Galatea's minnaar

Een lesbisch stel staat voor unieke uitdagingen.…

🕑 19 minuten minuten lesbienne verhalen

Jemma was een beetje vroeg. Het was een van haar regels. Afspraken waren niet gemakkelijk voor haar positie en de beperkte ervaring had haar geleerd om geen verzorger mee te nemen.

Mensen erop wijzen dat ze volkomen afhankelijk was van hulp van buitenaf, lieten meestal geen briljante eerste indruk achter. Ze glimlachte naar een lange man, die in de deuropening stond, gekleed in een vest en een vlinderdas. Jemma had met succes oogcontact gemaakt met de gastheer en sprak de woorden uit: 'Wacht maar op iemand.'. De man zag de handbewogen rolstoel en leek even bezorgd. Hij keek even om zich heen, knikte toen discreet en draaide zich om om een ​​groep gasten te begroeten.

De laatste tijd had Jemma veel tijd doorgebracht met zitten en wachten, luisteren en kijken, en alles nemen wat ze kon. Een stijve plastic beugel hield haar hoofd gefixeerd en alleen het bewegen van haar ogen zorgde voor enige afwisseling als het op haar gezichtsvermogen aankwam. Vaak hoorde ze een gesprek, maar kon ze zich niet omdraaien om de gezichten van de sprekers te zien; in plaats daarvan stelde ze zich ze altijd voor en als ze mensen zo ver weg zag dat ze ze niet kon horen, verzon ze hun gesprekken, soms levensverhalen, soms vroeg ze zich af wat ze graag aten, hoe ze er naakt uitzagen of niet ze zou langer zijn dan zij, als ze maar kon staan. Ze keek naar beneden, haar slappe armen waren bijna zichtbaar in haar ooghoeken. Het viel mee, dacht ze.

Een beetje zweet glinsterde rond de spleten die haar handen en vingers vasthielden en ze voelde ook een kleine verzameling druppeltjes op haar voorhoofd, kriebelde haar voorhoofd terwijl ze over haar gezicht druppelden. Jemma was erg goed geworden in het negeren van deze boeven; ze kon er toch niets aan doen. Een mooie vrouw stapte uit een taxi. Ze was anders dan het beeld dat Jemma eerder had gezien, maar niet op een slechte manier, niet op een geheel onverwachte manier. De vrouw was vrij klein en hoewel slank, leek ze helemaal niet atletisch.

Sterker nog, Jemma vroeg zich niet voor het eerst af of ze niet ooit anorexia had gehad. De vrouw hoefde niet lang rond te kijken om Jemma te herkennen en ze kwam met een stralende glimlach naar haar toe. Het lange, roodgeverfde haar van de foto's was verdwenen, vervangen door haar, een zijsnit en een al even heldere, groene tint. Waar eerst een dunne, zilveren knop net boven een wenkbrauw had gezeten, zat nu een metalen punt, net klein genoeg om niet angstaanjagend te lijken.

Het werd gecombineerd met een septum op haar neus en drie zilveren ringen op een van de oorlellen. Jemma trok haar wenkbrauwen op en verwonderde zich over de kleine verzameling. De vrouw merkte haar blik op en lachte.

'Te veel?' vroeg ze zodra ze bij Jemma's stoel was aangekomen. 'Leuk je te ontmoeten, Jemma.'. 'Ook leuk jou te ontmoeten, Hope,' zei Jemma.

'Je ziet er goed uit.'. Ze was niet lyg; Hope's kleine zwarte jurkje was nog maar net van de bedelstaf gered door haar bijna volledige gebrek aan rondingen, het was kort en strak en vormde een schril contrast met haar kleurrijke haar. 'Jij ook.'. Ze legde een hand op die van Jemma. 'Klaar?'.

'Starvg,' antwoordde Jemma. Ze pauzeerden. 'Wil je dat ik…?' begon Hope en deed op treffende wijze pushg na. 'Als je niet md,' had Jemma iets minder beschaamd willen klinken en de wangen liepen heet op. Hope liep om de stoel heen.

'Zie je het rode pedaal?' vroeg Jema. 'Ja.'. 'Dat is de rem.

Duw het helemaal naar beneden en het zou weer omhoog moeten klikken.'. 'Ik snap het.'. Er werd wat gerommeld en geschommeld, toen kwam er een klikgeluid en beweging. Jemma was een paar centimeter naar voren gerold voordat ze abrupt stopte.

