De zwanenhals: hoofdstuk negen

Danegyths visie…

🕑 13 minuten minuten lesbienne verhalen

Ik werd wakker terwijl de kou nog in de lucht hing. My Lady sliep, maar ik voelde me niet op mijn gemak. Benedenwinds van het slagveld rook de lucht naar rottend vlees. De kaarsen en wierook deden iets verzachtends, maar niet genoeg.

Het afval, de gruwel, de stank van wat ik eerder had gezien achtervolgde me. Ik wikkelde mezelf in mijn kamerjas en een sjaal en ging naar de kapel. De monniken waren net klaar met Nones, de vroegste van hun uren van gebed, en de kapel was warm, de lucht nog steeds dik van de rook van de uitlopende kaarsen en de geur van wierook; de stilte was bijna benauwend. Ik knielde neer bij het altaar.

Ik keek op naar het beeld van Onze-Lieve-Vrouw. Mijn ogen werden gespannen door de rook en het donker, maar de kaarsen voor haar verlichtten haar gezicht. Ik begon te huilen.

Ik bad: voor de ziel van Harold; voor mijn dame en mijn geadopteerde broers en zussen; voor andere weduwen en wezen; voor de doden; voor Engeland; en om barmhartigheid. O, hoe bad mijn ziel daarvoor. Het donker leek sterker te worden toen enkele kaarsen uitgingen en hun doodsrituelen vreemde schaduwen op de kapelmuren wierpen. Ergens hoorde ik de echo's van een gezang.

En ik voelde me alleen in de grote kolkende massa van de wereld. Verdwaald, ergens op de uitgestrekte oceaan van de nacht. Toen zag ik haar.

Ze keek me aan en glimlachte droevig. 'My Lady,' stamelde ik, 'ik ben het niet waard.' 'Mijn kind,' zei ze, 'ik zal niet zeggen: wees niet bang, want je hebt veel te vrezen. Maar er zal kracht worden gegeven. Ik zal niet zeggen dat alles goed zal komen, want dat zal niet zo zijn; de zonden van mensen hebben Gods toorn over jullie allemaal gebracht. Maar ik zal zeggen dat ik bij je ben.'.

Plots voelde ik me licht, en hoewel ik werd opgetild. Mijn ogen staarden naar waar ze boven me leek te zweven. Er ging een warmte door me heen. Daarmee kwam kennis van toekomstige dingen. Ze hield me vast.

Op dat moment voelde ik geen angst meer, en de demonen die mijn wakkere slaap hadden achtervolgd, werden verbannen. En de duisternis leek op licht, en een algemeen gevoel van veiligheid omhulde me. Mijn tranen waren gedroogd.

Mijn hart herstelde. En ik wist dat wat er ook gebeurde, we zouden zegevieren. 'Mijn kleintje,' zei ze met een fluweelzachte stem. 'jij zult overleven, net als je Vrouwe, en haar familie zal niet worden vergeten.

Je zult barensweeën hebben, maar ik ben bij je. Je zult een dochter krijgen, en ik zal je haar naam vertellen… maar ze zal haar volk verlossen, hoewel het niet jouw volk is.' Verbaasd door haar woorden zei ik gewoon: 'Zoals het Gods wil is, zo zal Zijn dienstmaagd zich eraan onderwerpen.' Ze lachte. Ze raakte mijn hart met haar balsem. Vanaf dat moment tot nu heb ik nooit getwijfeld.

Ik weet niet wat het is, ik heb nooit getwijfeld; Ik heb het nooit gevraagd. Dat laat ik over aan mannen als mijn vader, die kunnen en willen redetwisten over de vorm van de speldenknop waarop engelen dansen. Ik voelde gewoon liefde die nacht, zo doordringend dat ik het nog steeds voel; het zal het laatste zijn wat ik weet voordat ik naar de schaduwlanden ga en hier in dit aardse rijk niet meer bekend ben. Ik keek op.

Zij was weg. Maar ik voelde geen verlies, maar eerder aanwezigheid. Ik stond op en stak een kaars aan voor de ziel van Harold, en een andere voor de ziel van de moeder die ik nooit had gekend. Toen glipte ik, stil als een schaduw, terug onze kamer in en sliep als een baby.

