De coördinaten van je hart

Je hand kneep zachtjes in de mijne en het donker leek om me heen te pulseren met wat we allebei gewoon niet konden zeggen. Misschien is mijn liefde door je heen gegaan, slechts een heldere tijdelijke rivier, de herinnering zal grotendeels vergeten zijn, maar zal je van tijd tot tijd verwarmen. We lieten iets van onszelf achter in dat verwarde en warme bed, en ik was als iets uitgedoofd… Er moet meer zijn voor jou.

Nog steeds smeulend van pure herinnering, zuurstof aanzuigend om aan jou vast te klampen, aan de unieke geparfumeerde lucht waar ik me de kleinste dingen zou herinneren. Hoe de volgende adem uitademde als een warme sliert die tegen je rommelige lokken fladderde, hoe je glimlachte toen mijn vingertoppen bereikten om geduldig de klitten los te maken. Hoe je zachtjes meeneuriede met muziek die vaag uit de speakers zweefde en het klonk als meer dan zomaar een nummer dat je leuk vond. Het was iets dat dieper sneed, een persoonlijke hymne met een betekenis die je met niemand anders kon delen, misschien wilde je me achtervolgen met de coördinaten van je hart, de rustige en zwevende beat die nooit verborgen kan blijven voor de mijne.

Ik heb nooit bekend dat de melodieën zo naadloos en urgent waren, dat ze elk geheim in kaart brachten dat ik je wilde overhandigen. Je hand kneep zachtjes in de mijne en het donker deed pijn om me heen, je moest gaan en het enige wat ik voelde was de unieke pijn van een fantoomledemaat. Misschien ging mijn liefde door je heen, slechts een heldere, tijdelijke regenboog, waarvan de stralende tinten misschien vergeten zijn, maar ze zullen af ​​en toe door je heen flitsen.

We lieten iets van onszelf achter in onze verwarde en warme huid, en ik was als iets uitgedoofd… Er moet meer zijn voor jou. Nog steeds smeulend van pure herinnering, je naam fluisterend als coda, als ik het vaak genoeg zeg, kan ik het begrijpen en vasthouden aan de kleinste details. Hoe lippen elkaar nooit helemaal op dezelfde manier kunnen ontmoeten, net zoals een vingerafdruk een lus maakt of hoe een pen langs papier buigt, elke kus is een specifieke handtekening. Hoe het maanlicht je gezicht raakte en je ogen meer leek te verlichten dan enige verblindende zonnestraal ooit zou kunnen, alsof alleen die zekere nachtelijke gloed me kon laten zien wie je werkelijk was toen je je in mijn gedaante nestelde.

Het was iets dat veel dieper sneed, een tastbare drift die je nooit in een reeks woorden zou kunnen gieten, misschien wilde je me achtervolgen met de vage coördinaten van je hart waar mijn liefde door je heen ging. Ik heb nooit bekend dat je afscheid de unieke pijn van een fantoomlid werd, en ik was als iets uitgedoofd, voor altijd smeulend met de kleinste momenten..

Vergelijkbare verhalen