Einde spel

John Polidori (1795-1821) keert terug naar Engeland en bereidt zich voor op zijn lot...…

🕑 9 minuten minuten historisch verhalen

Londen, februari 1821 John beende door de drukte van Piccadilly, de brede weg vol mensen, zelfs op dit late uur. Hij was blij zijn schreden naar huis te keren en te verdwijnen in de wirwar van donkere straten die Soho was. Hij voelde zich hier in de schaduw meer op zijn gemak dan in de melee van West End. Daar verlichtten vlammende fakkels de weg en verguldden de straten met een oranje gloed die naar de gokholen leidde die zich voordeden als Gentlemen's Clubs. In dat specifieke gebied waren de trottoirs vol met mannen van alle rangen en standen, die voortslenterden, nu de goede mensen van de respectabele wereld veilig in hun bed lagen.

Dus konden ze in de vroege ochtenduren genieten van de verlokkingen van Londen, gretig aangesproken terwijl ze probeerden hun waren te bemachtigen. Het felle licht en de harde stemmen deden John pijn aan zijn hoofd, vooral na de benauwde en stinkende sfeer van de speeltafels. Het was een verademing om de zijstraten in te slaan en de koele en stille duisternis te omarmen. Nu ben ik echt een wezen van de nacht geworden, dacht hij bij zichzelf met een ironische grijns terwijl hij geruisloos door de zwarte zijstraten naar zijn onderkomen in Great Pulteney Street liep.

De nacht was koud en vochtig en zijn overjas wapperde achter hem aan als een mantel alsof hij stil over de stoepen zweefde. Zelfs na een paar maanden hier te hebben gewoond, wist hij niet of hij opgelucht of verdrietig moest zijn dat hij weer in Londen was. Het luidde het einde in van een hoofdstuk, misschien zelfs van het boek. Toen hij terugkwam van zijn lange verblijf in het buitenland, had hij ziekenhuiswerk gevonden in het plattelandsstadje Norwich.

Het was een gelukkig genoeg ballingschap geweest en had een schat aan ervaring opgeleverd voor een jonge dokter. De dag was vol en druk met patiënten behandelen en overleggen met meer ervaren collega's. De nachten vertelden echter een ander verhaal. Zijn gulle mond krulde zich in een grimmige glimlach toen hij dacht aan de wilde erotische avonturen in de donkere uren die hem voor elke sterfelijke vrouw hadden verwend. Tijdens zijn tijd in Norwich had hij zichzelf overdag voor de gek kunnen houden door plannen te maken voor een toekomst die hij misschien in een ander leven had kunnen verkennen.

Het was gemakkelijk om enthousiast met andere wetenschappers te praten over een voorgenomen expeditie naar Brazilië. John had gretig deelgenomen aan gesprekken over reizen naar hier, daar en overal voor onderzoek, alsof hij op het punt stond aan een lang en schitterend levenswerk te beginnen. Zijn wilde fantasieën kregen nog meer ruimte omdat hij in zijn lege hart wist dat ze op niets uit zouden lopen. In de vroege ochtenduren als deze, gevangen tussen werelden, wist hij dat zijn ziel niet langer van hem was en dat zijn dagen geteld waren.

Zijn briljante carrière; leefde te snel en te volledig, had te veel ervaringen die gewone stervelingen zich niet konden voorstellen. Zijn mobiele gelaatstrekken waren in een grimas gezet terwijl hij nadacht over wat de buitenwereld van zijn ondergang zou vinden. Er zou onmiddellijk worden aangenomen dat hij en Shelley tijdens die natte zomer in Zwitserland corrupt waren geweest.

Er zou over hem worden geroddeld als de zoveelste veelbelovende jongeling die opgebrand was, revolutionaire geesten. Hij maakte echter geen bezwaar tegen die veronderstelling. Het was tenslotte zijn alibi.

