Down and Out Zus helpt mee

Mijn man heeft me verlaten en ik kan nergens anders heen dan mijn zussen. Tegen welke prijs.…

🕑 17 minuten minuten Incest verhalen

Zelfs nu nog verbaast het me dat ik in staat was om achttien maanden met nauwelijks een gedachte aan seks te gaan, maar in de twee weken na dat 'morning after'-gesprek met Brenda kon ik aan weinig anders denken. Ik bevond me op een rare plek, en die twee weken hebben zowel mijn gevoelens opgehelderd als verward. Ik weet dat een deel ervan was dat ik in bijna twee jaar geen orgasme had gehad, en de laatste die ik had was min of meer een ongeluk. Mijn man had het toen nog niet echt geprobeerd.

Het gebeurde gewoon. Mijn verkorte poging tot masturbatie na Brenda's pak slaag was meer uitzondering dan regel. Ik had dat nooit echt regelmatig gedaan.

In wezen zou ik de afgelopen jaren aseksueel worden. Brenda maakte iets in mij wakker dat ik was vergeten. En nu hij wakker was, wilde hij niet meer slapen.

En dit is waar mijn geest overuren begon te maken. Ik wilde haar zo graag plezieren. Ik werkte heel hard in huis; schoonmaken, de was doen, boodschappen doen. Maar mijn verlangen om te behagen werd gecompenseerd door het feit dat de som van mijn recente seksleven een enkele pak slaag was waardoor ik constant opgewonden raakte.

Toen de maand mei ten einde liep, was ik in een comfortabele routine terechtgekomen. Ik begon me eigenlijk half normaal te voelen. Nou, zo normaal als je maar kunt zijn als je fantasieën hebt over je eigen zus.

Ik veronderstel dat het idee van een incestueuze lesbische b/d-affaire me dwars had gezeten. Afgezien van de feiten dat ik geen lesbienne was en niet echt een affaire had, overtuigde ik mezelf ervan dat het maar fantasieën waren. Ik negeerde de zeer reële mogelijkheid dat de basis van deze fantasieën vrij snel zou uitkomen. En zo gebeurde het dat ik op een donderdagavond om negen uur op mijn kamer zat te internetten en mijn e-mail in te halen toen ik Brenda me vanuit de woonkamer hoorde bellen. Toen ik haar keurig in het midden van de bank zag zitten, verstrakten mijn darmen.

Met haperende stappen liep ik naar haar toe om voor haar te gaan staan. Ik kon niet eens opkijken. "Je hebt het heel goed gedaan de afgelopen weken.". Ik keek opgelucht op en glimlachte een beetje.

"Werkelijk?". "Werkelijk. Je hebt veel gedaan. En je bent een uitstekende kok. Ik heb het nooit geweten." Ze glimlachte hartelijk.

"Ik ben erg trots op je.". Mijn glimlach groeide. "Bedankt." Ik ging bijna naar bed. Toen ik getrouwd was, kookte ik zelden.

Mijn man en ik werkten allebei, en het Het was een twijfel wie van ons later zou gaan werken. Natuurlijk, terugdenkend aan hoe ons huwelijk eindigde, was Brad waarschijnlijk niet aan het werk op die late nachten. Hoe dan ook, het was pas onlangs dat ik me realiseerde hoe Ik vond het erg leuk om te koken. En ik vond het heel leuk om te koken voor iemand die het op prijs stelde.

"Je bent maar één ding vergeten", ging Brenda verder. Mijn gevoel van opluchting was in een oogwenk verdwenen. "De koffie…" Ik hoefde niet eens hoor de rest terwijl ik me omdraaide om voor het koffiezetapparaat te gaan zorgen. 'Kom terug, Gabby. Ik heb het al gedaan.' Ik schuifelde naar achteren om voor haar te gaan staan.

'Het spijt me zo, Brenda. Ik heb zo mijn best gedaan.'. 'Maar…' Ik hield mijn hoofd schuin, niet zeker wat ze dacht dat ik ging zeggen.

