Deze weg

Dit is de weg die ik moet bewandelen tot de dag dat ik sterf.…

Als u het ergens anders leest, is het gestolen. De gouden glorie van de zon is nu slechts een verre herinnering. Ik doorkruis deze wakende nachtmerrie Onder de hemelse blik van een miljard sterrenwachters, Zij die in mijn tranen glinsteren met ijskoude blauwwitte sancties Terwijl ik mijn gezicht ophef voor een vijandige erkenning van mijn tekortkomingen.

Het pad dat ik door deze lelijke jaren heb bewandeld, blijft hetzelfde; Altijd een andere hoek; Altijd weer een dode droom om de bocht in deze eenzame weg. Dit bos omringt me onophoudelijk; Deze bomen van kronkelende lichamen, naakt en lenig en doorweekt in de wellustige wateren van de maan van een geliefde, het kabbelen van hun vlees dat door de eeuwen heen glijdt Zelfs als ik in de modder glijd van deze vervloekte omzwerving. Het geritsel van papieren harten, Die vluchtige vogels, geklets en gekrijs, En de rivier van hun geliefde gelach buigt zich een weg langs mijn voetstappen, Voortdurend spottend met het sjokken En de vermoeide inzinking van mijn schouders. Het donkere bos wordt groen met hun aardse, diepe geuren. Smeer de weg er doorheen met rijke, muskusachtige kruiden die ik bijna met mijn vingers kan aanraken.

Deze geurige dennennevel die aan mijn haar vingert En aan mijn rok trekt Kruipt giechelend in mijn oren, Rinkelend en zingend in opstandige vreugde over mijn lelijkheid. 'Iemand wacht op je,' fluisteren de smalende fantomen, ze krabben en verscheuren verse scheuren in die verminkte bloederige puinhoop die de takken van het bos in één, lelijke, stinkende, hatende ondeugd verpletterden. Wat heb ik nog over, maar vriendelijk klopt op de hand Van een paar voorbijgangers die onbewust struikelen in dit rijk van gekwelde, grillige wrede pijn? Ik heb niets dan de satijnen vriendelijkheid die van me af glijdt Met de goedbedoelende, maar onwetende woorden. Ze vallen uitgedroogd aan mijn voeten omdat zulke dromen sterven als ze mijn walgelijke schande aanraken. En de voorbijgangers passeren hun overgebleven, vriendelijke, levende dromen met zich mee, en laten mij achter met de doden.

Hoop fladdert een gebroken veer; De enige die ze nog heeft. Ik wou dat de donkere bosbeesten haar woeste gedaante zouden verslinden en een einde zouden maken aan deze ellende, zodat ik dit donkere pad in holle vrede mag overbruggen….

Vergelijkbare verhalen