Last Stop Bubbles: A Lost Blondie-Verse Tale, Part One

begin uitgehouwen in een ijzeren waas…

🕑 11 minuten minuten Hardcore verhalen

I. Gevangenisblues en bekende gezichten. Zoemde in en zoemde uit; Camera's volgen schaduw met. Glazen oog en rood knipperlicht.

Een laatste blunder, een beoordelingsfout. Om zwarte kont terug te sturen. onder de laars van de mens. Geen geluk, geen poging; Gewoon schuifelende voeten. Oranje truien ruilen voor denim en wit; Een paar Jordan's geen herinnering aan bezit; Er is kleingeld en een kapot horloge; Dat springt heen en weer.

Tik, tik, vier en zes. Vijf jaar overgeslagen, vervaagd tot niets. Achter beton en ijzer.

Rechtbank houden met de onzichtbare verlorenen. - - Ik had geen bekende gezichten of bekende ritten verwacht, maar daar versmolten jij, een en al vloeibare karamel en harde beschaduwde ogen, tot een caddy van gelukkiger tijden. En elke snee in het vinyl brengt me terug in de tijd waar dat Eldorado niets deed. Les overgeslagen, zwarte reet, waar we onze eerste wrijvingen gaven, waar we onze eerste drugs deden, eerste verkoop, eerste snee. En de motorrijders en de vato's die we vroeger kenden, waarmee we omgingen en waar we bang voor waren, zijn gewoon weggespoelde vlekken op verschroeide zomerstoepranden.

Neergeschoten. Weggesleept. Niets meer over. Ik heb net dromen gebroken in de straten van Oakland; Kinderen die volwassenen spelen en volwassenen die kinderen spelen; Vergeten en vergeten.

Onzeker van wie en wankel; Beverig met wat. Bang voor het wanneer. Gewoon gedrogeerd delirium. in een bubbel van met graffiti bekladde onwetendheid; Mislukte pogingen om gewoon als Mike te zijn! Dus hier ben ik, daar ben ik.

Andy Warhol's 100 Cans, een repetitief raster van tien bij tien: geel op rood op wit over waarom kan ik verdomme niet loskomen van deze roestende blikken… deze nachtmerrie-gevangenis van tin op papier. Hier ben ik, en daar ga ik, waanzinnig en vraatzuchtig, niet in staat om te stoppen met tien blikken bij tien blikken, de schadelijke smaken van mijn leven, deze miasmische rundvleesaroma's, opgeknapt en opgewarmd in verschillende kommen gemaakt van verschillende botten. Het koude staal om mijn polsen is vertrouwd gewicht, bekende smaak. C-blok speciaal.

Afdrijvende geest. Zwarte wapenstokken op grijze staven, glijdend van metaal als xylofoons. Klinken. bel. Klinken.

bel. Het is het favoriete deuntje van de man voor zijn betonnen jungle en afgebroken ijzeren cellen… die zielen martelen tot bittere, sombere waanzin. Warme handen spreiden de benen en een warmere mond trekt slap vlees tot een hard leven. Ik tril bij de aanraking, zo onbekend, zo onberouwvol.

Te veel. Te vroeg. Verduisterde ziel vergeet de betekenis van intimiteit. Ik ruk aan de handboeien.

Grommen. Reacties die worden opgevat als het ene, terwijl ze in werkelijkheid het tragische andere betekenen. De smaken lijken gewoon te veel op elkaar. De gesuikerde behoefte is te groot. Dus ik word verder naar binnen gesleurd, glijdend door zoemende natte benauwdheid, langs fladderende tong, tot geknevelde weerstand en scherpe nagels in gespierde dijen.

Ze trekt zich af en veegt haar mond af en glimlacht uit balans en tien tinten slecht. Het is een krom ding, die brede mond: rijk paars geverfd, tanden blinkend gepolijste parels… allemaal pijnlijk vertrouwd en nachtmerrieachtig verdrietig. Wat het des te moeilijker maakt. - - Handpalmen drukken hard tegen de borst en sterke vingers krullen om kersenglanzende nagels in een kiezelachtige huid te laten zinken.

We zijn karamel en. 85% cacao. Ingevouwen met hete peper; En wat crack-cocaïne.

Smaakprofielen niet bedoeld voor tweede proeverij, noch derde of vierde. Dat is precies waarom ze ernaar hunkert… de hitte en het brandende gevoel op de tong en de wang. Het is nu een verslaving.

Zeven jaar op rij en ze kan nog steeds niet klaarkomen zonder doornen met weerhaken voor de lol. Haar heupen kronkelen en wiebelen en draaien en slaan hard tegen de mijne: een hectische dans van machinegeweerdansen, zoals Beyonc op het podium, verdrinkend in, opslorpend, zoete dronken bewondering. Het is ruw en rommelig en omzoomd met wanhopige behoefte. Maar bij haar neemt de zielloosheid toe.

