Serendipity - Take Me Like Your Coffee 9

Gringo Chica doet vrijwilligerswerk bij een Mexicaanse koffieboerderij en wordt verleid door haar vrouwelijke baas...…

🕑 8 minuten minuten lesbienne verhalen

Als je denkt dat de Megabus slecht is, moet je proberen de bus te nemen van Oaxaca naar Chiapas, in het zuidoosten van Mexico. Twaalf uur proberen niet te kotsen in de verzengende drukkende hitte. Toen het schudden en rollen eindelijk stopte, strompelde ik weg van de weg en bleef een tijdje in het kreupelhout liggen, genietend van de stilte.

Volgens de kaart moest ik nog steeds naar beneden de vallei in, waar ik door mijn gastheren zou worden opgewacht, dus ik pakte mijn rugzak en begon het rotsachtige pad af te dalen. Het landschap was ongelooflijk, tropisch bos bedekte de heuvels als groene wolken. Ik was nog niet zo ver gegaan toen ik een houten bord tegenkwam dat aan een boom was genageld, met het woord "Xtilala" in zwarte verf gedrenkt en een pijl die de heuvel af wees. Ik volgde het pad en merkte al snel dat ik een houten hut naderde, met een groep mensen die buiten rondliep, lachend en rokend.

Ze zagen er allemaal ongeveer van mijn leeftijd uit, en ze droegen allemaal korte broeken en losse overhemden, sommige met breedgerande hoeden om de meedogenloze Mexicaanse zon af te weren. Er waren een paar blanke jongens met dreadlocks, een Chicana met cornrows, een paar mensen die eruitzagen alsof ze waarschijnlijk van Scandinavische afkomst waren, en een paar Amerikaanse meisjes. De luidruchtigste van allemaal was een gedrongen man met een baseballpet en een huid in de kleur van gebrande koffiebonen.

'Ay, chica,' riep hij. 'Je begint vandaag, niet?' Ik knikte en maakte mijn rugzak los. "Je moet naar Maruja gaan, ze laat je zien waar je je spullen kunt dumpen.". "Gracias," antwoordde ik, dankbaar glimlachend.

"Waar kan ik haar vinden?". Hij boog zijn hoofd om aan te geven in welke richting ik moest gaan, en ik pakte mijn rugzak weer op, plotseling vol bonen en goed bekomen van mijn helse reis. Ik begon tussen de bomen door en hij riep me na: "En kom daarna naar me toe, niet?" resulterend in een lachsalvo van de jongens en gesnuif van spot van de aanwezige vrouwen. Ik keek over mijn schouder en zag dat de Chicana hem een ​​duw gaf. "Ah, Pepe," berispte ze hem, "je moet wat respect tonen.".

Het geklets van de groep vervaagde toen ik de hut naderde die hij had aangewezen. Ik duwde de deur open en vond niets erin, behalve een paar open zakken rauwe koffiebonen die onder een houten werkblad waren gestapeld. Ik draaide me om en ging rond de koffievelden kijken, om te zien of ik die Maruja-dame daar zou kunnen vinden. Ze strekten zich uit over hectares en hectares, koffieplanten tot aan de horizon, maar geen teken van leven. Het naderde het heetste deel van de dag, dus ik was niet al te verrast.

Ik begon te denken dat een siësta misschien geen slecht idee zou zijn en liep naar een schaduwrijk bosje om even te gaan liggen. Zodra ik de schaduw betrad, merkte ik dat daar iemand achter een boom zat gehurkt. Ze had een donkerdere huid dan de anderen die ik had ontmoet, en lange vlechten waren naar achteren gebonden. Een Indigena, waarschijnlijk van Maya-afkomst. "Oh, het spijt me," riep ik beschaamd uit.

Ze bewoog geen spier, ze richtte haar blik op mij, lichtjes glimlachend, en ging door met het legen van haar blaas. 'Jij moet de nieuwe WWOOFer zijn,' zei ze. 'Eh, ja,' stamelde ik, niet wetend waar ik moest kijken.

Ze stond op en knoopte haar korte broek dicht. 'Het is goed om je water aan de bomen te geven. Ik ben Maruja.' Ze wierp haar ogen op en neer over mijn lichaam en beoordeelde me.

"Hmmm," mompelde ze, terwijl ze mijn bovenarm vastpakte. "Fuerte, niet?". 'Si,' wist ik uit te brengen.

Ze lachte om mijn ongemak, "Je bent niet iemand voor woorden, eh chica? Geen preocupes, er is hier genoeg gedaan, en we hebben meer behoefte aan sterke vingers dan aan een snelle tong." Ze zei dit met een grijns, en ik kon het niet laten om te bingen. Ik wist toen dat ik haar alle informatie had gegeven die ze nodig had. Ze liep weg in de richting van de velden en gaf aan dat ik moest volgen. "Venga, ik zal je laten zien waar je je rugzak kunt dumpen en na de siësta kunnen we je in de velden op weg helpen.".