'Je vindt dit toch geen straf waard?', dat is… Ik bedoel… Ik denk echt dat het… eh, ik heb het gewoon verpest. Ik weet dat ik dat deed.". "Wil je dat ik je hiervoor straf?". Ik kon niet geloven dat ze de beslissing terug in mijn rechtbank had gelegd. Ik was verscheurd.

Het was zoiets onbeduidends, vooral als je het in de context van de hele dag, of week trouwens, bekijkt. En toch heb ik het verknald. Als dit niet telde, op welk punt dan wel? Waar was de drempel? Als ik nu nee zei, hoe slecht moest ik dan zijn voordat ik ja zou zeggen? En er was nog iets… simpel gezegd, ik was geil. 'Ja,' fluisterde ik ten slotte.

"Wil je dat ik je straf omdat je vergeten bent het koffiezetapparaat schoon te maken?". "Ja." Mijn stem was deze keer iets sterker. "Vertel het me dan maar.".

"Ik wil dat je me straft omdat ik vergeten ben het koffiezetapparaat schoon te maken.". Brenda knikte. "Heel goed. Leg jezelf over mijn knie.". Deze keer pakte ze mijn pols niet vast.

Ze zorgde er in wezen voor dat ik mezelf dit aandeed. Ik moest de beslissing nemen. Ik moest in positie komen. Brenda dwong me niets te doen. Het was ongemakkelijk, maar ik knielde naast haar en tilde mezelf toen op.

Ik schrok toen ik voelde dat ze de zoom van mijn rok optilde en op mijn rug legde, maar ik merkte ook dat mijn tepels bijna onmiddellijk hard waren geworden. 'Geef me je rechterhand,' beval ze. Toen ik mijn evenwicht verschoof en mijn hand optilde, pakte Brenda me bij de pols en hield die tegen mijn onderrug. Ik merkte dat de verschuiving in balans me bijna dwong om mijn voeten uit elkaar te houden.

Toen mijn voeten eenmaal gespreid waren voor evenwicht en mijn pols vastzat, voelde ik haar mijn slipje met haar vrije hand pakken en ze in een T-vorm samentrekken, ze in de spleet van mijn kont trekken. Het trekken stuurde een krachtige energie door me heen en mijn klit begon te kloppen. "Gabby, ik denk dat zevenenvijftig een goed aantal is.

Ik wil dat je nog een keer telt.". Het pak slaag leek deze keer veel meer pijn te doen met niets tussen Brenda's hand en mijn kont. Tegen de tijd dat ze naar mijn blote dij bewoog, kon ik niet voorkomen dat ik kronkelde. Ik was zo opgewonden dat ik de kleine hefboomwerking die ik kon gebruiken om mijn bekken op Brenda's dijbeen te knijpen.

Toen het voorbij was, was ik kortademig, maar ik was niet klaargekomen. Een deel van mij was boos. Na ons gesprek aan de ontbijttafel dacht ik dat Brenda begreep wat ik nodig had. Toen berispte ik mezelf omdat ik aannam dat Brenda de neiging had om mijn fantasieën te vervullen. Is dat geen onredelijke verwachting van je eigen zus? "Ben je oke?" vroeg ze terwijl ik me terug in een geknielde positie liet zakken.

Ik knikte. Ik wilde terug naar mijn kamer rennen om te masturberen, maar ik bleef zoals ik was. "Ik ben trots op je, Gabby.

Dat ben ik altijd geweest.". Ik glimlachte zachtmoedig. "Een koffiezetapparaat is een vrij klein ding.". "Ik weet.".

"Waarom heb je dan om het pak slaag gevraagd?". "Want als ik het niet deed, zou ik dan moeten beslissen wanneer iets te triviaal was om straf te verdienen. Het is gewoon makkelijker om te zeggen dat als het iets is dat ik had moeten doen en het niet deed, dan is het waardig van straf." Ik heb niet gezegd dat ik sinds de laatste aan weinig anders had kunnen denken.

"Je bent een braaf meisje. Wil je klaarkomen?". Ik was net klaar met mezelf ervan te overtuigen dat ik er zelf voor moest zorgen, en nu doet ze het weer.

