365 dagen

Nadenken over een emotioneel jaar en het verlies verwerken.…

Dagen verstrijken; maanden gaan voorbij, een jaar nu kan ik niet definiëren. De tijd ging zo langzaam, zo snel, 365 dagen gevuld met zelfopgelegde ellende. Een zwaar hart, een vertroebelde geest die probeert weg te gaan van de passie die me achterliet. Ik word eenzaam wakker, er hangt overal een sfeer van stilte, ik hoor je stem en het brengt me terug naar jou en mij. Alleen in mijn hoofd, gedachten aan jou kan ik niet ontsnappen, verlangend om bevrijd te worden van deze pijn die verbruikt me.

Mijn gevoelens uit het verleden onderdrukken, vooruit willen gaan en niet achterom kijken. De pijn maskeren, mijn hart beschermen, je naam het zwijgen opleggen, maar vasthouden aan wat nu verloren is. Emotionele banden hebben me dwang gegeven, te stevig vastgehouden, als een strop om mijn nek. Nu rouw ik om het verlies van iemand die ik niet kan hebben en probeer ik de herinneringen voorbij te laten gaan.

Uit elkaar vallen bij de naden en proberen vast te houden in de wetenschap dat ik mezelf ontken dat ik mezelf ben. Verlamd om verder te gaan, niet klaar om los te laten, rouwend in stilte zodat niemand anders het zal weten. Een glimlach op mijn gezicht, ook al breekt mijn hart, golven van wanhoop hebben me gevangen in verdrukking. Vechten tegen mezelf, onzeker over mijn eigen gedachten, eenzaam, ver weg, volledig verloren. Op de rand lopen, bijna vallen, bang om te verdrinken in mijn eigen verdriet.

Ogen verglaasd, tranen stroomden over mijn gezicht, vielen op mijn knieën en vroegen zich af wat ervoor nodig is? Verdwaald in de momenten, kan mijn geest de "wat als" en "spijt" niet stoppen, want vervagende herinneringen zijn alles wat ik nog heb. Ik zeg tegen mezelf dat ik sterker zal zijn in de tijd, maar nog steeds wakker wordt van de pijn achter te blijven. Het was nooit de bedoeling dat het lang zou duren, dat zie ik nu, maar loslaten is ver buiten mijn controle. Het was alles wat ik wilde, maar ik verloor het op de een of andere manier, het was niet de bedoeling dat ik dat nu zie. De tijd lijkt stil te staan, te wachten en de kans te willen genezen.

Er zijn geen nieuwe herinneringen te creëren, jij en ik zijn er niet meer, het wordt tijd dat ik je laat gaan zodat ik vrij kan zijn. Ik zie je weglopen, wetende dat ik niet genoeg was om je te laten blijven, ik dacht nooit, ik wist het nooit, 365 zware dagen zonder jou..

Vergelijkbare verhalen