De zwanenhals: hoofdstuk zeven

Na de kroning…

🕑 9 minuten minuten lesbienne verhalen

De kroning heeft ons leven totaal veranderd. Mijn heer Harold, nu koning Harold II, was een man die aan twee kanten van hetzelfde probleem ingesloten was. Om koning te worden, had hij ervoor gezorgd dat hij de steun had van de Mercianen, Edwin en Morcar, hun zus Edith, afgezien van mijn vrouwe Ealdgyth, die al twintig jaar zijn trouwe echtgenote was geweest. We hadden ondanks dat gehoopt aanwezig te zijn aan het hof, maar het mocht niet zo zijn. Harold had ook de steun van de kerk nodig, en aartsbisschop Stigand, die al in de problemen zat met Rome, kon openlijk overspel niet tolereren, zelfs niet als de vrouw van Mercian zelfgenoegzaam was geweest, en het was duidelijk dat ze niet bereid was om dat spel mee te spelen.

Dus werden we verbannen naar een van de landhuizen van Ealdgyth. Ze gaf de voorkeur aan een van haar voorouders boven de grotere van de Godwinsons. Godwin, de oudste zoon, bleef bij zijn vader, maar Edmund en Magnus vertrokken naar Dublin om te zien of de contacten die ik daar had gelegd zouden kunnen leiden tot actieve steun voor hun vader.

Gunnhild, de oudste dochter, verbleef in Wilton in het klooster waar ze werd opgeleid. Maar lieve, lieve jonge Gytha kwam met ons mee naar de Manor, en zij was onze vreugde. Gunnhild was een serieus meisje en het klooster beviel haar goed.

Ze had het in zich om abdis te zijn, een van de weinige beroepen waarin een vrouw haar eigen kleine koninkrijk kon regeren. Ik wist zeker dat de heersende geest van de Godwins daar zijn weg zou vinden om te floreren. Maar lieve, blonde, mooie Gytha was echt haar moeders dochter. Ze had niet alleen de schoonheid van haar moeder, in ontluikende vorm, maar ook haar gulle karakter. Ze vond het heerlijk om in de zomer weidebloemen te verzamelen en die op de grond te strooien, of ze in kleine, prachtige bosjes aan haar moeder en mij aan te bieden.

'Ik vind het fijn om twee moeders te hebben,' lispelde ze ons kort nadat we in ons nieuwe huis waren aangekomen, 'het maakt goed dat papa zo ver weg is. Is Edith ook mijn moeder?'. Ealdgyth trok een grimas en liet mij achter om te antwoorden.

'Nee schat, zij is de koningin, en aangezien je vader de koning is, moet hij een koningin hebben, weet je wel, zoals koning Edward je tante Emma had?'. 'Ik begrijp het, ja, een koning heeft een koningin nodig. Op een dag zal ik koningin zijn.' kondigde ze groots aan terwijl ze een kerstkrans op haar hoofd zette.

Ealdgyth en ik maakten een passende diepe buiging en ze wuifde ons vriendelijk overeind. Ze zou, vertelde ik mijn liefde later, een grand queen worden - en dat deed ze toen de tijd daar was. Ze was een licht in de donkere tijden.

Westminster was het centrum van macht en informatie, en we hadden niets van de eerste en kostbare weinig van de laatste. De geruchten bereikten ons, maar we hadden geen middelen om ze te verifiëren of te vervalsen. Tostig, de verwende jongere broer van Harold die uit Mercia was gegooid om plaats te maken voor Edwin, zou in Scandinavië zijn om Knuts kleinzoon, Harald Hardrada, op te voeden om de Engelse troon op te eisen.

William, zo werd gezegd, wachtte alleen op een goede wind om het zuiden binnen te vallen. De Fyrd, de strijdmacht die de graven de koning verschuldigd waren, werd opgeroepen en zowel in het noorden als in het zuiden werd de wacht gehouden. Als we ons ooit afvroegen wat de redenen waren voor onze eigen ballingschap, herinnerden de geruchten ons eraan.