Ze laat mij de keuze maken. Ze dwingt me toe te geven dat ik… wat? Een pijnslet? Een exhibitionist? Nee. Ik weet niet zeker wat het was dat ik toegaf, ik wist gewoon dat ik het moest toegeven.

'Ja,' antwoordde ik huiverend. Brenda knikte. "Misschien zullen we daar ooit voor zorgen.". Brenda liet me knielen terwijl ze naar haar kamer ging. Ik zat een paar minuten in shock, voordat ook ik naar bed ging.

Ik dacht aan masturberen, maar Brenda had 'op een dag' gezegd. Helaas kwam die dag niet snel aan. Ik was zo vastbesloten om goed werk in huis te doen, dat er eerlijk gezegd niet zoveel was om in de problemen te komen. Het is niet alsof Brenda me met een witte handschoen achtervolgde terwijl ze mijn werk inspecteerde. Hoewel ze het grootste deel van de tijd thuis was, zat ze meestal op haar kantoor te schrijven.

De weinige keren dat ik het verknoeide, of het nu groot of klein was, kreeg ik altijd precies zevenenvijftig slagen, en steevast bleef ik extreem opgewonden, maar niet in staat om over de rand te komen. Vreemd genoeg masturbeerde ik nooit meer. Ik heb het zelfs nooit overwogen. Ze heeft me nooit verteld dat ik niet eerder in mijn behoeften kon voorzien, maar ik besloot op die ene dag te wachten. Ik veronderstel dat ik ervan uitging dat Brenda zou beslissen wanneer het tijd was voor mij om het orgasme te krijgen waar ik zo lang naar had verlangd.

Toen mei juni werd en toen juli, werd mijn frustratie bijna ondraaglijk. Ik weet dat ik mijn leven had kunnen vereenvoudigen en het heft in eigen handen had kunnen nemen, maar een deel van de spanning van dit alles was het feit dat ik deze zelfopgelegde beperking had. Ik was bang om in de problemen te komen, ook al verlangde ik ernaar. Mijn grootste zorg was dat Brenda misschien twijfelde om me te helpen met mijn probleempje.

Mijn groeiende frustratieniveau en de afleiding die het veroorzaakte, zouden er al snel direct toe leiden dat Brenda mijn vernedering een tandje hoger maakte. Ik begon echt erotische en verontrustende dromen te krijgen. Ze begonnen met me te slaan, en, zoals gewoonlijk, tegen de tijd dat ik de tel van zevenenvijftig bereikte, zou ik zo opgewonden zijn dat ik alles zou doen voor een goede zaadlozing. In mijn dromen zou Brenda me op mijn rug rollen en binnen een paar likjes en een klein hapje zou ik een verbluffend orgasme hebben.

Als ik haar gezicht omhoog zou trekken om haar te kussen, in plaats van Brenda's gezicht, zou het van mij zijn… bedekt met mijn eigen sappen. Zoals ik al zei… echt verontrustend, en niet alleen vanwege de onmogelijkheid om mezelf oraal plezier te geven. Dus het was de ochtend na een van deze dromen dat ik gewoon niet oplette en een pak sinaasappelsap op het aanrecht zette om te ontdekken dat ik minder dan de helft ervan op het aanrecht zou zetten. Het kantelde, viel op de keukenvloer en explodeerde.

Sap ging overal. Ik bedoel overal. Mijn eerste gedachte was om het op te ruimen voordat Brenda het zag, maar dat was niet mogelijk.

Over een paar minuten zou ze koffie gaan halen. Dit zou gewoon te lang duren. Dus, wetende dat ik een pak slaag kreeg om mijn dag praktisch te beginnen, pakte ik een emmer en een spons en knielde neer om te beginnen met schoonmaken. Toen Brenda haar koffie inschonk, zei ze niets; probeerde gewoon nergens anders sap te volgen, ging toen aan tafel zitten en keek me een tijdje aan terwijl ze haar eerste cafeïne-fix van de dag kreeg. Uiteindelijk verveelde ze zich daarmee en stond op om een ​​tweede kopje in te schenken.