Terwijl hij door de donkere straten met hun verduisterde, lege ramen sloop, kon hij het lot erkennen dat hem te wachten stond en het koude, harde feit dat hij er niet aan kon ontsnappen. Terugkeren naar Londen was een aanvaarding daarvan geweest, ook al had hij een uitgebreide cover geregeld. Omdat hij nog te jong was om zijn beroep zelfstandig uit te oefenen, was hij teruggekeerd naar Londen om zich om te scholen tot advocaat. Hij had genoeg enthousiasme getoond om zijn familie gerust te stellen, maar innerlijk wist hij dat hij gewoon de tijd aan het doden was.

De waarschuwing was van Marcella gekomen, hij dacht tenminste dat dat de naam was die ze hem had toegefluisterd. Zij was de wulpse brunette die voor het eerst naar hem toe kwam op die gedenkwaardige avond in Villa Diodati. Hoewel sindsdien andere wezens in exotische en verrukkelijke vrouwelijke gedaante in zijn bed zouden glippen, zouden ze slechts voor een of twee nachten blijven. Ze dreven onvermijdelijk weg om hun dorst te lessen aan andere gewillige slachtoffers.

Marcella bezocht hem echter nog steeds de meeste nachten, als een gewillige toeschouwer en deelnemer aan hun donkere, sensuele feestvreugde. In de loop van de tijd leek ze bijna een voorliefde voor hem te hebben ontwikkeld op haar eigen vreemde manier die niet alleen een hondsdolle, kortstondige hunkering was. Tussen alle wellustige lichamen die zijn bed bezaaiden en zijn eetlust opwekten en naar zijn smaak snakten en zijn geest leeg maakten van buitenaards genot, was ze een constante metgezel sinds die eerste bewuste nacht aan de mistige oevers van het Meer van Genève.

Terwijl hij door de bladerloze, omheinde, centrale tuin van Golden Square liep, wist hij dat hij zich ook verbonden voelde met Marcella, zij het verward en vleselijk. Hij had ook tot in het diepst van zijn eigen geest geweten dat het genoegen dat hem elke nacht werd geschonken geen gratis geschenk was, maar een groeiende schuld die hij zou moeten betalen. Terug in Norwich staarde hij op een onstuimige nacht naar de verrukkelijke stapel vrouwelijk vlees aan het voeteneinde van zijn bed. Ze hadden zich uitgeput op zijn lichaam en rustten uit tussen periodes van bedwelmend plezier.

Marcella lag alleen naast hem, volledig bij bewustzijn en had in zijn oor gefluisterd: 'Hij zal je komen halen.' Ze hoefde het niet verder uit te leggen, want had hij niet de eerste Engelse vampierroman geschreven? Polidori's eigen grijns was bijna een grijns bij deze ironie. Het feit dat de beleefde wereld leek te denken dat zijn voormalige meester de novelle had geschreven, droeg alleen maar bij aan de nuttige verwarring. Dit hielp hem de waarheid te verbergen; dat dit geen geïnspireerde uitbarsting van creatieve verbeeldingskracht was. Het was een verhaal gebaseerd op waarheid en ervaring, hoe vreemd het ook mag lijken.

Toen zijn welgevormde minnares de woorden in stilte tegen hem had ingeademd, had hij zich bijna opgelucht gevoeld. De ongrijpbare angst was een onvermijdelijk feit geworden en hij wist dat hij vooruit zou moeten denken. Hij besefte dat zijn vreedzame, nuttige verblijf in Norwich spoedig moest eindigen omdat hij plannen moest maken.

Dus, innerlijk althans, liet hij de komende jaren vol reizen en ontdekken achterwege en keerde terug naar Londen, waar het allemaal was begonnen. Hij vertrouwde zijn mede-succubus genoeg dat ze hem zou waarschuwen wanneer zijn ware meester hem zou komen halen, en hij dacht hierover na toen hij de hoek omsloeg en een bredere weg insloeg die langs de mooie huizen van Great Pulteney Street liep. De afgelopen maanden had hij in de hoofdstad zijn koers voorbereid en elke nacht doorgebracht in een privé-gokhel.