Neuken voor plezier, en niet voor verbinding, niet voor emotie. En toch vormen zich misschien verschillende waarheden in die kaneelkleurige ogen. Misschien heb ik het verkeerd. Misschien is die troebelheid in haar ogen, het stukje onderlip, een uitdrukking van meer. - - Ik probeer haar halverwege te ontmoeten, grommend en vloekend en rukkend aan de boeien die om de bedstijl zijn gehaakt.

Ik probeer een gekke, wilde wil te laten vliegen met ontblote tanden en een flits in de ogen. Dat ben ik haar verschuldigd… tenminste dat. Maar het is een halfslachtige maskerade. En fuck weet ze het.

We zijn nooit volledig in elkaar gevlochten toen we op straat opgroeiden. We neukten om te leren. Om de tijd te doden.

Tot de tijd stopte. Totdat ze langskwam en me ruïneerde voor alle anderen. Zeker jij. Het paard van Troje van de jonge liefde.

Haar onderlip krult en ze schreeuwt. Haar heupen bewegen sneller en haar hete innerlijke spieren knijpen strakker samen, kabbelend langs de dikke ader aan de onderkant van mijn erectie. Haar rood getinte dreadlocks omlijsten gebeeldhouwde gelaatstrekken. Een Medusa-achtige woede voedt het boze ritme van haar heupen.

In tegenstelling tot Perseus verwelkom ik echter het einde. Verdien het einde. Want ik ben geen held van deze verknipte Griekse tragedie. Ik reik omhoog en pak haar slangachtige haar vast, terwijl ik de zweetgladde lokken wens in werkelijkheid slangen met giftige tanden.

Want de trieste waarheid is dit, vrienden van buitenaf. Ik kan het niet begrijpen, kan het niet waarderen, dit geschenk dat ze maar al te graag wil geven, deze onuitgesproken woorden met natte boze ogen en gloeiend hete kut. Dus ik neem graag de dood over deze martelende klootzak. - - Ze laat me in haar kont eindigen, de taboe-daad ontzegde elke andere broer in de buurt van stelen sinds we nog maar tieners waren onder het opspattend water van een kapotte brandkraan.

En als dat nog niet genoeg is, laat ze me haar kwijlende poesje pompen met de compacte politiestok die ze jaren geleden uit een patrouillewagen stal. Het is verdorven. Het is verkeerd.

Het is het symbool van macht die we opgroeien om te haten. Het roept donkere gedachten en donkere nachtmerries op. En toch is het het enige waardoor ik echt iets anders voel dan gevoelloosheid en met een keelkreet laat ik iets los en vul haar met een stortvloed van warm sperma.

- - "Wekelijkse telefoontjes", vertelt ze me terwijl ze een paar gevechtslaarzen aantrekt. "En een tweewekelijkse check-in op mijn kantoor elke woensdag om. Geen gelul. Geen excuses.

Meer dan vijf minuten te laat zonder telefoontje en je zwarte reet is gaar. Dat waren de voorwaarden voor je vrijlating.". "Slavendrijver.". Haar ogen vernauwen zich en ze trekt een strak zwart poloshirt aan over hoge grapefruittieten.

Het wapen van de reclasseringsambtenaar puilt trots uit en daagt me uit met de realiteit van mijn huidige situatie. Daarna komt haar tactische riem, gevolgd door de glimmende zwarte glock uit de kluis in haar kast. "Iets vergeten?" ' zeg ik terwijl ze op het punt staat te vertrekken. 'Je moet toch dat bewijs hebben dat je de bitch van de man bent?' Haar bijna vergeten badge buigt naar haar toe en ze grist hem uit de lucht en klikt hem in één beweging vast.

Nieuwe smaak. Niet langer onhandig. 'Beter dan doodgaan in de Dubs door een verdwaalde kogel, J. Of een naald.' Ze huivert als de woorden uit haar mond komen. "Ik deed niet…".

"Vergeet het maar," onderbreek ik. "Eerlijke fout toch? Pas vijf jaar geleden. Misschien ben ik vergeten waarom ik werd opgesloten. Vertel me gewoon iets. Moet ik me vooraan aanmelden om mijn aanwezigheid te verifiëren? Of heb je liever dat ik mijn naam weer met sperma over die naakte kont teken? We doen het na de pat down.

Ik sta voor beide open, schat.' Ik benadruk het laatste woord, in een poging het pijn te doen doen. academie. Of misschien heeft ze het verder teruggevonden. Toen ze een ontmoeting had met de schooldecaan voor woedebeheersing.

'Het spijt me,' grijnst ze. 'Dat. Dat was, 'ze zwaait met haar handen', dit was allemaal een grote vergissing. Ik dacht dat iemand die ik kende misschien… Ik dacht dat ik…' Haar kaken klemmen zich op elkaar en haar wangen worden een beetje rood van woede. 'Nee.

Nee. Ik had het moeten weten. ik gewoon. Fuck,' spuugt ze.

'Klinkt ongeveer goed,' zeg ik, mijn keel dichtgeknepen, mijn mond droog. 'Juist. Ik zal een andere officier zoeken om je zaak te behandelen.". "Waarschijnlijk het beste.".