"Als je daar klaar bent, kom dan naar de woonkamer en wij zorgen voor je straf. Ik ga nog even het journaal kijken voordat ik aan mijn dag begin.". De straf die ochtend was niet echt iets ongewoons. Als je gewend bent om een ​​of twee keer per week door je jongere zus te worden geslagen, tenminste.

Het probleem was dat ik al ongelooflijk opgewonden was en geslagen werd, dreef me gewoon naar een nog hoger niveau. Brenda pauzeerde midden in het pak slaag en wreef een paar minuten zachtjes over mijn kont, dus bij nader inzien denk ik dat het een beetje ongewoon was. Dat had ze nog nooit gedaan. Ik vermoed dat ze even pauzeerde om te voorkomen dat ik een orgasme kreeg, want ik geloof echt dat ik op het punt stond een enorm orgasme te krijgen.

Wat die dag onderscheidde, waren niet de vijf minuten kontwrijven. Het was het feit dat ik zo opgewonden was dat ik het later op de dag weer verknalde. Het was nog geen middag toen ik de stofzuigerzak liet vallen die ik aan het verwisselen was en een stofwolk over de helft van Brenda's kantoor stuurde.

Ik was nog nooit twee keer op één dag gestraft. Normaal is Brenda niet echt boos op me als ik het verpest. Het is een ritueel.

Een die we met succes hebben gebruikt om me te helpen een betere kamergenoot te worden. Maar deze keer was ze erg stil, dus ik wist dat ze van binnen rookte. Ten slotte vertelde ze me dat ze ging lunchen met haar redacteur en dat we "de situatie" zouden oplossen als ze terugkwam. De volgende drie uur maakte ik het kantoor schoon.

Van boven naar beneden heb ik alles wat mogelijk aangetast zou kunnen zijn, grondig schoongemaakt. Ik veegde haar naslagwerk af, alle prullaria, haar ingelijste foto's, de meeste van ons tweeën door de jaren heen. Ik heb zelfs onder dingen als haar computerscherm en de wekkerradio gestoft.

Toen ging ik in de woonkamer zitten en wachtte. En bezorgd. Naarmate de tijd verstreek, maakte ik me meer zorgen. Ik maakte me geen zorgen over mijn straf.

Ik wist wat ik daar kon verwachten. Nee, ik maakte me zorgen om Brenda. Normaal was ze voor deze lunches niet langer dan twee uur weg, hooguit drie uur.

Het was bijna etenstijd voordat ze terugkwam. Ze negeerde me terwijl ze door de woonkamer liep en naar haar kantoor ging. Na een paar minuten hoorde ik haar aan de telefoon, maar ik kon niet verstaan ​​wat ze zei. Toen negeerde ze me weer terwijl ze op weg naar de keuken liep. Eindelijk, met het drinken in de hand, ging ze op de bank zitten en zuchtte diep.

Ik kon de rum in haar cola light ruiken. Het was moeilijk, maar ik zei niets. Ik heb gewoon gewacht. 'Ik heb vanavond Chinees besteld,' zei ze toen ze eindelijk de stilte verbrak. "Het zal hier in ongeveer dertig minuten zijn.".

Ik knikte gewoon. "Je bent een beetje een kluns geweest vandaag, nietwaar?". "J-ja.". "Doe je dit met opzet?". "Wat Nee!" Ze keek me wantrouwend aan.

'Weet je het zeker? Ik zou het begrijpen als je dat was. Je bent de laatste tijd een beetje… zenuwachtig.' Dat had ze dus gemerkt. Had ze me dit expres aangedaan? Had ze me opzettelijk gefrustreerd? Zo ja, waarom?.

'Brenda, ik zweer het. Ik zou dat nooit expres hebben gedaan. Niet in jouw kantoor.' Brenda's kantoor was haar heiligdom.

Wat er ook gebeurde met de zakelijke kant van het schrijverschap, ze was gelukkig in haar kantoor als ze aan het schrijven was. Zelfs toen ze te maken had met een schrijversblok, was haar kantoor de plek waar ze haar eigen wereld kon creëren. Ik kon dat niet met opzet van haar afnemen. Ze zette haar drankje op de salontafel en zei dat ik naar haar toe moest komen. Het is moeilijk te beschrijven wat ik voelde toen ik opstond uit de stoel waarin ik zat en door de kamer liep.

