Spanning van de achtervolging

Ze had het niet bedoeld, de woorden glipten er gewoon uit... "Oh wauw! Je bent geweldig!"…

🕑 15 minuten minuten lesbienne verhalen

Marianne was opgewonden, opgewondener dan ze ooit in haar hele leven was geweest! Een huisvrouw van middelbare leeftijd die thuis was gebleven, voedde haar gezin op de best mogelijke manier op. Haar man, een accountant, had hard gewerkt om voor hen allemaal een redelijk inkomen te verdienen en verdiende net genoeg zodat ze niet zelf hoefde te werken en hen een comfortabel bestaan ​​kon bieden. Als de kinderen op school waren, maakte ze het huis schoon, waste de kleren, maakte het avondeten klaar.

In feite alle dingen doen die een plichtsgetrouwe vrouw zou moeten doen. Oh, snap niet dat ze zich verveelde. Dat was ze zeker niet.

Ze was inderdaad meer dan tevreden met haar leven, maar ze had één passie: ze hield van quizzen. Als ze 's middags tijd had, keek ze naar elke quiz die op televisie werd uitgezonden en met het verstrijken van de jaren bouwde ze wat ze dacht dat een aanzienlijke algemene kennis op. De kinderen groeiden en vlogen een voor een het nest uit, waardoor ze meer tijd had.

Dus nu, op negenenveertigjarige leeftijd, deed ze iets waar ze altijd van had gedroomd… Ze deed mee aan een televisiequiz! Het format van deze specifieke show was dat elk van de vier deelnemers één minuut de tijd kreeg om zoveel mogelijk vragen te beantwoorden voordat ze het tegen een meesterbrein gingen opnemen. Ze was de laatste van de vier en had met succes vijfduizend pond veiliggesteld om aan het prijzentotaal toe te voegen. Van de vorige drie was de eerste, een man, geslagen en uit het spel geëlimineerd, de tweede, een vrouw die Marianne nogal fascinerend vond en er totaal anders uitzag dan zijzelf, had zevenduizend pond veiliggesteld, en de derde, een andere vrouw, was geëlimineerd.

Marianne zoemde nu van opwinding. Ze had niet verwacht dat ze het zo goed zou doen als ze had gedaan, en nu stond ze hier naast deze jongere vrouw die zich voorbereidde op het tweede en laatste deel van de wedstrijd en… ze had een goede kans om zesduizend pond mee naar huis te nemen naar haar man! Haar teamgenoot heette Chloe en vormde een schril contrast met Marianne. Ze was lang, had zilverkleurig geverfd haar dat met een lichte kuif naar achteren was gekamd en aan de zijkanten was geschoren.

Het complimenteerde haar ijsblauwe ogen. Marianne vond haar behoorlijk mannelijk voor een vrouw die rond de dertig leek te zijn, terwijl ze zelf even lang was, maar lang, bruin, golvend haar had, donkerbruine ogen en, hoewel ze een klein beetje overgewicht had, nogal conservatief gekleed was. een jurk die vanaf de taille wijd uitloopt en een losgeknoopt kort vestje. Maar dat deed er nu allemaal niet toe, want de volgende twee minuten moesten ze samen zoveel mogelijk vragen beantwoorden.

"Uw tijd begint… now!". Vragen kwamen dik en snel op ze af, de een na de ander, geen tijd om na te denken. Ook al wist Marianne zelf veel van de antwoorden, haar teamgenoot was zo snel dat ze er eigenlijk maar drie kon beantwoorden. aan het einde van de ronde wendde ze zich tot de jonge vrouw naast haar en hoewel ze het niet van plan was, glipten de woorden er gewoon uit: "Oh wauw! Je bent geweldig!". Deze vrouw had de score bijna in haar eentje opgedreven naar negentien punten! De stoere, zilverharige vrouw keek haar alleen maar aan en glimlachte, en plotseling, toen hun ogen elkaar ontmoetten, voelde Marianne een vreemd geroffel in de put van haar maag.

