De stof van je huid

Als je het ergens anders leest, is het gestolen. Die tranen stromen naar beneden, ongezien in de stromende regen. Zoute, broeiende beekjes die kanalen in uw beklede gezicht volgen. Is het pijn, verdriet en lijden, of bitterheid, angst en woede die het weefsel van je huid verfrommelen In plooien die je ogen omringen? Verleiding en verraad Knijp in een gekwelde ziel Die omhoog vliegt in de huilende stormen, Schietend door de loden wolken Om door de storm te donderen? Ogen zo stormachtig schreeuwen in de reikende oren van mijn hart en de treurige, koudbloedende diepten van grijs Trek me uit mijn verborgen woning en vlieg me de storm in met jou, gevangen op je rug en verbrand met de bliksemmantel van wit vuur dat de huid van je ziel afblaast. We staan ​​oceanen uit elkaar Maar een kus weg, Een kleine adem van verlangen, Een behoefte om onze handen te wikkelen Om elkaars gebroken geesten Als de kaars flikkert op de muren van de duisternis om middernacht.

Ik staar in je stormwolkogen, schreeuwend terug naar je geschreeuw: "Ik weet het! Ik weet het! Ik weet het!" Maar geen woord kan het gebrul kalmeren, geen zalf kan het lelijke verlichten dat tranen en knaagt en je van binnenuit verslindt. Staar je me aan en geef je mij de schuld? Heb ik je hart gevild met een gesel van verwoesting en herrezen monsters die je ooit dood dacht? Haat u degene die u comfort wil bieden? Omdat ik hier sta in deze huilende storm van je blik, en mijn armen branden van verlangen om je vast te houden, om mijn armen en benen rond je angst te wikkelen en de pijn weg te wringen. Maar ik kan alleen maar je gezicht in mijn handen nemen, je lippen zacht kussen en mijn voorhoofd tegen het jouwe leunen.

Mijn hart hoort je zorgen en verwarring, Pijn en angst, Verborgen zwoegen die zich aan de aarde proberen vast te klampen In plaats van de gletsjersterren een wereld verder. Mijn lippen kloppen van hongerige pijn Om de afgrond uit je ziel te zuigen Door je gepassioneerde mond Terwijl mijn tintelende vingers je gezicht omhullen En de man loslaten die gevangen zit en wordt verzwaard Door de verschrikkingen van de schreeuwende luchten. Deze kus zou je vrijheid moeten zijn, maar ik vrees dat het je ondergang zal zijn, want de vrijheid is weggebrand en zingt zijn rouw door de lucht van eenzaamheid. We staan ​​in deze regen, jij en ik, en woorden horen hier niet thuis. Een enkele kus En zoete omhelzing is alles wat ik kan geven.

Het kan de werkelijkheid niet veranderen, noch de woedende storm kalmeren, noch troostende woorden spreken, noch het verpletterde en verdrietige hart zegenen. Maar het kan je metgezel zijn Tot je storm even afneemt. En op dat ene moment, Dat vluchtige, veermoment, Het gescheurde deel van je hart, En het gescheurde deel van mijn hart, Zal als één adem kloppen en elkaar intens liefhebben. En voor een enkel moment, voordat het wegglijdt En de storm weer binnen rolt, Als we weglopen van onze omhelzing, zijn de plooien rond je ogen geen pijn, verdriet en lijden, of bitterheid, angst en woede. Het is maar een glimp van vreugde In het weefsel van je huid..

Vergelijkbare verhalen