, hoewel zijn jeugd en onervarenheid pijnlijk duidelijk waren.

Zijn gezicht was glad en zachtaardig, en er was geen enkel litteken op zijn blote borst, erger nog: hij had niet eens een wapen bij zich. Achelous voelde bijna een zweem van medelijden. Te veel jonge mensen zijn tegenwoordig opgegroeid met de verhalen van de grote helden, en dat leidde onvermijdelijk tot grootheidswaanzin. 'Pff, ga weg, en verlaat deze deerne.

Ze kan onmogelijk je leven waard zijn, jongen.' Hij kreeg er alleen een blanco blik voor terug. 'Een beetje traag, ben je. Nou, laat me dit duidelijk maken. Je staat op het punt Achelous uit te dagen, god van deze machtigste rivieren, ik heb beschavingen zien opkomen en vallen aan mijn oevers, alleen bestaand aan mijn genade, slaven van mijn grillen, en jij, jongen, zal door mijn hand sterven, opdat je niet bang wordt en laat dit waardeloze vrouwtje aan haar lot over!'.

Alsof ze door zijn woorden werden opgeschrikt, werden de golven wilder, ze krompen en het water zelf steeg op uit de rivier, nam de gedaanten aan van gigantische beesten, draken en slangen, die allemaal begonnen te poseren en te brullen, en zich achter hun heer opstelden. en meester. De jongeman keek Deianira aan en leek diep in gedachten verzonken. Het gebrek aan reactie bracht Achelous een beetje van streek. 'Je zou kunnen overwegen om nu weg te lopen.

Ik bedoel, ik heb tijd en zo, maar echt, dit is nogal onorthodox.'. Het gezicht van de jongen klaarde op en hij schraapte zijn keel. 'Daar!' riep hij plotseling, wijzend op de rivier. 'Duivels! Ze vervuilen het water!'. 'Wat!' Achelous en zijn hordes draaiden collectief hun afschuwelijke hoofden om.

De jongeman bewoog. Er was een waas, die hoogstens een fractie van een seconde duurde, die over de rivier naar de andere kant schoot, en daar stond de jongeman, Deianira veilig in zijn armen. Zachtjes liet hij haar op de grond zakken.

'Hoi!' Achelous draaide zich om. 'Pak ze!'. De god en de beesten sprongen naar voren, met klauwen en hoektanden die in staat waren om het sterkste metaal te verscheuren en de hoogste bergen uit elkaar te snijden, golven vormden zich achter hen groot genoeg om kleine steden weg te vagen, en in hun woede lieten ze alles los en stuurden het recht op het herenigde paar. Deianira knipoogde naar de naderende krachten van de riviergod en stak ondeugend haar tong uit.

Haar jonge minnaar trok een enkele vuist terug. Toen sloeg hij, en de aarde beefde. De kracht van de inslag scheurde de waterige wezens uit elkaar, en de bomen, de aarde, de rivier zelf en zijn bewoners vlogen weg, weenden een gewelddadige, woedende storm.

Toen het eindelijk was gekalmeerd, was er alleen nog stof over, dat langzaam neerdaalde op een enorme krater, op de bodem waarvan Achelous lag. Al zijn armen gebroken, en met zijn snuit op een pijnlijk ogende manier gebogen, jammerde hij meelijwekkend. 'H-hoe? W-wat ben je? W-wat ben jij in H-hades' naam?'. 'Sorry, ben ik vergeten te vermelden,' zei Deianira, terwijl ze achter de man vandaan gluurde. 'Dit is Heracles, machtigste van alle helden, zoon van Zeus, koning van de goden.

Je zou kunnen overwegen om nu weg te lopen.' Er klonk een schrille, hoge kreet en het water stroomde weer naar binnen, vulde de krater en liet de nu enigszins anders gevormde rivier kalm en sereen achter. Deianira keek naar de ontwortelde bomen en de verbrijzelde rotsen. 'Je had je wat meer kunnen inhouden,' zei ze.

Heracles haalde zijn schouders op. 'Hij zei wel dat hij god was, ik wilde het gewoon even zeker weten. Hoewel je hem eerder had kunnen vertellen wie ik was. Ik denk dat hij je met rust zou hebben gelaten.' 'Dat zou geen pretje zijn geweest, mijn kleine held,' zei ze en kneep in Heracles' stevige billen.

'Waarom heb je het hem niet verteld?'. 'Ik dacht eerlijk gezegd dat hij me zou herkennen,' fronste Heracles. arme jij.'.

Heracles streelde zijn kin. 'Misschien moet ik de leeuwenhuid weer gaan dragen,' mijmerde hij. 'Nee,' zei Deianira. 'Maar mensen herkennen het, het is als een handelsmerk.'.

'Het stinkt naar natte kat, ook het bloed van je vijanden, het is vies zeg ik.'. Heracles haalde opnieuw zijn schouders op. 'Wat dan ook, laten we je terugbrengen naar je vader.