Ik werd wakker met licht dat de kamer binnenstroomde, mijn dame was wakker en kleedde zich aan. Ze glimlachte naar me. 'Je was zo rusteloos mijn liefste, en toch schijn je goed geslapen te hebben.'. Ik vertelde haar over mijn visioen.

Ze kruiste zichzelf. Met tranen in haar ogen zei ze: 'Ik geloof. Ik moet.

Maar ik doe. Oh wat hebben we haar hulp nodig. Wat moet er van ons worden?'. Ik was toen dat ik het plan onthulde.

Ik had afgesproken dat we eerst naar het familiebezit in Ierland zouden gaan, onder het voorwendsel dat we de inkomsten en ons eigendomsrecht moesten verzekeren. Ik had ook, via Godwin, een landgoed gekocht in Göteborg, het ouderlijk huis van de Godwins. Daar werd een landhuis voorbereid, waar we ver genoeg van de Bastard zouden moeten zijn om veilig te zijn. 'Mijn liefste, je hebt het druk gehad.

Dacht je dat we zouden verliezen?'. 'Ik dacht dat het het beste was om een ​​plan te hebben, Meesteres. Wat de Bastaard ook zegt, we zullen geen vrede hebben in zijn rijk.' 'Mijn zonen zullen tegen hem vechten; Ik weet dat ze dat zullen doen.'.

'Dat zullen ze doen, vrouwe, en als ze verliezen, zijn we aan zijn genade overgeleverd. Nee, we moeten doen alsof we blijven, maar we zullen gaan. Alles is voorbereid. Over twee weken zal er een schip in de zuidelijke haven bij het grote Isle of Wight liggen, wij zullen erop zitten.' 'En ons land hier?'. 'Zolang we ze hebben, zal er een steward zijn, maar het zou me verbazen als we ze over vijf jaar hebben.

De bastaard heeft zijn roofzuchtige wolven veel vlees beloofd, en Engeland zal als beloning uit elkaar worden gescheurd.' 'Nou, ik heb het geluk dat ik zo'n bekwame stewardess heb.'. Ze nam me in haar armen en omhelsde me. Ik voelde haar warmte en voelde een deel van mijn kalmte op haar overgaan. We braken onze vasten in de refter van de abdij.

De monniken waren stil en respectvol. Daarna stuurde de abt een monnik om ons te vertellen dat 'de koning' onze aanwezigheid eiste. Ik kleedde haar haar met zorg, vlechtte haar lange lokken en streek haar beste hoofdtooi glad. Ze leek op elke centimeter van de rouwende koningin. En dus gingen we naar de bastaard.

Hij was vriendelijk. Hij kon het zich heel goed veroorloven om dat te zijn, maar op dezelfde manier had hij dat ook niet nodig, en we waren dankbaar. Hij beval ons te gaan zitten en liet drinken en snoepjes brengen. 'Ik wil je verzekeren,' zei hij, meteen ter zake komend, Frans sprekend met een sterk Normandisch accent, maar een accent dat ik met een beetje moeite kon verstaan, 'dat je van mij niets te vrezen hebt.' 'Dat,' zei ik, als antwoord voor ons beiden, aangezien mijn Frans beter was dan dat van mevrouw, 'is allemaal heel goed, maar voordat uw man gisteren kwam, heeft een groep van uw mannen geprobeerd ons aan te vallen en te verkrachten.' The Bastard kijkt boos. 'Gods tanden! Wie waren ze, hun namen, en ik zal ze laten doden.'.

Ik glimlachte. 'Ik heb u de moeite bespaard, mijn heer.'. Hij keek me aan, gooide toen zijn hoofd achterover en lachte hardop. 'Gods tanden, je bent een kleine strijdkoningin. Ik zal moeten oppassen dat ik je niet tegen de haren in strijk!'.

Ik maakte een buiging. 'Mijn Heer Koning, we zijn slechts uw trouwe dienaren.'. 'Ik vermoed dat u en uw Vrouwe dat wel zijn, maar betwijfel haar zonen.'.

