Lesbische neigingen

🕑 13 minuten minuten lesbienne verhalen

'We waren zo…' Abbie zweeg even, zoekend naar het woord dat haar gedachte het beste zou omschrijven: 'naïef'. Achter haar rolde de zee, blauwgroen tot aan de verre horizon, naar binnen, met een witte dop en schuimend, om op het gouden zand van de verlaten kust te breken. Rotsen, schijnbaar op elkaar gestapeld, vormden grillige, door elkaar gegooide pilaren, tegen een wolkenloze hemel van stralend blauw.

Een lage reling bewaakte het platform dat uitkeek over de beboste berghelling en de weide, helder met wilde bloemen, ver beneden. Een pad, kronkelend tussen hoge eiken, dennen, esdoorns, populieren en iepen, en bespikkeld met zon en verschuivende schaduwen, leek cool, gewoon om naar te kijken. Gezeten op een oever, grasgroen achter hen, hun enkels in het koude, stromende water van de beek onder hen kabbelend, zagen ze eruit alsof ze hier thuishoorden, alsof ze deel uitmaakten van het landschap, een deel van het land.

De aanblik van hen was genoeg om iemand te doen geloven dat de verhalen van naiaden en waternimfen waar waren, en dat de bergen, de weide, het bos en de rivier inderdaad bevolkt waren met geesten die er vleselijk uitzagen in hun slanke naaktheid, zelfs af en toe weinigen die een zonnebril of bril droegen. Abbie stond op alle kleurenfoto's, tenzij zij zelf degene was geweest die ze had gemaakt. De meisjes hadden zichzelf om de beurt gefotografeerd in de zomer na hun middelbare schooldiploma, toen Toni en haar vriendinnen hadden besloten een album van zichzelf op te hangen, au naturale, om te herdenken wat zij als de beste dagen van hun leven hadden beschouwd. Op hun achttiende zouden ze nooit mooier zijn dan ze nu waren, hadden ze tegen zichzelf gezegd.

Ze hadden Abbie's pick-up met spullen geladen en naar Lone Mountain gereden, een afgelegen camping in het noorden van Californië, met uitzicht op steile bergtoppen, diepe bossen, de brede oceaan en heldere weiden. Na een week hadden ze zichzelf in verschillende settings gefotografeerd, altijd naakt, en hadden ze alle foto's gekregen die ze nodig hadden om voor altijd de schoonheden te herdenken die ze waren geweest, in de bloei van hun leven. Elk had daarbij een kopie van dezelfde reeks foto's bemachtigd om in een album te monteren van Abbie, Monica en Becca Lake, naakt, buiten, vrij en zorgeloos als de wind die hun lange lokken waant en hun naakte vlees streelde.

Ze waren echt mooi geweest, dacht Abbie, glimlachend naar de mooie jonge vrouwen die hun charmes voor de camera lieten zien, schaamteloos en onbewust alsof naakt zijn in een bos of een weide de normaalste zaak van de wereld was. Voor hen was het die zomer. Tegelijkertijd was het niet voor Abbie geweest, in ieder geval niet. Ze had gedacht dat naakt zijn met haar vrienden niet anders zou zijn dan naakt met hen in de douche na een gymles op de middelbare school - gewoon bloot, geen probleem. En in het begin was het zo geweest.

Abbie had Monica en Becca al eerder naakt gezien, tenslotte, vele malen, in de douches op school, wanneer ze zich hadden omgekleed op het strand, en zelfs een paar keer tijdens de logeerpartijtjes die een van hen had georganiseerd tijdens hun middelbare school dagen, en geen van hen had een glimp van de huid zo opwindend gevonden, hoewel je de rondingen van de heupen van een ander zou kunnen bewonderen, de volheid van de borsten van een ander, of de gladde stevigheid van goed gedraaide kuiten of dijen; toch was het niet zo dat een van hen was uitgerust met iets dat de anderen niet ook hadden. De week die ze in Lone Mountain hadden doorgebracht, zou niet anders zijn, hadden de meisjes gedacht. Net als de anderen had Abbie geloofd dat dit de waarheid was, en in het begin was het ook waar - maar toen, of het nu de manier was waarop zonlicht en schaduw verschuift, dansend op Monica's blote schouders of over Becca's blote borsten; de manier waarop een briesje een van de lange, weelderige lokken van de andere meisjes bewoog; de manier waarop de koele ochtendlucht hun tepels verstijfde; of de manier waarop een ledemaat, uitgestrekt om een ​​zaailing of een uitstulping van een rots te grijpen, zoals Monica of Becca, hun spieren strak onder hun slanke armen en benen en billen en rug en buik, een steenachtige heuvel beklom, hun naaktheid werd getransformeerd, en, in plaats van hun vertrouwde vormen en vormen te zien, was het alsof de schubben van Abbie's oog waren gevallen, waardoor ze voor het eerst de ware en absolute goddelijkheid van de naaktheid van haar vrienden kon zien, en ze zag als niet langer louter stervelingen, maar zoals de naiaden en de dryaden waarover de oude Griekse dichters hadden geschreven, werden geesten van de uitgestrekte wildernis vleesgemaakt. Abbie was vanaf dat moment gefascineerd door de naaktheid van haar vrienden. Ze had de rest van hun kampeerexpeditie geprobeerd niet te lonken of staren, zijdelingse blikken werpend en snelle glimpen opvangen van Monica's haarloze kruis en de kuiltjes in haar sekse tussen de marmergladde dijen van haar vriend, of stiekeme blikken werpen op Becca's firma, ronde billen en de gladde hellingen van haar borsten terwijl ze naar voren kwamen, bungelend voor een moment, wiebelend en zwaaiend, terwijl haar vriend manoeuvreerde tussen de stenen en wortels en depressies van een rotsachtig pad of een bergpad.