Hope had vermoedelijk de handvatten te pakken gekregen. 'Oeps,' zei Hope. 'Gaat het goed?'.

'Zeker.'. Jemma klemde haar kaken op elkaar. Dit soort dingen was al honderden keren gebeurd; niettemin was haar hartslag een paar paniekerige seconden omhooggeschoten.

Ze kalmeerde zichzelf met een reeks diepe ademhalingen. Hope duwde de stoel verder, richting de ingang. Gelukkig was de le niet te lang. Hoewel de gastheer aan de buitenkant ongefaseerd leek, bleef zijn blik net iets langer op Hope gericht dan nodig was.

Jemma was er bijna zeker van dat hij Hope's excentrieke uiterlijk zou hebben genoemd als ze niet spastisch was. Zoals het was, controleerde hij plichtsgetrouw hun reservering en wees beleefd hun tafel aan, zelfs vragend of ze hulp nodig hadden. Jemma weigerde. Ze wist dat ze Hope opdrong, maar de jonge vrouw had toch met de hele zaak ingestemd.

De tafel was gedekt voor twee. Jemma hield van het effect van de kaars in het verder vrij schaars verlichte restaurant; het was nogal romantisch op een kitscherige manier. Ze zei tegen Hope dat ze een van de stoelen moest verwijderen, gewoon om hem aan de kant te zetten. Een ober zou het komen halen, wist ze uit ervaring.

Hope plaatste de rolstoel tegenover haar eigen stoel. Pas toen Hope op het punt stond terug te keren naar haar stoel, beval Jemma haar om opnieuw te remmen. Ze wist dat dat dwaas was, maar Jemma praatte liever zo min mogelijk over deze boeven. de begng, dit meestal de neiging om meer verwarring te veroorzaken.

Verward en met een rood gezicht ging Hope Fally zitten. De tafel was zo klein dat zelfs zij er gemakkelijk overheen kon reiken, wat heel belangrijk was voor een gelijkspel met Jemma. Een paar seconden dreigden ze af te dalen tot een ongemakkelijke stilte, maar een ober onderbrak hun pauze.

Obers waren erg snel rond Jemma. Het was een interessant extraatje voor een rolstoel, dat alles te maken had met terugkerende nieuwsverhalen over de armen, arme gehandicapten, die enorm moesten wachten op goede service. Angst voor de eerste date bestelde een fles rode huiswijn voor de meisjes; de rest leek triviaal. Ergens achter in Jemma's md werd een verband gelegd tussen cabernet sauvignon en rund- of lamsvlees, hoewel Hope, toegegeven, de indruk wekte dat ze zich niet bekommerde om dat soort dingen.

Zoals bij de meeste waren er veel nadelen aan Jemma's handicap; een van de minder voor de hand liggende was haar duidelijke vermogen om discreet een vergiftigde toestand te bereiken. Hope was degene die haar voedde en elke hap, elke slok was van haar. Nadat ze eerst voor elke hap hadden gevraagd, kwamen ze snel en organisch tot een ritme: één vork voor Hope, één voor Jemma, gevolgd door een drk, rse en herhalen.

Het is niet verwonderlijk dat Jemma's houding de hele avond onveranderd bleef. Ze kon echter een kleine transformatie voor haar ogen waarnemen, ze zag Hope's schouders smeekten om te hangen, haar neus smeekten om rood te worden en haar glimlach langzaam breder worden. Haar nerveuze energie veranderde in een merkwaardig lichtgeraakte warmte, in de pot die ze leek te kunnen uitspreken zonder ergens een hand op Jemma's lichaam te leggen. 'Je mag het vragen, weet je. Als je wilt,' zei Jemma.

Na enige aansporing had Hope gevist een verhaal verteld over het joggen van een gymnastiekteam in haar jeugd. Jemma vroeg mensen graag naar sport op eerste dates. Het gaf haar de gelegenheid om het hele stoelgesprek uit de weg te ruimen, tenminste als de andere persoon het aandurfde zich naar het onbekende te wagen.

Zo niet, dan kan Jemma altijd een beetje helpen. Hope lachte, een goed teken Jemma's ogen. Ze haalde diep adem en dwong zichzelf even serieus te kijken. 'Vragen over sport?' Hoop zei. Jemma gromde.

'Als je dat wil.'. 'Heb je ooit iets gedaan?'. 'Ja.'.

