Archer's begunstigde deel 1

Watson Archer laat zijn neef Stephen Fox, geld, zijn bedrijf en nog veel meer achter.…

🕑 13 minuten minuten Kantoor seks verhalen

Ik leunde achterover in mijn directiestoel en staarde naar het plafond. Ik absorbeerde het wazige licht en zag de ventilator draaien in mijn gloednieuwe persoonlijke kantoor - mijn eigen bedrijf. Op mijn schoot, al in slaap gevallen, mijn secretaresse die ik gisteren heb aangenomen. Mijn ogen dwaalden langs haar lichaam en ontdekten dat mijn sappen nog steeds druipen van haar volledig gevormde kousen terwijl ze lag, haar hoofd op mijn borst gewiegd.

Hoe is dit gebeurd? Dit was niet de manier waarop ik het bedrijf van mijn oom wilde runnen. Ongeveer zes dagen geleden kreeg ik bericht dat mijn oom, de man die me praktisch heeft opgevoed, onverwacht was overleden. De man die alles draaide om uiterlijk en aan de verwachtingen voldoen, zorgde er altijd voor dat hij in topvorm was. Hij ging naar de sportschool, volgde een gezond dieet en zorgde ervoor dat als hij enige vorm van medicatie moest nemen, dit absoluut noodzakelijk was.

Soms moest zijn kinderarts hem sterk bewapenen om bepaalde recepten te nemen om te voorkomen dat hij ziek zou worden. Mijn oom, Watson Archer informeel, gewoon Arche was er altijd voor mij. Hij leerde me hoe ik een man moest zijn; hoe om te gaan met vrienden, collega's en concurrenten. De term 'vijand' was niet in zijn volkstaal. Ze werden concurrenten genoemd.

Elke kennis was strikt een concurrent totdat ze aan bepaalde vereisten voldeden die hen tot een vriend of collega maakten. Het leven was, zoals mij werd uitgelegd, één lange zakelijke onderneming. Winst was niet altijd geld; het waren middelen en relaties die succes zouden bepalen. Daarentegen was mijn oom niet hebzuchtig of egocentrisch. Vaak zou hij je honderd en een glimlach hebben toegestopt, terwijl hij je aanbood je te trakteren op een lekker diner of dessert.

Toen ik het bericht kreeg dat hij was overleden, stortte mijn wereld in. Mijn moeder was degene die belde om het me te vertellen. Ze was in tranen en het had ongeveer een half uur geduurd voordat ze me vertelde wat er was gebeurd.

Ik hield mijn kalmte aan de telefoon; dat is wat mijn oom zou hebben gewild dat ik deed. Na een gesprek van een uur vertelde ze me over de datum en tijd van de begrafenis, en ook waar het zou zijn. Ik noteerde alle informatie en net toen ik me had voorbereid om het gesprek te beëindigen, bracht ze nog een nieuwtje. Na de begrafenis zal er een testament worden voorgelezen in het huis van de bedrijfsadvocaat van mijn oom, Mr.

Livingston. Dit was niet bijzonder verrassend, want mijn oom had een hekel aan losse eindjes en hij zorgde ervoor dat er nooit iets in de lucht was. Ik wist dat hij het type man was dat een testament had opgesteld, maar dat ik verwachtte dat ik op de vergadering zou verschijnen, vond ik vreemd. Hoe graag ik de realiteit ook had weggewenst, de dag van de begrafenis kwam. Ik droeg het allereerste pak dat hij me ter ere van hem kocht.

Tranen werden door velen vergoten; Ik herkende de meeste van deze mensen niet. Ik voelde een steek in mijn hart toen ik me realiseerde wat een geweldige man we allemaal hadden verzameld om het te vieren. De lofrede had me ontroerd; Ik stond versteld van het ongelooflijke aantal mensen dat had gekozen om te spreken. Ik zat daar op de vijfde rij, vlak naast het gangpad, luisterend naar elk somber woord dat werd gezegd. De kerk was tot de nok toe gevuld met mensen.