'S Nachts, haar eigen poesje doorweekt van verlangen, lag ze weg, dromend van het omhelzen, strelen en kussen van haar vrienden; in haar slaap proefde ze de honingzoete nectar van hun lendenen. Ze wenste dat hun kampeervakantie van een week nooit zou eindigen en dat ze voor altijd naakt kon lopen en klimmen en zwemmen en zonnebaden met deze aardgebonden godinnen, en uiteindelijk meer dan alleen vrienden zou worden met deze meisjes die ze al sinds hun kleutertijd kende - veel meer dan alleen vrienden . Ze had er zelfs nu, tien jaar na hun verblijf in de boezem van de aarde, spijt van dat ze de moed niet had kunnen opbrengen om haar gedachten aan haar vrienden bekend te maken, en dat er niets was gebeurd dan het maken van een foto. Ze zuchtte en dacht dat ze in ieder geval het album met foto's, de beelden van hun kortstondige schoonheid en van haar eigen doodgeboren verlangens naar een intimiteit die verder ging dan alleen vriendschap en lust vervuld had.

'We waren niet naïef,' was Monica, die naast Abbei zat, het daar niet mee eens. 'We waren-' nu, zij was het die pauzeerde, op zoek naar het juiste woord- 'puur'. Becca, zittend op de grond, aan hun voeten, lachte. "Zuiver?" Monica knikte.

'Puur,' drong ze aan. Als najaden, dacht Abbie. Zoals dryaden. 'Dat weet ik niet,' zei Becca, 'maar we waren zeker brutaal en koperachtig.' 'En mooi,' zei Abbie met een zachte stem die ver weg klonk.

'Dat zal ik je geven,' gaf Becca toe, 'maar godinnen?' 'Natuurgeesten, ja,' zei Monica. "Geesten van de wildernis vleesgemaakt." Abbie staarde haar vriendin aan, stomverbaasd dat Monica het gevoel had geuit dat ze zelf zojuist had gedacht. "Wat?" vroeg Monica, reagerend op Abbie's blik. 'Je zei zojuist wat ik dacht,' zei Abbie. "Werkelijk?" Monica leek geïntrigeerd.

Becca grinnikte. 'Heb je enig idee hoe arrogant dat klinkt?' Ze zweeg even en voegde eraan toe: 'Maar ik ben het met je eens. We zagen eruit of zagen eruit als vrouwelijke godheden. We waren zo mooi, zo nonchalant, zo zorgeloos…' ze wierp een blik op Monica - 'en ja, oké, puur'.

net zo aantrekkelijk als tien jaar geleden, net van de middelbare school, nam deel aan het gesprek dat ze was begonnen, en ze vroeg zich af of ze het aandurfde om de verliefdheid die ze toen voor hen had gevoeld, ter sprake te brengen, haar 'lesbische neigingen', zoals ze haar gedachten en gevoelens had gekarakteriseerd tijdens de week dat ze samen naakt op Lone Mountain hadden doorgebracht. Ze vroeg zich af of, als ze de juiste toon aansloeg, deels nostalgisch, deels biecht, deels- zacht straffend, kon ze haar lust voor haar vrienden uiten zonder hun respect of genegenheid te verliezen. Misschien was het het beste om daar niet heen te gaan, hield ze zichzelf voor. Die gedachten en gevoelens behoorden tot het verleden. Het was niet nodig om ze op te zwepen en leg ze bloot, naakt en kronkelend, voor vrienden die waarschijnlijk nooit soortgelijke ideeën of emoties hadden gedeeld, die… wilde haar nooit kussen en strelen, haar lichaam verkennen met hun handen en hun tongen, haar seks proeven en de liefde bedrijven zoals 'normale' vrouwen alleen met mannen de liefde bedreven.