'Dus je bent niet, weet je, zo geboren?'. 'Nee.'. 'Wil je me vertellen wat er is gebeurd?'. Er viel een pauze. 'Ik zou heel graag willen dat je het me vertelt,' zei Hope voordat Jemma kon antwoorden.

'O-oké,' Jemma was verrast toen ze haar stem hoorde trillen, meestal was dit haar tijd om zelfvertrouwen te tonen, om minder onhandig te zijn dan haar date. 'Ik ben niet zo geboren, maar mijn ziekte is erfelijk, dus ik heb het altijd gehad. Het zijn mijn spieren, en ook niet allemaal, ze ontwikkelen zich min of meer achteruit, worden zwakker. Het begon toen ik vier was met mijn linkervoet, en verspreidde zich vanaf daar min of meer.'.

Hope legde een hand op die van Jemma. 'Dus je zou kunnen lopen?' zei ze opgewekt. 'Eh, ja, ja dat kon ik, tot ik eigenlijk een tiener was, maar dan met krukken.'.

Jemma was nogal verrast door Hope's gedrag, het was heel anders dan dat van de meeste mensen. 'Ik heb daarna een rolstoel gebruikt, maar ik kon nog steeds mijn armen en het grootste deel van mijn bovenlichaam helemaal door de universiteit heen bewegen, hoewel ik tegen het einde erg zwak was, ik kon mijn stoel niet duwen, maar ik kon schrijven en typen en eten.'. Ze zweeg weer. Met haar andere hand streelde Hope nu Jemma's wang en trok ze met een bleke, tere vinger over haar kaak. 'Je ogen zijn geweldig,' zei Hope.

'Ze zijn zo groen, het is belachelijk, alsof je door een paar smaragden naar de zon kijkt.'. 'Twee jaar geleden kon ik mijn armen niet meer optillen,' vervolgde Jemma. 'Daarna duurde het minder dan een week voordat ik mijn vingers niet meer kon bewegen of zelfs maar mijn hoofd kon ophouden.' Hope drukte zachtjes Jemma's hand onder de spleet. Tranen glinsterden in Jemma's ogen. Hope leunde naar voren en kuste haar wang, haar zachte lippen raakten Jemma's huid een heel, vluchtig moment lichtjes.

Jemma slikte. 'Het wordt niet erger,' zei ze met een zacht stemmetje. 'Niet snel, zeggen de doktoren.'.

'Dat is goed,' Hope veegde een traan van Jemma's gezicht. 'Het spijt me,' zei Jemma. 'Normaal ben ik niet zo, ik weet niet wat gog…'. Ze stopte toen Hope haar hand opstak. Het geroezemoes van het gebabbel op de achtergrond vulde plotseling Jemma's bewustzijn, samen met het gerinkel van bestek en gedempte voetstappen op vloerbedekking.

Hope beet op haar lippen en blkde toen alsof ze Jemma een gecodeerd signaal gaf, alsof ze haar aanspoorde om mee te doen met een geheim plan, dat alleen zij wisten. De twee veranderden toen van onderwerp en het kwam niet meer ter sprake. Jemma ademde gemakkelijker. Haar lam was uitstekend, hoewel ze liever een veel kleinere portie had gehad. In tegenstelling tot Hope viste Jemma tenminste de hare, hoewel er eerlijk gezegd misschien niet genoeg ruimte was voor Hope's platte buik voor haar hele goulash.

Ze was gemakkelijk om mee te praten en nog gemakkelijker om aan de praat te krijgen, en pas toen ze allang hun maaltijd hadden gevist, diende zich een volgende hindernis aan. De fles was bijna leeg, iets meer dan de helft van de inhoud was verdwenen naar Hope, die nu ongeveer twee procent oud en vol van smaak moest zijn. De horde die Jemma zag was niet zozeer een stoel als wel een meisjeshindernis.

Ze had zowel jongens-meisjes-dates als meisjes-meisjesdates gehad en als er een protocol was over wie zou moeten betalen, was dat niet gedeeld met Jemma of een van haar dates. Jemma had het restaurant voorgesteld; goede pot om mee te beginnen, maar het was Hope die de eerste zet had gedaan, zowel via digitale communicatie als via fysiek contact vlak daarvoor. Jemma was natuurlijk een beetje verontschuldigd voor die afdeling, want de meeste mensen betaalden voor haar zonder geld, ook al zou de situatie er niet noodzakelijkerwijs om vragen. zei Hope met een ondeugende glimlach.

