De delicate vouwen van de tijd

Het bereiken van jou zal ons ongedaan maken, het is het einde en het begin van onze onmogelijke kloof, waarbij we elke fout in een bewolkte zandloper plaatsen en gebreken verbergen in de delicate plooien van de tijd. Al deze momenten hebben hun eigen gewicht, zoals stenen in verschillende vormen en maten, versierd met glyphs en runen van de talen die we verloren hebben, elk kan op een dag een weg en torenhoge kastelen voor ons bouwen. Ik heb hier de tijd voor gebroken, scherven van de ruimte die moeten worden verzameld totdat ik ons ​​goed kan maken, totdat ik elke regel van de levens die we hebben gemaakt bewoon en onderzoek, en wanneer ik hier ben.

Alles fladdert en rimpelt zonder wind, een wereld van fragiele oppervlakken en broze glinsterende oceanen, je moest me hier volgen, mijn hand in de jouwe nemen en erop vertrouwen dat ik je door hun ineenstorting heen zou leiden. Toen ik de kleine ronding van je nek kuste, je vasthoudend zelfs als er een verpletterende afstand over je ogen is geschilderd van de plaatsen die je me nooit leek te laten bereiken, toen ik woorden tegen je fluisterde die alleen zielsverwanten de geluiden kunnen horen van . En alleen jij kon de symbolen in de gedragen ringen voelen, de onophoudelijke toewijding die ze beloven, de dingen die verborgen zijn in de delicate plooien van de tijd, maar altijd rondcirkelen en opnieuw ademen. Al deze momenten tussen ons zijn hun eigen ingesloten universums die rivieren van seconden en uren samenvlechten, waar ik ook de stromingen beweeg, ik kan maar zo ver gaan, ik kan niet verder gaan dan de kaarten die je zorgvuldig hebt getekend en als ik immuun was door jouw liefdevolle aanraking zou ik ons ​​perfect kunnen maken.

Maar, geleid door het idee dat er een pijnloze, perfecte versie van ons is in een andere tijdstroom, zal ik onvermijdelijk ergens fouten maken als je uitreikt. Smekend om dichterbij te kijken en naar je adem te luisteren, zacht als een zucht die tegen mijn huid wordt uitgeademd, als oneindige as die in de wind zweeft. Voor altijd hing ik aan die momenten waar alleen zielsverwanten de rimpelingen van voelen, bracht ik werelden hiervoor tot een onmogelijke stilstand, samengetrokken ruimte tot een punt om de lucht te splijten en de aarde te openen, geknoeid met alle schijnbaar onbeweeglijke delicate plooien van de tijd, wetend dat het bereiken van jij bent het begin en het einde..

Vergelijkbare verhalen