De nacht dat het allemaal veranderde

Verbrijzeling? Zeker. Maar ik was hier NIET op voorbereid.…

🕑 12 minuten minuten Gay man verhalen

Het gebeurt dus dat ik, via een wederzijdse kennis, een man ontmoette die ik "Yoel" zal noemen, ter wille van de bescherming van zijn trots en onschuld. In eerste instantie vond ik hem ongelooflijk heet, maar niets meer dan een bliep; een stipje op mijn radar, om nooit meer van te horen of weer te zien. Toevallig bevond ik mij in de fout; hij bleef maar komen, totdat er een breuk tussen ons ontstond.

Zie je, als iemand die zijn moeder al een tijdje geleden heeft verloren door een hartaanval, kan ik de gedachte dat iemand zijn moeder vervloekt, in mijn ogen in ieder geval niet dulden. Op dat moment vlogen context en perspectief (twee dingen waar ik trots op ben) het raam uit, om een ​​hele tijd niet meer gehoord of gezien te worden. De muren die ik op een gegeven moment had, werden vervolgens afgebroken, om vervolgens weer groter, breder en sterker dan ooit te lijken.

Toen verscheen hij op mijn verjaardagsfeestje, en het werd lelijk… snel. Ik probeerde zo vaak als ik kon afstand van hem te nemen, maar in een drukke bar zo groot als een inloopkast, en met mensen die als kakkerlakken rondliepen, lukte dat niet helemaal. Dus het enige dat ik kon doen als ik niet aan het zingen was of niet geladen was, was hem in het stinkende oog schieten en me afvragen wat ik in vredesnaam ging doen. Toen mijn huisgenoten en ik (met hem op sleeptouw, zou ik kunnen toevoegen) thuiskwamen, probeerde ik hem onmiddellijk uit mijn hoofd te verdrijven, maar het enige wat ik kon doen was erg misselijk worden. Omdat hij dood voor de wereld op de bank lag (tenminste dat dacht ik), besloot ik voordat ik naar bed ging op mijn tenen naar buiten te gaan voor een laatste sigaret.

Oeps. Terwijl ik daar op het dek zat, terwijl de koude bries als een mantel om me heen sloeg, nadenkend over de nacht en mezelf voorbereidde op de moeder aller katers, draaide mijn maag zich om. Moeilijk. Ik wist heel goed wat er ging gebeuren. En dat gebeurde ook.

Ik had dat evenmin in de hand als dat ik de zeeën had kunnen scheiden. Ik moest overgeven. Drank, eten… alles wat ik die dag had genuttigd, vloog in een spastische, verhitte stroom uit mijn mond.

Ik ben het type dat, zelfs met het naderen van de leeftijd, nog steeds begint te huilen als dat gebeurt. Ik ben bang om te stikken en ik probeer dat intern te corrigeren, terwijl ik dom denk dat, als ik begin te schreeuwen, degene die boven in de lucht is, spijtig zijn hoofd naar me zal schudden en zal zeggen: "Nee. Je bent een idioot, maar jij" we leven nog.

Gouden ster op de post, domkop." Ik wist die avond niet dat het raam in de woonkamer wijd open stond, en dat de kokhalzende, piepende en hijgende geluiden die uit mijn mond kwamen, indirect naar ZIJN oren naar binnen drongen. honden vingen als eerste de geluiden op en reageerden als gekken. Dit wekte hem op zijn beurt uit zijn slaap en hij rende naar de deur om te zien wat er aan de hand was. Wat is er gebeurd?" "Ga terug naar bed, kerel.

Ik kan het zelf regelen; Ik heb dit.' antwoordde ik stoïcijns terwijl ik struikelde en mezelf bijna op de deur klokte. 'Nee. Ik ga nergens heen. Ik zal vanavond op je letten.' 'Je bent verdomd! Ik ben heel goed in staat om ervoor te zorgen…' Ik kreeg de zin helemaal niet op tijd af.

