Katie nemen om de dageraad te maken (Hoofdstuk 1 Katie nemen)

Na een lange, mooie vreemdeling in een koffiebar te hebben ontmoet, komt Katie klaar om zich te herinneren wie haar moeder wil…

🕑 17 minuten minuten lesbienne verhalen

Katie slaakte een zachte zucht terwijl ze haar mok warme chocolademelk naar haar lippen bracht, en haar adem zond kleine rimpelingen over het donkere oppervlak. Ze zette de mok terug op de glazen tafel, leunde achterover op de roodleren zitbank van het café en keek doelloos uit het raam terwijl de late namiddag donker werd en de wereld zonder haar door leek te gaan. Om haar voeten stonden een paar tassen met goedkope cadeaus voor familie en vrienden, cadeautjes die ze niet zo graag gaf, maar van het salaris van een stagiair was dat alles wat ze zich kon veroorloven. Met een glimlach liet ze haar hand de enige extravagantie aanraken die ze zichzelf had toegestaan. De gele harde papieren zak met zijn koorden en rode letters in reliëf sprak over de prijs ervan en hij zat op een prominente plaats naast haar op de stoel.

Ze trok haar hand terug en streek met een nieuwe zucht een lok van haar blonde haar voor haar droevige blauwe ogen vandaan en richtte haar blik weer op het raam. Plotseling viel haar oog op een vrouw die aan de andere kant van de straat liep. Ze was lang met lang rood haar en haar witte zijden blouse, nauwsluitende zwarte knielange rok en zwarte stiletto's leken niet op haar plaats tussen de pufferjacks en overjassen van de andere mensen om haar heen. Katie kneep haar met denim beklede dijen tegen elkaar terwijl ze het bekende warme gezoem in haar lendenen voelde, zich er onmiddellijk van bewust hoe strak haar t-shirt onder haar oude grijze fleece zat toen haar tepels in de aandacht kwamen. De lucht leek plotseling dikker, warmer en Katie merkte dat ze haar schouders ophaalde uit het wintergewicht fleece.

Het was niet alleen de onmiskenbare schoonheid van de vrouw die Katie's aandacht trok, het was haar houding, de manier waarop ze leek te lopen met een doel, haar hoofd trots vastgehouden terwijl ze door de menigte brieste, een pad dat zich voor haar leek te openen terwijl ze geslaagd. Ze bereikte de lichten op de hoek en leek zich niet bewust van de vele paar ogen, waaronder Katie, die haar beoordeelden, bewonderden en naar haar belustten. Zelfs het stopbord leek dit engelachtige visioen te gadeslaan en werd onmiddellijk groen om haar in staat te stellen haar weg te vervolgen zonder gehinderd te worden door het spitsuur voordat ze uiteindelijk om de hoek uit Katie's zicht verdween.

Weer geïsoleerd, het licht leek mee te gaan met de vrouw, tilde Katie haar drankje op en nipte van de warme muntchocolade, haar enige echte vriend in alle situaties. Ze wierp een blik op de klok en wist dat ze nog een halfuur te doden had voor haar trein naar de anonieme buitenwijk waar haar kleine eenzame appartement was gevestigd. Op dit moment was het enige licht in Katie's duisternis dat het nog maar 2 weken tot Kerstmis was, toen ze terug naar huis kon gaan en haar moeder weer kon zien. Met die gedachte in haar hoofd keek ze weer naar de tas naast haar.

"Is deze stoel bezet?". Katie schrok van het geluid van de stem van een vrouw, de woorden die met warmte werden gesproken en het vleugje Engels accent dat Katie om de een of andere reden deed denken aan het warme, dikke drankje dat ze in haar handen hield. Ze keek omhoog in de diepgroene ogen van de vrouw die ze zo kort geleden door het raam had gezien. 'Ja, eh, ik bedoel nee. Gaat u alstublieft zitten, juffrouw.' Katie stamelde zelfs toen een rode tint haar wangen verlichtte en het bonzen in haar kutje wraakzuchtig terugkwam.

