Ontsnap uit St Trinian's

Waar Verdorvenheid Decorum vervangt op het curriculum…

🕑 10 minuten minuten Humor verhalen

"Hoeveel verder?" vroeg mijn dochter Felicity. Ik wierp een blik op de diagonale gele lijn die over het navigatiescherm liep. "Bijna daar, schat.". 'Over driehonderd meter zult u uw bestemming hebben bereikt,' kondigde de elektronische stem op commando aan.

En daar, aan het einde van een dreigende laan met dode iepen, stond een magere stenen poort, met in de verte het sombere victoriaanse profiel van St. Trinian's. Het zag er voor de hele wereld uit als een amalgaam van een Normandisch kasteel en Gormenghast Castle. De roestige toegangspoorten waren geketend en met een hangslot gesloten. Boven hen, over een oude Latijnse inscriptie die in het metselwerk was geëtst, was ruw geschilderde witgekalkte graffiti gekrabbeld: 'WIJ ZIJN DE BESTE, DUS SCHROEF DE REST.'.

Aan een kleine schraagtafel voor de poort zaten schijnbaar identiek geklede eeneiige tweelingen. Beide meisjes droegen de school gereglementeerde donkerblauwe plooirokken, witte blouses en sokken en marineblauwe blazers. Ze droegen allemaal een witte panamahoed en droegen een enorme zonnebril. Aan de voorkant van hun tafel hing een met de hand geschreven bord op karton waarop stond: 'CYRIL'S SPLIFFS - 3 VOOR 5'.

Een van de tweelingen stond op en wandelde naar mijn auto. Op haar naambadge stond: 'NIKKA.'. 'We hebben om twee uur een afspraak met juffrouw Pixie Hoffmann,' zei ik tegen haar.

"Mag ik uw bezoekersvergunning zien?" vroeg ze nogal nors. "Ik wist niet dat ik er een nodig had.". "Zonder poort gaan die poorten niet open, kameraad.". "Nou, kun je er alsjeblieft een voor me regelen?".

"Zeker." Ze haalde een rol blauwe garderobekaartjes uit de zak van haar blazer. 'Dat is dan £10,' zei ze, terwijl ze een groezelig strookje aanreikte. "Maar dat is schandalig!".

"Nina!" Het tweede meisje stond op van achter de tafel en slenterde naar de overkant, zwaaiend met een knuppel. "20 pond of Nina hier brandt in een van je koplampen. En dat kost je veel meer dan twintig pond om gerepareerd te worden. Oh, en we nemen geen euro's of Turkse lira aan.".

"Ik dacht dat je £ zei". "Nooit van inflatie gehoord?" snauwde Nikka, terwijl Nina dreigend met het uiteinde van de knuppel in de palm van haar hand begon te bonzen. Ik nam afscheid met een briefje van 20 pond.

Ze blies op het sportfluitje dat om haar nek hing. "Cyril! Poorten!". Uit een gammele schuur op het terrein kwam een ​​verwarde oude man in een met vet bedekte overall tevoorschijn en wankelde naar de poort, zwaaiend met een enorme sleutelbos.

Na verschillende pogingen met de verkeerde sleutels kreeg hij eindelijk de poorten van het slot en duwde ze open. Uit zijn achterzak stak een heupfles. Een desastreuze hockeytraining eindigde toen we langs de omtrek van de speelvelden liepen. Ik parkeerde mijn auto voor het enorme schoolgebouw.

Felicity had het te druk met het bestuderen van de imposante voorgevel van St. Trinian om op te merken dat een schedel met gekruiste knekels uit de vlaggenmast op het dak wapperde. Nerveus liepen we de betegelde ontvangsthal binnen, waar ik me aankondigde aan een goed bedeelde zwarte receptioniste met een enorm afro-kapsel, gekleed in een strak roze T-shirt waarop stond: 'I'M UP FOR IT'. Ze controleerde haar lijst met verwachte bezoekers.

"Err, juffrouw Hoffmann is op dit moment vastgebonden," begon ze, voordat ze uitbrak in een onafwendbaar gegiechel. Ze hervond haar kalmte, pakte de telefoon en toetste een code in. 'Ik zal haar vertellen dat u er bent, meneer Dodsworth. Gaat u alstublieft zitten.' Op de hoek van haar bureau lag een stapeltje visitekaartjes waarop stond: 's Scissoring for Beginners. Kamer 69'.

Zelfs op drie meter afstand van het bureau van de receptioniste kon ik duidelijk geschreeuw door de telefoon horen komen. "Hou op, diaken!" Het meisje schonk me een veelbetekenende glimlach. 'Juffrouw Hoffmann komt zo bij u.' Felicity friemelde nerveus. Even later verscheen er een lange, slanke gestalte in een nauwsluitende zwarte latex catsuit in de gang.