Ik werd zonder pardon in zijn armen gegrepen, mijn hersenen werden op dat moment vloeibaar, en hij droeg me naar buiten. mijn kamer. Stel je dit eens voor, als je wilt: ik weeg 150 pond op 1,80 meter.

Geen loden gewicht, maar ook geen zwaargewicht. Hij: bijna 1,80 meter lang en de weegschaal kantelt naar meer dan 200. Als je armen en benen in de strijd gooit als tanks, was het geen eerlijk gevecht. Helemaal niet. "Wat ben je aan het doen, kerel? Zet me verdomme neer.

Nu meteen!" Ik piepte toen hij zich langzaam een ​​weg baande door het donkere huis. 'Hou op. Nu meteen. Ik breng je naar bed en ik ben van plan je tot de ochtend als een havik in de gaten te houden.' "Waarom? Ik heb je daar niet echt een reden voor gegeven.

Dus waarom gebeurt DIT in vredesnaam?" 'Ik weet het niet. Ik heb er nog niet over nagedacht. Houd nu je mond. Laat me je niet laten vallen.' Ik zuchtte zwaar en gaf toe, terwijl ik voelde dat deze hand mijn hoofd tegen zijn schouder drukte.

Trouwens, dit was eigenlijk heel prettig. Wie was ik om daar tegenin te gaan? Hij opende mijn deur en schopte Toen ik op mijn bed ging zitten, waarschuwde hij me om geen spier te bewegen of een woord te zeggen. Hij sloot de deur achter zich en kwam twee minuten later terug met een vol glas water je bewaart Advil op je bureau. Waar is het?" "Direct boven de computer; eerste deur", luidde het zwakke antwoord. Hij opende de deur boven mijn computer en pakte de fles.

Toen hij hem opende, schudde hij er drie uit en zei: "Hier. Neem deze en drink dit.' Ik schoot hem opnieuw in het stinkende oog. Hij stond op en gromde: 'Test me niet.' 'Je maakt me helemaal niet bang, Yoel! Denk je dat dat zo is? Kom over jezelf heen.' Zijn houding werd zachter toen hij zich realiseerde dat ik, hoe ziek ik ook werd, niet van plan was om me om te draaien. Zijn blik was verzacht en hij zei: 'Je hebt 100% gelijk. Dat had ik niet moeten doen.

OK. Opnieuw kalibreren. Heb je een pyjamabroek die ik vannacht kan aantrekken?' 'Je beseft wel, toch… dat ik naakt slaap?' 'Hoe zit het met het sweatshirt en het T-shirt?' mijn kast.’ ‘Ik zie het. Nou, dat gaat niet werken.' Ik keek rond naar iets dat hij kon aantrekken.

'Aha.' Ik pakte de opgevouwen broek die lui over het voeteneind van mijn bed hing. 'Hier. Gooi deze erop. Ik doe mijn ogen dicht terwijl jij je omkleedt.' 'Oké.' Zoals beloofd, toen ik hem zijn strakke broek hoorde uittrekken, sloot ik kortstondig mijn ogen.

Maar het kostte me bijna mijn dood. Ik zuchtte diep en nam nog een grote slok water, terwijl ik stiekem wenste dat hij het was. Ik hoorde hem grinniken terwijl ik mijn zuchten probeerde te onderdrukken.

'Open je ogen. Ik ben er helemaal klaar mee.' "Wat nu?" vroeg ik, onwetend en somber. Hij antwoordde niet. Nog.

Wat hij deed, maakte me sprakeloos. Hij trok een paar van mijn kussens rechtop en leunde achterover. Vervolgens trok hij me in zijn armen en legde ze over mijn schouders als een nertsenstola. Hoe ik ook mijn best deed om wat afstand te winnen, zelfs maar een paar centimeter, het was allemaal voor niets.

