De nasleep van oorlog

hij nam de spanning af…

🕑 11 minuten minuten historisch verhalen

Gedurende de volgende weken werden de spanningen geleidelijk een beetje minder, werden de verbroederingsregels versoepeld en werd Duitsland een veel betere plek. Het puinruimen ging echter door, het moest, de bouwwerkzaamheden vorderden sneller dan de meesten van ons hadden verwacht. Ik had Eva's jongere broer Manfred ontmoet en het was me gelukt hem een ​​baan te bezorgen in onze bouwbende als theejongen en algemeen arbeider. hij kreeg een normaal loon.

Eva bleek van onschatbare waarde, niet alleen als tolk, maar ook als bemiddelaar bij onenigheden en dat waren er genoeg! We hadden haar vriendin Anna aangenomen als assistent van de C.O. maar toen de verslagen Duitse troepen terugkeerden naar wat er nog over was van hun huizen en werden vrijgesproken als zijnde "gedenazificeerd", begon de voorraad bakstenen en ander bouwmateriaal onze enorme vraag te overtreffen. Er waren verschillende alarmerende incidenten waarbij zogenaamde Werewolf S.S. betrokken waren die hadden geweigerd zich over te geven, maar over het algemeen waren onze troepen die de locaties dag en nacht bewaakten alert en alert.

Eva had praktisch haar koets opgegeven om naar de mijne te verhuizen en toen we op materialen moesten wachten, schakelde ik een aantal bouwvakkers in om mijn koets bijna uit te breiden tot een bungalow compleet met een badkamer en een kleine achtertuin, en op een ochtend stuurde de C.O. weer voor mij. "Ga zitten Jack," zei hij en vroeg Anna om twee koffies. "Je werk gaat goed Jack," zei hij met een glimlach, "zozeer zelfs dat we het een tijdje zonder je kunnen doen." "Meneer?".

"Laat Jack maar," glimlachte hij weer, "ik beveel je om wat verlof te nemen, eigenlijk over twee weken vanaf vandaag." hij gooide een envelop voor me op het bureau. "Je reisdocumenten en wat voor je lieve vriendin.". "Maar waarom meneer, ik ben best blij hier te blijven zolang ik gewenst ben?". "Je hebt een moeder en twee broers geloof ik?".

"Ja meneer.". "Nou, ze heeft een paar oren gebogen in Londen, het is drie jaar geleden sinds je laatste huisbezoek, oh en er komt nog een prijsuitreiking in het paleis, de koning vroeg zich af of je tijd zou kunnen sparen zodat hij een paar medailles op je borst.". Zijn sarcasme deed me glimlachen. "En zoals ik al zei Jack, het is een bestelling, dus pak je spullen meteen bij elkaar en ik zie je over twee weken.".

"Meneer." Ik stond op en salueerde slim voordat ik met een glimlach op mijn gezicht vertrok. Eva was in mijn kantoor wat papierwerk aan het doornemen en haar gezicht lichtte op toen ik haar vertelde dat we naar Engeland gingen. "Maar Jack, ik ben Duitser, ze zullen me niet aardig vinden.". "Ze zullen van je houden, mijn liefste, en hoe dan ook, ik heb je bij me nodig in het paleis.". "Het paleis?".

"Ja Buckingham Palace, het is een kleine plaats in Londen waar de koning woont.". "Gaan we naar het paleis?". "Ja, hij wil me wat stukjes tin geven.". "Ik begrijp het niet.". "Ik krijg wat medailles.".

Het was laat in de middag toen de trein het station van Croydon binnenstoomde en schokkend tot stilstand kwam. Het platform werd geplaagd door zwaaiende en juichende mensen, vlaggetjes en vlaggen wapperden in de wind en een fanfare sloeg toe toen we uitstapten. 'Er moet een speciaal iemand in de trein zitten,' zei ik net toen een stem het uitschreeuwde.

"Jack, Jack!" en een kleine bundel die ik mama noemde, sloeg me bijna van mijn voeten. Een paar grote armen grepen me vast in een berenknuffel en toen mijn broer me uiteindelijk neerlegde, besefte ik dat ik huilde, dit was allemaal voor mij! Ik, Jack Burton, de kleine onruststoker met een snotneus die ten oorlog trok en als een man terugkwam! Mijn moeder huilde, mijn twee broers huilden en arme Eva huilde. kleine schat,' riep mama uit en ze deed haar best om Eva dood te pletten. 'Jij moet Eva zijn, welkom in Engeland lieveling, mijn naam is Mary, ik ben Jacks mama.' mijn oudere broer lachte en omhelsde me weer, "'Ere Pete, we hebben een toff in de familie.". "Bugger off you paar klootzakken," lachte ik en pakte Eva's hand.