Ik vroeg me af of een van deze mensen zijn concurrenten waren. Er was één persoon die mijn aandacht meer trok dan anderen. Ik had haar weliswaar een paar keer van top tot teen bekeken. Ze kwam tegen me aan terwijl ze door het middenpad naar de preekstoel liep nadat haar naam was geroepen.

Terwijl ze naar boven liep, was het onmogelijk om niet naar haar wiegende heupen te staren terwijl ze in haar zeer strakke zwarte kokerjurk liep. Haar volledig gevormde zwarte kousen met naad aan de achterkant, die bij elke stap tegen elkaar wrijven, betoverden me. Ik voelde dat vleselijke verlangen al heel vroeg, toen ze naar de tribune liep. Eerst kon ik haar ogen niet zien terwijl ze de tranen wegveegde.

Een paar minuten later keek ze plotseling op om de menigte toe te spreken en dat was het: ik merkte dat ik gefixeerd was op de meest verbazingwekkende ogen die ik ooit heb gezien. Het was alsof ik op een heldere zomerdag naar de lucht staarde. Toen sprak ze en ik voelde dat alles in mijn lichaam begon te smelten. De manier waarop ze haar grieven aan mijn oom overbracht, was net zo rustgevend als Yo Yo Ma die Bach Cello Suite nr. 1 in G Major speelde.

Ik zat daar en luisterde naar elk woord. Elke keer dat ze snikte, raakte ik dezelfde golf van emotie. Ik had nog nooit zo'n persoonlijke band meegemaakt. Ik was gebiologeerd door haar. Nadat ze klaar was, liep ze terug naar de kerkbanken.

Zonder ook maar een slag te missen, legde ze haar met zijden gehandschoende hand op mijn schouder en kneep erin voordat ze verder ging naar haar stoel. Mijn gedachten dwaalden door de rest van de dienst. Gedachten aan mijn oom waren vertroebeld en niet langer in de voorhoede van mijn geest. Discreet zocht ik keer op keer naar de betoverende mevrouw Roberts, zoals ze zichzelf noemde.

Ik verliet de kerk, misschien verloren in mijn eigen verlangen, vastbesloten om haar te vinden. Ik moest weten wie ze was. Het was onmogelijk dat ze een familielid van mij was, aangezien geen enkel lid van mijn directe familie met haar omging. Als ze een hete, oudere nicht van mij was geweest, geloof me, dan had ik het geweten.

Er ging een korte tijd voorbij; Ik zocht een kleine verdachte die zo lang alleen buiten wachtte, en ik kon mevrouw Roberts nergens vinden. De priester ging naar buiten en sloot tot mijn verbazing de kerkdeuren achter zich. Ik vroeg of ze mevrouw Roberts had zien vertrekken.

Hij kon me niet vertellen of hij dat wel of niet had gedaan, omdat hij zich niet iedereens naam herinnerde. Mijn hart sloeg over, maar ik wist dat het vinden van zo iemand te mooi was om waar te zijn. Helaas was ze waarschijnlijk al bij iemand.

Iemand die veel aantrekkelijker is dan ik zou kunnen zijn of veel meer geld heeft dan ik me kan voorstellen. Ik keek op mijn horloge en ontdekte dat ik wat laat zou zijn voor de 'Lezing van het testament'. Het kon me echter niet schelen. De rit naar Livingston & Associates verliep probleemloos.

Het verkeer in het centrum was ellendig en het vinden van een parkeerplaats was een speld in een hooiberg. Nadat ik door de drukke straten van Providence had gevochten, zat ik bij mijn moeder, twee van mijn tantes, mijn overgrootvader en meneer Livingston. 'Bedankt voor uw komst, meneer Fox. Ik hoop dat het woon-werkverkeer niet te moeilijk voor u was.' Meneer Livingston sprak me vijandig aan.

Ik zei niets terwijl ik op mijn stoel verschoof, de hitte steeg naar mijn wangen. Mijn oom had een gezegde als het op vergaderingen aankwam: "Vroeg zijn is op tijd zijn, op tijd zijn is te laat." Ik was erg laat. Mijn Livingston pakte een paar vellen papier die op mijn ooms testament leken te zijn. Hij las er vervolgens uit; het was verwant aan een slechte vertelling van een ondermaatse documentaire. "Dit is de laatste wil en het testament van mij, Watson Archer van 17 Broadway Ave, Providence.