'Ik heb net iets bedacht.'. Ze tikte op Jemma's neus, die verbaasd bloosde. 'Vandaag kan ik een mooie vrouw trakteren op dner en ze kan er niets aan doen, helemaal niets.'. Hoewel ze bleef glimlachen, was er bezorgdheid achter haar ogen. 'Denk je?' zei Jemma.

'Misschien was dat al die tijd mijn plan, een slimme list om je te laten betalen, je zou het maar nooit weten.'. Hope stond op, een handtas onder haar arm, en ze boog zich voorover om Jemma een natte, slordige kus op het voorhoofd te geven. 'Het kan me niet schelen,' zei ze en huppelde weg om de ober te vinden, waardoor Jemma letterlijk werd verhinderd.

Er klonk geratel toen Jemma's wielen de fluwelen vloeren verlieten en terugkeerden naar de vertrouwde wereld van beton. 'Je ziet het verkeerd, weet je,' zei Jemma beschuldigend. 'Nee, ik denk dat ik het snap,' zei Hope schouderophalend. 'Omlaag betekent dat ze verloofd zijn, toch?'.

'Ik heb het niet over de remmen.'. De nazomernacht was helder en aangenaam, maar het was net nieuwe maan geweest en alleen bij het licht van de straatlantaarns konden de vrouwen elkaar aankijken. 'Ik heb het over je kusg.'. Hope keek verbaasd.

'Je hoort me echt op de lippen te kussen,' legde Jemma uit. Hope hurkte naast haar neer, voorzichtig om niet om te vallen vanwege haar hakken, en ze greep de rand van de rolstoel vast. 'Ik schijn te blijven missen,' zei ze. 'Moet harder proberen.'.

Haar handen rustten op de wielen, Hope bewoog zich naar voren en stopte een haarbreed voor Jemma, wiens adem onmiddellijk oppervlakkig en opgewonden was. Hopes neus kromp ineen. 'Je ruikt naar ons,' zei ze. 'Jij ook,' Jemma's mond was nu droog, haar nekharen stonden overeind.

Hun voorhoofden raakten elkaar en ze deelden elkaars warmte, voelden elkaars huid, glibberig van het zweet, make-up smekend om uit te smeren. Hope draaide haar hoofd opzij, haar lippen gingen langs de wang van de andere vrouw. snikte Jemma. Hope knabbelde zachtjes aan haar oor, raakte het toen aan met haar lippen, slechts een schaduw van een kus, voordat ze fluisterde: 'Nogmaals gemist.'.

Jemma beet naar beneden om te voorkomen dat haar lippen trilden. 'Wat nu?' vroeg Hoop. 'Je zou iemand kunnen bellen om… om een ​​auto voor me te bestellen…'.

'Is dat wat je wilt?'. 'N…'. Jemma schraapte haar keel.

Nooit eerder had ze geklaagd dat ze zo vaak haar hoofd kon schudden. 'Nee!' flapte ze eruit. Hope giechelde om het al te energieke antwoord. 'Laten we dat maar niet doen dan.

Samen een auto? Ik ken deze plek… eh… mijn flat.' Nu was Jemma aan de beurt en ze snoof van een onderdrukt gelach. 'Klonk dat zachter in je hoofd?'. 'Ernstig?' Jemma was oprecht verrast. 'W-wat?'. Hope's vlugge armen trilden onder Jemma's gewicht.

Ze had de talloze klittenbanden losgemaakt waarmee Jemma haar stoel vasthield, en worstelde nu om het onderuitgezakte lichaam vast te houden door middel van een soort omhelzing. Ze tuimelde achterover en haar kuiten raakten de rand van het bed. 'Oeps.'. Hope viel achterover en sloeg met een gedempte dreun op de matras. 'Goed werk.'.

Jemma lag bovenop haar, handen en voeten languit alsof ze het bewustzijn had verloren, haar neus tegen de lakens gedrukt. Hope zou vermoedelijk volkomen gekrenkt zijn als de alcohol er niet was geweest. Met een geforceerde grom duwde ze Jemma weg, zodat ze eraf rolde en op haar rug rolde. 'Je jurk,' zei Hope dom.

Vanuit haar positie kon Jemma het niet zien. 'Wat is het? Oeh!'. Jemma voelde plotseling Hope's hand op haar, ogenschijnlijk blote, dijbeen. 'Oh nee, gleed gewoon een beetje omhoog,' zei Hope. 'Hoe…? Hoe voelt het?'.