Ze slikte voordat ze zich weer omdraaide om de compre onder ogen te zien. Het enige wat ze nu hoefden te doen was toekijken terwijl het meesterbrein twee minuten de tijd had om zoveel mogelijk vragen te beantwoorden. De seconden telden af. "Juist.

Wat is…' stelde de vergelijking de volgende vraag. Twintig seconden! 'Juist. Wie zijn…".

Tien seconden! Marianne's benen deden pijn en haar hart bonsde, bijna de hele tijd hield ze haar adem in. Twee seconden! "Juist!". Er waren geen vragen meer.

Het spel was afgelopen en zij en Chloë ging met lege handen naar huis! Om de een of andere vreemde reden was Marianne opgetogen, hoewel ze niet had gewonnen. Voor het eerst in haar leven had ze iets voor zichzelf gedaan en kwam ze binnen twee seconden van succes, dus ze kon echt niet wees niet teleurgesteld. Terug in de groene kamer waren er medeleven en felicitaties voor het feit dat ze zo dichtbij was gekomen, maar ze hoorde ze nauwelijks, haar geest was nog steeds te vol opwinding om het allemaal echt te bevatten.

op haar onderarm. Het was Chloe. 'Dat was dichtbij, nietwaar?'zei ze. "Ben je teleurgesteld?". Marianne schudde haar hoofd.

"Oh god, nee!" riep ze uit. "Het was geweldig en jij… je was ongelooflijk!". Chloe glimlachte. 'Dat waren we allebei,' beaamde ze met een scherp hoofdknikje en keek toen aandachtig naar Marianne. "Ga je meteen naar huis?" zij vroeg.

"Ik zat te denken dat we misschien een snel drankje kunnen drinken om ons… nou ja, misschien geen succes te vieren, maar weet je." Marianne had het gevoel alsof ze zweefde. 'Dat zou ik wel willen,' zei ze na een korte pauze. Ze waren de hele middag in de studio en tegen de tijd dat ze vertrokken, was het bijna zeven uur. Marianne had geen idee wat ze moest zeggen terwijl ze door de avondlucht slenterden, maar na een paar tellen stopte Chloe plotseling.

"Ik realiseer me net," zei ze, terwijl ze zich plotseling naar Marianne wendde, "we hebben nog niet gegeten! Heb je honger?". Marianne dacht goed na. Er was voor snacks gezorgd, maar ze had sinds het ontbijt thuis die ochtend geen fatsoenlijk eten meer gehad. "Hmm, ja, dat ben ik eigenlijk," zei ze. "Geweldig! Ik weet een plek in de buurt als je wilt…?".

"Ja, goed," antwoordde Marianne. "Leid verder.". Ze sloegen de hoek om aan het eind van het blok en Chloë nam haar mee naar een bar een paar deuren verder. Het was nogal een drukke plaats, maar Chloe slaagde erin een tafeltje voor hen tweeën te vinden in een hoek weg van de algemene drukte.

Ze zaten daar de rest van de avond te kletsen. 'Je hebt een geweldige kennis,' zei Marianne. "Jij was ook zo snel!". "Ik geniet gewoon van quizzen," antwoordde Chloe.

"Ik kijk er graag naar, maar ik doe ook graag mee aan pubquizzen, wanneer ik maar kan.". 'Dat heb ik nog nooit gedaan,' zei Marianne tegen haar. "Hoe kom je daar in?". De uren gingen voorbij en plotseling keek Chloe op haar horloge. "Oh hemeltje!" zei ze dringend.

"Kijk hoe laat het is. Ik heb je zo lang vastgehouden. Heb je nog een lange weg te gaan?".

"Niet echt," antwoordde Marianne. "Bristol. Slechts één en drie kwartier in de trein.". Ze keek op haar eigen horloge. Vijf over elf! "Oh Crikey, de laatste is over vijfentwintig minuten van Paddington.

