frequenties

Vingertoppen strijken langs je nek om een ​​vergeten intieme frequentie aan te raken, ik voel de rivier stromen onder de uitgestrekte onzichtbare wereld die je huid omhult. Ik ken dit oppervlak maar al te goed, het kippenvel dat nu zo dichtbij bloeit, de onzichtbare hittegolven die opstijgen als dampende mist na warme regen. Ik moet alles weten wat eronder ligt, wat overleeft na de storm.

En misschien ben ik nog niet klaar om je daarna te vertellen waar ik heen ga. De donkere open plekken waar ik je naam heb geroepen, het eenzame raam waar ik urenlang dichtbij heb gezeten nadat de halogeengloed van je koplampen allang van de weg is verdwenen. Hoe ik verward blijf als de linten die onze ledematen leken te zijn geworden zonder aarzeling of keuze, wetende dat een enkele beweging me nu terug kan brengen naar deze directheid.

Ik blijf waar je handen over mijn rug zwierven met een zachtheid die ik nog nooit eerder heb gekend, alsof je in mijn huid iets heiligs voelde, iets dat je bijna niet durfde te claimen. Misschien verblijf je daar nu ook, gescheiden maar je essentie achtergelaten, een vergeten intieme frequentie aanrakend, voelde je de enorme rivier woedden onder aderen, het getij permanent met de jouwe. Je kende het oppervlak maar al te goed, het vlees dat hulpeloos opwelt in je verschroeiende nabijheid, de onzichtbare bloei van elk gekreun dat over mijn naakte huid golft als de top van een brekende golf.

Je moet weten wat er onder je pijn doet, wat nog uit zichzelf zingt lang na de voorbijtrekkende storm. En misschien ben je nog niet klaar om me daarna te vertellen waar je heen gaat. De donkere open plek waar je mijn naam hebt geroepen, gespeld tegen een koud, eenzaam raam alsof zo'n privéspoor me kan oproepen lang nadat we naar een of andere gelukzalige buitenpost buiten ons lichaam leken te zijn geglipt. Wat wilde je nog zoveel meer tegen me zeggen nadat de lichten uitgingen, en mijn vingertoppen zachtjes op je lippen drukten, misschien weerhielden we er allebei van om te morsen, ik zei gewoon dat we meer tijd zullen hebben, dit onmiddellijke moment zou genoeg moeten zeggen.

We bleven toen in een gemoedelijke stilte, verstrikt in een troost die we nooit eerder hadden gekend, alsof verhuizen inderdaad iets heiligs zou verstoren, iets waarvan we niet durfden op te eisen dat het van ons was. En hoe dieper we lijken te reizen, misschien kunnen we daarna zeggen waar we naartoe gaan, waar onze ziel altijd naartoe drijft als we ons vastklampen aan deze intieme wederzijdse frequentie. We moeten weten wat eronder ligt, wat nog uit zichzelf zingt, lang nadat we ons door deze woedende storm heen hebben gehouden.

Vergelijkbare verhalen