Uiteindelijk gaf ik mezelf over aan het idee om mijn hoofd op zijn zijdezachte, bijna haarloze borst te leggen en de stilte in te ademen. Nogmaals, het was meer dan geweldig. Ik draaide mijn hoofd en liet mijn ogen over zijn gezicht dansen. Hij grijnsde naar me, heel raar, en mijn huid werd vloeibaar. In een poging het te negeren trok ik in plaats daarvan de dekens over mezelf (en over hem) heen en probeerde in slaap te vallen.

Dat mocht niet zo zijn. Door de dunheid van de broek die hij droeg, was zijn mannelijkheid bijna 100 procent zichtbaar met het blote oog. En wat ik niet zag, voelde ik voluit. Hij was rechtopstaand, keihard en kloppend. "Jezus, kerel! Wat de…?" "O, shit." Ik stak mijn hand uit om het vast te pakken en kreeg meer dan ik had verwacht.

Het was dik, pulserend en hard als baksteen. Ik was onder de indruk, doodsbang en ook zeer opgewonden, ondanks mijn gebrek aan nuchterheid. Ik kon zien dat hij mijn hand weg wilde halen, en dat had hij ook kunnen doen, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan zuchtte hij en fluisterde: ‘Dit had NIET mogen gebeuren.

Verdomme." Ik grinnikte en grinnikte nog meer toen mijn halfslachtige bedieningen effect begonnen te krijgen. Omdat hij onbesneden was, kon hij zijn ontslag niet beheersen (en ik ook niet, om eerlijk te zijn; en ik ben ook onbesneden). Hij begon. om als ahornsiroop uit een boom te sijpelen, en in minder tijd dan nodig was om een ​​blik van totale schaamte op zijn gezicht te krijgen, was het voorpaneel van MIJN broek erin doordrenkt.

Wat de…' Hij had geen tijd om zijn verklaring af te maken. Ik reikte naar het kruis, maakte de knoop los en viste hem langzaam, voorzichtig eruit. Het was een adembenemend gezicht. Het water liep me in de mond.

Hij koerde lichtjes, Toen schoot ik terug in de stentoriaanse modus. Het maakte me niet in het minst bang. Ik wil dit… nu.' 'Je bent dronken. Je weet niet wat je wilt.' 'Dronken? Ja.

Kater? In de ochtend wel. Op dit moment heb ik een groot deel van mijn vermogens om mij heen en hoef ik morgen niet te werken. Hier gaat niets.' Ik trok zachtjes de voorhuid naar achteren en bracht het puntje van mijn tong aan op de onderkant van het hoofd.

Ik begon dat deel van het hoofd lichtjes maar stevig te likken totdat hij geen andere keus had dan toe te geven. mijn god… wat is hier aan de hand? Waarom trilt mijn lichaam?" "Yoel… te quiero tanto que puedo saborearlo… Ik wil het allemaal. En slecht. En nu. Beschouw dit nu maar als mijn manier om je terug te betalen omdat je de hele nacht bij mij bent gebleven.' 'Hoe het ook zij, blijf likken.

En zuigen. Ik ben klaar om te blazen." Dat gezegd hebbende, trok ik mijn hoofd naar beneden en ging aan de slag; kussen, likken, zuigen op het hoofd en zoveel mogelijk van de boomstamachtige schacht als ik in zijn geheel kon doorslikken. Ik hoorde hem kreunen terwijl Ik bedekte mijn tanden en draaide mijn mond naar beneden.

O, shit. O, shit. Kerel… ik ga klaarkomen als je doorgaat.' Als reactie spande ik mijn mond op en begon sneller te pompen.

'Ik kan me niet veel langer inhouden, maar er staat daarbinnen een gigantische lading te wachten, en het staat op het punt eruit te komen.' Dit alles in een ademloze, rafelige hijg. Ik tilde mijn hoofd lang genoeg op om te antwoorden: 'Laat het maar. Ik ben er klaar voor.' Hij hijgde nog een paar keer, hijgend alsof de lucht langzaam uit zijn longen werd gezogen, en drukte toen zijn handen in mijn schouders.