"Zeg hallo tegen de twee slechtste soldaten in de Brits leger.". "Oi vind je het erg? De twee slechtste sergeanten, alstublieft," lachte Pete, wijzend op de drie strepen op zijn arm. Ze glimlachte zenuwachtig en liet zich door mama wegleiden, iedereen wilde haar gedag zeggen en me op de rug slaan of de hand schudden maar eindelijk haalden we het in de oude wagen die ze hadden gehuurd en Paul pronkte met zijn nieuwe rijvaardigheid. "Waar ging dat allemaal over dan?" vroeg ik en mama lachte. "Vertel het hem maar Peter.".

"Dat ben je niet het Militaire Kruis krijgen.". "Oh, waarom niet?". "Je hebt een upgrade gekregen, je krijgt de grote.".

"De grote?" vroeg ik dom. .. "Bloody hell," lachte ik, "Dat betekent dat ik ook een pensioen krijg.".

"Jij heel dappere man Jack," zei Eva zacht en Pete snoof spottend. "Een verdomde dwaas meer als.". We stopten voor mijn plaatselijke pub en ik kreunde inwendig toen ik het spandoek erover zag hangen met de tekst: "Welkom thuis Jack, jij bent onze held." 'Je bent de eerste V.C. die we ooit van Croydon hebben gehad.' Zei Paul toen we uitstapten en ik werd lastiggevallen door juichende weldoeners, van wie ik de helft niet eens kende! Binnen stonden lange tafels te kreunen onder het gewicht van het eten erop, er waren borden met ham, hele kippen, salades, gekookte eieren en massa's sandwiches, noem maar op, het was er, ik had nog nooit een hele ham gezien en kippen waren in die tijd een ongehoorde luxe in Groot-Brittannië. "Bloody hell," hijgde ik, "ik heb nog nooit zoveel eten gezien, waar komt dit allemaal vandaan?".

"We hebben allemaal bijgedragen Jack," zei mama trots, "En de parochieraad heeft verdubbeld wat we hebben ingezameld, de hele stad is trots op je.". "Flippin' heck, welke berk maakte je een verdomde officier?" Ik keek om me heen en zag het grijnzende gezicht van mijn beste vriend.". "Chris mate," schreeuwde ik, "je hebt het gehaald.". van mij heeft het gehaald.". "Oh shit, het spijt me maat.".

"Geen zweet maat, het gaat goed, ik ga gewoon niet veel voetballen, dat is alles.". "Chris zeg hallo tegen Eva. ". Hij pakte haar hand en schudde die hartelijk, "Ik ben blij je te ontmoeten meid, elke vriend van Jack is een vriend van mij." naar huis en tegen de tijd dat hij klaar was, sliepen we allemaal bijna totdat mama opstond en schreeuwde.

"Nou, de larve eet zichzelf niet op, blijft erin steken." en het was een pandemonium. "Mag ik alsjeblieft een broodje Jack. " zei een klein stemmetje naast me en ik keek in Eva's grote ogen. "Eva mijn liefste," zei ik zacht, "Dit eten is voor iedereen, help jezelf.". Ze nam plichtsgetrouw een broodje en knabbelde er nerveus aan, nog steeds erg onzeker en erg nerveus.

Ik dacht even na over hoe ze zich gevoeld moet hebben, onze twee landen waren al zes jaar in oorlog en hier was ze in een vreemd land, ze kende geen ziel en tot een paar maanden geleden zou ze zijn geweest de vijand. "Fuck this," mompelde ik en beende het podium op, de microfoon stond nog op zijn standaard en ik testte of hij nog live was. "Dames en heren," schreeuwde ik, "geef me alstublieft even uw aandacht." Geleidelijk aan stierf het geluid weg en ik wenkte Eva met mij mee het podium op, ze zag er prachtig uit in haar uniform, prachtig maar bang en ze greep zenuwachtig mijn hand vast. "Allereerst wil ik jullie allemaal bedanken voor dit lot," spreidde ik mijn handen naar hen uit.

"Maar alsjeblieft, ik moet je vragen om mijn verloofde te ontmoeten, deze jongedame hier heet Eva," pauzeerde ik en voegde toe "En ze is Duits.". Ik stopte om het te laten bezinken. 'Ze draagt ​​een Brits uniform omdat ze waardevol werk voor ons doet in Berlijn.

Haar enige overlevende familieleden zijn een jonge broer in Berlijn en een oudere broer die Luftwaffe-piloot was. krijgsgevangene ergens hier, ze is nog geen twintig, ze is in het buitenland en op dit moment vermoed ik dat ze nogal bang is, heb ik gelijk Eva?". Ik kreeg een heel klein knikje als antwoord.

