dunhill

"Hoe we dansten..."…

Onze lus lijkt veel op geloof, onzichtbaar maar toch pijnlijk voelbaar. Maar beladen met de wetenschap dat het fladderen van de kleinste vleugels onmetelijke scheuren door de tijd kan sturen, moet ik deze gevaarlijke cirkel sluiten. Ik moet leren hoe ik je kan laten gaan.

Hoe het ooit ging… Je werd geraakt door een kogel, je ogen waren nog steeds schitterend in het donker, een glimlach met kuiltjes voordat je je laatste woorden fluisterde… 'Hoe we dansten…' Op een dag zullen we die laatste wals hebben, ook al kun je de lijnen die mijn vermoeide gezicht doorstaan ​​niet herkennen, de akkoorden zullen je bekend voorkomen. Er brak ooit iets toen er te veel noten harmoniseerden, de geschiedenis was veel te kwetsbaar om ons elkaar te laten hebben. Ik zal korte flikkeringen houden. Een gehandschoende hand die de mijne zachtjes aanraakt in de zon, diepere warmte die door gehaakte patronen sijpelt, nachtwinden die jaren geleden over je naakte lichaam waaien door een open hotelraam. Maar ik moet deze cirkel sluiten, als ik je niet kan redden, moet ik je laten gaan.

Op een dag zullen we onze laatste dans hebben, maar je zult me ​​alleen herkennen als residu van een vage, zoete droom, een vertrouwde harmonie tussen verstrengelde handen. Ik kende je in een ander leven, ook al is de geschiedenis veel te kwetsbaar om vast te houden, de tijd vouwt om ons dit te geven. Een korte schittering stroomt door ons heen terwijl we dansen in weerwil van het donker. Hoe het ooit eindigde… Je bloed doordrenkte mijn shirt in een heldere karmozijnrode rivier, de enige warmte die ik nog zou hebben, een laatste ademtocht in trillende armen terwijl je een zin uitsprak… "Hoe we dansten…" Ik zal de krachtigste flikkeringen behouden. De zonsondergang in elke lok van je haar, een beetje verward na het vrijen, jaren voordat we glimlachten toen we elkaar voor het eerst ontmoetten, terwijl je nauwelijks mijn handpalm aanraakte en elke ader liet stromen naar een nieuwe stroom.

Maar ik moet deze cirkel sluiten, als de kleinste vleugels kunnen fladderen en de tijd kunnen kraken met gevaarlijke rimpelingen, als onze lus hetzelfde is als geloof, onzichtbaar en toch pijnlijk voelbaar. Ik moet je laten gaan om je te redden. Maar ik weiger te vergeten… "Hoe we dansten."…

Vergelijkbare verhalen