Ze wandelde naar de eenzame poster die op het mededelingenbord van de school was geplakt. Er stond: 'GEBODEN WARMTE DUBBELE BILL. Dungeon of Delight & Emma's Bares All.' Eroverheen speldde ze een gele strook met de tekst: 'MIDDERNACHT VANAVOND IN DE DE SADE SUITE.' Ze schuifelde naar ons toe.

'U moet meneer Dodsworth zijn.' Een zilveren band zat strak om haar keel, als een hondenhalsband. "Ik ben. Kom naar Miss Hoffman, nietwaar?". "Dat is correct.". "Jammer, jij en je dochter kunnen vanavond niet blijven voor de films - het is een fantastisch programma.

Ik zit in een van hen." Ze dwaalde af. Bij het horen van het geluid van hoge hakken op de houten trap, keek de in Afro geklede receptioniste op terwijl juffrouw Pixie Hoffmann elegant naar beneden kwam, op de arm van een in geestelijken geklede heer, met een brede glimlach. Met haar blonde haar in een knot opzij droeg ze een verstandig tweedelig pak, met twee lange parelkettingen als enige versiering.

Het tweetal stopte voor ons. Haar parfum was onmiskenbaar Ysatis. 'Meneer Dodsworth, neem ik aan?' zei de plaatsvervangend hoofdmeesteres. 'Mag ik Canon Chausible voorstellen? Hij is een van onze langst zittende schooldirecteuren.' Ik kon het niet helpen dat ik verschillende vlekkerige lippenstiftvlekken op zijn gezicht zag. 'En dit moet Felicity zijn.

Welkom in St Trinian's, mijn liefste,' spinde hij. Ze stak een slappe hand uit, met aan de pink een grote zegelring bezet met robijnen. "En hou je van Bijbelstudie?".

"Heel veel.". 'En wat is je lievelingsverhaal, mijn kind?' vroeg de kanunnik. "De barmhartige Samaritaan, denk ik.".

'De bejaarde geestelijke schudde zijn hoofd. 'O jee, nee. Nieuwe Testament? Wij geven de voorkeur aan het Oude Testament, nietwaar Miss Hoffmann? Heb je ooit het verhaal van Sodom en Gomorra gelezen, Felicity?' vroeg hij met een wulpse glimlach.

'Ik kan niet zeggen dat ik het heb.' tactvol liet ze haar arm uit de bankschroefachtige koppeling van de oude man glijden. Dodsworth en Felicity naar mijn kantoor, Canon. Daarna maken we een rondgang door de gebouwen, voordat we thee drinken in de refter.". "Dan zeg ik u adieu," zei de kanunnik en kuste juffrouw Hoffmann de hand. "Aanstaande zaterdag zelfde tijd?".

"Bien sur.". Miss Hoffmann's hand Het spaarzaam ingerichte kantoor leek het karakter van de bewoner perfect weer te geven: een opgeruimd bureau, een vaasje met roze anjers en een leeg postbakje.Op de eerste plaats boven het bureau - waar normaal gesproken een officieel portret van de koningin zou hangen - stond een gesigneerde foto van de beroemde burleske danseres Vita Von Teese, opgedragen: Pix darling, from Dita.' In de verre hoek stond een koperen paraplubak met daarin een half dozijn rijzwepen, waarvan er één van zwart leer was met een bezet met diamanten greep. Op de een of andere manier zag ik deze ingetogen jonge vrouw niet als het ruitertype, die naar honden reed in een keurig tweed kapjack en rijbroek. "Prakteert St Trinian's lijfstraffen, juffrouw Hoffman," vroeg ik. "Zelden" was de dubbelzinnig antwoord Nadat de formaliteiten voor het invullen van het formulier waren voltooid, heeft mejuffrouw Hoff mann leidde ons via een achterdeur naar een open geplaveide vierhoek en door een deur waar 'Billy Jean King Kleedkamers' op stond.

Van bovenaf verlicht door een dakraam, waren de muren van de spelonkachtige ruimte omzoomd met donkerbruine houten kasten. Een paar meisjes waren zich aan het omkleden na de hockeytraining tussen de middag, en vanuit mijn ooghoek zag ik een paar in een vergevorderde staat van cunnilingus. Een meisje knielde op de grond, haar hoofd begraven tussen de geopende benen van haar partner, wiens hoofd in extase naar achteren was gegooid. Miss Hoffman heeft ons verder gebracht.

'Nu gaan we naar boven zodat ik je ons pas opgeknapte sanatorium kan laten zien. Het gaat de Vita Sackville-West Wing heten.' Deze sapphische referentie ging verloren op Felicity, die vroeg: "Vader, wat waren die twee meisjes aan het doen?". Pixie Hoffmann hoorde de vraag en schoot me te hulp.