"Nu vermoed ik dat bijna iedereen hier iemand heeft verloren, ik weet dat ik dat heb gedaan en ik weet dat Eva dat heeft gedaan, zij is net zo goed een slachtoffer als de rest van ons," pauzeerde ik even. 'En als je denkt dat de bomschade hier erg is, moet je Berlijn eens zien.' en heel even was er volledige stilte en toen schreeuwde een stem het uit. "Kom maar naar beneden, we zullen je wat goede oude Britse gastvrijheid tonen, kom op meid, kom naar beneden, de oorlogen zijn voorbij, er staat eten op tafel en ik ben verdomd uitgehongerd." Een gemengde groep mannen en vrouwen stormde het podium op en ze werd omhuld door een golf van menselijkheid, een van de mannen riep uit: "Drie hoeraatjes voor kleine Eva, hip hip,…". De volgende keer dat ik haar zag, zat ze achter een vol bord vol eten te lachen met een paar van haar nieuwe vrienden, iemand had een grammofoon meegenomen, dus we dansten allemaal op Glen Miller, Vera Lynn, Al Jolson en zo en we lieten allemaal een paar tranen onbeschaamd als Lili Marlene werd gespeeld.

(Een beklijvend lied dat erg geliefd was bij de troepen van beide kanten in de oorlog.). Iedereen was aan het eten, drinken, dansen of gewoon aan het kletsen met oude vrienden, het was een geweldig welkom thuis, het lukte me zelfs om Eva weg te slepen van de menigte om haar heen voor een paar dansjes. "Deze mensen hier, ze zijn aardig.".

"Het zijn maar gewone mensen, mijn liefste, maar ze vinden je leuk.". "Ja," glimlachte ze, "ik bedoel ja, ik denk dat ze dat doen, je zei dat ik je verloofde ben, wat is dit woord ik weet het niet?". "Het betekent dat jij het meisje bent met wie ik ga trouwen." ze stopte met dansen en keek me aan met die grote ogen van haar. "Wil je met me trouwen, een Duitser?". "Als je me wilt hebben, ja.".

"Ik heb je Jack, oh ja, ik heb je.". "Jack." mama was naar ons toe gekomen om me te vertellen dat er geen plaats was in ons huis voor ons beiden. De gemeente heeft voor jullie beiden een kamer betaald hier in het hotel, dus jullie kunnen verdwijnen wanneer je maar wilt, ik weet zeker dat jullie allebei gek zijn.

"Aw mama, bedankt, dit was geweldig, ik had nooit zoiets verwacht.". "Ja mevrouw Burton, bedankt, u bent erg aardig.". "Mrs.Burton? Ik zei toch gal, ik noem Mary.".

"Dank je Mary," zei ze en kuste mama hartelijk, "Maar wat is dit voor roomcrackers?". "Cockney rijmend jargon mijn schat, cream crackered-knackered, moe, snap je?". "Ja, ik denk het wel," glimlachte ze en sloeg toen een hand voor haar mond om een ​​geeuw te onderdrukken. "Jack, ik denk dat ik een beetje cream cracker ben.". Het duurde een half uur om afscheid te nemen van iedereen, toen wees de huisbaas ons naar onze kamer.

"Slaap zo lang als je wilt Jack," zei hij, "Het is goed om je terug te hebben vriend.". "Het is goed om hier te zijn Tom," zei ik met gevoel en schudde hem de hand. Eva keek de kamer rond toen ik binnenkwam en de deur sloot. "Dit is leuk Jack," glimlachte ze, "De mensen, ze zijn goed voor je, ja?". "Ja," beaamde ik en nam haar in mijn armen, "Ze zijn er maar dit is wat ik de hele dag al wilde.".

We bedreven stilletjes de liefde; elk verdiept in ons eigen plezier en sliep toen in elkaars armen. Het was na tienen in de ochtend voordat ik wakker werd en haar voor het raam zag staan ​​en uitkeek over Croydon. "Kom hier sexy kleine fräulein," gromde ik en ze giechelde voordat ze helemaal naakt op me dook, ik was al hard en ze was nat dus ik gleed recht tegen haar aan en liet haar kreunen van plezier. "Wil je dit nog steeds als we met Jack trouwen?".

"Elke dag," lachte ik, "En twee keer op zondag.". "Slechts twee keer?". "Je maakt me een maniak voor seks Jack.". "Je bedoelt een seksmaniak.".

"Dit is wat ik zeg.". "Klaag je?". "Nee," giechelde ze, "Oh nee, ik klaag nooit over te veel seks.".

(Gedurende de hele zes jaar van gevechten tijdens WO II werden slechts 182 Victoria's Crosses uitgereikt in alle theaters van de oorlog.)..

Vergelijkbare verhalen