Hij heeft me een feest beloofd. Weet je, koningen feesten altijd als ik in de buurt ben. Hoe zit het daarmee?'. De koning had zichzelf in zijn eeuwige dankbaarheid echt overtroffen, en zelfs Heracles, nogal een kenner van banketten, was meer dan tevreden. Pas lang na middernacht begaven hij en Deianira zich, vol varkensvlees en overvloedige hoeveelheden wijn, naar de vertrekken van de prinses.

Bedienden hadden plichtsgetrouw het vuur opgestookt en toen het paar eindelijk arriveerde, was de kamer warm en badend in gouden licht. 'Waarom wilden al die vrouwen met mij dansen', vroeg Heracles. 'Heb je de laatste tijd in een spiegel gekeken?' vroeg Deianira, en ze had er meteen spijt van. 'Ja, vanmorgen.

Waarom zou-?'. 'Vergeet het. Het maakt niet uit.

Je bent van mij, en vergeet dat niet, zoon van Zeus.' Heracles glimlachte stralend. 'Natuurlijk ben ik dat.'. Hij ging op de zijden lakens zitten en het bed kraakte onder het gewicht van de halfgod. 'Je bent zo mooi als je dat draagt,' zei hij, terwijl hij schaamteloos naar haar lichtblauwe gewaad staarde, dat Deiranira's vrouwelijke rondingen accentueerde en beslist weinig overliet aan zelfs de beperkte fantasie van Heracles. 'Ja? Wacht maar tot ik hem niet meer draag.'.

Deianira liep snel door de kamer en sprong in de armen van Heracles. Zijn lichaam was als een standbeeld, bewoog niet in het minst. Ze legde haar kleine hand op zijn borst, zelfs zonder enige moeite was het hard en onverzettelijk als een kasteel. Deianira voelde een beroering in haar eigen boezem. 'Kus me,' zei ze, zeker in de wetenschap dat hij dat zou doen.

Heracles boog zich voorover en trok haar naar zich toe, zijn armen onontkoombare ondeugden. Deianira werd tegen haar voorhoofd gedrukt en raakte dat van Heracles aan, en ze voelde de kracht in zijn vingers hoewel hij haar rug met de grootste zorg streelde. Ze kusten elkaar, en het was goed en lang, Deianira speels en voorwaarts, en Heracles volgde haar voorbeeld en reageerde op elke kleine beweging. Ze trok zich terug, speeksel nog vers op haar zachte lippen.

Heracles ging naar rechts voor een ander, maar Deianira legde een vinger op zijn lippen en stopte hem op zijn weg. Ze trok aan een riem om haar schouder en het gewaad gleed van haar bovenlichaam en onthulde een deinende borst, niet groot, maar zacht en teder. 'Ongeduldig, zijn we,' glimlachte ze en scheidde zachtjes zijn lippen. Ze voelde zijn warme tong tegen haar vinger.

'Goed,' zei ze. 'Ik wil het lekker nat.'. Met de vochtige vinger streelde ze haar tiet en keek naar de opwinding op het gezicht van haar minnaar terwijl de tepel meteen hard werd. Ze stak haar hand uit en pakte zijn arm.

'Ga door,' ze leidde het naar zich toe, en een enorme handpalm begon in haar gevoelige borst te knijpen. Hij was voorzichtig zoals hij altijd moest zijn om de stervelingen met wie hij dagelijks te maken had niet te verpletteren. Eindelijk flikkerde verlangen achter zijn ogen.

Een vonk had passie doen ontbranden. Deianira voelde zijn greep op haar dij, de hand die onder haar gewaad naar binnen gleed. Zacht, trillend en vochtig, smolt haar vrouwelijkheid onder zijn aanraking, opende zich uitnodigend en bood geen weerstand aan de gretige hand. Heracles wist dat hij niet te ver moest gaan, nog niet. Gehoorzaam trok hij zijn vingers terug, liet ze over Deianira's buik glijden en liet een spoor van haar warme kleverige sappen achter.

Zijn handen werden wazig en de stof scheurde als nat papier, en terwijl haar hart klopte alsof ze bang was, zag Deianira de gescheurde resten van haar gewaad eraf vallen. Een nauwelijks gedempt gegrom en Heracles scheurde zijn lendendoek weg zonder zijn ogen van Deianira's naakte gestalte af te wenden. Bloed stroomde in een angstaanjagend lid, en het stond op uit zijn slaap, gespannen en verstijfd.

'Heracles', haar woorden waren geruststellend, kalmerend, en tegelijkertijd wilde ze zo graag deze man ongeremd ervaren, voor één keer losgemaakt. Deianira stak haar hand uit, voelde de kloppende mannelijkheid, hevig trillend onder haar aanraking, warmte en kracht uitstralend, en ze greep het met haar beide handen vast, streelde en speelde, en kon bijna de vlammen zien die ze aanwakkerde in Heracles. 'Je mond,' zei hij bijna smekend, maar niet echt. Iets ouds bewoog diep van binnen, nam zijn geest over.