De pijn was intens, maar dat gold ook voor dit gevoel van dierlijke hartstocht. Terwijl hij bijna van het bed afkwam, begon hij in mijn mond te schieten. Een, twee, drie, vier… Ik raakte de tel kwijt toen er achttien stroperige klodders uit mijn mond ketsten, die allemaal vage sporen van limonade vertoonden die ik bij elke druppel doorslikte en grijnsde naar hem als een verdomde dwaas.

Maar dat vind ik leuk. Laten we gaan slapen.' 'Wacht even, kerel. Niet zo snel.

Ik heb je vrij gekregen, maar hoe zit het met mij?' 'Eh…' 'Eerlijk, klootzak.' 'Je hebt gelijk. Kan ik het op mijn manier doen?' 'Zolang jouw manier geen pijn of marteling met zich meebrengt, natuurlijk.' Hij trok me tegen zich aan en trok mijn broek en ondergoed volledig uit. Hij bewoog zijn benen zodat de mijne er volledig onder vastzaten.

Hij viste mijn klopper eruit en begon hem zachtjes te aaien, waardoor ik begon te jammeren. "Zoals dat?" De enige geluiden die aan mijn lippen ontsnapten waren lage, keelachtige gekreunen, dik van hartstocht. 'Ik weet het.

Ik stop niet voordat ik klaar ben.' 'Ik smeek je; doe het niet.' Zijn acties begonnen in snelheid en diepte toe te nemen totdat mijn lichaam in brand stond. Vloeibare lava stroomde door mijn aderen, mijn hersenen veranderden in gelei, mijn huid sneed zich los van mijn skelet, en hoe graag ik het ook wilde uitschreeuwen met de hartstocht van een miljoen brandende zonnen, het enige wat ik kon doen was dreunen en huiveren. "Het is bijna zover, schatje?" hij gromde in mijn oor; de woorden waren genoeg om een ​​bosbrand in mijn hoofd te veroorzaken.

Als antwoord op zijn vraag vlogen mijn ogen open. Daarna duurde het nog maar een minuutje. Ik gromde: 'Ik kom eraan.

Ik kan niet stoppen!' "Niet doen." Mijn lichaam, of wat zichtbaar was, vloog van het bed. Mijn benen kregen plotseling de kracht van Mack-trucks, en mijn romp vouwde in tweeën door de pure, brute kracht van mijn orgasme. Witte vloeistoffen begonnen uit de lucht te regenen, onverminderd urenlang.

Een druipnatte, zwaar ademende, doorweekte puinhoop. Ik leunde zwaar achterover en barstte uit in een diepe zucht. Hij pakte de handdoek van de vloer en maakte me schoon. Nadat hij de rotzooi op mijn huid had opgeruimd (een grote, mag ik wel zeggen), liet hij de handdoek op de grond vallen.

Hij kuste mijn wang en zei toen zachtjes: 'Heb je nu zin ​​om te slapen?' 'Ja, maar één ding: dit is NOOIT gebeurd. Begrepen?' "Begrepen." Terwijl ik de dekens over ons heen trok, terwijl ik tegen hem aan lag, viel ik snel in een zware, droomloze slaap terwijl zijn armen zich opnieuw om me heen sloegen. Het laatste wat ik van hem hoorde was: "Dit is WEL gebeurd.

En ik zal het niet vergeten." Ik haalde diep en trillend adem toen zijn lippen mijn nek raakten. Slaap. Dat was alles en alles.

Ik stortte met mijn hoofd in de duisternis. Toen ik 's ochtends wakker werd, lag ik in bed, met hem nog steeds aan mijn zijde, de dekens als cocons om ons heen gewikkeld. Hij veegde mijn korte pony weg van mijn bezwete voorhoofd en grijnsde.

"Hallo daar. Is het nu beter?" Ik kwam dichterbij….

Vergelijkbare verhalen