De vrouw leek maar een paar jaar ouder dan Katie's 22, maar ze leek de gratie te hebben van iemand die veel ouder was, het soort houding dat bijna eerbied vereiste. De vrouw glimlachte, haar bessenrode glanzende lippen gingen een beetje van elkaar terwijl ze haar rok gladstreek en zo goed als vloeiend op de stoel tegenover Katie terechtkwam. Katie keek naar beneden en door de glazen tafel terwijl de vrouw haar rechterbeen over haar linker kruiste, haar rok een beetje omhoog kroop om slechts de hint van haar in kousen beklede dijen te onthullen, en terwijl de voet van de vrouw een van Katie's tassen streek, merkte Katie een flits op.

terwijl het licht een klein smaragdgroen juweel ving aan het uiteinde van de gouden enkelketting van de vrouw. "Wat kan ik je vandaag aanbieden?" Voor de tweede keer in evenveel minuten sprong Katie. De vrouw glimlachte naar de serveerster, een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als Katie, haar donkere kortgeknipte haar en grijze ogen heel aantrekkelijk, en op elke andere dag zou de vrouw haar meer aandacht hebben geschonken, hoewel ze nieuw was dat ze altijd terug kon komen.

Toen ze de naambadge op de linkerborst van de serveerster zag, antwoordde de vrouw. 'O, ik weet het niet, Carla.' Ze richtte haar met zonlicht gevulde gezicht op Katie en zei. "Dat ruikt echt lekker wat is dat?". "Deze?" vroeg Katie terwijl ze de bijna lege beker optilde.

"Eh, het is muntchocolade.". "Mmm. Klinkt, dromerig." De vrouw kreunde bijna, terwijl ze de al gloeiende sintels aanwakkerde die tussen Katie's dijen brandden. "Maar ik vind altijd dat warme chocolademelk je zo slaperig maakt.".

"Ik wil graag een frappé, Carla en nog een mok van die dromerige chocolade voor mijn vriend." zei de vrouw voordat ze zich tot Katie wendde en het vroeg. "Tenzij je moet gaan natuurlijk?". Katie woog snel de alternatieven af; ze kon een drankje accepteren en in de aanwezigheid van dit absolute visioen van Sapphic-verlangen blijven of weglopen in de groeiende duisternis naar het station. Het besluit heeft niet lang geduurd. "Ik zou er graag nog een willen, ik heb tijd genoeg.".

De glimlach van de vrouw zond tintelingen door Katie's lichaam, haar tepels stuurden bevestigende signalen naar haar kutje. 'Een muntchocolade en een frappé, die komen eraan.' zei Carla luchtig terwijl ze zich omdraaide en wegliep, haar heupen wiegend, wat meer aandacht uitlokte. 'Ik ben trouwens Amanda.' zei de roodharige, terwijl ze haar hand over de tafel uitstak, haar handpalm naar beneden, vingers licht gebogen." Amanda's ringvinger. Katie wist niet of ze die moest schudden of kussen.

Ze koos voor de veiligere optie en glimlachte terwijl ze eraan toevoegde. "Katie aan mijn vrienden.". Amanda's glimlach was vol warmte die Katie leek te omhullen terwijl ze zei. 'Aangenaam kennis te maken, Katie.' Katie keek in de diepe smaragdgroene ogen die bijna leken te gloeien in Amanda's prachtig opgemaakte gezicht en de hele wereld leek te vervagen.

"Hier gaan jullie, dames." zei Carla en Katie realiseerde zich met een b dat ze Amanda's hand nog steeds lichtjes in de hare hield. Ze schudde haar hoofd om te proberen de versuftheid te verdrijven waarin ze leek te zijn gevallen, zich afvragend hoe lang ze zo had gezeten. Carla plaatste een grote witte mok voor Katie en een groot glas lichtbruine schuimige frappe compleet met 2 rietjes voor Amanda. 'Het lijkt erop dat je gelijk had over die chocolade.' zei Carla opgewekt terwijl ze een geeuwende Katie aankeek voordat ze zich omdraaide en weer wegliep.

"Sorry." zei Katie, beschaamd door haar gebrek aan manieren. "Dat geeft niet, schat. Ik was het die suggereerde dat je er slaperig van zou worden, je had er waarschijnlijk nooit eerder aan gedacht. "Het lijkt erop dat je een drukke dag hebt gehad, schat." Zei Amanda terwijl ze door het glas van de tafel naar de tassen. Katie volgde de blik, zich ervan bewust dat ze de manier waarop Amanda haar schat noemde erg leuk vond, het deed haar denken aan haar moeder die haar zo noemde toen ze klein was.

"Gewoon wat kerstcadeautjes." legde Katie uit terwijl ze merkte dat Amanda's schoen loskwam van haar hiel en zachtjes begon te wiegen van haar tenen, terwijl de smaragd glinsterde toen Amanda haar voet zachtjes bewoog.'En een kleine traktatie voor jezelf.'Zei Amanda nu kijkend naar de tas naast Katie. Katie begreep het eerst niet en toen zag ze waar Amanda naar keek en zei. "Oh, dit? Nee, dit is ook een cadeautje, voor mijn moeder.". "Ik hou van hun lingerie, je moeder is een zeer gelukkige dame." zei Amanda, terwijl haar stem zachter werd.