Het delen van haar voorliefde voor seks tussen personen van hetzelfde geslacht wordt misschien niet begrepen; ze kunnen weerzinwekkend zijn; ze zouden als abnormaal kunnen worden beschouwd, als gruwelen. Haar onthulling van haar diepste, geheime gedachten en fantasieën zou haar de vriendschap van haar dierbaarste vrienden kunnen kosten. Monica grinnikte en wees met een gebeeldhouwde nagel, rood als bloed, naar een foto van haar en Becca, die een steile helling beklommen, rechterbenen gebogen, linkerbenen gestrekt en verkort door de hoek van waaruit ze werden gefilmd, hun ronde, stevige billen gebogen naar de camera, hun borsten bungelend, en zei: "Herinner je je dit?" Abbie zei: "Ik herinner het me." Zij was degene die de foto had genomen en, kijkend door de zoeker naar de ingelijste foto van haar twee beste vrienden, zij aan zij tegen de berghelling, naakt terwijl nimfen ontsnapten uit het bosparadijs van het oude Griekenland, de Stille Oceaan zichtbaar boven en voorbij de steile helling, had haar pijn gedaan van verlangen, en haar poesje was nat geworden; ze had een warme, vochtige rank langs haar binnenkant van haar dij voelen sijpelen en ze had zich voorgesteld dat het zachte, kietelende gevoel eerst door Monica's en vervolgens door Becca's respectievelijke tongen werd veroorzaakt.

'Ik dacht toen, en ik denk nu,' zei Becca, 'dat, als de aanblik van onze tweelingmanen Abbie's vuren niet aanstak, we tegen de verkeerde boom aan het blaffen waren.' Monica trok een gezicht. 'Ugh! Kun je een slechtere reeks metaforen door elkaar halen.' Abbie hoorde de klacht van haar vriendin nauwelijks. Ze keek langs Monica, naar Becca. "Wat zei je?" Becca lachte. "Ok, bekentenis tijd." Zij en Monica wisselden ondeugende, veelbetekenende blikken.

'We waren het eens met je idee om naakt te gaan en foto's van onszelf en elkaar te maken om onze tienerbevalligheid te herdenken, omdat-' ze pauzeerde even, gaf Monica een kneepje in de hare en onderhield contact - 'we dachten dat we je misschien zouden verleiden met onze lesbische lieflijkheid." Abbie's mond ging open en dicht. Ten slotte slaagde ze erin om eruit te flappen: 'Lesbisch? Jij en Monica? Sinds wanneer?' De anderen lachten. 'Sinds altijd,' zei Monica.

Abbie voelde zich verraden. Haar twee beste vrienden, die ze al sinds de kleuterschool kende, hadden geheimen voor haar bewaard - of in ieder geval een geheim - en nog een enorm geheim ook. 'Waarom heb je het me nooit verteld?' eiste ze. Haar stem trilde en haar toon drukte haar pijn uit - en haar ergernis, een ergernis die aan woede grensde. 'We zijn vrienden,' zei ze.

"Beste vrienden!" 'We wisten niet zeker of je het zou willen weten,' bekende Monica. 'We wisten niet zeker hoe je je zou voelen, hoe je zou reageren,' gaf Becca toe. 'We wilden je vriendschap niet kwijtraken,' zei Monica. "Dus kwamen we overeen om een ​​week naakt met jou door te brengen, in Lone Mountain, waar we, naar we hoopten, een idee konden krijgen van hoe - of je dacht of voelde zoals wij, of dat je zou worden beledigd als we het je vertelden - ik denk dat we vanaf het begin eerlijk hadden moeten zijn." Abbie zei niets. Het album, verspreid over haar schoot, leek zwaar.