We werkten tot laat in de avond om de "kersen" van de koffieplanten te oogsten, een klus die in dit gemechaniseerde tijdperk nog steeds het beste gedaan kon worden, zo werd mij verteld. Ik had me voorgesteld dat koffieplanten eruit zouden zien als bosbonen, maar het waren kleine bomen met felrode bessen. Zodra het vruchtvlees is verwijderd, legde een van de Amerikaanse meisjes me uit, blijven de rauwe bonen over. Het ontpulpen gebeurt meestal op de boerderij, maar omdat Xtilala deel uitmaakt van een coöperatie, brengen ze het naar de plaatselijke fabriek waar efficiëntere machines staan. Ik maakte vrienden met de andere WWOOFers, en zelfs Pepe bleek een prima vent te zijn, nadat ik hem had verteld dat ik niet van kerels hield.

We praatten over onze reizen terwijl we aan het werk waren, vertelden verhalen en vertelden grappen. Het werk was zwaar en de zon was heet, dus tegen de tijd dat ze ons binnenriepen voor het avondeten, waren we uitgehongerd. Het was niet zoals sommige van de WWOOFing die ik in Europa had gedaan, werkend in polytunnels waar je de aardbeien kon eten terwijl je verder ging. Koffiekersen smaakten niet zo goed, ik had een knabbeltje om te zien. Het avondeten bestond uit tamales, weggespoeld met wat van het lokale honingbier dat ze balch noemden.

Na een tijdje kreeg ik zin om een ​​wandeling te maken, dus ik stond op en wandelde de Chiapas-nacht in. Maruja leunde tegen de muur en rookte iets dat kruidig ​​en scherp rook. "Ah, chica, je hebt hard gewerkt vandaag, wil je hier wat van?" Ze gaf het me toe en ik nam een ​​hijs.

Het smaakte naar vreemde Mexicaanse kruiden, maar er zat ook zeker sterke wiet in. Ze keek naar me terwijl ik uitademde, maar ik was de hele dag in de velden geweest om mijn waarde te bewijzen en voelde me minder zelfbewust dan voorheen. "¿Tu es una mujer que gustan les mujeres, nee,?" vroeg ze botweg. Ik zei niets, want ik kreeg hoofdpijn van het onkruid, maar de luie grijns op mijn gezicht moet haar alles hebben verteld wat ze moest weten, want voor ik het wist had ze de mijne vastgepakt en leidde me erdoorheen.

de bomen, naar de hut waar ik haar eerder op de dag had gezocht. Ik liet me leiden, nog steeds onbedaarlijk grijnzend, en ze trok me naar binnen en deed de deur dicht. Ze tilde me op en zette me op de werkbank boven de zakken rauwe bonen, deed toen haar haarband af en schudde haar lange vlechten los.

Ze vielen als een waterval over haar bruine schouders en ik kon alleen maar zitten, gefixeerd. Ze nam nog een klap van het gewricht voordat ze het eruit drukte en, terwijl ze haar gespierde armen om me heen sloeg, kuste ze me vol op de lippen. Toen haar tong de mijne raakte, voelde het als een elektrische schok en ik was zo high van het onkruid dat ik het gevoel had dat ik naar een hoger plan was gezweefd, en van bovenaf toekeek terwijl mijn hersenen overschakelden naar de bio-overlevingsmodus en de controle overnamen over mijn lichaam. We scheurden elkaars kleren uit en ik had maar een paar seconden om haar prachtige borsten te bewonderen voordat ze mijn korte broek half uit had en haar lippen op mijn buik. Ik kon alleen maar schreeuwen met intense anticipatie toen ze mijn dijen begon te strelen… Viktor keek treurig naar de vrachtwagenlading met zakken die hij moest lossen.

Hij had een kater en kon wel een spliff gebruiken om de scherpe kantjes eraf te halen. Daar was echter niets aan te doen, hoe eerder hij begon, hoe eerder hij klaar zou zijn. Zijn collega Dieter was al in de vrachtwagen geklommen en begon de zakken op pallets te slepen, die ze vervolgens met een vorkheftruck naar de verwerkingsfabriek konden brengen.

Hij zuchtte en volgde zijn voorbeeld, terwijl hij dat laatste biertje vervloekte. "Hé Viktor!," riep zijn collega, "Kom eens kijken!" Hij slenterde naar hem toe en verwachtte nog een dode muis in een van de zakken. "Ik zei het je al, het draagt ​​bij aan de smaak.".

Maar er zat geen muis in de zak die Dieter vasthield, alleen een heleboel rauwe koffiebonen die op de vloer van de vrachtwagen vielen. In zijn andere zat echter een half gerookte, maar erg dikke spliff. 'Je weet dat deze zending uit Mexico kwam, toch? Dit zal een gekke loco-wiet zijn.' Victors ogen lichtten op. "Die Mexicaanse kerels moeten een stiekeme spliff hebben gehad tijdens hun koffiepauze," antwoordde hij. 'Nein,' zei Dieter, terwijl hij op zijn zakken klopte voor een aansteker, 'je zou geen koffiepauze hebben als je de hele dag bezig was met het oogsten van de spullen, ik denk dat hun baas hen een spliffbreak geeft.' Viktor vond eerst een aansteker en stak de joint aan voor zijn vriend, die een enorme hap nam en onmiddellijk dubbelde, terwijl hij zijn ingewanden ophoeste.

'Shizen,' riep hij uit toen hij weer kon praten. "Dat is wat wild spul." Viktor nam een ​​klap en knikte instemmend, terwijl hij een rookwolk uitademde. 'Ik heb er een stijve van gekregen,' giechelde hij. "Ja, ik begrijp het," antwoordde Dieter, "Laat mij dat voor je regelen."…

Vergelijkbare verhalen