"Lingerie van Gardenia's en zo'n mooie dochter. Mag ik zien?". Katie ging naar bed bij het compliment en dacht aan de doos in de tas en hoe de winkelbediende de zijdezachte lingerie zo eerbiedig had opgevouwen, in witte tissues had gewikkeld en er een paar lavendelgeurkralen overheen had gestrooid. Katie wilde het niet bederven, maar ze kon niet weigeren. Met bijna trillende vingers tilde ze de doos op de tafel, opende hem en pelde de beschermende tissue weg.

Ze nam de veterbandjes in elke hand, tilde de gele teddybeer met het geborduurde rode rozenmotief op en hield hem omhoog, de geur van lavendel drong nu door de lucht. 'Dat is absoluut mooi, lieverd.' Amanda spinde. "Ik weet zeker dat je moeder er absoluut verrukkelijk in zal staan.". Eerst glimlachte Katie toen ze zich haar moeder voorstelde, gehuld in de zijdezachte stof, haar stevige borsten gespannen, tepels rechtop als ze… Maar toen trok er een wolk over haar gezicht terwijl ze het kledingstuk voorzichtig in de doos terugplaatste. 'Ze zal het waarschijnlijk nooit dragen.' Katja zuchtte.

Op dat moment raadde Amanda de situatie, haar tepels werden hard terwijl ze zei. "En als ze dat deed, zou je haar er niet in zien.". Zonder het te beseffen knikte Katie en er vormde zich een traan in haar ooghoek. Toen ze het huis uit was om te gaan studeren, gaf Katie eindelijk toe, in ieder geval voor zichzelf, dat de reeks vriendjes die ze tijdens de middelbare school had gehad niet was wat ze wilde, ze lieten haar koud, onvervuld.

Ze dacht eerst dat ze gewoon geen gepassioneerd persoon was en toen kwam Helen, haar eerstejaars huisgenoot. Helen was het sportieve type met het soort bruine kleur dat je alleen krijgt door de hele zomer te tennissen en een spiermassa die is opgedaan door urenlang in het zwembad te zijn geweest, waardoor ze een sterk vloeibaar frame kreeg. Tel daar nog haar lange blonde haar bij op en je hebt de droomboot van elke nerd. Eerst waren ze op het verkeerde been gezet en spraken ze nauwelijks, maar toen, op een avond, gevoed door verschillende margrieten, hadden ze zich opengesteld, verbaal en uiteindelijk vleselijk voor elkaar, en Katie had haar ware plek in het leven gevonden.

Ze bleven de hele schooltijd bij elkaar, hoewel ze na de eerste b van passie een open relatie hadden gekregen, elkaars bedden en lichamen deelden, of alleen of met iemand anders sliepen, al naargelang de stemming hen aangaf. Katie had geloofd dat ze van Helen hield, maar het gebrek aan toewijding van het andere meisje was geraspt en ze waren geworden als een comfortabel paar schoenen die je achter in de kast bewaart, je weet dat ze oud zijn en weggegooid moeten worden, maar je kunt het gewoon' niet het gevoel geven dat je ze op een dag misschien weer nodig hebt. Hoewel het Helen was die de deur had geopend, was zij niet degene die de hoofdrol speelde in Katie's masturbatiefantasieën, nee die eer behoorde toe aan Lucia, Katie's moeder.

De eerste keer dat het was gebeurd, had Katie een afkeer van zichzelf gehad, maar de kracht van het orgasme had haar moeder diep in haar seksuele psyche gebrand, en na verloop van tijd had Lucia alle anderen overschaduwd in haar verlangens. Oh, ze had affaires, maar nooit serieuze en haar moeder kwam tussen haar en haar minnaars in op een manier die Lucia waarschijnlijk tot in haar katholieke kern zou hebben geschokt. Elke keer dat ze naar huis terugkeerde om Katie te bezoeken, droomde ze ervan haar fantasie te verwezenlijken, te verleiden, of nog beter, zich te laten verleiden door haar moeder. Ze had geprobeerd haar moeder te laten weten hoe ze zich voelde, door de hallo-kus net iets te lang te laten hangen, door het huis te lopen in haar lange satijnen zijden kamerjas en die open te laten vallen om haar pijnlijke borsten te onthullen, maar tot nu toe was haar liefde, althans haar erotische liefde, bleef onbeantwoord. Katie's hart werd koud toen ze besefte dat ze had toegegeven met dat simpele knikje.