'Mannen,' glimlachte ik, 'zullen mannen zijn.'. 'Schaakmat,' lachte hij, 'ik vind je leuk, kleintje, je doet me aan je vader denken.'. Daarmee was ik degene die schaakmat stond. Aan hem had ik jaren niet meer gedacht, eigenlijk tot zijn bericht.

Ik had moeten beseffen dat hij bij de Bastard zou zijn. 'Ik doe? Wat dat betreft, mijn heer, heeft u mij in het voordeel.' 'Hij wil je ontmoeten als ik hier klaar ben. Dus laat me afsluiten. Je hebt je land, en als er geen opstanden zijn, zul je ze behouden. Zo niet, niet, is dat begrepen?'.

Ik vertaalde en deed toen hetzelfde met het antwoord van Ealdgyth, namelijk accepteren. 'Edelachtbare,' voegde ik eraan toe, 'we moeten onze Ierse landgoederen bezoeken om er zeker van te zijn dat er geen problemen zijn, staat u ons dat toe?'. Hij glimlachte. 'Aangezien uw landgoederen hier zijn, weet ik zeker dat u zult terugkeren, en ik weet zeker dat u weet wat de straf is als u dat niet doet.' Ik maakte een buiging.

'Een zegen waar ik naar hunkerde, mijn heer.'. 'Vraag,' antwoordde hij. 'Je hebt misschien gelijk over de zonen, maar wees ervan verzekerd dat de dochters en de moeder geen opstand zullen aanwakkeren.

Mijn oudste stiefzus wil non worden en haar vader zou een klooster de gave hebben gegeven om haar op een dag abdis te maken. Nu kan hij het niet.'. Het was een naakt beroep op zijn grootmoedigheid, en het strekte hem tot eer dat hij erop stond. 'Beschouw het als gedaan.

Vertel het je vader en ik zal de schenking doen, in de naam van haar vader.'. Zoals ik Ealdgyth vertelde, viel ze op haar knieën en bedankte hem. Het raakte zelfs dat duistere hart om haar dankbaarheid zo tot uitdrukking te zien komen.

Hij voedde haar op en vertelde haar in haperend Engels dat hij een goede heer voor haar zou zijn. Dus het was dat we hem verlieten. We zagen hem niet meer, maar hij hield woord, en Gunnhild is nu abdis; de enige van Harolds kinderen die nog in het land is. Hij hield zich ook aan zijn woord over de landgoederen, maar dat maakte onze beslissing gewoon de juiste. De jongens konden het niet laten om hem omver te werpen, maar net als alle anderen faalden ze.

Mijn ballingschapsplannen waren goud waard. My Lady ging terug naar onze vertrekken, moe van het verdriet en de gemengde gevoelens van ons interview. Ik zette me schrap voor wat komen ging.

Terug in de abdij werd ik een kamer binnengeleid waar een lange, magere man met zijn rug naar me toe zat. Toen ik binnenkwam, draaide hij zich om. 'Dochter,' zei hij, 'ik zei toch dat ik je zou beschermen.'. Die grijze ogen, de set van zijn kaken, er was een herinnering aan een herinnering die werd geactiveerd, en even ontbraken de woorden voor mij. Terwijl ik zat, keek hij me aan.

'Je bent klein, net als je moeder, maar niet zachtmoedig denk ik.'. 'Is daar een vraag in, vader?'. Hij glimlachte dun. 'Ik zal nog niet doen alsof ik van je hou, want ik ken je niet, maar je hebt mij nodig en wat ik breng, en ik heb je nodig, dus laat dat voldoende zijn - voor nu.'.

Hij sprak Engels met een Normandisch accent. Hij leek onbewogen, maar ik voel een spanning in hem. 'Hoe heb je me nodig, vader?'.

'Je hebt me nodig nu de Godwins er niet meer zijn, ik heb macht, rijkdom en invloed bij de hertog, sorry, de koning, maar ik moet een dynastie oprichten om die rijkdom veilig te stellen en door te geven, en ik zal je tot een van de rijkste maken vrouwen in het nieuwe Koninkrijk.'. Een beroep op geld en eigenbelang. Ik dacht bij mezelf dat mijn vader niet gemakkelijk te lezen was.