'Ik zei toch: ik voel me net als jij.'. 'Ja, dat weet ik. Ik bedoelde… leuk?'. 'Ik…' Er roerde zich iets bij Jemma.

Hope trok haar arm terug, plotseling bang. 'S-sorry, ik…'. 'Nee!' Jemma was weer een beetje luidruchtig. 'Ik bedoel Nee.

Stop niet.'. De uitdrukking van Hope was opluchting en kattenkwaad. 'Nee?' zij vroeg. 'Nee,' zei Jemma.

Hope klauterde boven op Jemma, al die tijd oogcontact houdend. Ze was giechelend en een beetje ongecoördineerd, maar er was een onwrikbare vastberadenheid in haar bewegingen. Ze bukte zich en haar lippen gingen uiteen. Jemma spoorde elke zielige, slappe spier van haar lichaam aan om te proberen die perfecte lippen te bereiken, rond en rood en vitaal, maar er gebeurde niets. De hoop kwam dichterbij.

Hun lippen ontmoetten elkaar. Een paar seconden waren ze stil, genoten van de aanraking, de plotselinge nabijheid. Jemma's tong drong Hope's mond binnen, vond een andere tong, stootte hem speels aan, kietelde hem. Het septum voelde koel aan tegen haar bovenlip.

Het was Jemma, explorg, actief bezig fysiek contact, een klein wonder, een fit genoegen. De wereld om haar heen smolt weg. Het enige waar ze zich op wilde concentreren was Hope, en de kleine wereld die ze deelden. Na een eeuwigheid die veel, veel te kort was, trok Hope zich terug. Jemma was buiten adem, maar haar uitdrukking was er een van gelukkige uitputting.

'De beugel,' zei ze. 'Doe ze alsjeblieft uit.'. 'Gaat het wel goed met je?'. 'Ik hoef ze niet de hele tijd te dragen.'. Hope haalde haar schouders op.

Het geluid van nog meer klittenbanden die uit elkaar smeekten, volgde. Hope legt voorzichtig de splts en de brace op de grond naast het bed. 'Super goed! Kom nu hier. Kus me nogmaals!'. Hope lachte en pakte een van Jemma's handen.

'Je bent zo mooi,' zei ze terwijl ze de onbewogen handpalm masseerde met haar duim. Ze legde Jemma's hand op haar eigen borst. Het was klein, tenger, maar toch kon Jemma door de jurk en de beha heen de opening van Hope's tiet voelen.

'Wauw,' zei ze. Ze werd overmand door een onmogelijke drang om te knijpen, vast te houden. Hope keek naar Jemma's gezicht en sloot toen zachtjes Jemma's hand op de borst.

'Hoe is dat?'. Jemma beefde en voelde een plotselinge opwinding tussen haar benen. Ze antwoordde niet, maar een verbijsterde stilte leek genoeg voor Hope. 'Kom op, ik help je wel met uitkleden.'.

En toen waren ze naakt, bed en Jemma lag kalm, haar hoofd opzij terwijl ze bedaard schreeuwde. Dit was een eerste date, een vreemde, niet minder het huis van een vreemde. 'Dit is te gek,' zei ze. Afgezien van haar hoofd lag Jemma kaarsrecht, haar lichaam zag eruit als iets uit een mortuarium.

Hope stond aan haar kant, naast haar, meer als een levend model. Met één vinger bleef ze Jemma's navel omcirkelen, dromerig starend in haar ogen. 'Ik denk het niet,' zei ze.

'Nog niet in ieder geval.'. Haar hand dwaalde langzaam naar beneden. 'Leuk,' zei ze terwijl ze vrolijk toekeek hoe Jemma's seks opfleurde. Hope's vingers volgden het kleine strookje schaamhaar, voordat ze op haar eigen haar neerkeken. Het zag er veel minder verzorgd uit.

'Hebt iemand die je poesje scheert?' zij vroeg. 'Natuurlijk wel. Mijn verpleegster. Ze scheert me helemaal af. Baadt mij ook.'.

'Huh,' Hope laat het idee los. 'Je maakt me jaloers,' lachte ze. 'Ze is echter zevenenvijftig,' zei Jemma terwijl ze naar Hope's hand keek, verlangend naar meer intiem contact. 'Ik oordeel niet.'. 'Ah!' Hope's hand was nu net uit het zicht, maar Jemma voelde een vinger zachtjes tegen haar clit drukken.