De priester vertelt ons dat het Koninkrijk der Hemelen een staat van eeuwige gelukzaligheid is, een hersteld Eden. Voor mij is dat die magische lente na onze ballingschap, toen de liefde bloeide met de appelbloesem. De Latijnen lijken geobsedeerd door seks, op een slechte manier. Doe niet dit, dat en vooral dat andere.

Mij ​​is verteld dat ze er zelfs op staan ​​dat priesters celibatair moeten zijn, wat ze in Engeland nooit zijn geweest. Ze negeren hun eigen Schrift, waar zelfs die vreemde man Paul zegt dat het oké is om te trouwen als je het niet voor jezelf kunt houden. Ik heb nog nooit een man ontmoet die dat kon, dus het lijkt een heel dwaas idee om te veronderstellen dat elke priester dat kan; het zal tot problemen leiden, let op mijn woorden. Maar voor ons Denen is liefde liefde.

Ver weg van Westminster, op de Manor, heren van alles wat we onderzochten, leefden Ealdgyth en ik als vrouw en vrouw, zonder sombere predikant die zijdelingse blikken wierp of ons tot de hel veroordeelde. Zonder koning of mannelijke heer om ons zorgen over te maken, leefden we openlijk zoals we al jaren waren. Ealdgyth beheerde het landgoed samen met de rentmeesters, en ze hadden nog nooit zo'n vaardigheid en zorg gekend. Ik beheerde de huishoudelijke zaken, met de nauwkeurigheid die ik in alles bracht. Onze kleine feesten werden gewaardeerd door de dorpelingen, en we waren heren van overvloed en deelden onze overvloed met hen.

Oh, het was liefde, en onder de appelbloesem herstelde Eden; twee Eva's en geen Adam. Gelukzaligheid. En op een avond, toen het weer warmer werd en de avonden langer, kwam ik naar haar toe in onze slaapkamer. Ze hield van me gekleed in een fijne linnen hemd, en ik hield ervan haar ogen te zien terwijl ze daar naakt op onze bank lag, haar kleine maar volle borsten voor mij getoond.

Mijn ogen zouden onvermijdelijk naar haar zijden heuvel gaan, met zijn zachtblonde haar, waarin ik graag mijn gezicht wreef. Ze trok me naar zich toe, onze borsten tegen elkaar duwend; dat moment van plezier toen mijn kiezelharde tepels tegen haar donkerroze, gezwollen tepels wreven; en ik zou in haar smelten. De geur van haar huid na het zwoegen van de dag. De zachtheid van haar. Onze kussen, terwijl we samenkwamen, de aanhoudende liefkozingen voordat we in elkaar grijpen, haar lippen die hard op de mijne drukten voordat haar tong mijn mond binnendrong, waar ze werd ontvangen met het gebruikelijke meeslepende plezier.

Toen ik van haar was, helemaal van haar, zou ze ons omdraaien, met haar bovenop. En ze zou haar zin krijgen met mij. Oh, hoeveel manieren had ze met mij! En wat een vreugde, wat een vervoering. Om die herinneringen te hebben, en haar, nog steeds, nou, ik zal niet zeggen, en kan niet, dat het wegvaagt wat daarna kwam, maar we hadden ons Eden, en de echo's ervan nog steeds, dus niet alles was verloren in het wrak van Engeland. Soms klom ze op mijn gezicht en duwde ze haar natte kut erin.

Ik vond het heerlijk om in die ruimte opgesloten te zijn. Mijn tong speelde met haar lippen, en ze kwam ver genoeg omhoog om me eraan te laten knabbelen, haar haren kriebelden in mijn neus als ik dicht bij haar knop kwam. Ik vond dat geweldig. Dan, wanneer mijn tong als een buis voor haar was, zakte ze erop, bewegend totdat mijn neus haar knop kon raken, en dan zou ik haar neuken.

Mijn drukke tong schoot heen en weer en proefde haar zoete, maar zoute sappen, die mijn wangen zouden bevochtigen. Mijn handen grepen haar kont vast en soms, als de passie me te pakken had, gaf ik met mijn handen aan dat ik haar daar ook een plezier wilde doen. Ik hield, zoals ik nog steeds doe, van de aanblik van die bleke, volle kont. Gescheiden, terwijl ze schrijlings op me zit, het was en is zo uitnodigend. Ik hou ervan, en ik hield ervan, om iets naar voren te leunen en rond haar kont te likken, waar haar reacties altijd zijn om naar adem te snakken en te kreunen.