Ik herroep hierbij alle testamentaire beschikkingen die hierin eerder door mij zijn gemaakt. Ik benoem hierbij mijn advocaat, de heer Arthur Livingston, om zijn discretie te gebruiken bij het aanstellen van een betrouwbare executeur en administrateur zoals hij in de omstandigheden van dit mijn testament geschikt acht. Hierbij verleen en leg ik aan mijn twee zussen, Judy Belle en Stacey Ryan, mijn liggende woning, gelegen op No 17 Broadway Ave in Providence Connecticut. Aan mijn andere zus Beverly Archer, de som van tweehonderdvijftigduizend dollar, op mijn Barclay's bankrekening.

Ik geef hierbij aan het weeshuis van risicojongeren de som van vijftigduizend dollar. Last and not least, laat ik de rest van mijn nalatenschap, mijn bedrijf dat Ik heb vanaf de grond opgebouwd, de som van vijf miljoen dollar, aan mijn neef Steven Fox." Meneer Livingston zweeg even en richtte zijn blik recht op mij. Mij ​​bestuderen. Dan leest hij: "Want hij is het die ik als mijn enige zoon beschouw.".

Zodra ik mijn naam hoorde en waarvoor ik begunstigde was, viel mijn mond open. Iedereen in de kamer staarde me aan. Sommigen wierpen me een boze blik toe, terwijl anderen, zoals mijn moeder, een verbijsterde blik wierpen. Ze deed een dubbele take en glimlachte toen naar me.

Er viel een stilte in de kamer voordat deze werd verbroken door meneer Livingston. "Nou, het lijkt erop dat meneer Fox nu het hoofd is van Archer Enterprise. Ik zal ervoor zorgen dat de overgang morgen soepel verloopt tijdens de eerste bestuursvergadering om 9.00 uur. Mijn secretaresse zal de komende dagen contact met jullie opnemen om alle details glad te strijken.". We verlieten allemaal het kleine kantoor en gingen terug naar onze auto's.

Mijn tantes waren blij dat ze het enorme huis van mijn oom kregen, maar waren niet tevreden met wat ik van mijn oom kreeg. Mijn lieve moeder steunde me meteen, al kreeg ze ook een mooi bedrag. Ik daarentegen wist niet wat ik moest denken. Natuurlijk had ik altijd al in de voetsporen van mijn oom willen treden, en hij was mijn idool, maar ik ben pas afgestudeerd aan Stanford. Vanmorgen waren mijn zorgen over het verliezen van een vaderfiguur en het uitzoeken hoe ik mijn studieleningen terug kon betalen.

Grappig hoe het leven verandert. Op dit moment heb ik zoveel geld dat ik een universiteit zou kunnen kopen als ik dat zou willen. Ik kwam thuis in mijn kleine appartement met één slaapkamer en schudde lachend mijn hoofd terwijl ik naar mijn omgeving keek. Mijn geest raasde toen ik in bed ging liggen; vijf miljoen dollar, eigenaar van Archer Enterprises, begunstigde van een enorm landgoed.

Ondanks dit, terwijl ik dieper in mijn matras wegzonk, zwermde het beeld van mevrouw Roberts' tere benen door mijn hoofd. Mijn ogen begonnen te sluiten en ik voelde me al snel in slaap vallen. "Meneer Vos?".

'Meneer Fox,' kirde een zachte stem. Ik voelde hoe mijn lichaam schudde terwijl de stem me bleef roepen. Mijn ogen bleven gesloten, omdat ik me nog steeds te moe voelde om op te staan; het maakt niet uit dat iemand mijn appartement was binnengekomen.

De stem zweeg even en werd gevolgd door een kort ritselend geluid en een ruk aan mijn broek. Nu bevroren verwarring, mijn ogen bleven gesloten totdat ik de meest verbazingwekkende sensatie mijn hele lichaam voelde doorboren. Ik begreep meteen dat dit geen droom was en ik merkte dat ik in haar diepblauwe ogen keek.