'Ik. Ik moet gaan. Ik kom te laat.' zei Katie, terwijl de tranen haar ogen niet wilden verlaten toen ze het speciale kerstcadeau van haar moeder terug in haar tas stopte. Ze stond op het punt te bukken en haar andere tassen te pakken toen ze Amanda's koele vingers haar pols zacht maar stevig voelde vastgrijpen. 'Je hoeft niet weg te rennen, lieverd.' zei Amanda.

"Ik ben niet!" zei Katie, wat harder dan ze bedoelde. "Bedankt voor het drankje, ik moet echt gaan.". Amanda hield Katie's pols vast.

"Het is goed, schat. Ik ga het aan niemand vertellen. We hebben allemaal geheimen, dingen die we in ons hart bewaren, de jouwe is niet donkerder dan die van iemand anders, geloof me.". Katie wilde blijven, meer tijd doorbrengen met dit visioen dat haar sombere dag was binnengedrongen.

"Denk je dan niet dat ik ziek ben?". De glimlach die Amanda naar Katie toerde, deed het hart van het jonge meisje bijna smelten. "Nee, lieverd. Ik veroordeel anderen niet, anders zouden ze mij veroordelen.".

Katie probeerde half te glimlachen, maar het leek niet te werken, ze werd verscheurd tussen haar verlegenheid en haar verlangen. Amanda twijfelde echter niet aan wat ze ging doen. Ze wist dat het riskant was, maar de serendipiteit had haar deze late decemberavond toegelachen en een vroeg kerstcadeau bezorgd dat ze niet zou laten gaan. 'Kijk in mijn ogen, schat, en je zult weten dat ik je de waarheid vertel.' zei Amanda met een zachte stem die oprechtheid uitstraalde. Katie beet op haar onderlip en keek omhoog in de prachtige diepgroene ogen, de pupillen als diepe poelen midden in een weiland.

Ze had walging verwacht, maar alles wat ze zag was waarheid en acceptatie en haar angst spoelde weg. "Kijk, schatje, je zult altijd weten dat ik je de waarheid vertel als je in mijn ogen kijkt. Je hebt zo'n lange dag gehad, schat, slepend door die warme winkels, met al die zware tassen.

En nu die heerlijke warme muntachtige chocolade maakt je warm en slaperig." Amanda sprak zacht haar stem nauwelijks boven een gefluister uit. Voorover leunend zodat ze beter kon horen. Katie had het gevoel dat de donkere centra van Amanda's mooie groene ogen haar naar binnen trokken.

"Het is goed, schat. Blijf me gewoon in de ogen kijken en weet dat ik je de waarheid vertel. je ogen sluiten, schat, om in een diepe, vredige slaap te drijven En binnenkort zul je, binnenkort zul je wegdrijven naar een diepe, diepe slaap waar je mijn stem nog steeds kunt horen, het zal zijn als drijven in de poelen in mijn ogen en je zult weten dat ik je de waarheid vertel, schat." Amanda ging verder, terwijl haar kutje klopte van verwachting en haar tepels met elke afgemeten ademhaling tegen haar zijdeachtige blouse wreven. Katie besefte hoe moe ze was, het was zo'n lange dag geweest en die heerlijke warme chocolademelk, zo dik en romig, leek door haar aderen te stromen, waardoor ze zich traag en zo erg slaperig voelde. "Binnenkort, schat, zo heel snel kun je die vermoeide, slaperige ogen sluiten en gewoon naar mijn stem luisteren terwijl ik je de waarheid vertel.

Je voelt je zo warm en zo veilig, schat, zo vertrouwend omdat je weet dat ik je de waarheid vertel. waarheid. Je weet dat ik je nu de waarheid vertel, zelfs als je niet in mijn ogen kijkt, nietwaar, schat?" Amanda slikte moeilijk, dit was de cruciale stap. Door samengeknepen lippen liet Amanda de adem ontsnappen waarvan ze niet eens had beseft dat ze die inhield, terwijl Katie dromerig antwoordde. "Ja.".