"Nou, Felicity, het meisje dat op de bank zit, is maar slechtziend. En degene die op de grond knielde, hielp haar haar hockeyschoenen los te maken.' Boven stond de deur van het nieuwe sanatorium op een kier. Binnen werd een rondborstige jonge vrouw, naakt tot aan haar middel, gecontroleerd door een bejaarde matrone, die droeg een stethoscoop om haar nek. 'We kunnen maar beter niet naar binnen gaan,' waarschuwde juffrouw Hoffmann.

'Matron voert een van haar reguliere inspecties uit. Dat is Juliefungirl. Wil paaldanseres worden als ze St Trinian's verlaat. Ze heeft er zeker het figuur voor, vind je niet?". Ik negeerde de vraag omdat ik geschokt was toen ik zag dat de oude vrouw langzaam met de palm van haar hand over de borsten en tepels van het jonge meisje streek.

van intimiteit was niet opgemerkt door mijn dochter, die druk bezig was met het bestuderen van een oude ingelijste foto aan de muur tegenover Virginia Woolf en Vita Sackville-West (beiden gekleed als mannen) die arm in arm in de tuinen van Sissinghurst stonden. Err, juffrouw Hoffmann?' Ik knikte terug naar de deuropening van het sanatorium. 'Is dat absoluut nodig?'. 'Zeer zeker, meneer Dodsworth! Matrone controleert en meet de tieten van al onze meisjes - dat wil zeggen hun borstgebieden - minstens tweewekelijks.

Uw dochter zal geen uitzondering zijn - hoewel ik de eerste controle waarschijnlijk zelf zal uitvoeren.". Onze gids hield ons halt in de gang voorbij het sanatorium. "Wacht alstublieft hier terwijl ik controleer of de slaapzaal er netjes uitziet." binnen klonk hysterisch geschreeuw, snel volgden schaars geklede meisjes op blote voeten die ons door de gang voorbij renden.

'U mag nu binnenkomen,' zei een ietwat zenuwachtige juffrouw Hoffman, terwijl ze een van de hoge schuiframen opendeed. 'Het spijt me zo. - de meisjes waren net hun bed aan het opmaken.' Een sterk kruidachtig aroma hing in de lucht terwijl we tussen de evenwijdige rijen bedden door liepen. 'Gemeenschappelijke douches zijn aan het uiteinde.' "Gemeenschappelijk?" vroeg ik gealarmeerd.

Tot nu toe waren ik en mijn vrouw de enige twee mensen die mijn dochter ooit naakt hadden gezien. 'Zeker. We maken er een beleid van hier bij St Trinian's om alles te delen - zelfs wassingen.' Toen leken haar ogen een beetje glazig toen ze eraan toevoegde: "Geloof me, meneer Dodsworth, want onze meisjes die onder de douche staan, kunnen hun leven veranderen. Zullen we nu thee drinken?".

St. Trinian's refter was zeker indrukwekkend en waarschijnlijk het oudste deel van de school. Onder het dak met houten balken waren olieverfschilderijen van voormalige schoolhoofden en gouverneurs. Ik was enigszins verrast toen ik een foto van de volledige lengte zag van Danny La Rue, gekleed in een pauwblauwe baljurk met een paarse verenboa. Aan de andere kant, op een verhoging, stond de Staff Top Table, met daarachter een lang eiken dressoir beladen met exotische alcoholische brouwsels.

Een oudere barman in een wit rommeljasje lag te slapen op een stoel ernaast. De afternoon tea bestond uit zelfgemaakte scones en frambozenjam, chocoladetoffeescake (rijkelijk doorspekt met rum) en zandkoekjes in de vorm van een vrouwentorso (niet ongelijk aan die van Juliefungirl), met een paar krenten en een omgekeerde halve kers completeren de composities. De jonge plaatsvervangend directrice keek naar mijn lege beker en vroeg: "Kan ik u iets sterkers aanbieden?" Ze knikte naar de slapende barman. "Oude Corbyn mengt een gemene Mojito.".

"Een beetje vroeg voor mij, dank je.". Terwijl we onze kopjes opfristen, wendde de altijd attente juffrouw Hoffmann zich tot mijn dochter. "Dus, vertel me eens, Felicity: kijk je ernaar uit om in de herfst bij ons hier in St Trinian's te komen?". Altijd de voorzichtige, antwoordde Felicity: "Ik denk dat ik een besluit zal nemen nadat we morgen in Cheltenham zijn geweest.". Toen ik de stenen trap afdaalde van de refter achter de tengere adjunct-directrice, had ik grote twijfels of ik de opleiding van mijn dochter aan deze rare academie zou toevertrouwen.

Afpersende poortwachters; een dronken terreinman; oudere meisjes die ronddwalen in latex catsuits; nachtelijke bondage filmshows; het kamp Canon; die wellustige oude matrone; drugs; kleedkamer poesje likken; en onbeschoft eten in de refter. St Trinian's, besloot ik, was een echt landhuis van verdorvenheid. Cheltenham Ladies College leek een veel betere gok - ook al had het me £ 20 gekost om de ontdekking te doen.

Vergelijkbare verhalen