Zij was het die op en neer schoot. Het was mevrouw Roberts. Mijn eerste, daadwerkelijke reactie was om mezelf uit de situatie te verwijderen. Mijn adrenaline schoot omhoog en ik probeerde weg te trekken.

Waar kwam ze vandaan? Hoe lang zit ze hier al, en waarom? 'Maakt u zich geen zorgen, meneer Fox. Ik ben hier om u van dienst te zijn. Ik ben hier om in al uw behoeften te voorzien.' Haar stem, zacht uitgesproken voor hete adem op mijn harde lid, zond een stroomstoot door mijn lichaam. Ik wilde genieten van dit moment, maar het was niet goed.

Ik probeerde mezelf weer los te maken, maar ze trok me dichter naar me toe en ik merkte dat ik weer in haar mond gleed. Zo'n uitnodigende mond; Ik voelde me overgeven. Ik kon niet geloven wat ik voelde.

Haar tong danste rond de sponsachtige punt terwijl ze me bleef zuigen. Ik zag hoe haar mooie kleine wangetjes naar binnen zonken. Ik voelde fysiek mijn pik met de seconde groter worden tot het hoofd tegen de gladde wanden van haar keel prikte.

Na nog een paar voortreffelijke mondbewegingen stond ze rechtop op haar knieën en onthulde de strakke kokerjurk die ze op de begrafenis droeg. Ik zag haar glimlachen toen ze achter haar reikte; ze ritste haar jurk open en liet hem op haar knieën vallen. Een golf van ongeloof kwam over me heen, maar ik schoof het snel opzij. Als dit echt zou gebeuren, kan ik het mezelf niet laten verpesten.

Het tengere gestalte van deze vrouw die ik pas een paar uur kende, was genoeg om me in brand te steken. Ik kon het niet helpen, maar lik mijn lippen. Ze had rondingen op de juiste plaatsen. Haar borst was zo groot als een meloen; mijn hersenen zorgden ervoor dat ze over de maat gingen in vergelijking met haar smalle taille.

De heupen van mevrouw Roberts zijn zo heerlijk naar buiten gebogen. Mijn pik deed pijn hoe langer ik naar haar keek. De rode shear-bh en het slipje deden niets om te verbergen hoe opgewonden ze was. Haar tepels probeerden door haar bh te breken en haar slipje had een duidelijke vochtige plek.

Ik ging omhoog om te zien hoe opgewonden ze was, maar ze greep mijn beide polsen en spelde ze boven mijn hoofd. De glimlach die ze gaf was ondeugend. Ik begon te denken dat ze meer sluw dan engelachtig was. Ze liet haar hoofd zakken en gebruikte het puntje van haar tong om rond de bel van mijn pik te dansen. Langzaam bewoog die tong helemaal langs mijn schacht tot de punt over mijn ballen danste en steeds iets lager ging.

Elke beweging van haar tong deed me kronkelen en elke keer dat ze hem plat tegen me aandrukte, kreunde ik een kleine loader. Ze bespeelde me als een viool en gaf me plezier waarvan ik dacht dat ik het nooit zou kunnen bereiken. Met beide handen die mijn polsen vasthielden, schoof ze haar tong terug naar de bovenkant van de bel voordat ze mijn hele pik verslond.

Toen ik ervoor zorgde dat ze alles doorslikte, voelde ik mezelf de achterkant van haar keel aanraken. Ik nam het zicht op van haar hangende borsten en mond vol pik. Mijn hele ziel en lichaam leken te wervelen van opperste plezier. Ik voelde fysiek mijn pik zes keer kloppen; mijn ogen rolden terug terwijl ik lag, spuitend.

Nadat ik naar beneden was gekomen, zag ik hoe het sperma over haar lippen over mijn hele maag druppelde. Ze trok zich terug en slikte wat ze kon met de aanhoudende ondeugende glimlach. Ik liet bijna een laag gegrom horen toen haar tong de rommel op mijn maag opruimde. Haar ogen verlieten de mijne nooit toen ze me oplikte.

Ik probeerde me te concentreren op de blauwe ogen die me aanstaarden, maar ik merkte dat ik weer in slaap viel. Mijn geest zei dat ik moest blijven kijken, maar mijn lichaam had andere plannen..

Vergelijkbare verhalen