Ik kan maar beter opschieten!". "Oh, Marianne! Het spijt me zo! Je gaat het niet redden!". "Ach, maakt niet uit," zuchtte Marianne en grinnikte toen. "Ik wilde vanavond toch niet naar huis. Ik heb te veel plezier.

Ik zoek wel een hotel." Chloe keek haar even aan. "Kijk, het spijt me. Het was mijn schuld dat je je trein mist. Ik heb een logeerkamer en je bent van harte welkom om te blijven slapen… als je wilt, tenminste." "Oh, nee! Het was helemaal niet jouw schuld.

Ik ben vrij groot genoeg en lelijk genoeg om voor mezelf te zorgen.". "Nee, eerlijk gezegd vind ik het niet erg. Het bed is al opgemaakt dus het is geen probleem en, Marianne…". Marianne keek haar afwachtend aan. "Jij bent niet lelijk.".

Marianne giechelde, een beetje als een schoolmeisje, dacht ze. Toen was het geregeld en samen liepen ze terug naar Chloe's appartement. Het was een mooi appartement, modern en licht maar in een oud gebouw, dus er waren restanten van oud metselwerk en steunbalken in verwerkt.

Chloe nam haar rechtstreeks mee naar haar kamer. Het was klein maar fijn met een eenpersoonsbed in de hoek en een kleine kledingkast en kaptafel. Er was niet echt veel ruimte voor iets anders. Het belangrijkste was dat het fris en schoon rook.

Terwijl Chloe het dekbed en het laken opsloeg, zag ze dat het brandschoon was en, in tegenstelling tot haar eigen beddengoed, gestreken! "Ik heb een reserve, nieuwe tandenborstel die je mag hebben. Ik zal hem in de badkamer voor je leggen.". Marianne glimlachte. "Dank je," antwoordde ze.

"Je bent erg aardig.". Chloe liet haar toen met rust en ze liep door de gang naar de badkamer en poetste haar tanden met de nieuwe borstel die Chloe voor haar had achtergelaten. Daarna keerde ze terug naar haar kamer waar ze zich begon voor te bereiden op een onzekere nachtrust.

Ze vloog nog steeds zo hoog na de gebeurtenissen van die dag, maar ze was ook niet gewend alleen te slapen op onbekende plekken. Dit was tenslotte de eerste keer sinds ze met Arthur trouwde dat ze alleen weg was. Langzaam trok ze het vestje uit en hing het aan een kleerhanger in de kleerkast, reikte toen achter zich en trok de rits aan de achterkant van haar jurk naar beneden.

Een ruk, dan nog een, een beetje verder en dan uiteindelijk een derde die de sluiting helemaal naar beneden trok. Ze haalde haar schouders uit de stof en liet de mouwen langs haar armen glijden, waardoor het hele kledingstuk op de grond viel en rond haar enkels plasde. Ze stapte eruit, schudde het recht en hing het naast haar vest.

Zoals ze al duizenden keren had gedaan, liet ze zonder erbij na te denken haar vingers in de tailleband van haar panty glijden en trok ze over haar dijen, ging op de stoel bij de toilettafel zitten om ze over haar voeten te trekken en stopte toen. Ze dacht even na. Hmm, waar moet ik ze neerzetten? Die heeft ze uiteindelijk ook op een hanger gehangen en naast haar jurk gehangen.

Vanuit haar ooghoek zag ze zichzelf in de lange spiegel van de kleerkastdeur en ze bleef even staan ​​om naar zichzelf te kijken. Ze bestudeerde het beeld een tijdje en dacht dat de jaren niet al te onvriendelijk voor haar waren geweest. Ze was niet bepaald dik, maar ze had nog nooit gesport, dus haar vlees was lekker zacht en rond.

Ze keek naar haar borsten, vastgehouden in de grote, witte kanten beha met volledige cup, en reikte achter haar om de sluitingen los te maken zodat deze op de grond viel. Haar grote borsten waren nog steeds mooi rond en stevig, hoewel een beetje zwaar, en ze merkte dat haar tepels een beetje trots uit haar roze tepelhof stonden. Het resultaat, besloot ze, van de ongelooflijke dag die ze had gehad.