'En met wie moet ik trouwen vader?'. vroeg ik zachtjes. 'Dat is de geest, mijn meisje. Hugh Bigod, een van de grootste volgelingen van William, en hij zal de meeste Godwin-landen in het oosten krijgen, waardoor je een grote dame in het land zult worden.'.

Ik sprak mijn dank uit, zoals hij van een goede dochter had verwacht. Hij glimlachte. 'Natuurlijk moet er een einde komen aan je onregelmatige leven met deze vrouw van Harold, maar je bent tenminste nog maagd, en Hugh zal me daarvoor rijkelijk betalen. Ik ben blij te zien dat je een braaf meisje bent, ik had weerstand verwacht.'.

'Natuurlijk, vader,' antwoordde ik, 'ik ben een realist. Ik heb het geluk dat u hoog in de gunst staat van de nieuwe koning, en ik zal doen wat u van mij verwacht. Ik ben niet gek; welk leven zou ik hebben met de verstoten concubine van de dode koning?'. Hij glimlachte.

'Je bent inderdaad mijn dochter. Je arme lieve moeder, ze heeft nooit kunnen zien dat het leven gaat over opstaan ​​in de wereld en geld krijgen. Dat doe je, en samen zullen we een macht in het land zijn.

Nu, kom, kus je vader.'. Plichtsgetrouw kuste ik zijn wang. 'Je bent een braaf meisje,' zei hij, 'en we spreken elkaar snel.' Hij ging. Ik heb overgegeven. Het idee dat ik het kind van die man was, stuitte me tegen de borst.

Maar ik voelde dat Onze Lieve Vrouw me vertelde dat ik haar kind was, en ik stopte met beven. Terug bij Ealdgyth legde ik uit wat er was gebeurd. 'Maar hij heeft een punt kleintje, je zou inderdaad grote macht en rijkdom kunnen hebben.'. 'Totdat ik stierf in het kraambed, kon ik leven overgeleverd aan de genade van een goede metgezel van een man die ik haat, totdat de dood een welkome ontsnappingspoort wordt. Nee, ik hou van je, en wat 'onnatuurlijk' betreft, ik neem geen advies aan van een kerk die mannen vertelt dat ze niet mogen neuken zoals God het bedoeld heeft.' Ze lachte.

'Je bent zo'n fel katje, mijn lieveling. Laten we naar huis gaan.'. We namen afscheid van de Abbott en daarna van het Senlac-veld, waar Harold viel en Engeland eindigde. Aan het einde van de reis vielen we samen, we hadden het leven nodig dat passie gaf. Die nacht bracht ik mijn Meesteres de troost die slechts één vrouw een andere kan geven.

Ik was haar geadopteerde dochter, haar minnaar, haar katje, haar vrouw, en zij was mijn alles. Ik stortte me voor haar uit, ontledigde mezelf van alles, overlaadde haar met liefde, genegenheid en mijn verlangen, totdat ze, terwijl ze deze dingen in haar opriep, haar verdriet even vergat. Ik nam mijn herwerkte, gladde spindel, en nadat ik haar benen uit elkaar had gehaald, nam ik het deel van de man met haar, maar met een zachtheid en een zorgzaamheid die, zo vertelde ze me, maar weinig mannen geven. Ze vond haar behoeften verzorgd. Ze moest die druk in zich voelen, en op haar, ze moest gewild en begeerd worden met een gretigheid geboren uit lust.

Maar ze moest weten dat het ook het product was van liefde, een diepe bron van genegenheid die opborrelde met haar sappen. En terwijl ik haar op haar vertrouwde plaatsen drukte en ze kreunde, kwam er een soort genezing tot haar. De dood had zoveel weggenomen, maar het leven, eh, het leven had nog steeds voor haar de geneugten van genot in de liefde, in mij, in ons.

Terwijl ik aan haar tepels zoog, liggend zodat ik haar kon penetreren en met haar knop kon spelen, kwam Ealdgyth de kermis weer tot leven, en liefde, en tot een soort geluk. Temidden van dood en wanhoop wist ze, net als ik, dat het leven nog steeds zijn geneugten bevatte. Ze kwam, en kwam, en kwam voor mij, en elke keer bevestigde het dat we door zouden gaan en dat de dood geen heerschappij zou hebben..

Vergelijkbare verhalen