Natuurlijk was ik nerveus en opgewonden, maar ik was ook… zelfverzekerd. Ik wist dat ik dit wilde. Uiterlijk was ik ingetogen. Van binnen ging mijn hart tekeer.

Brenda zei niets toen ik voor haar stond, dus ik vatte dit op als een teken om mezelf in positie te brengen. Ik had het fout. Ze hield me tegen voordat ik naast haar kon knielen.

"Doe eerst je slipje uit.". "Wat?" Mijn vertrouwen was weg. Dit was nieuw. Het lijkt vreemd als ik erop terugkijk.

Ik had het grootste deel van twee maanden gehoopt op een orgasme aan de hand van mijn zus en toch zag ik er tegen op om mijn slipje uit te trekken voor een pak slaag. Deze stap zou dingen veranderen. Het zou minder over straf gaan en ons duidelijker in het rijk van seks brengen. Het was wat ik wilde en droomde.

Maar de realiteit ervan was moeilijk om mijn hoofd rond te krijgen. 'Doe ze uit, Gabby. Je zult ze de rest van de avond niet meer dragen.' Ik stond daar zonder te bewegen. Het was pas zes uur.

We hadden nog niet eens gegeten. Het zou waarschijnlijk vier of vijf uur duren voordat ik naar mijn kamer ging voor de nacht. Dat was een lange tijd om zonder slipje te gaan. 'Goed,' zei Brenda, mijn gedachten onderbrekend.

"Je kunt een week zonder slipje. Trek ze nu uit.". "Een week? Brenda, ik heb dingen te doen… Ik moet naar de stomerij om je pakken op te halen. Er zijn boodschappen.

Ik kan niet…". 'Het is dan een maand.' Ik zag haar wrang glimlachen. "Wil je voor een jaar gaan of ga je toegeven en gewoon doen wat ik je zeg?". Ik voelde me belachelijk toen ik mijn slipje naar beneden probeerde te duwen zonder mijn zus te flashen. Ik wist dat ze binnen een paar minuten mijn blote kont van dichtbij zou zien, maar om de een of andere reden probeerde ik nog steeds mijn bescheidenheid te beschermen.

Wat een paar tellen later natuurlijk helemaal uit het raam ging toen ik eindelijk in positie was. Brenda's klappen waren ongelooflijk hard. Ze spreidde ze ook niet uit. Ze concentreerde zich op de stukjes waar ik later op zou zitten.

Hoewel ik duidelijk opgewonden was, bevestigde deze kleine aflevering voor mij dat ik geen pijnslet was. Door de pijn kon ik niet klaarkomen. Ik schrok op van het geluid van de deurbel.

'Dat wordt ons avondeten.' Ze gaf snel de laatste vijf slagen direct tussen mijn benen. Ik vermoed dat Brenda me niet zo hard had geslagen als op mijn kont, maar het was nog steeds een kwelling. Ik kon niet tellen. Ik kon amper ademen. De deurbel ging weer.

Ik hapte nog steeds naar adem toen ze me overeind duwde. "Haal wat geld uit mijn portemonnee op het aanrecht en breng ons avondeten naar de keuken.". Toen ik de jongen van de Chinese plaats betaalde, stelde ik me voor dat hij het einde van mijn pak slaag hoorde.

Ik stelde me voor dat hij wist dat ik geen slipje droeg; dat hij aan mijn gevoede uiterlijk en mijn oppervlakkige ademhaling kon zien dat ik op het punt stond een orgasme te krijgen. Ik stelde me voor dat hij gewoon de voorkant van mijn rok optilde en zijn duim over mijn klit heen en weer bewoog totdat ik op een hoop instortte. In plaats daarvan glimlachte hij gewoon naar de punt, maakte een snelle kleine buiging en liet me bij de deur staan ​​terwijl ik probeerde mezelf niet aan te raken.

Vergelijkbare verhalen