Plotseling werd er kort op haar deur geklopt en zonder waarschuwing zwaaide deze open en stond Chloe stomverbaasd. Marianne draaide zich naar haar om en bedekte zichzelf onmiddellijk met haar armen, maar zei niets. "Oh mijn god, het spijt me!" Chloe zei langzaam: "Ik dacht dat je in bed zou liggen." Marianne kon niet praten, maar bleef woedend bingelen terwijl deze jongere vrouw haar aanstaarde.

"Ik, eh, ik heb wat koffie meegenomen. Ik dacht dat… Verdorie, Marianne, je bent prachtig!". Marianne bed nog roder.

Dat had nog nooit iemand over haar gezegd, man noch vrouw. Chloe zette de koffiemok op de kaptafel, zo dichtbij dat Marianne haar warme adem op haar koele vlees kon voelen en toen… toen deed ze iets wat zelfs zichzelf verbaasde. Ze liet haar armen ontspannen en langs haar lichaam zakken, zich er pijnlijk van bewust dat haar tepels nu naar buiten spanden. Chloe zweeg even, haar hand nog steeds rond de mok op de kaptafel.

Ze draaide haar hoofd opzij, net ter hoogte van Marianne's borst, liet het toen plotseling los en stond op. 'Ik zou moeten gaan,' zei ze, maar ze deed het niet. Marianne zei niets, maar bleef verstijfd staan, haar gezicht in brand en haar borsten deden pijn.

Haar maag draaide zich om zoals ze nog nooit eerder had meegemaakt en ze wist niet wat ze moest doen. Chloe deed een stap naar voren en drukte een tedere kus op Marianne's lippen. Ze was nog nooit eerder op deze manier gekust en zeker niet door een vrouw, maar ze reageerde door de kus te beantwoorden en haar lippen een beetje te scheiden op een manier die de jongere vrouw er geen twijfel over liet bestaan ​​dat dit was wat ze wilde.

Chloë's lippen drukten steviger tegen de hare en ze opende haar mond om haar tong de lippen en tanden van de ander te laten strelen. Ze liet haar hand over de achterkant van het hoofd van de ander glijden, voelde de korte stoppelsachtige haren onder de langere, zilveren lokken en trok haar naar zich toe om haar mond te onderzoeken. Hun tongen dansten samen een wals en speeksel vermengde zich en bevochtigde hun lippen.

Voorzichtig draaide Chloë haar om en liet haar langzaam op het bed zakken, de hele tijd dat haar tong Marianne's mond, haar gezicht, haar nek verkende, en ze voelde vingers haar grote borsten strelen, kneden en strelen. Marianne had nu geen gedachten. Haar lichaam schreeuwde van genot, haar spieren spanden en tintelden, en tussen haar benen een hitte die ze in lange jaren niet had ervaren. Ze begon geluiden te maken, eerst spinnend, geluiden die ongecontroleerd diep uit haar binnenste kwamen.

Ze voelde warme lippen haar gezwollen tepels omringen, eerst de ene en dan de andere, wisselend tussen hen, trekkend en bijtend terwijl warme vingers in het zachte, pijnlijke weefsel drukten. Mariannes geest was een waas. Al haar gedachten waren versmolten tot één kolkend gevoel van pure vreugde dat zich net onder haar buik concentreerde, een gebied dat ultragevoelig en zo heet was geworden dat ze niet stil kon blijven, haar heupen onbedoeld kronkelden. Chloe's hete tong begon een spoor te trekken, likkend en kussend naar beneden, steeds dichter bij de plek van waaruit ze werd bestuurd. Ze stopte maar heel even, liet haar tong langzaam over de zachte inkeping van haar navel glijden en veegde een of twee keer naar binnen, waarbij ze pauzeerde waardoor Marianne's buik begon te kriebelen en te trillen.