'Kijk eens,' Hope's ogen glinsterden. Ze hield haar vinger omhoog en het droop van Jemma's sappen. 'Plagen,' zei Jemma. 'Nou, ik wil niet dat je al het plezier hebt,' zei Hope.

'Wat doe je-?'. Hope viel op haar knieën. 'We moeten je hoofd wel beveiligen.'. Ze keek om zich heen en pakte een paar kussens. Na wat positioneren en herschikken, werd Jemma's hoofd op een kleine berg van kussens en dekbedden gestut.

Het was nu hoger dan de rest van haar lichaam en gaf haar een veel beter zicht. Hope en zwaaide een been over Jemma en zweefde toen recht boven haar torso, met haar gezicht weg van de roerloze vrouw onder haar. 'Ziet er goed uit,' lachte Jemma.

Hope kronkelde haar extreem platte, extreem witte billen. Ze legde haar handen aan weerszijden van Jemma's heupen en liet zich zakken. Het besef drong tot Jemma door.

Hoop keek terug. 'Kunt u… bereiken?'. De zwerver kwam dichterbij.

Een gladde wang raakte Jemma's neus. 'Dichtbij,' meldde Jemma. Hope schoof een beetje terug en de geur van zweet en poesje werd sterker. Jemma kon nu de natte flappen zien, de donkere schaamstreek die glinsterde van de druppels Hope's lady juice.

'Stop daar!' ze zei. 'Nu lager. Lager.

Mmph.'. Jemma snoof Hope's geur diep in. Haar neus en tong werden begraven door de druipende seks, en gretig begon ze de zure afscheidingen op te likken. Hope rukte de slappe benen van de andere vrouw uit elkaar en Jemma huiverde toen ze het puntje van de warme tong tussen haar dijen voelde, die teder de kloof van haar vrouw-zijn volgde. De hoop drong dieper door, en beide vrouwen slaakten gedempte kreunen van plezier, beiden probeerden zichzelf ervan te weerhouden om al te geven.

Hope had haar armen nu tegengehouden om zichzelf te ondersteunen. Haar bovenlichaam was op Jemma gezakt en ze had haar dijen stevig vastgegrepen. Jemma's wereld werd volledig ingenomen door Hope, die de restrat inmiddels had opgegeven. Haar bezwete gestalte kronkelde bovenop Jemma en ze duwde haar geslacht op het rode gezicht, keer op keer.

Jemma nam het gretig aan, haar tong gestrekt tot het uiterste, probeerde zo diep mogelijk te reiken, terwijl ze tegelijkertijd de drang onderdrukte om te bezwijken voor extase, om los te laten. Hope's hand lag nu op Jemma's poesje, wreef er krachtig over en likte er toen aan, en terwijl Jemma steeds meer werd onderbroken door haar eigen gekreun, versnelde Hope, gromde en onderdrukte kreten joeg met de klappen en kusjes, heet en hijgend, de meisjes voorbereid op een laatste spurt. 'Goh!' Hope kon het niet langer bij elkaar houden.

Een explosieve aankomst ging gepaard met een straal vloeistof en Jemma's kreet van verbazing. Hoop gleed naar voren. 'Nee nee nee! Stop niet!' smeekte Jemma. Hope stak drie vingers zo diep als ze kon, verzamelde al haar kracht voor de val.

'Ik ben- ik ben- ik ben! Aarrrgh!'. Hope keek gefascineerd toe. Jemma's lichaam bleef volkomen stil, terwijl haar geslacht trilde en haar gezicht pijn, orgastisch plezier en uitgeputte gelukzaligheid onderging slechts een paar seconden. Hope rolde van zich af en kroop op haar ellebogen over het bed.

Jemma probeerde op adem te komen. Hope greep een schouder beet en trok zichzelf omhoog. Met een zalige zucht legde ze haar hoofd naar beneden, precies tussen Jemma's borsten, nog glinsterend van het lichaamsvocht, haar piercing maakte een deukje waar hij lag. Ze kuste de zijkant van een tiet.

'Spuiter,' zei Jemma. 'Sorry,' werd Hope gestreeld over een stuk arm dat ze vanuit haar positie kon bereiken. 'Wees niet.'. 'Dat was geweldig.'. 'Je bent geweldig.'.

'J-'. Ze sliepen. Hope, die zich tegen het onbeweeglijke lichaam had genesteld, hoorde een hartslag, zacht maar snel, die langzaam zijn kalme, gestage ritme hervond.

Vergelijkbare verhalen