Hij was voorzichtig om nog niet te veel te verliezen of te winnen. Hij plaveide gewoon de weg. Toen hij zijn eigen voordeur naderde, greep hij het kleine flesje Pruisisch zuur vast, diep in een verborgen zak van zijn jas. Met zijn medische verklaringen had niemand in twijfel getrokken of hij het had meegenomen uit de apotheek in Norwich. Het was zijn verzekering, evenals zijn ontsnapping.

Zijn gezicht was verstard in een geamuseerde grijns terwijl hij bedacht hoe hij de terloopse avances had ontweken, voornamelijk uit onwetendheid. Hij vroeg zich af hoe deze ontmoeting niet onaangenaam zou zijn geweest, gezien zijn genegenheid voor hem, als hij daartoe geneigd was geweest. Wat zijn nieuwe meester voor hem in gedachten heeft, zou heel anders zijn. Het zou een laatste vergelding zijn waarbij zijn lichaam en levensbloed in een wrede razernij zouden worden gegrepen, binnengevallen en verwoest. Hij was vastbesloten om aan zo'n lot te ontsnappen; hij zou niet worden meegenomen, gebruikt en leeggezogen als een hersenloos stuk speelgoed.

Hij had zijn plannen zorgvuldig genoeg opgesteld, dacht hij, terwijl hij zijn greep op de kleine, koude fles ontspande en hem terug in de holtes van zijn jas liet vallen. Als de tijd rijp was, als hij werd gewaarschuwd voor zijn naderende lot, zou er een plotselinge, overweldigende gokschuld ontstaan. Hij zou zijn medicijnen kalm innemen, wetende dat zijn familie de bizarre en verwoestende waarheid van zijn einde bespaard zou blijven. Of beter gezegd, vermoedde hij, denkend aan talloze, eindeloze nachten kaartspelen, zijn eindspel. Toen hij het huis binnenging, dreef hij de trap op als de schim die hij zou worden, en ging naar zijn slaapkamer.

Hij zette alle morbide gedachten opzij terwijl hij, zijn lippen likkend, zich voorbereidde op weer een vraatzuchtige nacht van zo'n hedonistisch plezier dat het leek op een verlegen plattelandsmaagd. Terwijl de deur krakend openging, wachtte Marcella ongeduldig op hem, haar rondingen omlijnd door een kaal stukje rood kant. In het midden van zijn bed lagen twee hongerige, naakte, huwbare vrouwtjes met elkaar verstrengeld. Alle donkere gedachten verlieten hem terwijl hij zich snel uitkleedde en de wulpse actie met steeds toenemende opwinding gadesloeg. Marcella wreef openlijk over de plooien van haar geslacht terwijl ze toekeek hoe de wezens elkaar bevredigden.

Haar ogen flikkerden vraatzuchtig op zijn klaargemaakte lichaam, en in een gebaar dat onbewust het zijne weergalmde, likte ze vol verwachting haar lippen. Terwijl ze dat deed, liet ze een verleidelijke hint van tanden zien toen hij het bed naderde. Hij was helemaal hard en gretig om al deze vrouwelijke overvloed te nemen en te beuken en tot een orgiastische razernij te drijven, waarbij hij al zijn twijfels verdreef. De toekomst, met zijn angsten, teleurstellingen en verschrikkelijke angst, vervaagde toen Marcella hem met een hongerige kus opeiste en zijn handen gretig uitstaken om over haar rondingen te dwalen. Een van de wezens kronkelde op het bed en kreunde van nood toen haar orgasme naderde en Marcella's mond weelderig langs zijn lichaam gleed, hem voorbereidend op die meeslepende kleine dood.

Vergelijkbare verhalen