Het leek haar te belasten, alsof het meer was dan alleen een te groot boek vol opgeplakte foto's, foto's van haar en Monica en Becca, naakt, naïef, onschuldig, zorgeloos en puur, nimfen en dryaden, najaden en feeën, stoeien in de diepe bossen, tussen bergen en weiden met uitzicht op de aanzwellende, beukende zee. Het leek alsof hun hele leven hier lag, opengelegd, op haar dijen en knieën, en bovendien het gewicht van de wereld. Ze herinnerde zich de strak gespannen spieren onder de gouden dijen van de meisjes; het buigen van hun perfecte, ronde, strakke billen; het morsen van hun zachte, gladde, bungelende borsten; hun haar, door de wind gezift; hun gezichten rood door de wind en de zon. Ze herinnerde zich haar zijdelingse blikken en haar heimelijke blikken. Ze herinnerde zich ook haar eigen verwarring, twijfels en angsten, vooral haar angst dat Monica en Becca, als haar vrienden wisten van haar eigen 'lesbische neigingen' jegens hen, zouden worden afgestoten door haar gedachten, walging van haar gevoelens, ontzet.

door haar verlangens, haar weerzinwekkend vindend. 'Ik begrijp het,' zei ze eenvoudig. Monica glimlachte. 'Dat betwijfel ik,' zei ze, haar stem bijna fluisterend. De ogen van haar vriendin, groot en stralend, waren ongelooflijk vriendelijk en begripvol, dacht Abbie, terwijl ze een vertrouwd, zij het schijnbaar oud gevoel in haar lendenen voelde bewegen, haar bloed versnelde en een ontwakende, pijnlijke stijfheid in de tepels van haar borsten.

'Ik ook,' zei Becca, 'hoewel ik op dat moment, toen we daar waren, in de diepe bossen, naakt, dacht…' 'Wat dacht je?' vroeg Abbie. Becca, die er verdrietig uitzag, schudde haar hoofd. "Laat maar." 'Ik wil het weten,' verklaarde Abbie.

"Alsjeblieft." Becca keek naar Monica. Hun handen knepen elkaar. 'Oké,' zei Becca. 'Ik dacht…' 'We dachten…' verbeterde Monica haar. 'We dachten,' vervolgde Becca, 'we een interesse van jouw kant in ons zagen - een interesse die dieper was dan alleen vriendschap, een besef dat we even aantrekkelijk en aantrekkelijk waren.

We dachten dat we een blik zagen die een moment langer dan nodig; een vluchtige blik die niet zo vluchtig is als hij had kunnen zijn; een sneak peek, hier en daar; tussen de normale blikken, af en toe een blik." "We dachten," voegde Monica eraan toe, "dat je ons misschien niet alleen zag als 'Monica' en 'Becca', de vrienden van je jeugd, maar ook als sexy en verleidelijk, als tieten en kutjes en ezels." Het was stil in de kamer. Ze hoorden de ventilator van de airconditioner, het tikken van een klok, hun eigen ademhaling, nerveus, onzeker, voorzichtig hoopvol, maar niet verwachtingsvol. Monica en Becca hielden elkaars handen zo stevig vast dat hun knokkels wit waren. Abbie keek op, van het logge boekdeel over haar schoot, eerst naar Monica, toen naar Becca.

'Je dacht goed,' bekende ze. Ze vertelde hun dat ze de opwinding van lust had gevoeld, even diep in haar hart als in haar vlees. Ze vertelde hen dat haar tepels pijn hadden gedaan om ze aan te raken, omdat haar kut zichzelf had gedrenkt bij het zien van hun billen, borsten en kutjes.

Ze deelde haar verlangen om haar 'lesbische neigingen' aan hen te bekennen, en gaf toe dat het alleen haar angst was geweest over hoe ze op haar zouden reageren als ze hen zulke dingen zou vertellen die haar hadden verhinderd. Ze vertelde hoe ze het gevoel had gehad alsof ze haar hart en ziel had achtergelaten, bovenop Lone Mountain, toen ze hun kleren hadden aangetrokken en waren teruggekeerd naar hun dagelijks leven, en hoe ze er spijt van had gehad dat ze haar verlangens niet aan hen had beleden. een decennium geleden. Toen ze klaar was met het blootleggen van haar ziel, hielden drie handen elkaar vast, niet twee, en huilend kwamen Abbie, Monica en Becca overeen dat ze voor altijd een trio zouden zijn en dat, zodra ze vrije tijd konden plannen samen van hun respectievelijke baan zouden ze terugkeren naar Lone Mountain, hun remmingen met hun kleding van zich afwerpen en zich volledig vermaken, lichaam en ziel, en het zorgeloze en pure, zo niet zo onschuldige leven leiden van de nudisten die ze ooit hadden was en zou voor altijd kunnen zijn, vierden de "lesbische neigingen" die ze deelden, net zoals ze de andere geheimen deelden van de harten, lichamen, geesten en zielen van beste vrienden..

Vergelijkbare verhalen