"Goede meid, schat." Amanda aangemoedigd. "Dus nu kun je je ogen sluiten en je laten wegzinken in een diepe slaap, een slaap waarin je allemaal warm en veilig bent en waar je alleen mijn stem kunt horen die de waarheid spreekt.". Zelfs terwijl Katie's oogleden fladderden, gleed Amanda rond om naast haar te gaan zitten, een arm beschermend om de schouder van het jonge meisje en met haar andere streek ze zachtjes het blonde haar van het meisje achter haar oor.

Met haar glanzende rode lippen slechts enkele centimeters van Katie's oor, haar parfum vulde de neusgaten van de jonge vrouw, Amanda nam haar nieuwe gevangene dieper in haar trance. Niet dat Amanda de woorden trance of hypnose gebruikte, ze wist dat ze geen woorden moest gebruiken die de verdediging van haar proefpersonen zouden versterken, dus Katie beschermend vasthoudend waren haar woorden van veiligheid, vertrouwen en waarheid. Ze zei niet tegen het meisje dat ze dieper moest gaan of af moest drijven, ze leidde haar en zei tegen Katie dat ze haar moest vertrouwen en met haar mee moest gaan naar waar het warm en veilig was en Amanda de hele weg bij haar was. 'Goed, meid Katie. Luister maar naar me en slaap, slaap en luister naar me.' zei Amanda toen ze Katie's lichaam voelde zakken toen ze haar wil opgaf aan Amanda's zijdezachte woorden.

'Je kunt blijven slapen, schat, maar open je ogen en ga rechtop zitten.' Amanda fluisterde en keek toe hoe Katie's ogen opengingen om glazig naar voren te staren. 'Laat me de cheque halen, dan kunnen we wat boodschappen gaan doen, schat.' zei Amanda toen ze Carla's aandacht trok en werd beloond met een mooie glimlach van de sexy serveerster toen ze hun tafel naderde. 'Mogen we de cheque alstublieft, Carla?' vroeg Amanda. Carla haalde haar blocnote uit haar zak, vond hun lusje en legde het voor Amanda neer.

"Is uw vriend in orde, juffrouw?" vroeg ze bezorgd terwijl ze naar de onbeweeglijke gestalte van Katie keek die recht voor zich uit bleef staren, zich niet bewust van Carla's aanwezigheid. "Ja, ze is gewoon een beetje moe." Amanda verzekerde haar toen ze een briefje van 10 aan Carla overhandigde met een opgewekt, "Hou het kleingeld, schat.". De serveerster glimlachte haar dank en stond op het punt te vertrekken toen Amanda haar hand lichtjes op Carla's onderarm legde.

"Carla, ik vraag me af of je ons zou kunnen helpen?". Ze was blij dat ze werd vastgehouden en was zich zeer bewust van Amanda's lichte aanraking. "Als ik kan, juffrouw.".

"We moeten naar het centrum om onze shoppingtrip af te maken, maar ik vroeg me af of we deze tassen hier konden achterlaten, omdat mijn vriend een beetje moe is. We zullen een paar dagen vastzitten, maar we kunnen ze ophalen. " legde Amanda uit, kijkend naar het volgzame meisje naast haar.

"We sluiten over 25 minuten." zei Carla terwijl ze op de klok boven de toonbank keek. "En we kunnen hier niet van de ene op de andere dag spullen achterlaten vrees ik.". "Oh nou ja." zei Amanda, terwijl ze haar hand van Carla's arm haalde. 'Ik neem aan dat ik ze wel zou kunnen nemen, ik woon maar een paar straten verderop, je kunt me bellen en ze ophalen wanneer je maar wilt.' zei Carla liefjes terwijl ze op haar orderboekje krabbelde, de pagina eraf scheurde en aan Amanda gaf.

Amanda pakte het vel gewoon papier en zag dat Carla haar telefoonnummer had gekrabbeld. "Je kunt me altijd bellen, spreek gewoon een bericht in. Ik vertrek de meeste avonden rond dezelfde tijd.". Amanda, die goed gewend was aan de dans, hoorde de uitnodiging en glimlachte om haar antwoord. "Dat is echt heel lief van je, Carla.".

Carla lag zacht in bed, ze was niet gewend om volslagen vreemden haar telefoonnummer te geven maar ze wilde deze vrouw heel graag weer zien. 'Laat ze daar maar achter, dan pik ik ze op als ik naar buiten ga.' zei Carla, heel bewust van de f op haar wang en de warme tinteling in haar kutje. Amanda vouwde Carla's briefje op en stopte het in haar tas terwijl ze opstond en Katie's hand vastpakte en zei. "Kom mee, schat. We hebben nog veel te doen voordat we klaar zijn vandaag."…

Vergelijkbare verhalen