Ze draait zich weer om maar blijft bij de deur staan. Zucht. een beetje hoewel haar schouders hangen. Ik ben echt een stuk stront.

Ze is een sneeuwbol vol hoop en dromen. Het schone appartement, de dure wijn in de koelkast en de foto van ons als kinderen op haar nachtkastje… allemaal bewijs van het veranderen van haar leven. Behalve dat ene ongrijpbare ding dat ze mist. En ik sla dat en de hele wereld aan stukken. 'Ik zal wel iets bedenken.

Maak je maar geen zorgen over mij.' Er klinkt weer een zucht, adem die tussen de tanden door slaat. 'Het is een klotewereld, weet je? Ik denk dat ik van je hield toen je lelijke poppetjes tekende met het stoepkrijt dat ik stal uit de winkel van meneer Harrison. Ik denk dat hij het waarschijnlijk wist. Ver voordat ik dat deed in ieder geval.

En toen kwam ze langs en stal die meisjesachtige fantasie. En dan…' Haar vingers balden zich tot een vuist en ze sloeg tegen de deurpost. 'Verdwenen.'. 'Ja. Dat.".

Een deur in de gang gaat open en dicht. Een gedempte stem lekt naar buiten. "Goed, juffrouw Laney. Ik ben net klaar met een oude vriend. Ik ben in orde… Nee, ik blijf je zeggen dat ik Roscoe's zaak niet behandel.

Ik zal het vragen. Dag, mevrouw Laney. De ronde van een rollator ratelt weg in de verte en ik loop naar de deur, leg een hand op haar schouder, maar ze haalt die van zich af. 'Die ene nacht zal ik altijd hebben, denk ik.

Dat heb ik tenminste. De mijne. Niet de hare. Of die van iemand anders.'.

'Huh?'. Ze wordt weemoedig. 'Je was zo zenuwachtig. We wisten niet zeker wanneer Ray terugkwam van zijn drugsdeal.

Maar we verveelden ons en er lag een voorraad in het dashboardkastje. Weet je nog?'. Een pauze. 'Ja.'.

'Blazed as fuck. We hebben veel te snel veel te veel gezogen. Toen werd het warm.

Leren stoelen plakken aan onze benen. Zweetplassen, zelfs met de ramen naar beneden. Ik denk niet dat je ooit eerder een paar tieten hebt gezien, maar je ogen gingen wijd open als een uil toen ik mijn topje uitdeed.'. 'Koolmezen, zelfs op mijn zestiende.

Ze waren het gesprek van de dubs. Ik denk dat ze mijn astma hebben genezen met al dat hyperventileren dat ik deed.". Ze lacht, een zacht zwoel geluid.

"Nee. Dat gebeurde toen ik je hand in mijn korte broek sleepte. Fuck ik was geil.". "En nat. Echt nat.

Maakte me een beetje bang.'. Nog een lach. 'Eerste poesje. Kleine kapjongens snappen nooit hoe het loodgieterswerk de eerste keer werkt.". "Ik was klein, maar ik was zeker niet klein.".

Je schouders ontspannen een beetje. "Je hebt gelijk. Je was toen al een python. Wel onhandig. Snelle trigger.

En toch is het mijn favoriete herinnering. Ik weet niet eens meer hoe we daarna naakt eindigden. Gewoon Public Enemy knallen en de leren stoelen die luid piepten als je tussen mijn benen bewoog. Je lul schampte nauwelijks mijn clit voordat hij over mijn buik spoot.".

Dat maakt me een beetje aan het glimlachen. "Ja, nou. Dat eerste poesje heeft toch altijd de grootste kracht?' En fronst dan. 'Het spijt me.

Daarvoor en…' 'Nee. Niet doen. Neem dat niet van mij aan. Ik vond het leuk om die macht over je te hebben.

Plus, dat moment maakte me een totale spermaslet, weet je?. Was daarna nooit meer hetzelfde met meisjes. Ik hou ervan om een ​​dikke lul over me heen te laten spuiten. Het is smerig fout en goed voor een bekeerd zondagsschoolmeisje zoals ik.

En het hielp me om te weten dat mijn geschrift als ik van mama hield, mijn reet zou laten bloeden als ze dat wist.". "En ik dacht altijd dat oma Teague me in bijbelverskettingen had. Je moeder was eng.'. Ze knikt en voegt eraan toe: 'Leesha werd waanzinnig jaloers, weet je?'.

'Leesha?' Dat was een verrassing. Toch uitgelachen. Te bang voor penis.". "Het spijt me," zeg ik nogmaals, maar deze keer probeer ik het echt te menen. "Ik ook." Ze stapt door de deur.

'Tot ziens, Jalen,' zegt ze, zonder ooit terug te keren. De deur klikt met een teken van finaliteit. "Ik hoop het niet, Jasmyn.

Ik hoop het niet."…

Vergelijkbare verhalen