Deianira drukte haar kleine lippen er tegenaan, haar kus was als een druppel water tegen de zon. Zijn grijns was vol verwachting, en toen hij haar tong tegen zijn lid voelde, lichtten zijn ogen steeds helderder op. Deianira proefde hem, proefde de lengte van de schacht, nam gewillig zijn geur in zich op, baadde erin, genoot ervan.

Ze opende wijd en omhulde de punt, haar tong cirkelde rond het hoofd en verspreidde natuurlijk glijmiddel. Ze voelde zijn greep en werd langzaam naar hem toe geduwd, terwijl geduld en zorg nog steeds zegevierden over lage, vleselijke behoeften. Nog niet halverwege en Deianira kokhalsde erbarmelijk. Ze zette door, bewoog heen en weer, masseerde de machtige paal met haar lippen en tong, beet plagerig naar beneden en genoot van zijn gekreun en grommen van genot.

'Laten we het doen', een keelklank in zijn stem, geen verzoek, maar louter de vocalisatie van een diepgeworteld, wild verlangen. 'Zoals de vorige keer.'. Deianira trok zich terug en gaf hem slechts een heel klein knikje, zo opgeslokt door de mogelijkheden, de gevaren, de lust.

Ze slaakte een onwillekeurige schreeuw toen Heracles haar omdraaide, en haar hele wezen beefde toen de machtige hand zich om haar nek sloot. Hij greep haar billen met zo'n kracht vast dat het gevoel even uit haar linkerbeen was verdwenen en Deianira slaagde er nog maar net in haar evenwicht te bewaren. Haar schaamlippen trilden, nat en druipend, haar vagina kronkelde onder de druk van Heracles die er met zijn duim over wreef.

Een tinteling straalde uit haar ruggengraat toen ze de punt tegen een te kleine tunnel voelde kloppen, en er klonk een gejammer van plezier, pijn en angst. Ze voelde zich uitrekken, voelde hoe haar hele lichaam snakte naar een kans om de indringer tegemoet te komen, verlangend om vervuld te worden door zijn essentie. Haar benen werden opgetild, uit elkaar geduwd, en ze hing in de lucht, en de invasie ging door. Meer, dieper, breder.

Haar geschreeuw luider, de spanning ondraaglijk. In. Uit.

Verder naar binnen. Verder. Verder.

Een meedogenloze aanval op een gewillig slachtoffer. 'Gaan! Ga dieper!'. Gedempt gekreun en stoot na stoot. Deianira gilde, haar ledematen verkrampten, haar spieren spanden ongecontroleerd, en de kracht van zijn beuken schudde haar lichaam als een lappenpop, elke beweging bouwde en bouwde de toenemende spanning op, niet elk grammetje van Deianira's wilskracht zou in staat zijn om de explosie van extase binnenkort. 'Ik kan het niet! Ik ga-!'.

'Gr!'. Als hij had willen vertragen, zou hij het niet kunnen. Een vlaag van plezier, die de pijn verdreef als een bosbrand, en een brandende hitte van diep in haar. Deianira zweefde in de plotselinge kalmte van gelukzaligheid en geluk, gaf alle controle over haar lichaam op en zag het als van buitenaf instorten. Haar benen waren gelei en ze lag op haar zij, niet in staat om ook maar één ledemaat op te tillen, en staarde met dankbaar ontzag naar de machtige gestalte die boven haar uittorende.

'Leuk,' was ze schor van het schreeuwen. Heracles keek haar niet aan. Zijn ogen waren gesloten en hij haalde diep, regelmatig adem door zijn neus, zijn lippen bewogen, een gezang, een mantra. Ze zag zijn handen het stenen bed vastgrijpen.

Gedaan. Hij deed zijn ogen open en zijn blik ontmoette die van Deianira. De vlammen waren weg. 'Heel leuk,' zachtjes streelde hij haar wang en glimlachte. 'Ik wou dat je niet altijd zo ver ging.'.

'Je bent gewoon zo onweerstaanbaar,' zei ze nog steeds hijgend. 'Bovendien heb je veel verstand van zaken.'. Kleine stukjes marmer vielen uit zijn vingers, en Deianira draaide zich om naar de plek waar zijn handen op haar bed hadden gelegen, en ze zag grote brokken ontbreken, verkruimeld tot niets anders dan stof. 'Voorlopig,' zei hij ernstig. 'Ha! We zijn nog maar net begonnen, zoon van Zeus.

Ik heb je nog, je hoort me.'. Heracles wierp een blik op zijn afnemende erectie. 'Dat zou ik wel willen', zei hij.

Ze kusten elkaar, en Heracles hield zijn geliefde stevig vast, en voor de miljoenste keer zwoer hij dat hij haar nooit zou laten gaan..

Vergelijkbare verhalen