Verder naar beneden voelde ze het vocht in haar opstijgen en, een fractie van een seconde lang, dacht ze dat ze zelf had geplast, de nattigheid sijpelde door tot in het kruis van het grote witte slipje dat ze nog aan had. Ze was nu zo dichtbij, maar ze kon nog niet klaarkomen, niet nu, niet zo snel, en ze klemde haar dijspieren stevig op elkaar tot de wanhopige drang om los te laten een beetje was verdwenen. Chloe leek te weten wat Marianne voelde en zweeg even, tevreden met het plaatsen van kleine vlinderkusjes rond Marianne's zachte buik en dan langs de lijn van de hoge tailleband van haar broek. Marianne protesteerde niet toen ze Chloe's vingers onder het elastiek voelde glijden, sterker nog, ze hief haar heupen op terwijl het dunne katoen langzaam over haar billen gleed, en Chloe's tong volgde het in de dikke bruine krullen die haar meest intieme plekjes bedekten, een plek die alleen door haar man en haar vroedvrouw was gezien. De zachte katoenen stof plakte even voordat ze haar nattigheid onthulde en zonder te pauzeren duwde Chloe ze langs haar benen naar beneden en liet ze op de grond glijden.

Marianne hapte luid naar adem toen ze voelde hoe de eerste voorzichtige bewegingen van Chloe's tong haar schaamlippen zachtjes uit elkaar deden en opzettelijk over haar nu ongelooflijk gevoelige clitoris strijken. Ze gromde nu. Het spinnen was miauw geworden, en nu ze moeite had om zich in te houden, kon ze het niet helpen.

"Aahhh…". De kreet was luid en het was vanwege Chloe's tong die tegen haar kletsnatte ingang duwde dat het onmogelijk was om te stoppen. Ze kon het niet langer uithouden terwijl golf na golf van geseling een wonderlijke extase door haar hele wezen stroomde. Haar handen grepen de lakens vast als een bankschroef en haar rug kromde zich terwijl ze het uitschreeuwde als een dementerend wezen en toen, tot haar afgrijzen, was haar orgasme zo intens dat ze zelf plaste! Ze kon het niet tegenhouden! Terwijl elke golf over haar heen ging, spoot er meer plas uit haar! Zodra ze weer bij zinnen was, bedekte ze haar gezicht met haar arm en begon zachtjes te huilen, terwijl ze haar gezicht beschaamd in het kussen draaide. "Hé, hé.

Kom op, nu. Wat is er aan de hand?" Chloe was bezorgd, haar zachte stem strelend en zacht. 'Ik heb op je bed geplast,' snikte Marianne.

"Ik schaam me zo…". Ze rolde zich op tot een bal en bedekte haar naaktheid zoveel als ze kon. Chloe lachte zachtjes waardoor ze zich zo klein voelde.

Wat had ze verdomme gedaan, hier komen? Was ze maar meteen naar huis gegaan. Chloe streelde haar blote billen met zachte vederlichte aanrakingen van haar vingers. 'Je hebt niet op mijn bed geplast,' fluisterde ze.

"Je kwam zo hard klaar dat je spoot.". Marianne was verbaasd en draaide zich om naar haar nieuwe vriendin. "Ik deed wat?" zei ze terwijl ze haar ogen met haar vingers afveegde. "Je spoot," herhaalde ze. "Je was zo opgewonden dat al het vocht dat je aan het produceren was naar buiten werd geduwd.".

Chloe pakte Marianne's hand en streek met haar vingers over haar glinsterende gezicht en hield ze vervolgens omhoog zodat ze ze kon zien. ‘Dat is niet klein, Marianne. Zie je?". Marianne begon te beseffen dat het glibberige, glinsterende vocht dat nu haar eigen vingers bedekte zeker geen plas was! "Je hebt toch nog nooit gespoten?". Marianne schudde opgelucht haar hoofd.

"Nee," fluisterde ze. "Nooit.". "Nou," kwam het antwoord samen met een ondeugende glimlach.

"We kunnen maar beter zorgen dat dit niet de laatste keer was, hè?"..

Vergelijkbare verhalen