Mijn vingers, gesmeerd door haar kletsnatte kut, omringen haar donkere gaatje, totdat de hijgen die ze uitstraalt me ​​vertellen dat het tijd is om verder te gaan. Die magische late lentenacht dat we het de eerste keer deden, blijft in mijn nutteloze gedachten hangen en maakt me altijd vochtig tussen mijn dijen. Ze had zichzelf naar voren getrokken, om beter tegen mijn neus te kunnen duwen, maar geïnspireerd, ik stond een beetje op en greep haar wangen vast, waardoor ze naar voren viel, waardoor ik naar buiten kon wurmen en haar kontje begon te likken.

Mijn vingers gingen natuurlijk in haar kut, haar fluwelen wanden sloten zich om mijn vingers, terwijl ik haar toppen begon te wrijven in plaats van te neuzen. Maar toen heb ik haar kont gesmeerd. Ik had het af en toe aangeraakt terwijl we de liefde bedreven, en had opgemerkt, zoals een oplettende minnaar betaamt, dat ze luider naar adem snakte; dus ik dacht dat ik zou zien of ik haar langs die weg meer plezier kon geven. Mijn plakkerige vingers omrandden haar, waardoor ze gemakkelijker in die droge plek kon komen, maar het zorgde er ook voor dat ze luid kreunde.

Dus, aangemoedigd, deed ik het. Ik duwde mijn vinger naar binnen, liet hem los, bewoog hem behoedzaam rond en rond en voegde wat speeksel toe om de penetratie te bevorderen. Ze kreunde, luider, en haar kut vloeide sterker. Ik voelde haar ring weerstand bieden, en toen, toen mijn tong meer speeksel van bovenaf aanbracht, gaf het toe. Ik duwde door.

'Het brandt,' was alles wat ze zei, en zelfs dat ging verloren in het gekreun. Voor een cent bracht ik mijn tong aan en verwijderde langzaam mijn vinger zodat ik haar kont ermee kon neuken. Mijn duim wreef nog steeds over haar knop. Plotseling deinsde ze achteruit en duwde zo hard dat mijn gezicht bijna tussen haar wangen verdween. Haar wangen vastgrijpend.

Ik neukte haar met mijn tong, zo diep als ik kon, haar muskusachtige geur en smaak overweldigden me. En toen ze kwam, oh jee, ze kwam. Zoals de golven die de kust raken in een herfststorm. Ze botste tegen mijn gezicht, haar kont klampte zich vast aan mijn tong, ze explodeerde en gutste haar liefdessappen naar buiten, die ik, nadat het tij was weggeëbd, heel voorzichtig schoonmaakte.

Ealdgyth rolde huilend op haar zij. 'Mijn liefste, mijn liefste,' fluisterde ik, terwijl ik er ook naartoe rolde, bang dat ik haar van streek had gemaakt. 'Oh Danegyth, mijn kleine wonderbaarlijke, hier, nu!'. En ik wierp mezelf in haar armen, wetende dat haar tranen er een van vreugde waren. Ach die nacht! Het is goed om ons te herinneren dat we zulke momenten hadden, want de tranen die zouden komen waren de slechte, zulke die de ziel van een vrouw op de proef stellen.

Maar we zijn sterk, wij Deense vrouwen, en we dragen, net als ikzelf, de pijn van de bevalling, en we gaan door. Maar het is goed om die magische lente van 1066 te herinneren, en ons andere Eden, zoals Eva dook en Eva overspande, wie had toen een heer nodig? Ik draai me nu om, terwijl de kaars flikkert, en ik zie mijn liefde, mijn Ealdgyth, haar haar grijs, uitgestrooid op het kussen als een slaperige sneeuwstorm, en ik glimlach. Dat ik haar nog heb, en zij mij, na wat die herfst bracht, en die vreselijke zwarte winter, is een wonder. Maar oh, die appelbloesem lente en vruchtbare zomer voordat de duisternis kwam en Engeland ten onder ging!..

Vergelijkbare verhalen